Εκείνο το απόγευμα, αρχές Μαρτίου, στο Δυτικό Λονδίνο ο ήλιος παραδόξως έκαιγε.
Ήταν πιο καυτός και από την καρέκλα του cult hero Νιλ Γουόρνοκ, ο οποίος μόλις είχε αναλάβει την Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς με μια και μόνο αποστολή: Να κρατήσει στην Championship την ομάδα των επτά αλλαγών προπονητών τους τελευταίους 18 μήνες.
«Σε κάθε σύλλογο την πρώτη μέρα έβαζα τους παίκτες να παίξουν ένα δίτερμα στην προπόνηση για να δω τι μπορούν να κάνουν», θυμάται ο Γουόρνοκ. Τον είδε κάπου εκεί, χωρίζοντας τις ομάδες, να φορά ένα ζευγάρι μάλλινα μαύρα γάντια μες στο λιοπύρι. Του κίνησαν την περιέργεια η φυσιογνωμία του, το στιλάκι του, το αχνό τουπέ του. «Τι έχουμε εδώ; Ποιος είναι αυτός;», ρώτησε έναν από τους βοηθούς του. «Ο Αντέλ Τααράμπ…», απάντησε αυτός με έναν υπόκωφο προβληματισμό και συνέχισε «Στη θέση σου, ούτε που θα τον ακουμπούσα. Είναι ικανός να σε απολύσει. Απλώς πιάνει χώρο εδώ».
Φύσει αντιδραστικός, μα ταυτόχρονα κάπως μυστήρια γοητευμένος, ο Γουόρνοκ τον πλησίασε μετά το δίτερμα. Είχε δει όλα όσα χρειαζόταν να δει. «Αντέλ, άκου. Το Σάββατο που παίζουμε με τη Γουέστ Μπρομ θα σε βάλω να παίξεις. Αν τα πας χάλια, θα σε βάλω ξανά το επόμενο Σάββατο. Κι αν τα πας και πάλι χάλια, θα σε ξαναβάλω στο επόμενο παιχνίδι. Ό,τι κι αν γίνει, εσύ θα παίζεις, γιατί εσύ θα μας σώσεις».
Αφήστε τα παιδιά να παίξουν… Ο Γουόρνοκ αποφάσισε από νωρίς το δόγμα που θα ακολουθούσε στην ιδιάζουσα, δύσκολη περίπτωση παιδιού που είχε μπροστά του. Άλλωστε, το τρομακτικό πηγαίο ταλέντο του άξιζε όλα τα ρίσκα του κόσμου.
«Άσ’ τον να παίξει, άσ’ τον να κάνει λάθη, άσ’ τον να φάει τα μούτρα του». Κάτι θα βγει. Και έφαγε τα μούτρα του και έκανε λάθη μπόλικα ο Τααράμπ και έπαιξε. Και, ναι, δεν έφτασε ποτέ εκεί όπου το τρομακτικό χάρισμά του με την μπάλα στα πόδια έδειχνε ικανό να τον οδηγήσει. Στο τέλος του τούνελ δεν βρήκε ασημικά, άπλετη δόξα, διακρίσεις. Βρήκε όμως κάτι ανεκτίμητο. Ο δικός του θησαυρός ήταν ένας άλλος του εαυτός. Ένας Αντέλ που διαμορφώθηκε, που σφυρηλατήθηκε από και χάρη στα φαγωμένα μούτρα του.
Ο Αντέλ Τααράμπ με τον Νιλ Γουόρνοκ.
«Είδα αυτό το παιδί και ήταν κάτι που δεν είχα ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου. Προσπαθούσε να περάσει τους πάντες, να τους κάνει ποδιές. Και απλώς τον γούσταρα από την πρώτη στιγμή. Μου άρεσε η αλαζονεία του», έχει πει ο Γουόρνοκ. Πράγματι, δεν υπήρχαν κανόνες, «μη», «δεν πρέπει» στο παιχνίδι του Τααράμπ, μόνο μια πηγαία ανάγκη για το εντυπωσιακό, το όμορφο.
Άλλωστε, μεγάλωσε -ποδοσφαιρικά και μη- απλαισίωτος, ελεύθερος και την πρώτη και παντοτινή αγάπη του την ανακάλυψε μονάχος του, απαλλαγμένος από κάθε εξωγενές ερέθισμα. Μια μπάλα έπεσε στα πόδια του στον δρόμο. Αυτό ήταν. Δεν του την έδωσε κανείς, δεν υπήρχε στο DNA του. Μα χαράχθηκε σε αυτό.
«Ο πατέρας μου δεν ήταν ποτέ λάτρης του ποδοσφαίρου και δεν τον ενδιέφεραν όσα άκουγε για εμένα. Πήγαινε στη δουλειά του, γυρνούσε και απλώς έβλεπε τύπους να έρχονται στο σπίτι και να του λένε πόσο καλός ήμουν», έχει πει ο Αντέλ. Ήσυχος άνθρωπος ο πρεσβύτερος Τααράμπ. Καμία σχέση με τον γιο του, ο οποίος δεν μπορούσε να βάλει κάτω τα οπίσθιά του, ξεχυνόταν κι έπαιζε στους δρόμους με την πρώτη ευκαιρία.
Γεννήθηκε στο Μαρόκο, αλλά μεγάλωσε στην Μπερ-λ’Ετάν της νότιας Γαλλίας. Και μπορεί οι δικοί του να μη μυρίστηκαν ποτέ το πόσο καλός ήταν ο μικρός τους γιος, όμως η Λανς το έκανε. Και στα 14 του δεν δίστασε να τον προσγειώσει στην άλλη άκρη της χώρας.
Ίσα που πρόλαβε να προσαρμοστεί στο Pas-de-Calais. Πριν καν ξεμυτίσει στην πρώτη ομάδα άλλωστε, τα γεράκια έπεσαν πάνω του. Ομάδες από τη Γαλλία, από την Ιταλία και την Αγγλία. Τα πηγαδάκια των Τεχνικών Διευθυντών, των ατζέντηδων και των scouts ψιθύριζαν το όνομα του Αντέλ, γνωρίζοντας καλά πως σύντομα θα το μάθαιναν πολλοί περισσότεροι.
Δεν υπολόγισαν το πόσο σύντομα. Τρία -ναι, τρία- επίσημα λεπτά πρόλαβε να παίξει με τη Λανς στη Ligue 1, πριν η Τότεναμ σπεύσει να τον αποκτήσει, υποσχόμενη χρόνο συμμετοχής, ευκαιρίες στην Premier League.
Ο Αντέλ Τααράμπ με τη φανέλα της Λανς.
Κι εκείνος την πίστεψε. Λάθος πρώτο. Αλλά και τι να κάνει; Δεκαεπτά ετών παιδάκι να κρατήσει τα πόδια του στη γη και να απορρίψει την Premier League; «Το πρώτο πράγμα που θα έλεγα στον νεότερο εαυτό μου θα ήταν να μη φύγει τόσο νωρίς από τη Γαλλία. Ήμουν ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της χώρας, όλοι με προστάτευαν. Έφτασα στην Τότεναμ και έπρεπε να ξεκινήσω από το μηδέν, χωρίς να ξέρω τίποτα. Η Λανς όμως ήθελε να με πουλήσει», έχει πει.
Το παιδί-θαύμα στη Γαλλία ήταν ακόμα ένα παιδί στην Αγγλία. Και μπορεί αμέσως να άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις, τις πιο λαμπρές υποσχέσεις -ο προπονητής του, Μάρτιν Γιολ, θα έλεγε πως «δεν έχει κανείς το δικό του ταλέντο, είναι μάγος»-, όμως τα πράγματα σύντομα θα γίνονταν πολύ δύσκολα.
Ο Γιολ απολύθηκε, ο Χουάντε Ράμος προσλήφθηκε κι έφερε τα πάντα τούμπα στα αποδυτήρια, ακολουθώντας τη μέθοδο του ηλεκτροσόκ. Πάγωσε παίκτες, έκανε ξεκαθάρισμα και φυσικά δεν είχε χρόνο να ασχοληθεί με κανένα παιδί. Ο Αντέλ υποβιβάστηκε στην ομάδα Νέων, μα κυρίως έμεινε μόνος του.
«Είναι δύσκολο να παίρνεις μεταγραφή στην Αγγλία. Σε αγοράζουν και μετά σε αφήνουν μόνο σου. Ήρθα εδώ, έκανα προπόνηση για μια-δύο ώρες και μετά ήμουν ολομόναχος, δεν είχα κανέναν να μου πει αυτό ή το άλλο». Γνώρισε γρήγορα τη γρήγορη ζωή του Λονδίνου, εγκλωβίστηκε, παραπάτησε, όντας πλήρως περιορισμένος. Είχε ανάγκη από κάποιον που θα πίστευε πραγματικά σε αυτόν.
Και στην Τότεναμ, ακόμα και με τον Ρέντναπ που σύντομα διαδέχθηκε τον Ράμος, δεν θα τον έβρισκε. Δεν τον βρήκε αρχικά ούτε στην Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς. Είπαμε «απλώς έπιανε χώρο». Ένας ακόμα δανεικός από την Premier League στην Championship, ο οποίος δυσκολευόταν να βρει τα πατήματά του. Ο Νιλ Γουόρνοκ όμως ήταν -ο πρώτος- διατεθειμένος να χτίσει ένα μονοπάτι για εκείνον. Κυρίως γιατί πείστηκε άμεσα πως το ίδιο μονοπάτι θα οδηγούσε στην επιτυχία της ομάδας του.
Ο Αντέλ Τααράμπ με τη φανέλα της Τότεναμ.
«Τι να σας πω; Αλήθεια τον ερωτεύτηκα, με το που τον είδα», έχει ομολογήσει. Και με το που ξεκάρφωσε το βέλος από την καρδιά, βάλθηκε να καταστρώσει το τέλειο σχέδιο, να βρει την τέλεια συνταγή.
Κι αν ο Τααράμπ ήταν κάποιο υλικό, τότε ήταν σίγουρα χαρίσα. Μια πάστα τσίλι, από τις πιο καυτερές εκεί έξω, που γεννήθηκε στη Βόρεια Αφρική, αλλά λατρεύεται πια, καίει ουρανίσκους σε όλον τον κόσμο. Χαρακτήρας, ένταση, αψάδα, βαθιά νοστιμιά. Εγγύηση όλων αυτών. Με απαράβατο όρο τη σωστή, σώφρονα χρήση της. Λίγο, μισή μύτη παραπάνω, να πέσει στο κουταλάκι, τα πάντα στο διάβα της κινδυνεύουν να καταστραφούν, να κατακαούν ολοκληρωτικά.
Τέτοιος ήταν και ο Αντέλ. Ασυγκράτητος, μοναδικός, τόσο ανεξέλεγκτα φλογερός που θα έβαζε φωτιά ή στην αντίπαλη άμυνα ή στην ίδια του την ομάδα. Πεντανόστιμος στο σωστό πλαίσιο.
Και ο Γουόρνοκ την κατάλαβε γρήγορα τη δουλειά. Μάζεψε όλους τους υπόλοιπους παίκτες του και ξεκαθάρισε πώς έχουν τα πράγματα: «Όποιος του δίνει την μπάλα στο δικό μας μισό θα τρώει 50 λίρες πρόστιμο». Ήθελε μηδέν μπάλες στα πόδια του πίσω από το κέντρο και όλες τις μπάλες στα πόδια του μπροστά από αυτό. Τον τοποθέτησε στην καρδιά της ομάδας του, στο «10», χωρίς την παραμικρή ευθύνη, με μια και μόνο δουλειά, να κάνει τα πράγματα να συμβαίνουν. «Πήγαινε και κέρδισε παιχνίδια για εμάς». Ήταν το μόνο που του είπε. Το μόνο που ο Αντέλ χρειαζόταν να ακούσει για να σκίσει το πέπλο του 50-50.
Ένα κέρμα ήταν έως τότε, ένα κέρμα που γυρνούσε. Κορώνα: Έπαιζε σαν να είναι ο καλύτερος στον κόσμο, ντρίμπλαρε, σκόραρε, δημιουργούσε. Γράμματα: Έπαιζε σαν μεθυσμένος freestyler που δεν έχει την παραμικρή αντίληψη χώρου ή τακτικής. Όμως τώρα τα σκαμπανεβάσματα τελείωναν, είχε ένα χρέος να εξοφλήσει. Και το εξόφλησε εκκωφαντικά.
Ο Αντέλ Τααράμπ με τη φανέλα της ΚΠΡ.
Πρώτα κράτησε την ΚΠΡ στην Championship, πολύ πιο εύκολα από όσο φαινόταν πως μπορεί να συμβεί, κι έπειτα έδεσε το μέλλον του σε αυτή. Λίγους μήνες πριν, όταν προσπαθούσε να δραπετεύσει από την Τότεναμ, διαπόμπευε πως έχει μιλήσει με τους κορυφαίους συλλόγους της Ισπανίας, πως τον θέλουν και θα συνεχίσει εκεί και τώρα έλεγε πως το Δυτικό Λονδίνο είναι “σπίτι” του, πως θέλει να οδηγήσει την ομάδα στην Premier League.
Ο Γουόρνοκ όχι απλώς έπεισε τη διοίκηση να τον αγοράσει αλλά τον έκανε και αρχηγό, μόλις στα 22 του χρόνια. Κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει πώς δίνεις σε ένα ιδιόρρυθμο παιδί από το Μαρόκο το περιβραχιόνιο μιας ομάδας που θέλει να πρωταγωνιστήσει στην πιο σκληρή λίγκα της Ευρώπης, αλλά η εξήγηση του προπονητή του ήταν απλή: «Θα έκανα οτιδήποτε για να πάρω ένα έξτρα 10% της μαγείας του». 10%; Ποιο 10; Αυτό δεν ήταν 10.
Ο Τααράμπ τη νέα σεζόν ξεχύθηκε σαν λάβα, έτοιμος να κατακάψει κάθε αντίπαλο, κάθε ομάδα στο διάβα του. Είχε όλη την ελευθερία που χρειαζόταν, ήταν ξανά το παιδί που έπαιζε στον δρόμο. Ήταν όλα ίδια. Έπαιζε σε καταπράσινα χαλιά, μπροστά σε χιλιάδες κόσμου, μα ήταν λες και έπαιζε στα σοκάκια στα οποία μεγάλωσε. Ίδια αλητεία, ίδια κόλπα, οι ίδιες κλειστές ντρίμπλες, τα ίδια ανελέητα τελειώματα. Ήταν όλη η επίθεση της ΚΠΡ, όλη η βαρύτητά της.
Δεν ήταν απλό. Ένας παίκτης να κουβαλάει τόσο πολύ μια ομάδα σε ένα Πρωτάθλημα δύσκολο, στο οποίο οι αμυντικοί δεν άφηναν χώρο για ηρωισμούς, τα τάκλιν και τα σκληρά μαρκαρίσματα έπεφταν σαν οβίδες. Μα αυτός τα απέφευγε γελώντας, με την αλαζονεία και τα αυτάρεσκα χαμόγελα του τύπου που ξέρει πως τους κάνει πλάκα.
Πρώτα τους ζάλιζε, τους εξευτέλιζε κι έπειτα έστελνε την μπάλα στα δίχτυα με δαντελένια τελειώματα και, άμα βαριόταν να εκτελέσει, την έστρωνε ιδανικά στους γύρω του.
Φάνηκε γρήγορα πως δεν μπορούσε να μην ανέβει η ομάδα αυτού του παίκτη. Και στην πραγματικότητα οι τελευταίες αμφιβολίες σβήστηκαν ήδη από τα Χριστούγεννα του 2010. Boxing Day, Loftus Road. Η πρωτοπόρος ΚΠΡ υποδέχεται τη Σουόνσι, η οποία φιλοδοξεί να πλησιάσει την κορυφή και να της βάλει δύσκολα.
Ένα ματς, ένα ξεγυρισμένο 4-0, όλο Τααράμπ. Χόρεψε ανάμεσα σε τέσσερις αμυντικούς κι έβγαλε την ασίστ για το 1-0, μετά από μια νέα τρομερή κούρσα κέρδισε το πέναλτι για το 2-0 και έκανε ο ίδιος το 3-0 με ένα τέλειο διαγώνιο σουτ με το “κακό” του αριστερό. Και στο τέταρτο γκολ φρόντισε να περικλείσει όλη του τη φύση, όλο το ποδοσφαιρικό του DNA. Κολλημένος στην αριστερή γραμμή, σε ανύποπτο χώρο. Ένα απόλυτα αχρείαστο ζογκλερικό, αντί για μια απλή πάσα. Μια προσποίηση και μια βρόμικη ποδιά, το αγαπημένο του. Κι ένα άψογο τελείωμα με το δεξί πλασέ. Η επιτομή του “δεν σας βλέπω”, του “κάνω ό,τι θέλω”.
Δεν θα μπορούσε να τελειώσει διαφορετικά αυτή η σεζόν. Την ολοκλήρωσε με 19 γκολ, 21 ασίστ κι έναν ατελείωτο κατάλογο ασύλληπτων στιγμών. Η τεχνική, η ισορροπία, η δύναμη, οι αλλαγές κατεύθυνσης και ταχύτητας. Ο συνδυασμός. Ήταν στα αλήθεια χάρμα ιδέσθαι. «GOAT της Championship», τον λένε μέχρι σήμερα. Για τον ανεπανάληπτο τρόπο με τον οποίον διέλυσε τη λίγκα για να οδηγήσει την ΚΠΡ στην Premier League.
Και φρέναρε κιόλας, σταμάτησε να παίζει προς το τέλος της. Το σκανταλιάρικο παιδί -παρότι απόλυτα ελεύθερο στο γήπεδο- είχε καλουπωθεί υπερβολικά για τα δικά του δεδομένα. Όταν η άνοδος επιτεύχθηκε, άρχισε να λέει ψέματα, να βρίσκει δικαιολογίες για να φεύγει από την Αγγλία.
Μέχρι και τη φιέστα κόντεψε να χάσει, παρότι ήταν αρχηγός. Το Loftus Road είχε φορέσει τα καλά για να πανηγυρίσει το Πρωτάθλημα, μα ο Αντέλ ήταν ήδη στη Γαλλία για χαλάρωση. «Κόουτς, έκανα το καθήκον μου, ανεβήκαμε. Τι με θέλετε τώρα;», είπε στον Γουόρνοκ, ο οποίος τον έψαχνε πανικόβλητος το πρωί του αγώνα απέναντι στη Λιντς. Ολόκληρη αποστολή στήθηκε για να προλάβει. Κι όντως πρόλαβε, έφτασε σούμπιτος στο γήπεδο στα μέσα του πρώτου ημιχρόνου για να σηκώσει το Κύπελλο, να γιορτάσει μαζί με τους μαγεμένους πιστούς του.
Όμως το γυαλί είχε ήδη αρχίσει να ραγίζει. Στην προσπάθειά του να κρατήσει τον Τααράμπ ταπεινό, αδύνατη αποστολή, ο σύλλογος έδωσε το βραβείο του Παίκτη της Σεζόν στον τερματοφύλακα Πάντι Κένι. «Ήταν αστείο. Είχα κάνει όλα αυτά τα πράγματα και το δίνουν σε εκείνον. Ήταν απλώς ένα μήνυμα για εμένα. Δεν μπορεί να πίστευαν πως ήταν καλύτερος», θυμάται.
Πείσμα, άρνηση, ξενέρα. Το κεφάλι του Αντέλ γύρισε και η Παρί Σεν Ζερμέν, η οποία τον πολιορκούσε για να τον κάνει την πρώτη της ηχηρή μεταγραφή την εποχή του Κατάρ, άρχισε να φαντάζει πολύ ελκυστική επιλογή. Το deal δεν επιτεύθχηκε ποτέ, ο ίδιος λέει πως ο Τεχνικός Διευθυντής Λεονάρντο δεν τον συμπαθούσε, δεν τον ήθελε στην ομάδα και τον σαμπόταρε.
Θα μπορούσε βέβαια να φύγει, να πάει να παίξει κάπου αλλού, αν είχε τόσο θέμα με την ΚΠΡ, αν ονειρευόταν κάτι μεγαλύτερο. Όμως δεν το έκανε, γιατί στο Loftus Road ήταν βασιλιάς, σαν κακομαθημένο παιδί που έχει τον πλήρη έλεγχο απέναντι στη μαλθακή νταντά του. «Όταν ανανέωσε το συμβόλαιό του με την ΚΠΡ, δεν τον ένοιαζε τίποτα άλλο από το να ζει. Τον ήθελαν πολλές ομάδες, αλλά μου είπε “Δεν φεύγω από το Λονδίνο, όσα κι αν μου δώσουν. Εδώ κάνω μια προπόνηση, τελειώνω και μετά τέλος, King’s Road κατευθείαν για ναργιλέ”», έχει πει για εκείνον ο άλλοτε συμπαίκτης του, Ντάρεν Μπεντ.
Ο Αντέλ Τααράμπ με τη φανέλα της ΚΠΡ.
Για μήνες ο Τααράμπ λειτουργούσε όχι σαν ποδοσφαιριστής μα σαν celebrity, σαν ντίβα αποφασισμένη να κάνει αβίωτο τον βίο του συλλόγου, σηκωνόταν κι έφευγε από προπονήσεις, μέχρι και από αγώνες, όταν γινόταν αλλαγή.
Η ΚΠΡ τού είχε πάρει το περιβραχιόνιο, το έδωσε στον Τζόι Μπάρτον, τη νέα της μεταγραφή που βρισκόταν συνεχώς σε κόντρα με τον Αντέλ. Σκληρά τάκλιν στην προπόνηση, σκληρές δηλώσεις. «Λένε πως είναι παίκτης παγκόσμιας κλάσης, μα εγώ δεν έχω δει τίποτα τέτοιο», έλεγε μεταξύ άλλων δημόσια ο Μπάρτον.
Οι world class εκλάμψεις δεν έλειψαν, ο Τααράμπ προς το τέλος της σεζόν, έχοντας μάλλον βαρεθεί τα πάρτι και τους ναργιλέδες, φρόντισε να πασπαλίσει λίγη από την αστερόσκονή του και στην Premier League, να οδηγήσει την ομάδα του σε νίκες απέναντι στη Λίβερπουλ, την Άρσεναλ και την Τότεναμ, να την κρατήσει οριακά στην κατηγορία.
Όμως ήδη είχε χάσει κάθε σύμμαχο στο Δυτικό Λονδίνο. Μέχρι και ο Γουόρνοκ έφτασε να πει «θα τον πήγαινα στο Παρίσι με το αυτοκίνητό μου» για λογαριασμό της Παρί. Όταν την επόμενη σεζόν η ΚΠΡ αναπόφευκτα υποβιβάστηκε, με τον ίδιο ακόμη πιο περιορισμένο, το «αντίο», έστω και με τη μορφή δανεισμού, αφού το ηγεμονικό του συμβόλαιο δεν λυνόταν, έδειχνε αναγκαίο και για τους δύο.
Ένα εξάμηνο στη Φούλαμ με μηδενικό αντίκρισμα κι άλλο ένα στη Μίλαν με μια δειλή αναβίωση της ελπίδας. Ο Αντέλ βρήκε λίγη χαρά, λίγο κίνητρο, παίζοντας δίπλα σε παίκτες όπως ο Ρομπίνιο, ο Κακά, ο Μπαλοτέλι. Ένιωθε ότι εκεί ανήκε κι αυτή ήταν η μεγαλύτερη ευκαιρία του. Ήθελε να την αρπάξει από τα μαλλιά, να καθιερωθεί σε μια τόσο εμβληματική ομάδα. Και οι «Rossoneri» τον ήθελαν.
«Ήταν όλα έτοιμα, ήμασταν έτοιμοι να υπογράψουμε, αλλά ξαφνικά η ΚΠΡ άρχισε να ζητά τρελά πράγματα και η συμφωνία χάλασε», θα έλεγε χρόνια μετά. Η ονειρώδης μεταγραφή του δεν πήρε ποτέ σάρκα και οστά και ο Τααράμπ βρέθηκε από το Champions League πίσω στην Championship.
Διαλυμένος, άδειος από οποιοδήποτε κίνητρο, παρατημένος από τον ίδιο του τον εαυτό. Δεν έπαιζε, είχε χαθεί από προσώπου γης. «Δεν είναι τραυματίας, απλώς δεν βρίσκεται σε κατάσταση για να παίξει ποδόσφαιρο δυστυχώς. Είναι τραγικά υπέρβαρος. Τις προάλλες έπαιξε σε ένα παιχνίδι με τη δεύτερη ομάδα και, όπως τον είδα, μάλλον εγώ θα μπορούσα να τρέξω περισσότερο», είπε ο τότε προπονητής του, Χάρι Ρέντναπ.
Δεν είχε κανένα θαύμα πια αυτό το παιδί μέσα του, δεν είχε κανένα απομεινάρι του τρομακτικού του ταλέντου. Μόλις στα 26 του είχε φάει τα μούτρα του. Για τα καλά.
Ο Αντέλ Τααράμπ με τις φανέλες των Φούλαμ και Μίλαν.
Το τέλος του από την ΚΠΡ ήταν αναπόφευκτο, καμία έκπληξη. Μα τεράστια έκπληξη στο άκουσμα της νέας του ομάδας. Η Μπενφίκα ανακοίνωσε τη μεταγραφή του. Ολόκληρη Μπενφίκα έπαιξε τα ρέστα της σε έναν τελειωμένο παίκτη της Championship. Αυτή ήταν η ευκαιρία του.
Και φρόντισε να την τσαλακώσει, με το που την έπιασε στα χέρια του. Για ακόμα μια φορά ήταν η ζωηρή του πλευρά αυτή που μιλούσε. Οι Λουζιτανοί τον τσάκωσαν σε ένα νυχτερινό κέντρο της πορτογαλικής πρωτεύουσας αργά το βράδυ την παραμονή αγώνα. Πριν καν προλάβει να κάνει το επίσημο ντεμπούτο του, ο σύλλογος σκεφτόταν να τον πουλήσει, πεπεισμένος πως ήταν ένα λανθασμένο ρίσκο.
Μα αγοραστές δεν γινόταν να βρεθούν κι έτσι η Μπενφίκα έκανε το αμέσως επόμενο πιο σκληρό πράγμα που θα μπορούσε να κάνει. Τον εξόρισε στα δεύτερά της. Κανονική εξορία, όχι ένα και δύο ματς. Εβδομάδες ολόκληρες, μήνες, χρόνια. Ήταν αποφασισμένη πως θα δαμάσει το αδάμαστο θηρίο, πως θα το ανάγκαζε να παίξει μόνο με τους δικούς της όρους.
Ο βασιλιάς του Δυτικού Λονδίνου, των shisha bars και των νυχτερινών κέντρων ήταν στη Λισαβόνα φυλακισμένος, εσώκλειστος σχεδόν. Και, για να φορέσει για πρώτη φορά τη φανέλα της σε επίσημο παιχνίδι της πρώτης ομάδας, έπρεπε να είναι έτοιμος. Πραγματικά έτοιμος.
1387 ημέρες περίμενε για αυτό, με έναν ενδιάμεσο δανεισμό στη Τζένοα και δεκάδες παιχνίδια ανάμεσα σε παιδάκια. Μα αυτός ήταν ένας άλλος Τααράμπ, ένας άλλος Αντέλ βγήκε από το κλουβί του, απόλυτα σωφρονισμένος, απόλυτα έτοιμος να βάλει για πρώτη φορά τον εαυτό του στην άκρη. «Δεν ξέρω πώς κατάφερες να βρεθείς σε αυτή την κατάσταση, αλλά ξέχνα τα όλα», του είπε ο Μπρούνο Λαζ, σοκαρισμένος που βρήκε έναν τέτοιο παίκτη στις ρεζέρβες του.
Ήταν ακόμη παικταράς, αν το ήθελε, γιατί αυτό ήταν το μόνο που δεν άλλαξε. Μέχρι και το ποδοσφαιρικό DNA μεταλλάχθηκε όλον αυτόν τον καιρό. Κατέβηκε μέτρα στο γήπεδο, το αχαλίνωτο “10άρι” έπαιζε πια ως απόλυτα πειθαρχημένος deep-lying playmaker, επιφορτισμένος με το να θυσιάζει τον εαυτό του και να συνδέει τις κουκίδες για χάρη της ομάδας.
Ο Αντέλ Τααράμπ με τη φανέλα της Μπενφίκα.
Τέρμα οι τρελές κούρσες, οι ποδιές, τα σόλο. Τώρα έτρεχε, αμυνόταν, τώρα κάθε ενέργειά του είχε νόημα, τώρα κάθε πρώτη μπάλα περνούσε από τα δικά του πόδια και κανένας συμπαίκτης του δεν έτρωγε πρόστιμο για αυτό. Αντίθετα, αυτή ήταν η οδηγία.
Γιατί αυτός ήταν ένας διαφορετικός Τααράμπ, ο οποίος πρωταγωνιστούσε με έναν διαφορετικό τρόπο. Ένας απόλυτα διαφορετικός παίκτης κι ένας απόλυτα διαφορετικός άνθρωπος, ο οποίος βρήκε τη δύναμη να μεταλλάξει το πιο δύσκολο διάστημα της καριέρας του για να γίνει καλύτερος. Όχι τόσο μέσα στο γήπεδο. Είπαμε, όταν ήθελε ήταν απλώς τρομακτικός. Πόσο καλύτερος να γίνει με τη μπάλα; Μα κυρίως μακριά από το γήπεδο.
«Ήταν καλό που μου συνέβη αυτό, ηρέμησα, αλήθεια. Ο μπαμπάς μου λέει πως ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί. Άρχισα να σκέφτομαι όσα θα μπορούσα να κάνω εγώ καλύτερα, σταμάτησα να τα ρίχνω στους άλλους. Άλλαξα τη ζωή μου, έδωσα χρόνο στην οικογένειά μου, άλλαξα τον τρόπο που αντιμετώπιζα το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό. Τώρα ακούω περισσότερο τι μου λένε. Όταν ήμουν μικρός, δεν με ένοιαζε τίποτα, δεν άκουγα κανέναν, ήθελα μόνο να παίζω», θυμάται.
Και πράγματι, και έπαιξε και έκανε λάθη και έφαγε τα μούτρα του. Τα έφαγε σοβαρά. Μα, στα αλήθεια, σε αυτά τα φαγωμένα μούτρα χρωστάει την ηρεμία του, τη νέα έκδοση του εαυτού του, αυτή που αγαπάει και ο ίδιος πιο πολύ, αυτή που του επιτρέπει να απολαμβάνει τη ζωή του πιο πολύ από ποτέ. Και το έχει πει, δεν μετάνιωσε για τίποτα, δεν έχει τύψεις που δεν έφτασε εκεί όπου μάλλον μπορούσε. Είναι περήφανος για όσα έκανε. Ξέρει και ο ίδιος ότι κέρδισε κάτι μεγαλύτερο, κάτι πιο σημαντικό:
«Τώρα η ζωή μου είναι καθαρή. Είμαι καλά»!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Χακίμ Ζιγές: Μουσική για τσόγλανους