Στοχεύοντας την καλύτερη εκδοχή μου

Από μικρός, μου άρεσε το μπάσκετ, όπως και το ποδόσφαιρο.

Έπαιξε μεγάλο ρόλο το ότι είχα μαζί τον μεγάλο μου αδερφό, τον Δημήτρη, ο οποίος ξεκίνησε πρώτος στις ακαδημίες του Αμαρουσίου και μου έδωσε το έναυσμα και τη θέληση να ξεκινήσω κι εγώ. Έτσι πήρα την σκυτάλη.

Το μπάσκετ το αγαπάω κι εγώ πολύ, όπως και ο αδερφός μου, είμαστε δυο παιδιά που τους αρέσει αυτό που κάνουν, ως παιχνίδι πρώτα απ’ όλα, γι’ αυτό νομίζω ότι παθιαζόμαστε τόσο πολύ, κάτι που αναδεικνύεται στο γήπεδο. Ήμασταν πολύ ανταγωνιστικοί μεταξύ μας, στα νεότερα χρόνια μας υπήρχαν τσακωμοί, υπήρχαν διαστάσεις, όπως δηλαδή συμβαίνει με όλα τα αδέρφια. Απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου όμως, παίζαμε μαζί και μαζί του βελτιωνόμουν, με αποτέλεσμα να παίζω καλύτερα από τα παιδιά της ηλικίας μου.

Έβλεπα φουλ Ελληνικό Πρωτάθλημα, Ευρωλίγκα και NBA. Ειδικά το τελευταίο μού άρεσε πολύ, αγαπημένος μου ο αείμνηστος Κόμπι Μπράιαντ, τον Τζόρνταν δεν τον πρόλαβα, καθώς είμαι γεννηθείς το 1998, όπως και να ‘χει όμως, ο αγαπημένος μου είναι ο Μπράιαντ.

Ο Δούκας αποτέλεσε ένα μεγάλο σχολείο για εμένα, είμαι ευγνώμων για την υποτροφία που μου έδωσαν, που με εμπιστεύτηκαν να είμαι μέρος της κανονικής ομάδας αλλά και της σχολικής, μιας από τις πιο δυνατές πανελλαδικά. Και με παραστάσεις στη Β’ Εθνική αλλά και στην Α2, έμαθα πώς είναι να παίζεις στο Αντρικό επίπεδο, πήρα μια πρώτη γεύση και βοηθήθηκα πολύ, γιατί δεν έπεσα αμέσως στα βαθιά, όπως πχ αν έπαιζα στην Α1 ή κατευθείαν σε μια ευρωπαϊκή διοργάνωση. Πήγα βήμα-βήμα.

Επίσης, δεν σκεφτόμουν «θέλω να πάω στον Παναθηναϊκό, θέλω να πάω στον Ολυμπιακό», από μικρός πήγαινα σιγά-σιγά και ήξερα ότι η αυτοπεποίθηση έρχεται μέσα από την σκληρή δουλειά, την καθημερινότητα και το πόσο αφοσιωμένος είσαι σε αυτό που κάνεις, πόσο το αγαπάς.

Σίγουρα ήθελα να παίξω σε μια μεγάλη ομάδα στο κορυφαίο επίπεδο, αλλά αυτό που προηγείται είναι η αυτοβελτίωσή σου, τόσο μπασκετικά όσο και πνευματικά, κάτι που έρχεται με την πάροδο του χρόνου, αποκτώντας εμπειρία και χωρίς να επαναπαύεσαι ποτέ, καθώς ξέρεις ότι μπορείς να βελτιωθείς κι άλλο.

Τρόπαια, βάπτισμα του πυρός και αλλαγές αναζωογόνησης

Το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο ήταν με την ΑΕΚ, ήταν ένα όνειρο να ανήκω σε μια τόσο μεγάλη ομάδα, σε ένα τόσο μεγάλο brand. Την πρώτη μου χρονιά η ομάδα κατέκτησε και το Κύπελλο Ελλάδος και το Champions League, μια μαγική πραγματικά σεζόν, αλλά εγώ δεν ήμουν στη δωδεκάδα τότε, δεν είχα ιδιαίτερο χρόνο συμμετοχής, είχα αγωνιστεί στο Ελληνικό Πρωτάθλημα και σε κάποια παιχνίδια Ευρώπης.

Στην ΑΕΚ είχα πολύ καλή σχέση με τον Παναγιώτη Βασιλόπουλο, με τον οποίον ήμασταν μαζί και αργότερα στο Περιστέρι, αλλά με όλα τα παιδιά ήμασταν ένα μεγάλο γκρουπ και μια πολύ καλή παρέα, είχαν γίνει και κάποιες αλλαγές παικτών μες στη χρονιά βέβαια, στο τέλος όμως η μαγιά έδεσε και εκ του αποτελέσματος φάνηκε ότι πραγματικά ήμασταν μια οικογένεια, μικροί και μεγάλοι.

Δεν είχα τη χαρά οι φίλαθλοι της ΑΕΚ να φωνάξουν το όνομά μου λόγω του χρόνου συμμετοχής μου, ωστόσο μάζευα εμπειρίες και έβλεπα τι έκαναν οι συμπαίκτες μου, ώστε, όταν θα ερχόταν η ώρα μου, να είμαι έτοιμος.

Το βάπτισμα του πυρός ήρθε για εμένα τη δεύτερη χρονιά, όταν πήγα δανεικός στο Περιστέρι, στο οποίο έμεινα δύο χρόνια και στη συνέχεια ήρθε ο κόβιντ, οπότε διακόπηκε το Πρωτάθλημα. Η ομάδα τότε έμπαινε σε ένα καινούργιο εγχείρημα, καθώς είχε ανέβει από την Α2 και ήταν η πρώτη χρονιά που θα έπαιζε Α1 μετά από χρόνια. Κάναμε μια πολύ μεστή σεζόν, μπήκαμε στα πλέι οφ και τερματίσαμε τέταρτοι, εάν δεν κάνω λάθος.

Εκεί, με τον κόουτς Πεδουλάκη, ξεκίνησα να μαθαίνω τα βασικά και τι χρειάζεται να κάνεις για να αντεπεξέλθεις στις δυσκολίες, τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά. Ο Αργύρης Πεδουλάκης είναι μια ιδιαίτερη προσωπικότητα, εμένα μου ταίριαξε γάντι στο Περιστέρι, καθώς με τον τρόπο του, την καθοδήγηση του, τις συμβουλές του, σου μετέδιδε αμέσως αυτό που ήθελε να κάνεις.

Στο Περιστέρι, όπως ανέφερα, έμεινα και δεύτερη χρονιά, γενικά όμως οι αλλαγές ομάδων ήταν συχνές στην καριέρα μου, ακολούθησαν Προμηθέας, Χαρίλαος Τρικούπης Μεσολογγίου, Ηρακλής, Καρδίτσα.

Φυσικά, οι συνεχείς αλλαγές σού δημιουργούν ένα συναίσθημα αναζωογόνησης, πηγαίνεις σε ένα καινούργιο περιβάλλον. Επίσης, το να μείνεις σταθερά κάπου είναι κάτι που εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, το ρόστερ, τα οικονομικά της ομάδας, το τι βλέψεις έχει ο σύλλογος, την απόδοσή σου, είναι πολλές οι παράμετροι που θα κρίνουν τη μακροχρόνια ή όχι παραμονή σου κάπου.

Το 2020 λοιπόν υπέγραψα στον Προμηθέα, αλλά αυτό συνέβη αργά το καλοκαίρι, είχε κλείσει σχεδόν το ρόστερ, και, επειδή εγώ ήθελα να πάρω περισσότερο χρόνο συμμετοχής και παιχνίδια στα πόδια μου, συζήτησα με τον κόουτς Μάκη Γιατρά και δόθηκα δανεικός στον Χαρίλαο Τρικούπη Μεσολογγίου, με τον οποίον μάλιστα στα πρώτα παιχνίδια κάναμε αρκετές νίκες.

Στη συνέχεια επέστρεψα στον Προμηθέα και έκλεισα την χρονιά. Δεν θεώρησα πάντως ότι, πηγαίνοντας στον Χαρίλαο Τρικούπη, οπισθοχωρούσα, καθώς μου δόθηκε η ευκαιρία να παίξω σε μια ομάδα Α1 και να είμαι και πρωταγωνιστής.

Στον Ηρακλή ήταν μια περίεργη σεζόν, είχαμε παίξει και EuroCup και Ελληνικό Πρωτάθλημα, αλλά δεν πήγαμε όσο καλά θα θέλαμε, ενώ υπήρχε μια αστάθεια τόσο στο οικονομικό κομμάτι όσο και το οπαδικό.

Η Καρδίτσα από την άλλη ήταν νεοφώτιστη στην Α1. Υπήρχε μια σταθερότητα, οι άνθρωποι γενικότερα είχαν και έχουν ένα πολύ καλό πρόγραμμα, ο κόσμος και η τοπική κοινωνία στηρίζουν πολύ τον σύλλογο, είναι δίπλα στους παίκτες και τους προπονητές, ουσιαστικά μιλάμε για ένα παράδειγμα προς μίμηση, για μια ομάδα που εκπέμπει υγεία. Μάλιστα, εξασφάλισε και είσοδο στην Ευρώπη για τη σεζόν 2025-2026.

Τον Γιάννη Μπουρούση τον ήξερα προφανώς, και πριν πάω στην Καρδίτσα, είχαμε μια πολύ καλή σχέση. Θα ήθελα και εγώ να είχα βοηθήσει παραπάνω την ομάδα, καθώς είχα έρθει από τραυματισμό και το καλοκαίρι δεν είχα δουλέψει όσο θα ήθελα, αλλά είμαι ευγνώμων για την ευκαιρία που μου έδωσαν και εύχομαι πάντα τα καλύτερα για την ομάδα.

“Συμπαίκτης” με τον Ζαφείρη στην Πράγα

Κλείνοντας τον κύκλο της Ελλάδας, σίγουρα μπορείς να αναλογιστείς πράγματα που ενδεχομένως να τα είχες κάνει καλύτερα, αλλά το να κοιτάς πίσω δεν ωφελεί κάπου. Δεν μετανιώνω για κάτι από το παρελθόν, σκέφτομαι μόνο το τώρα και το μέλλον, ώστε να δημιουργώ την καλύτερη εκδοχή του Γιάννη.

Ήθελα να παίξω στο εξωτερικό και νωρίτερα, μετά το Περιστέρι ήθελα να φύγω, εάν μου δινόταν η ευκαιρία, και εν τέλει το κατάφερα και με την αλλαγή ατζέντη. Έτσι, τη σεζόν 2023-2024 έπαιξα για πρώτη φορά εκτός Ελλάδας, στην Τσεχία, και την επόμενη χρονιά στην Ισλανδία. Σίγουρα είναι δύσκολο, καθώς αφήνεις την οικογένειά σου, τους φίλους σου, τη χώρα σου, από την άλλη όμως το κίνητρό μου να παίζω στο εξωτερικό είναι μεγάλο, οπότε προσπαθώ να δίνω όλον μου τον εαυτό για να πετύχω.

Η Σλάβια Πράγας αποτέλεσε λοιπόν την πρώτη μου εμπειρία εκτός Ελλάδας. Πρόκειται για μια πολύ όμορφη πόλη, στην οποία έχεις να κάνεις πράγματα και με τους συμπαίκτες σου και μπορείς να δημιουργήσεις ωραίες εμπειρίες.

Μπασκετικά, προσαρμόστηκα σχεδόν αμέσως, εξάλλου το μπάσκετ παίζεται το ίδιο παντού και, όταν πηγαίνεις σε ξένο περιβάλλον, αποτελεί και… μια γλώσσα επικοινωνίας. 

Στην ομάδα υπήρχε μια αστάθεια στο κομμάτι της απόδοσης, καθώς έγιναν πολλές αλλαγές, έπρεπε να βρούμε τη χημεία που χρειαζόταν για να πετύχουμε τους στόχους μας, αλλά στο τέλος της χρονιάς τα καταφέραμε.

Εκεί που έμενα ήταν και το ποδόσφαιρο του συλλόγου, το οποίο βρίσκεται σε πολύ υψηλό επίπεδο, με συμμετοχές στο Europa League, ενώ στην ομάδα αγωνίζεται και ο φίλος μου, ο Χρήστος Ζαφείρης, με τον οποίον κάναμε καλή παρέα μετά τις υποχρεώσεις μας, ερχόταν εκείνος στους αγώνες μου και πήγαινα κι εγώ στους δικούς του.

Μια τρομερή εμπειρία η παρακολούθηση των αγώνων της ποδοσφαιρικής Σλάβια. Καταπληκτικό κοινό, φανταστική και ζεστή ατμόσφαιρα, με καπνογόνα και τεράστια πανό. Δυστυχώς, στο μπάσκετ δεν είχαμε την ίδια ανταπόκριση, αλλά είναι κάτι που μπορεί να χτιστεί, εάν δουλευτεί από την ομάδα.

Το μπάσκετ στην Ισλανδία

Την επόμενη χρονιά είχα μια πολύ καλή πρόταση από την Ισλανδία και αποφάσισα να πάω εκεί για χάρη της Τίνταστολ. Είναι μακριά, αλλά δεν σκέφτηκα τόσο τα υπόλοιπα όσο το μπάσκετ, ότι θέλω δηλαδή να πάω σε ένα περιβάλλον που έχει το μπάσκετ σε πρώτη μοίρα.

Μίλησα με τον προπονητή, με ήθελε πάρα πολύ, η ομάδα ήταν καλή, ήταν η πρώτη χρονιά στη χώρα με έξι ξένους στις ομάδες, το Πρωτάθλημα ήταν πολύ ανταγωνιστικό και φτάσαμε μέχρι τους τελικούς.

Μέσα στην χρονιά δεν είχαμε πολύ κόσμο, αλλά προς το τέλος και με την έναρξη των πλέι οφ ήρθαν πολλοί φίλαθλοι να μας στηρίξουν, υπήρχαν και όρθιοι έξω από το γήπεδο με οθόνη, γινόταν πραγματικά ένας χαμός.

Στην Ισλανδία στηρίζουν και αγαπούν πολύ το μπάσκετ, είναι σε όλα τα επίπεδα επαγγελματίες. Τον χειμώνα η θερμοκρασία μπορεί να φτάσει μέχρι και -20, μιλάμε για πολύ χιόνι, καθώς ο καιρός και το κλίμα είναι πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι στην Ελλάδα, αλλά μέσα στα γήπεδα, είτε χειμώνα είτε καλοκαίρι, η θερμοκρασία είναι ιδανική, σε σημείο ο θεατής να είναι με κοντομάνικο.

Η οργάνωση όμως δεν αφορά μόνο στο μπάσκετ. Εγώ έμενα βόρεια της Ισλανδίας, μακριά από την πρωτεύουσα, όλες οι ομάδες ήταν στην πρωτεύουσα και μόνο εμείς ήμασταν τέσσερεις ώρες μακριά ταξίδι με λεωφορείο, κάναμε συνέχεια τη διαδρομή για τα εκτός έδρας παιχνίδια, αλλά φυσικά όποια ομάδα ερχόταν σε εμάς ήταν και αυτή κουρασμένη από το πολύωρο ταξίδι, οπότε είχαμε ένα πολύ καλό ρεκόρ στα εντός έδρας παιχνίδια.

Κάναμε λοιπόν πολλά ταξίδια με κακοκαιρία, αλλά εκεί δεν είναι όπως στην Ελλάδα, όπου, αν χιονίσει, δεν μπορεί να κυκλοφορήσει άνθρωπος. Εκεί, όσο χιόνι και αν ρίξει, και μιλάμε για χιόνι πάνω απ’ το γόνατο, οι δρόμοι είναι καθαροί όλη τη μέρα!

Όταν είχε χιονοθύελλα, πηγαίναμε επίσης κανονικά στην προπόνηση, ούτως ή άλλως το γήπεδο ήταν από το σπίτι ένα-δύο λεπτά με το αυτοκίνητο, το οποίο ήταν παρκαρισμένο σε εξωτερικό χώρο και το καθάριζα απ’ το χιόνι με τα κατάλληλα εργαλεία.

Είδα πολλές φορές και το Βόρειο Σέλας, δεν μπορώ να το εξηγήσω ως εμπειρία, δεν μπορεί να το καταλάβει κάποιος, εάν δεν το δει, πρόκειται για κάτι μαγικό, για μια καταπληκτική εικόνα. Τον χειμώνα, αν είναι καθαρός ο ουρανός, χωρίς σύννεφα, το βλέπεις κάθε βράδυ.

Άλλη εμπειρία που βίωσα αφορούσε στο φως, το καλοκαίρι είναι λίγες οι ώρες σκοταδιού, ενώ τον χειμώνα συμβαίνει το αντίθετο, όλη την ημέρα είναι νύχτα και μόνο δύο ώρες έχει ήλιο.

Όλα αυτά μού ήταν ξένα, αλλά προσαρμόστηκα αρκετά εύκολα, καθώς εκεί οι άνθρωποι σε καλωσορίζουν θερμά και είναι πολύ φιλόξενοι, ειδικά στην ομάδα που ήμουν εγώ.

Μάλιστα, επειδή ήμουν ο Έλληνας, με ρωτούσαν «πες μας για την Ελλάδα, είναι τόσο ωραία όσο λένε; Να έρθουμε διακοπές;» και εννοείται πως τους παρότρυνα όλους, αντί να πάνε στην Τενερίφη, όπου πηγαίνουν συνέχεια, να έρθουν στην Ελλάδα, θεωρώντας ότι θα τους αρέσει πολύ περισσότερο.

Αναμφισβήτητα, σου λείπει το σπίτι σου, η οικογένειά σου, αλλά είσαι συγκεντρωμένος και αφοσιωμένος στον στόχο, ο οποίος δεν είναι άλλος από το μπάσκετ, να κάνεις αυτό που αγαπάς, να βελτιώνεσαι συνεχώς και να πετυχαίνεις.

Το μικρόβιο απ’ τον πατέρα, το πρότυπο απ’ τον αδερφό

Εκτός μπάσκετ, τα χόμπι μου είναι λίγα. Μου αρέσουν οι μηχανές, αλλά βλέπω και Formula 1, η οποία αρέσει περισσότερο στον αδερφό μου. Είχαμε μάλιστα κανονίσει να πάμε να δούμε από κοντά Grand Prix, αλλά δυστυχώς ήρθε ο κορωνοϊός και το ακυρώσαμε.

Δεν έχουμε και τόσον χρόνο βέβαια να παρακολουθούμε, υπάρχουν υποχρεώσεις, ακόμα και το καλοκαίρι έχουμε την προετοιμασία μας, ενώ υπάρχουν και Πρωταθλήματα που παίζονται το καλοκαίρι, όπως αυτό της Κίνας, ένα πολύ δυνατό Πρωτάθλημα, στο οποίο επέστρεψε ο αδερφός μου μετά την Ισλανδία. Είναι δύσκολο λοιπόν να πεις «τότε πάω να παρακολουθήσω έναν αγώνα Formula 1 ή Moto GP». 

Όλο αυτό προέκυψε από τον πατέρα μας, ο οποίος έτρεχε σε ράλι, είτε με αμάξια είτε με μοτοσικλέτες, οπότε τον βλέπαμε από μικροί στους αγώνες και παθιαζόμασταν. Εγώ μεγάλωσα και βλέποντας τον Βαλεντίνο Ρόσι, οπότε το έχω ζήσει όλο αυτό για πολλά χρόνια. Παλιότερα μάλιστα παίζαμε και στο Playstation παιχνίδια με Formula 1 ή μηχανές, έχουμε και τιμονιέρα για Formula 1.

Παρόλ’ αυτά, στην καθημερινότητά μου δεν οδηγώ μηχανή, είμαι επαγγελματίας μπασκετμπολίστας και δεν γίνεται κάτι τέτοιο, γιατί θα ήταν ρίσκο για το μπάσκετ. Πρώτα μπάσκετ και μετά οδήγηση, αμάξια και μηχανές!

Και μπορεί το μικρόβιο της οδήγησης να το πήραμε απ’ τον πατέρα μας, ο Δημήτρης όμως, ο αδελφός μου, παραμένει πρότυπό μου.

Έχουμε πολύ καλή σχέση, λέμε τα προβλήματά μας και τις σκέψεις μας μεταξύ μας και, πριν πάρουμε μία απόφαση για το μέλλον μας, πάντα συμβουλευόμαστε ο ένας τον άλλον, καταλήγοντας στο τι είναι το καλύτερο για τον καθέναν. Ακόμη τον βλέπω όπως τον έβλεπα παλιά, όταν ήμασταν παιδιά, έχει κάνει πολλά πράγματα στην καριέρα του, έχει παίξει και στο κορυφαίο επίπεδο, πολύ μεγάλο επίτευγμα, και θα ήθελα κάποια στιγμή κι εγώ να τα καταφέρω όπως εκείνος.

Δεν θα έλεγα πάντως ότι νιώθω βάρος λόγω του ονόματός μου, ο καθένας φτιάχνει την πορεία του και την υστεροφημία του, η δική μου καριέρα τώρα χτίζεται και το μόνο που σκέφτομαι είναι το μέλλον.

Ο Γιάννης Αγραβάνης είναι διεθνής μπασκετμπολίστας.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:    

Ανδρέας Πιστιόλης: Ογδόντα απίστευτες ημέρες στη Γαλατάσαραϊ

Βαγγέλης Ζιάγκος: Όσο υπάρχουν Ιάπωνες

Μιχάλης Καλαβρός: Στις πινέζες του χάρτη

Ευθύμης Ρεντζιάς: Διαφορετική Κουλτούρα

Ηλίας Ζούρος: Ο Πάγκος Της Παράνοιας

Γιώργος Κετσελίδης: Μπάσκετ και… Αστροφυσική, στον Λίβανο

Τζώρτζης Δικαιουλάκος: Μπάσκετ και Πόλεμος στο Σεράγεβο

Ζήσης Σαρικόπουλος: Σεβασμός / Αφοσίωση

Κώστας Χαρίσης: Εμπειρία Ζωής

Κατερίνα Χατζηδάκη: Ενενήντα ημέρες στην Τεχεράνη

Ελεάννα Χριστινάκη: Στρατιωτική βάση για την επιτυχία