Θα μπορούσε να είναι ο Ινιάκι Γουίλιαμς.
Αυτό το άτι που μαζί με το άλλο, τον εκτός του κόσμου τούτου ανήλικο για έναν ακόμα χρόνο, Γιαμάλ, άλλαξαν τελείως τη φυσιογνωμία της Ισπανίας. Σε σημείο και επίπεδο που ούτε καν στα χρόνια της κυριαρχίας τους δεν είχαν κάτι ανάλογο να παρουσιάσουν.
Ήταν αυτός που άνοιξε τον δρόμο. Δεν έφτασε όμως το δικό του γκολ για να στέψει τη «Roja» Πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Θα μπορούσε να είναι ο Ντάνι Όλμο. Από τους πιο κοντούς της ομάδας, του γηπέδου, της διοργάνωσης. Γι’ αυτό και στα στημένα, σε όλα, πόσο μάλλον σε ένα που υπερασπίζεται τίτλο και κούπα, αν βρίσκεται στην περιοχή (του), τότε παίρνει το δοκάρι αγκαλιά, αφού με άλλον να μετρηθεί δεν γίνεται.
Αυτός ήταν που, λίγο πριν τα χασομέρια, βρέθηκε εκεί που έπρεπε, πάνω στην γραμμή του τέρματος, με την μπάλα να του έρχεται ακριβώς όπως χρειαζόταν μετά την κεφαλιά του Γκέι, αποτρέποντας με δική του τη δεύτερη ισοφάριση.
Θα μπορούσε να είναι ο Λουίς Ντε Λα Φουέντε. Κοντεύει τα τριάντα χρόνια προπονητής. Με την εξαίρεση δύο ερασιτεχνικών στο ξεκίνημα της καριέρας του, μια φορά έκατσε σε πάγκο συλλόγου. Προϊόν -και δαύτος- της ισπανικής, εθνικής ξεκάθαρα, ποδοσφαιρικής φιλοσοφίας.
Ανέλαβε φυτωριακά αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα την επομένη του τελευταίου διεθνούς τίτλου των Ιβήρων, έκανε όλη την πορεία ως την πρώτη ομάδα, αναλαμβάνοντας μέρες μόνο πριν τη σέντρα του Παγκόσμιου Κυπέλλου του Κατάρ εξαιτίας των όσων έγιναν και οδήγησαν στην αποχώρηση του Λουίς Ενρίκε.
Τότε, αναμενόμενα, απέτυχε. Ενάμιση χρόνο αργότερα έβαλε το όνομά του, το καθόλου φημισμένο ποδοσφαιρικά όνομά του, δίπλα σε θρύλους της φιλοσοφίας που (ανέλαβε να) υπηρετεί σχεδόν στη μισή προπονητική του θητεία.
Μαζί πια με τον Λουίς Αραγονές και τον Βιθέντε Ντελ Μπόσκε έχουν κερδίσει τίτλο για την Ισπανία στον 21ο αιώνα.
Ακόμα-ακόμα θα μπορούσε να είναι και αυτή η μορφή, ο Κουκουρέγια. Κάνει το λάθος, χωρίς λόγο και αιτία, να ανέβει να πιέσει σε μέτρα και χώρο που δεν ήταν ευθύνης του, χάνει τη φάση, δίνοντας έτσι τον χώρο για την κόντρα, η οποία -χωρίς μάλιστα επιστρέφοντας να βρεθεί κάπου χρήσιμα για να την σταματήσει ή να βοηθήσει στην αναχαίτισή της- κατέληξε στην αγγλική ισοφάριση.
Λίγο αργότερα όμως αυτός ήταν που σε προώθησή του -και αυτό δείγμα κατατεθέν του τι ακριβώς πρέσβευαν σε τούτη τη διοργάνωση οι «Rojas»– απάντησε, ακολουθώντας ένα καταπληκτικό “άπλωμα” σε δική τους πια κόντρα και σερβίροντας με διορατική ασίστ το γκολ της νίκης.
Γκολ νίκης, γκολ στέψης, γκολ επιστροφής, γκολ δικαίωσης ποδοσφαιρικής, γκολ επαναβεβαίωσης για τον τρόπο που το άθλημα παίζεται, για τον τρόπο που χρειάζεται να παίζεται, ώστε να μην γίνει μέρος της κιμαδομηχανής που αλλάζει και αλλοιώνει τα πάντα στον βωμό της “ουσίας”, του “αποτελέσματος” και της κρίσης που αυτά υπαγορεύουν.
Αυτό το γκολ που έστεψε την Ισπανία Πρωταθλήτρια Ευρώπης το πέτυχε ο Μικέλ Ογιαρθάμπαλ. Αξιωματικά αυτός είναι ο άνθρωπος, η μορφή, η φυσιογνωμία του Τελικού. Δεν έχει σημασία τι είχε κάνει στην ποδοσφαιρική του καριέρα ως και λίγο πριν τα μεσάνυχτα της 14ης Ιουλίου.
Βάσκος, γέννημα-θρέμμα της Σοσιεδάδ, στην οποία εντάχθηκε στα 11 και ως τα 27 του δεν έχει κουνήσει ρούπι, αποτελώντας πια τη σημαία του συλλόγου. Πολυεργαλείο, παίζει παντού, οπουδήποτε χρειαστεί από τη μέση και μπροστά.
Με όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που δικαιολογούν την πολυχρησιμότητά του. Τεχνίτης, ευφάνταστος, ευφυής, αντικαθιστά το έλλειμα (της “πρέπουσας” για τις μέρες μας) σωματοδομής με μπάλα. Πολλή μπάλα.
Πρώτο βιολί δεν ήταν ποτέ στη «Roja», αλλά, από την στιγμή που πρωτοκλήθηκε (το 2016), είναι εκεί. Στο προηγούμενο Παγκόσμιο Κύπελλο δεν πήγε λόγω τραυματισμού. Δεν είχε, δεν έχει χειρότερο. Από τον πάγκο έρχεται σχεδόν πάντα και αυτό καθιστά την ευχέρειά του στο γκολ ακόμα πιο εντυπωσιακή. Ένα πετυχαίνει σε κάθε τρεις εμφανίσεις με το εθνόσημο.
Σημασία έχει τι έκανε απόψε. Με το τελευταίο του. Αυτό που έστεψε την Ισπανία μετά από 12 χρόνια Πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Την Ισπανία, τα πρώτα βιολιά της οποίας είναι γιοί μεταναστών, την Ισπανία, της οποίας τα γκολ στον Τελικό ήρθαν από έναν της Μπιλμπάο και έναν της Σοσιεδάδ, την Ισπανία, την οποία αυτός που κράτησε το προβάδισμά της (Όλμο) επίλεξε να αφήσει στο ξεκίνημα της εφηβείας του, γιατί δεν έβλεπε προοπτική στη δική του εξέλιξη, την Ισπανία, η οποία διάλεξε έναν 61χρονο πουθενά, μπολιασμένο όμως με τις αρχές, τη φιλοσοφία της για το άθλημα και την αίσθηση ανωτερότητας που απορρέει από αυτή (Πρωταθλητής Ευρώπης με U19 και U21) και το συγκεκριμένο στιλ ποδοσφαίρου της, ώστε να “χτίσει” από την αρχή, την Ισπανία, η οποία δεν επέστρεψε στις δικές της ρίζες, αλλά σε αυτό το τουρνουά έσπειρε καινούργιες.
Και όχι μόνο για/με το “δικό” της ποδόσφαιρο.
Αυτό πέτυχε απόψε ο Μίκελ Ογιαρθάμπαλ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: EURO 2024 | Faces: Φαμπιάν Ρουίθ (Ισπανία) / Ντάνι Όλμο (Ισπανία) / Λαμίν Γιαμάλ (Ισπανία)
CHECK IT OUT: Όλα τα κείμενα για το EURO 2024