«Μικρέ, τι μέγεθος ρούχα φοράς;»…
Ήμουν περίπου 18 ετών, και εκείνος ο Αμερικανός με την εντυπωσιακή σωματοδομή, αλλά την τόση ευγένεια και σεμνότητα απευθυνόταν σε μένα.
Ήταν ένα εκτός έδρας ευρωπαϊκό παιχνίδι με το Περιστέρι και καθόμασταν στο ξενοδοχείο.
Η ερώτηση με έπιασε απροετοίμαστο, όμως απάντησα διστακτικά.
Δεν γνώριζα γιατί με ρωτά.
Το κατάλαβα όταν επιστρέψαμε στην Αθήνα.
Στην προπόνηση, στο κλειστό της ομάδας, με περίμενε ένας δικός του άνθρωπος με μία μεγάλη τσάντα γεμάτη ρούχα της εταιρίας Nike!
Τα υπόλοιπα λόγια, μάλλον είναι περιττά για τον Αλφόνσο Φορντ…
Διότι όλα τα υπόλοιπα απλώς αποτυπώνονταν στο γήπεδο.
Γιατί κάποια άλλα σπουδαία εμείς που υπήρξαμε συμπαίκτες του τα ζήσαμε και έξω από το παρκέ.
Πράγματα που μας δίδαξαν πολλά, τόσο για το μπάσκετ όσο και για τη ζωή και τη συμπεριφορά μας.
Ο Μιχάλης Πελεκάνος με τη φανέλα του Περιστερίου, εναντίον του Μπρεντ Σκοτ του ΠΑΟΚ / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Για εκείνη τη χειρονομία του, έλεγα πως θα τον ευχαριστώ σε όλη την υπόλοιπη ζωή μου.
Δυστυχώς, η ζωή του Αλ, όμως, αποδείχθηκε πιο σύντομη.
Αυτός ο μαχητής «έφυγε» από τη ζωή στις 4 Σεπτεμβρίου 2004. Η λευχαιμία αποδείχθηκε ο μόνος αντίπαλος που κατόρθωσε να τον σταματήσει, δύο μήνες πριν κλείσει τα 33 χρόνια του…
Πέρασαν τόσα χρόνια και η μέρα με εκείνο το άσχημο νέο παραμένει μελαγχολική.
Ο Αλ ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος.
Ήταν καλός φίλος, καλός συμπαίκτης και όταν το ημερολόγιο δείχνει 4 Σεπτεμβρίου οι αναμνήσεις έρχονται στο μυαλό εντονότερα.
Γιατί δεν είναι εύκολο να τον ξεχάσεις, όχι απλώς γιατί ήταν σπουδαίος αθλητής.
Αλλά και γιατί ήταν πάντα, εκτός από τις στιγμές του αγώνα, χαμογελαστός.
Θα θυμάμαι πάντα χαρακτηριστικά την ευγένειά του.
Την καλοσύνη του και εκείνο το χαμόγελο που έδειχνε ξεκάθαρα πόσο καλή ψυχή είχε…
Ο Φορντ χαμογελαστός, εναντίον του Ολυμπιακού και του Ντίνο Ράτζα / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Ο Αλφόνσο Φορντ ήταν σίγουρα ένας δάσκαλος για όλους εμάς τους, τότε, νεότερους παίκτες.
Είχε πάντα χρόνο και διάθεση να δώσει συμβουλές και να φανεί χρήσιμος σε οτιδήποτε του ζητούσες.
Το έβλεπε σχεδόν σαν υποχρέωσή του. Αλλά μία υποχρέωση που τον έκανε χαρούμενο.
Αυτό που με έμαθε ο Αλ ήταν να παλεύω με μαχητικότητα τόσο στο γήπεδο όσο και στη ζωή μου.
Γνώριζε ο ίδιος από δυσκολίες…
Μου δίδαξε να μη σκύβω το κεφάλι σε ό,τι αντιμετωπίζω.
Είτε αυτό ήταν μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου είτε έξω από αυτές.
Αληθινά μαθήματα από έναν καταπληκτικό παίκτη και έναν εξαιρετικό χαρακτήρα.
Έναν άνθρωπο που δεν έψαξε ποτέ δικαιολογίες.
Το πρόβλημά του δεν τον καθόρισε.
Δεν τον νίκησε και θέλησε να παίζει μέχρι την τελευταία στιγμή που μπορούσε.
Είχε ανακοινώσει την αποχώρησή του από την ενεργό δράση δύο μήνες πριν κλείσει τα μάτια του.
Δεν άφηνε να φανεί το πρόβλημα υγείας του. Το μόνο που έβλεπες στον Αλ ήταν η δύναμη και πάντα η αισιοδοξία.
Το μυστικό του ήταν το χαμόγελό του.
Ο Αλφόνσο ήταν τόσο «δεμένος» με την οικογένειά του.
Ωστόσο, με την συμπεριφορά του στην προπόνηση, στον αγώνα και σε κάθε συναναστροφή με την ομάδα, έδειχνε πως δεν διαχωρίζει τους δικούς του από τη μπασκετική οικογένειά του.
Είναι αλήθεια πως είχε ένα ιδιαίτερο δέσιμο με το Περιστέρι.
Ειδικά με εμάς τους μικρούς, ήταν σαν δεύτερος πατέρας μας.
Έδειχνε πάντοτε την ίδια όρεξη να μας βοηθήσει με οποιονδήποτε δυνατό τρόπο.
Παπαμακάριος (αριστερά), Πελεκάνος και όλοι οι πιτσιρικάδες θεωρούσαν τον Φορντ δάσκαλο και δεύτερο πατέρα τους / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Το κύριο χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς του ήταν πως ήταν απλός.
Ήταν αληθινός στην καριέρα του.
Ήταν αυθεντικός σαν χαρακτήρας και δεν τον αλλοίωσε ούτε το ταλέντο και οι ικανότητές του ούτε η επιτυχία.
Δεν τον αλλοίωσε και ψυχικά ούτε η ασθένειά του…
Δεν έχανε ποτέ το χαμόγελό του μέσα ή έξω από το παρκέ.
Πλάι σε κάθε χαρακτηρισμό για το ταλέντο και τις επιδόσεις του υπήρχαν και δύο άλλες λέξεις, για τον παίκτη και άνθρωπο Αλφόνσο.
Ταπεινός και προσγειωμένος.
Δίπλα του αισθανόσουν μειονεκτικά όχι αγωνιστικά ή σωματικά.
Ένιωθες έτσι διότι είχες μόνο πράγματα να πάρεις από εκείνον και να μάθεις.
Και ήξερες πως πρέπει να μάθεις, ειδικά από τις δικές του εμπειρίες στο μπάσκετ και τη ζωή.
Γνώριζες ότι θα γίνεις καλύτερος αθλητής και, κυρίως, καλύτερος άνθρωπος.
Ο Φορντ ανάμεσα στους Κώστα Τσαρτσαρή και Μπάιρον Ντίνκινς / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Μακάρι να υπήρχαν κι άλλοι αθλητές σαν τον Αλ.
Ειδικά στις σημερινές δύσκολες εποχές που βιώνει το μπάσκετ στην Ελλάδα.
Μακάρι να υπήρχαν κι άλλοι άνθρωποι σαν τον Αλφόνσο.
Ένας άνθρωπος που αν και δεν ήταν Έλληνας, έδωσε τα πάντα όσο ήταν εδώ, για όσους συνεργάστηκε.
Δεν παρατήρησα ποτέ αν είχε κάποιο τελετουργικό πριν από την προπόνηση ή τον αγώνα.
Η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς να προσέξεις κάτι, όταν τον κοιτάς με δέος και τον παρατηρείς απλώς για την προσήλωσή του.
Αυτό που είναι βέβαιο ήταν ότι κάθε φορά πριν προπονηθεί ή αγωνιστεί ήταν προσηλωμένος.
Γι’ αυτό και πέτυχε όπου κι αν αγωνίστηκε.
Στη μοναδική σεζόν (2001-02) που αγωνίστηκε στον Ολυμπιακό, ο Αλφόνσο Φορντ ήταν συμπαίκτης με τον Θοδωρή Παπαλουκά / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Με το πανεπιστήμιο Μισισίπι Βάλεϊ σκόραρε 3.165 πόντους και είναι ο πέμπτος σκόρερ στην ιστορία του NCAA!
Είναι, μάλιστα, ο πρώτος παίκτης του αμερικανικού πρωταθλήματος που είχε μ.ό. 25+ πόντους και στα τέσσερα κολεγιακά χρόνια του.
Έγινε ντραφτ (Νο32 από τους Σίξερς, το 1993), αν και στο ΝΒΑ έπαιξε σε 70 παιχνίδια με τη Φιλαδέλφεια και σε έξι με το Σιάτλ.
Όμως έδειξε το ταλέντο του στην Ισπανία, στην Ουέσκα, στην Ελλάδα, σε Παπάγου, Σπόρτιγκ, Περιστέρι και Ολυμπιακό και στην Ιταλία, σε Σιένα και Σκαβολίνι Πέζαρο.
Αναδείχθηκε κορυφαίος σκόρερ της Ευρωλίγκα το 2001 και 2002 και το βραβείο του πρώτου σκόρερ της διοργάνωσης κάθε σεζόν φέρει πλέον το όνομά του.
Μία αληθινή επιβράβευση του ταλέντου και της προσωπικότητάς του.
Όπως αληθινός ήταν ο ίδιος, όπως αλησμόνητος παραμένει.
Δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ…
Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: