Πρωί 10.12.2014, Νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία». Η σύζυγός μου είναι στη δουλειά της και εγώ έχω μείνει μόνος μου να διανυκτερεύσω με την τριών ετών κόρη μου, η οποία νοσηλεύεται.
Εδώ και ένα μήνα, έχει παρουσιάσει ένα «πρόβλημα» στη βάδισή της, η αιτία του οποίου δεν είχε εντοπιστεί σε καμία από τις δεκάδες εξετάσεις που έχει κάνει το τελευταίο διάστημα.
Μπαίνω στο δωμάτιο των ιατρών, αναμένοντας την ενημέρωση για τα αποτελέσματα της τελευταίας εξέτασης που έγινε, την προηγούμενη ημέρα…
Πηγαίνοντας προς την καρέκλα, ρίχνω μια πλάγια ματιά στα σκόρπια χαρτιά της ιατρού, αντικρίζοντας διάφορα νούμερα με κόκκινο στυλό. Αμέσως συνειδητοποιώ ότι τα νέα δεν είναι καλά…
Επιβεβαιώνομαι…
Βγαίνω, πηγαίνω στο δωμάτιό της, της δίνω ένα φιλί στο κούτελο και παίρνω στο τηλέφωνο τη γυναίκα μου…
«Ρόζα, βγήκαν τα αποτελέσματα… Η Αντιγόνη πάσχει από Οξεία Λεμφοβλαστική Λευχαιμία…».
Το τηλέφωνο, από την άλλη άκρη της γραμμής, πέφτει…
Μέσα σε μια ώρα, μεταφερόμαστε δίπλα, στο «Ελπίδα».
Έχω την Αντιγόνη αγκαλιά και μόλις μπαίνουμε στη «γέφυρα» που ενώνει το «Αγία Σοφία» με το «Ελπίδα», αντικρίζω τις ταμπέλες που λένε «Προς Ογκολογική Μονάδα Μ. Βαρδινογιάννη»… Κάπου εκεί, τα συναισθήματα με κατακλύζουν.
Τα βασικά ερωτήματα είναι «Πού πάμε;», «Τι θα προκύψει;», «Πώς θα πάει η θεραπεία;», «Πώς θα είναι από εδώ και πέρα η καθημερινότητα;».
Δεν μπορώ να κατανοήσω πώς εγώ (κάποιος που συνηθίζει -νόμιζα- να έχει το έλεγχο της κατάστασης) δεν έχω καμία απάντηση να δώσω…
Βιώνω ένα απόλυτο συναισθηματικό κενό!
Από τις πρώτες κιόλας ημέρες της πολύχρονης παραμονής μας στο «Ελπίδα», μας διακατέχει, οικογενειακώς, μια «παράξενη» ηρεμία. Το αρχικό σοκ έχει μετατραπεί σε γαλήνη και χαρά για την κάθε «καλή» ημέρα θεραπείας που περνάει. Η ηρεμία αυτή μεταφέρεται και στο παιδί, το οποίο είναι πολύ συνεργάσιμο.
Έχουν περάσει μόνο μερικοί μήνες από την ημέρα που «κρέμασα» τα παπούτσια και, κάποιες στιγμές, οι σκέψεις για το βόλεϊ και τους συναθλητές μου είναι αναπόφευκτες.
Δεν έχω προλάβει ακόμα καλά καλά να αντιληφθώ αυτό το τέλος και ξαφνικά βρίσκομαι να περιμένω υπομονετικά να πέσουν οι σταγόνες από τις φιάλες της θεραπείας που στέκονται πάνω από το κρεβάτι της κόρης μου.
Πόσο γρήγορα αλλάζουν τα δεδομένα…
Όχι μόνο για εμάς, αλλά και για δεκάδες άλλες οικογένειες.
Αναλογίζομαι πόσο «αποστειρωμένοι» ζούμε τελικά οι επαγγελματίες αθλητές από τον υπόλοιπο κόσμο, μέσα σε ένα αθλητικό μικρόκοσμο, του οποίου το επίκεντρο είμαστε εμείς, για αγωνιστικούς και μόνο λόγους.
Συνειδητοποιώ ότι δεν έχει να κάνει με το άθλημα ή με το ύψος συμβολαίων αλλά με τη φύση αυτή κάθε αυτή του πρωταθλητισμού.
Του πρωταθλητισμού που, πολλές φορές, «επιβάλλει» να επικεντρωθείς στην ανάπτυξη της αθλητικής καριέρας, αμελώντας την καλλιέργεια άλλων πτυχών της ζωής σου.
Του πρωταθλητισμού που, εύκολα, μπορεί να μας παρασύρει στον εγωκεντρισμό και σε ψευδαισθήσεις ανωτερότητας.
Στην λογική του «άτρωτου» ανθρώπου και την απουσία οποιασδήποτε προετοιμασίας για το μέλλον, κάνοντάς μας τελείως ευάλωτους, ψυχικά και πρακτικά, στις διάφορες «μεταβάσεις» ή καταστάσεις που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε εκτός «παρκέ».
Ιδίως στην Ελλάδα, όπου η έλλειψη σταθερών πολιτικών και δομών πάνω στο θέμα αυτό είναι εμφανής, ο «ευάλωτος», λόγω της φύσης του επαγγέλματός του, αθλητής αφήνεται συνήθως μόνος και αβοήθητος, να αντιμετωπίσει όλες αυτές τις μεταβάσεις που θα προκύψουν στην πορεία της ζωής του (σε όλα τα επίπεδα). Χωρίς καμία προετοιμασία, με πολύ αρνητικές επιπτώσεις στη προσωπική του ζωή, τη ψυχική του υγεία και την οικονομική του κατάσταση.
Όλα αυτά μας κάνουν να αδυνατούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι η πραγματική ζωή (και η μεγαλύτερη θεωρητικά σε διάρκεια) είναι εκεί έξω και ότι οι στιγμές που μπορούμε να νιώσουμε ικανοποίηση από μη αθλητικούς συντελεστές είναι περισσότερες και σπουδαιότερες. Αρκεί, βέβαια, να είμαστε έτοιμοι πνευματικά να το αποδεχθούμε.
Όταν πλέον είσαι ο Βασίλης της γειτονιάς (και όχι ο αθλητής), όταν ο ρόλος του φίλου, του συζύγου και του πατέρα είναι πιο σημαντικός από αυτόν του επαγγελματία αθλητή…
Τις σκέψεις μου αυτές διακόπτει η κόρη μου, που μόλις έχει ξυπνήσει από τον μεσημεριανό της ύπνο και με επαναφέρει…
«Μπαμπά, γιατί δεν μου επιτρέπουν να δω τον αδερφό μου; Είμαι σοβαρά άρρωστη; Μην ανησυχείς, όμως… Θα γίνω καλά!».
Ποια μετάλλια, ποια πρωταθλήματα…
Αυτός είναι ο αληθινός αγώνας, ο αγώνας της ζωής που έδιναν καθημερινά όλοι οι μικροί μου ήρωες! Ο Χρήστος, ο Δημητράκης, ο Γιάννης, ο Μιχάλης, η Καλλιόπη, ο Αντώνης, ο Χάρης, η Ποτούλα, η Μαρία -Δάφνη, η Νικολέττα, ο Γιώργος, ο Νικόλας, η Δώρα, η Σταυρίνα και όλα τα άλλα παιδιά του Τμήματος Ογκολογίας-Αιματολογίας του «Ελπίδα», τα οποία μου άλλαξαν τη ζωή και με έκαναν, θέλω να πιστεύω, καλύτερο άνθρωπο.
(Σημείωση: Η μικρή Αντιγόνη τήρησε την υπόσχεσή της και τελείωσε επιτυχώς τη θεραπεία της, τον Δεκέμβριο του 2016. Η πάθησή της είναι, πλέον, σε ύφεση και μόλις τελείωσε την Α’ Δημοτικού).
Photo Credits: Έλενα Λόλα
Επιμέλεια Θέματος: Λουκάς Μαστροδήμος