Το 2022, ως παίκτης της Καρδίτσας, έχουμε ολοκληρώσει μια εξαιρετική σεζόν με την ομάδα, ανεβάζοντάς την από την Α2 στην Α1 κατηγορία.
Έχω την επιλογή να μείνω έναν ακόμα χρόνο, καθώς η συνεργασία με τον Γιάννη Μπουρούση, ο οποίος τρέχει το πρότζεκτ, είναι άψογη, ωστόσο αποφασίζω να επιστρέψω και να φορέσω για τρίτη φορά στην καριέρα μου τη φανέλα του Πανιώνιου.
Αναμφίβολα, από τις δύο προηγούμενες φορές υπήρχε ένα δέσιμο και με τον κόσμο και με την ομάδα, το οποίο και με τράβηξε πίσω.
Ο Πανιώνιος είναι στη Β’ εθνική. Μιλώντας με τους ανθρώπους της ομάδας, βλέπω ξεκάθαρα το όραμα που έχουν. Υπάρχει ξεκάθαρος στόχος και ένα διετές πλάνο επιστροφής στην Α1 κατηγορία. Υπήρχε μια δυναμική κι έτσι παίρνω εύκολα την απόφαση να είμαι μέρος αυτής της προσπάθειας.
Είναι τεράστιο το κίνητρο για μένα να επιστρέψω στον Πανιώνιο, στην ομάδα που ήμουν αρχηγός στην προηγούμενη θητεία μου, το 2019. Δεν το σκέφτομαι λοιπόν, ακόμα κι αν πρέπει να αγωνιστώ για πρώτη φορά στο Πρωτάθλημα της τότε Β’ εθνικής, το οποίο πλέον ονομάζεται National League 1.
Άλλωστε, το δύσκολο ήταν να φύγω από την Α1 για την Α2 και αυτό το είχα κάνει με την Καρδίτσα. Και τότε ήμουν και τώρα είμαι απόλυτα συνειδητοποιημένος για την επιλογή μου. Έτσι, η προσαρμογή και η μετάβαση ήταν εύκολες.
Οι συνθήκες στον Πανιώνιο, στο κομμάτι της οργάνωσης και της λειτουργίας της ομάδας, είναι ιδανικές, δεν αισθάνεσαι καμία στιγμή παίκτης Β’ εθνικής. Άλλωστε, σε βάθος χρόνου, το τελικό αποτέλεσμα με δικαίωσε.
Από το 2023 στην Καρδίτσα, φοράω πλέον το νούμερο «28» στη φανέλα. Μου θυμίζει την ημέρα των γενεθλίων της κόρης μου. Από τη μέρα που γεννήθηκε η μικρή, έγινε το αγαπημένο μου.
Ξεκίνησα με το «6» στον ΠΑΟΚ, νούμερο που φόρεσα σχεδόν παντού, με εξαίρεση τον Παναθηναϊκό και τον Άρη.
Ο Δημήτρης Βεργίνης με το «28» στη φανέλα του Πανιωνίου / Photo by: Eurokinissi.
Η πρώτη σεζόν κυλάει όπως περιμένουμε. Στόχος η άνοδος, αν την κατακτήσουμε και αήττητοι, ακόμα καλύτερα.
Κάνουμε μια ήττα τελικά στην κανονική περίοδο, στη Βούλα από τον Πρωτέα, με ένα απίθανο σουτ που βάζει στο τέλος του ματς ο Ντίνος Δενδρινός.
Πώς τα φέρνει η μοίρα κάποιες φορές… Να βάλει το νικητήριο καλάθι σε βάρος μας ο γιος του αείμνηστου Μάκη Δενδρινού, ενός ανθρώπου που έχει συνδέσει άρρηκτα το όνομά του με τον Πανιώνιο!
Η δεύτερη ήττα ήρθε στη σειρά των τελικών με τη Μύκονο. Το σύστημα είναι έτσι που, αν και έχουμε πλεονέκτημα έδρας, δίνουμε πρώτο το εκτός έδρας ματς και μετά ερχόμαστε στο Βαρίκας.
Από τη στιγμή που χάσαμε, μπήκε το “πρέπει”, αλλά με τον κόσμο του Πανιωνίου στο πλευρό μας δεν αισθανθήκαμε ποτέ ότι υπήρχε περίπτωση να χάσουμε την άνοδο. Όπως και έγινε τελικά!
Η ατμόσφαιρα στο γήπεδο, ο παροξυσμός του κόσμου για ένα εισιτήριο, οι πανηγυρισμοί στο τέλος, όλα ήταν πρωτόγνωρα για όλους στο Πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής και σίγουρα ένιωσα ξανά δικαιωμένος για την επιλογή που είχα κάνει.
Η δεύτερη χρονιά στην -πλέον- Elite League είναι εντελώς διαφορετική. Μια χρονιά με απρόοπτα και πολλές αναποδιές.
Ο Αμερικανός που διάλεξε αρχικά ο σύλλογος, ο Ντόνοβαν Μάρσαλ, σκοτώθηκε σε τροχαίο, πριν έρθει στην Ελλάδα. Ήταν ένα συγκλονιστικό γεγονός που μας σόκαρε όλους.
Στη διάρκεια της σεζόν, είχαμε πολλούς και σοβαρούς τραυματισμούς βασικών παικτών.
Είχαμε επίσης και αλλαγή προπονητή μετά την 7η αγωνιστική και την ήττα από του Παπάγου. Ο Άρης Λυκογιάννης ήρθε στη θέση του Περικλή Ταυρόπουλου, του προπονητή που είχε φέρει την άνοδο από την Β’ Εθνική στην Α2.
Και μέσα σε όλα αυτά, κάθε παιχνίδι ήταν δύσκολο, καθώς όλες οι ομάδες είχαν ένα έξτρα κίνητρο να νικήσουν τον Πανιώνιο με το μπάτζετ και τα ονόματα που είχε.
Η σεζόν αρχίζει με ήττα εντός έδρας από την Ελευθερούπολη. Δεν είχαμε ακόμη τη χημεία που έπρεπε, ωστόσο όλοι μάς είχαν χρίσει ως το μεγάλο φαβορί της κατηγορίας και έπρεπε να ανταποκριθούμε.
Η χρονιά δεν θα ήταν το ίδιο εύκολη με την προηγούμενη. Αυτό που προσπάθησα τότε να πω και να εξηγήσω σε όλους, ως αρχηγός του Πανιωνίου, ήταν πως δεν υπάρχει λόγος να αγχωνόμαστε. Ήμασταν ακόμα στην αρχή, αλίμονο αν τα παρατούσαμε.
Το Πρωτάθλημα της Α2 είναι εξαιρετικά ανταγωνιστικό. Πολλές καλές ομάδες, δυνατές έδρες, κάθε παιχνίδι ξεχωριστό. Άρα, κάτι εντελώς διαφορετικό με ό,τι είχαν όλοι συνηθίσει τα τελευταία χρόνια.
Photo by: Eurokinissi.
Πέρα από το ταλέντο, θα έπαιζαν ρόλο και άλλα πράγματα. Γι’ αυτό και θεωρώ πως στο τέλος η εμπειρία μας, η δική μου, του Ίαν Βουγιούκα, ο οποίος κι αυτός έχει φάει τα γήπεδα με το κουτάλι, αλλά και των Γκίκα και Κακλαμανάκη, οι οποίοι ήρθαν από την Α1, βοήθησε πολύ, πέρα από το αγωνιστικό κομμάτι, ώστε να μείνει η ομάδα ενωμένη και συγκεντρωμένη.
Μπαίνοντας στην τελική ευθεία της σεζόν, αρχές Μαρτίου του 2024, έρχεται για μένα μια πολύ άσχημη στιγμή. Ο σοβαρός τραυματισμός στον ώμο, στο ματς με τον Πανερυθραϊκό, σε μια ανύποπτη φάση.
Είναι ο δεύτερος σοβαρός τραυματισμός στην καριέρα μου και πρέπει να χειρουργηθώ.
Θυμάμαι να ρωτάω αμέσως τον γιατρό του Πανιωνίου, τον κύριο Τσολακίδη, πόσο σοβαρό είναι και να μου απαντά ότι θα πρέπει να χειρουργηθώ άμεσα.
Είχαν κοπεί οι σύνδεσμοι στην κλείδα. Πάγωσα. Η πρώτη μου σκέψη είναι ότι η σεζόν τελειώνει εδώ για μένα. Ότι δεν θα είμαι παρών στα πλέι οφ και στο Final 4, εκεί δηλαδή που κρίνονται όλα για την άνοδο στην Α1.
Αυτή η σκέψη με στεναχώρησε πολύ. Στριφογύριζε συνεχώς στο μυαλό μου περισσότερο από την αγωνιά για τον τραυματισμό και το χειρουργείο.
Ως άνθρωπος δεν τα πάω πολύ καλά με… γιατρούς και νοσοκομεία, αν και τόσα χρόνια στον επαγγελματικό αθλητισμό βλέπουν πολλά τα μάτια σου και κάπου συνηθίζεις, θέλεις-δεν θέλεις. Αυτό όμως τώρα είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα.
Σ’ αυτή τη δύσκολη στιγμή το πιο σημαντικό για μένα ήταν η στήριξη της οικογένειάς μου.
Στον πρώτο μου σοβαρό τραυματισμό, το 2010 στον Άρη, όταν έκανα χειρουργείο στο γόνατο, είχα τους γονείς μου και τον αδελφό μου.
Τώρα εκτός απ’ αυτούς είχα στο πλευρό μου τη γυναίκα μου και την κόρη μου. Μου έδωσαν δύναμη να το ξεπεράσω. Ήμουν σίγουρος ότι όλα θα πάνε καλά.
Ο τραυματισμός μου γίνεται Σάββατο, ακολουθεί μεσοβδόμαδα η ήττα στο Σχηματάρι από τον Ερμή και κολλητά, το Σάββατο που έρχεται, είναι το ντέρμπι με το Μίλωνα. Τρία παιχνίδια δηλαδή σε μια εβδομάδα.
Είναι ένα από τα πιο καθοριστικά παιχνίδια της κανονικής περιόδου του Πρωταθλήματος.
Είμαι στο γήπεδο λαβωμένος, έχοντας βγει μόνο λίγες μέρες από το χειρουργείο. Νιώθω θηρίο στο κλουβί. Πολύ δύσκολο να είσαι στον πάγκο και να μην μπορείς να παίξεις.
Προσπαθώ να βοηθήσω τους συμπαίκτες μου όπως μπορώ. Με τη φωνή μου, με τα χέρια μου, με κάθε τρόπο παλεύω να τους εμψυχώσω.
Ως αρχηγός, αυτό νιώθω ότι πρέπει να κάνω. Να βοηθήσω κι εγώ από την πλευρά μου να πετύχουμε το στόχο που έχουμε βάλει στην αρχή της χρονιάς. Επιστρέφουμε στις νίκες, σε ένα κρίσιμο σημείο της σεζόν. Παράλληλα είναι ένα αποτέλεσμα που μας βοηθά και ψυχολογικά.
Φτάνοντας στο Final 4 ανόδου, καταλαβαίνεις ότι η διαδικασία είναι εξαιρετικά αγχωτική. Θεωρώ ότι σε μια σειρά τελικών, παίζοντας στις δύο ή στις τρεις νίκες, καμία ομάδα δεν μπορούσε να μας νικήσει. Όμως σε ένα ματς, σε 40 λεπτά, όλα μπορούν να συμβούν.
Λίγες μέρες πριν η ατυχία χτυπά για μια ακόμα φορά την πόρτα της ομάδας. Έχουμε έναν ακόμα σοβαρό τραυματισμό, του Χάλαρη, ο οποίος κι αυτός βγαίνει εκτός δράσης, στο τελευταίο παιχνίδι των πλέιοφ με τον Παπάγου.
Η ήττα στον τελικό ανόδου από τον Μίλωνα φέρνει περισσότερο άγχος, γιατί σε αναγκάζει να πας στη δεύτερη ευκαιρία, σε ένα do or die παιχνίδι σε ουδέτερο γήπεδο, απέναντι στον Ηρακλή, μια πολύ καλή ομάδα, με πολύ κόσμο στο πλευρό της. Τα πάντα μπορούν να γίνουν.
Όλοι μας δώσαμε τα πάντα σ’ αυτό το ματς. Όσοι έπαιξαν αλλά και όσοι όχι.
Ανάμεσα στα δύο παιχνίδια, με Μίλωνα και Ηρακλή, μεσολαβούν 48 ώρες. Δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς πολλά ή να στεναχωρηθείς.
Σε τέτοιες καταστάσεις επιβάλλεται να έχεις κοντή μνήμη. Έχεις χάσει ένα ματς, πρέπει να το ξεχάσεις άμεσα και να συγκεντρωθείς στον επόμενο αγώνα που είναι τελικός.
Εμένα προσωπικά δεν με άγγιζε ποτέ στην καριέρα μου τι λέγεται ή τι γράφεται.
Σε όλη μου την πορεία είχα πάντα στο μυαλό μου ότι πρέπει να είμαι συγκεντρωμένος στον στόχο. Να μπω στο γήπεδο να κάνω τη δουλειά μου, δίνοντας τον καλύτερό μου εαυτό.
Δεν μπορείς να ασχολείσαι με το τι λένε οι φίλαθλοι ή οι δημοσιογράφοι, θα επηρεαστείς αρνητικά, αν το κάνεις αυτό.
Photo by: INTIME.
Και πραγματικά, παρότι γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά, οι σχέσεις μας μέσα στην ομάδα δεν δοκιμάστηκαν ποτέ μέσα στη χρονιά. Παραμείναμε μια γροθιά, μια οικογένεια.
Όλα ξεκινάνε από τα αποδυτήρια και, χάρη στις προσωπικότητες που είχαμε στον Πανιώνιο, σε αυτό το κομμάτι ήμασταν πολύ δυνατοί.
Η αγάπη που εισέπραξα από τον κόσμο του Πανιωνίου αυτά τα δύο χρόνια είναι κάτι που με τιμά και που θα θυμάμαι για πάντα. Δεν το περίμενα ότι θα εισπράξω αυτόν τον σεβασμό, είναι πραγματικά συγκλονιστικό.
Γι’ αυτό και είμαι πολύ χαρούμενος για ό,τι πετύχαμε: δύο ανόδους και παράλληλα σηκώσαμε δύο κύπελλα Unicef Trophy, κερδίζοντας τη συμμετοχή μας στο Final 8 του Κυπέλλου Ελλάδος.
Ειδικά στο πρώτο, ως ομάδα Β’ Εθνικής, καταφέραμε και αποκλείσαμε πέντε ομάδες Α2, δηλαδή μεγαλύτερης κατηγορίας, και, φτάνοντας στο Final 8 στην Κρήτη, δώσαμε ένα απίστευτο παιχνίδι με την ΑΕΚ, το οποίο παραλίγο να κερδίσουμε. Όλη η μπασκετική Ελλάδα μιλούσε γι’ αυτό το ματς για μέρες μετά!
Μετά από δύο χρονιές και τρεις τίτλους λοιπόν, αν μπορούσα να απομονώσω κάποιες στιγμές, αυτές θα ήταν σίγουρα οι τρεις απονομές. Τα τρία τρόπαια που σήκωσα ως αρχηγός μαζί με τον Φάνη Χριστοδούλου. Αυτές οι στιγμές είναι από τις πιο όμορφες στην καριέρα μου και θα τις κρατήσω για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μου.
Ο Φάνης είχε λείψει από το ελληνικό μπάσκετ, είχε λείψει από τον Πανιώνιο και εύχομαι να μείνει πολλά χρόνια στην ομάδα.
Είμαστε τυχεροί που είχαμε έναν τέτοιο άνθρωπο, μια τέτοια προσωπικότητα, δίπλα μας αυτή τη διετία. Νομίζω ότι, παρά τις δυσκολίες, και ο ίδιος τα χάρηκε πολύ.
Τη σεζόν 2024-2025 θα κάνω ένα νέο ξεκίνημα. Σε άλλη ομάδα, τον Εθνικό Λιβαδειάς.
Παίζω μπάσκετ από 6 χρόνων παιδί, από τα 18 μου επαγγελματικά.
Όλη μου τη ζωή είμαι μέσα στα γήπεδα. Και έχω ακόμη πολλή όρεξη και επιθυμία να αγωνίζομαι όσο καλύτερα μπορώ.
Αυτό που εύχομαι είναι να είμαι σωματικά και πνευματικά καλά, στο επίπεδο που πρέπει, για να συνεχίσω να κάνω για αρκετά χρόνια ακόμα αυτό που αγαπώ.
Ο Δημήτρης Βεργίνης με το Unicef Trophy, το ένα από τα δύο τρόπαια που κατέκτησε στην τρίτη του θητεία στον Πανιώνιο / Photo by: Eurokinissi.
Ο Δημήτρης Βεργίνης είναι επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής.
Επιμέλεια κειμένου: Αλέξανδρος Σωτηρόπουλος
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Νίκος Λινάρδος: Φάνης, Μπέμπης Για Μια Ζωή
Κούλης Τσίχλας: Ο ασύλληπτος Φάνης… σταματούσε το μυαλό σου!
