Μια εικόνα, χίλιες λέξεις. Αν συνιστά πραγματικότητα, δεν είναι κλισέ.
Πόσο μάλλον αν μιλάμε για δύο. Πόσο μάλλον όταν αυτή η πραγματικότητα κάνει το Matrix να μοιάζει παρωχημένο ακόμα και ως σύλληψη. Ξεπερνάει οτιδήποτε ακόμα και η βλάβη στο σύστημά του μπορεί να σκαρώσει.
Η πρώτη λοιπόν, πριν δεκαέξι χρόνια και κάτι μήνες. Τραβηγμένη στον χώρο φιλοξενίας του Camp Nou, στο πλαίσιο μιας φιλανθρωπικής εκδήλωσης της Μπαρτσελόνα και της UNICEF για τους πρόσφυγες.
Ο Μουνίρ Νασράουι Μαροκινός. Η σύζυγός του, Σέιλα Εμπάνα, από την Ισημερινή Γουινέα. Ο μόλις μερικών εβδομάδων γιος τους στο πρώτο πλάνο. Με τον Λιονέλ Μέσι, είκοσι χρόνων τότε, να απαθανατίζεται να τον μπανιάρει, να τον περιποιείται, να τον ταχταρίζει, όλα στο πλαίσιο του concept.
Δεν διάλεξε ο Αργεντινός το μωρό. Ούτε φυσικά και η οικογένεια του τον Αργεντινό. Τυχαίο ήταν το συναπάντημά τους.
Αυτό ήταν το πρώτο κομμάτι της ιστορίας των δύο φωτογραφιών. Το βρέφος εκεί, έτσι, χρίστηκε. Η μοίρα του από τότε, από εκεί, προδιαγεγραμμένη. Παιχνίδισμα στη λογική όλων μας, στον δυσδιάστατο κόσμο που τυποποιημένα έχουμε μάθει να δεχόμαστε.
Σε θεία χνάρια, ακολουθώντας το μονοπάτι που από τότε χαράκτηκε γι’ αυτό το μωρό, χωρίς καν ο Πατήρ να έχει ορίσει, να έχει διαβεί το δικό του. Και όμως αυτό το μονοπάτι τον έφερε, τον έκανε, τον έφτασε πια πολύ πιο γρήγορα από κάθε άλλον να είναι αυτός ο Υιός ο εκλεκτός.
Δεκαέξι χρόνια και κάτι εβδομάδες αργότερα ο Λαμίν Γιαμάλ είναι πασιφανές πως δεν αρκείται σε μια θέση, απλώς, εκ δεξιών του Πατρός. Μέχρι τον ημιτελικό με τη Γαλλία δεν είχε σκοράρει στο Euro. Μόνο μοίραζε. “Μόνο”. Άλλος που να έχει δώσει περισσότερες από δαύτον ως τώρα δεν υπάρχει (3).
Η Γαλλία μπήκε φουριόζα στον ημιτελικό, προηγήθηκε νωρίς. Με τη συμπλήρωση του εικοσαλέπτου, το χρισμένο βρέφος πήρε την μπάλα έξω από την περιοχή των «Tricolore».
Την έφερε στο αριστερό, ζυγισμένη. Μπροστά του είχε τον Ραμπιό. Αυτόν που παραμονές του ημιτελικού τον προκαλούσε με δηλώσεις πως χρειαζόταν να κάνει περισσότερα, αν ήθελε να οδηγήσει τη «Roja» στον Τελικό.
Περισσότερα. Ναι. Από δίπλα του πέρασε το τόπι. Δίπλα από τον Σαλιμπά. Δίπλα από τον Μενιάν. Βρήκε δοκάρι και δίχτυα.
Ζωγραφιά. Ποίημα. Θεία Χάρη.
Και, ναι, λογιστικά, στεγνά, ανθρώπινα ήταν “απλώς” η ισοφάριση. Αλλά ουσιαστικά, στο μομέντουμ του παιχνιδιού, στην αύρα του, στην ψυχολογία του, στην ισορροπία του, εκεί ακριβώς επιβεβαιώθηκε η ανωτερότητα της Ισπανίας, εκεί ακριβώς, από το δικό του ζερβό και από τον δικό του νου τσεκαρίστηκε και το εισιτήριό της για τον Τελικό.
Η επικύρωση με την ανατροπή, ύστερα από τέσσερα λεπτά, νομοτέλεια. Προδιαγεγραμμένη από την έμπνευση του Υιού, ο οποίος έτσι, με αυτόν τον τρόπο, πέτυχε το πρώτο του γκολ στο τουρνουά και έγινε ο νεαρότερος που σκοράρει σε τελικά μεγάλης διοργάνωσης.
Παραμονές του Τελικού συμπληρώνει τα 17 του.
Μετά το αριστούργημά του με τη Γαλλία, ο φακός συνέχισε τα παιχνιδίσματα, τους χρησμούς, την ιστορία με περίσσιες τις λέξεις. Όλη, μα όλη, η αποστολή της «Roja», παίκτες, προπονητές, φροντιστές, επιτελείς, εκστασιασμένοι, είναι στο πόδι, όρθιοι στον πάγκο και περιμένουν τον Γιαμάλ. Να τα περιμένουν από τον Γιαμάλ. Να υποκλίνονται στον Γιαμάλ. Να τον έχουν μετατρέψει, ασυναίσθητα μα γεωμετρικά, στο κέντρο των πάντων.
Ήδη.
Κακά τα ψέματα. Όσο και αν ακούγεται υπερβολικό, μάλλον άργησε να γίνει. Κι όμως. Αυτή, ο χρονισμός της Αποκάλυψης, ίσως να ήταν η μόνη βλάβη του Μatrix. Βλέποντας όμως απλώς τις δύο φωτογραφίες, όλα εκλογικεύονται, όλα βγάζουν νόημα, όλα συσχετίζονται.
Τόσο που ακόμα και το ομοούσιος του Πατρός για τον Υιό, από τώρα κιόλας, να μην μοιάζει βλάσφημο. Είπαμε, βάλτε τις δύο φωτογραφίες δίπλα-δίπλα. Φτάνει αυτό. Μετά απλώς φανταστείτε τις επόμενες.
CHECK IT OUT: Όλα τα κείμενα για το EURO 2024