Αναγέννηση!

Η 4^η Αυγούστου 2020 ήταν για μένα μια συνηθισμένη μέρα με το πρόγραμμά μου γεμάτο, όπως πάντα, δραστηριότητες και διάφορες υποχρεώσεις.

Πριν δυο εβδομάδες, είχε ξεκινήσει η λειτουργία της ακαδημίας σκοποβολής που έχω ανοίξει στον Λίβανο, κι ήμουν πολύ ενθουσιασμένη με το νέο μου εγχείρημα. Αφιέρωνα αρκετό χρόνο ώστε να κυλούν όλα ομαλά.

Είχαμε ξεκινήσει καλά.

Μέχρι που ήρθε το απόγευμα εκείνης της ημέρας.

Βρισκόμουν σε μια σύσκεψη, σ’ ένα γραφείο περίπου δέκα χιλιόμετρα μακριά από το λιμάνι της Βηρυτού, όταν κατά τη διάρκεια της συζήτησης, ξαφνικά, ακούστηκε ένας εκκωφαντικός ήχος!

ΜΠΑΜ!

Δευτερόλεπτα αργότερα ένιωσα έναν δυνατό αέρα -το κτίριο «σείστηκε» κι έσπασαν τα τζάμια…

Η δύναμη του αέρα ήταν τόσο μεγάλη και ο ήχος τόσο δυνατός, που ένιωσα σα να βρισκόμουν στο επίκεντρο του σημείου όπου συνέβη το γεγονός.

«Τι ήταν αυτό; Βομβιστική επίθεση!», σκέφτηκα αυτόματα, γνωρίζοντας πως στο παρελθόν, δυστυχώς, οι ήχοι από τέτοιες επιθέσεις ήταν συχνοί στη Βηρυτό.

Ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι είχε γίνει έκρηξη. Δεν γνώριζα, όμως, πού…

Ο πρώτος άνθρωπος που ήρθε στο μυαλό μου ήταν ο σύζυγός μου. Ήταν στην πόλη κι αμέσως επικοινώνησα μαζί του να βεβαιωθώ ότι είναι καλά.

«Είμαι ΟΚ»,μου απάντησε, και στη συνέχεια μίλησα με κάποιους συγγενείς που είχαν επιχειρήσεις σε κοντινές περιοχές από το σημείο όπου σημειώθηκαν οι εκρήξεις. 

«Είμαστε καλά», είπαν, «αλλά οι επιχειρήσεις μας υπέστησαν μεγάλες υλικές ζημιές», πρόσθεσαν.

«Καταστράφηκαν οι περιουσίες τους», σκέφτηκα, αλλά σημασία είχε πως ήταν καλά στην υγεία τους!

Αυτό, όμως, δεν ίσχυε για όλους τους κατοίκους της Βηρυτού. Ειδικά για εκείνους που ήταν κοντά στο λιμάνι.

Κάποιοι είχαν χάσει τις οικογένειές τους. Άλλοι τους συγγενείς και τους φίλους τους… Άλλοι τα σπίτια τους… Άλλοι τις επιχειρήσεις τους.

Κάποιοι δε, τα είχαν χάσει όλα! Ανθρώπους, σπίτι, νερό, φαγητό, δουλειά!

Τα εικοσιτετράωρα που ακολούθησαν ήταν πολύ δύσκολα, κι όσα ζήσαμε δεν περιγράφονται εύκολα με λόγια.

Όφειλα να κάνω κάτι για να βοηθήσω! Δεν μπορούσα να μείνω απαθής.

Εντάχθηκα στην ομάδα του Μη Κυβερνητικού Οργανισμού, «Aid Lebanon Now» που είχε -και εξακολουθεί να έχει- ως στόχο την παροχή βοήθειας σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη.

Από την πρώτη κιόλας μέρα της κρίσης, οργανώθηκαν συσσίτια στα οποία προσφέρθηκαν νερό και φαγητό σε περίπου 4.000 οικογένειες.

Παράλληλα, συστάθηκαν εθελοντικές ομάδες σκοπός των οποίων ήταν, αφενός, να βρίσκουν ασφαλή κτίρια ή σπίτια που θα λειτουργούσαν ως προσωρινά καταφύγια για τους άστεγους και, αφετέρου, να βοηθούν στον καθαρισμό των σπιτιών που είχαν υποστεί σοβαρές υλικές ζημιές.

Την ίδια ώρα, ως αθλήτρια, ζήτησα από τους ανθρώπους που βρίσκονται στον χώρο του αθλητισμού, και όχι μόνο, να συμβάλλουν με όποιον τρόπο μπορούσαν, ώστε να βοηθηθούν οι οικογένειες που έχασαν τα πάντα.

Να ξεπεράσουν σύντομα αυτή τη δύσκολη κατάσταση και να ξεκινήσουν μέσα στο επόμενο διάστημα να φτιάχνουν τη ζωή τους από την αρχή.

Μια φίλη μου από την Κύπρο, η Τζορτζίνα, ανταποκρίθηκε αμέσως, κι εκτός από τα τρόφιμα και τα είδη πρώτης ανάγκης που πρόσφερε η ίδια, απευθύνθηκε σε φίλους της οι οποίοι, με τη σειρά τους, πέτυχαν σε σύντομο χρονικό διάστημα να συγκεντρώσουν ρούχα, φάρμακα και φαγητό.

Οι ανάγκες, ωστόσο, εξακολουθούν να είναι μεγάλες. Γι’ αυτό το λόγο συνεχίσουμε να αναζητούμε βοήθεια. Ίσως και η δική σας χώρα θα μπορούσε να συμβάλλει με τον δικό της τρόπο.

Όσο δύσκολη, πάντως και να είναι η κατάσταση, ο Λίβανος και η πόλη της Βηρυτού, στο τέλος θα καταφέρουν να αναγεννηθούν μέσα από τις στάχτες τους.

Πολλοί, ίσως πιστεύουν πως η πόλη δεν θα μπορέσει να γίνει όπως ήταν πριν. Η Βηρυτός, όμως, στο παρελθόν έχει «πέσει» ξανά. Από διάφορες αιτίες…

Και ο λαός του Λιβάνου τη βοηθούσε πάντα να σηκωθεί και να σταθεί στα πόδια της!

Αυτό πιστεύω πως θα συμβεί και τώρα και είμαι σχεδόν σίγουρη πως, μετά από αυτό το γεγονός, θα βγούμε καλύτεροι και πιο δυνατοί!

Πιστεύω πολύ σ’ αυτήν τη χώρα και τους ανθρώπους της. Αν μείνουμε ενωμένοι, θα τα καταφέρουμε.

Στο παρελθόν ο Λίβανος έχει βρεθεί στο επίκεντρο της δημοσιότητας, δυστυχώς για λάθος λόγους και λόγω των λανθασμένων χειρισμών της κυβέρνησης.

Ελπίζω, μετά την παραίτησή της και τις αλλαγές που αναμένεται να γίνουν στο πολιτικό σκηνικό, θα βελτιωθεί και η κατάσταση.

Θεωρώ άδικο για τους Λιβανέζους να παρουσιάζονται στον κόσμο με αρνητικό τρόπο. Είμαστε άνθρωποι με κουλτούρα, πολιτισμό, μόρφωση και τεράστιες δυνατότητες!

Για μένα η παρουσίαση, μέσω της συμμετοχής μου στις μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις, του πραγματικού προσώπου του Λιβάνου και των δυνατοτήτων που έχει ως χώρα, ήταν πάντα μια μεγάλη πρόκληση.

Κι αυτό που με κρατάει όρθια!

Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να καταφέρω να χαρίσω σ’ αυτήν τη χώρα ένα ολυμπιακό μετάλλιο. Να δείξω σ’ όλο τον κόσμο ότι ο Λίβανος μπορεί κι αξίζει να το κερδίσει!

Για κάποιους ανθρώπους, οι αθλητές θεωρούνται πρότυπα. Ως πρότυπα, λοιπόν, οφείλουμε να δίνουμε το παράδειγμα. Να μαχόμαστε και να μην εγκαταλείπουμε την προσπάθεια.

Σύντομα θα «σηκώσω» ξανά τα μανίκια ψηλά και θα δουλέψω σκληρά, ώστε να πετύχω τον στόχο μου.

Είμαι αρκετά πεισματάρα. Όσα έχω πετύχει μέχρι σήμερα στην σκοποβολή, κατακτήθηκαν και αποκτήθηκαν χάριν στη θέληση, το πείσμα, το πάθος, την επιμονή μου, αλλά και τη διορατικότητα του πατέρα μου, που είδε στο πρόσωπό μου ένα κορίτσι που μπορούσε να πετύχει πολλά στο συγκεκριμένο άθλημα.

Ως αθλητής, κι αυτός της σκοποβολής, είχε την ικανότητα να διακρίνει ποιος διαθέτει ταλέντο και ποιος όχι.

Σε μένα διέκρινε, μάλλον από την εποχή που τον ακολουθούσα όταν πήγαινε για κυνήγι, ότι «το είχα».

Στην εφηβεία μού ζήτησε να ξεκαθαρίσω τι ήθελα να κάνω στον χώρο του αθλητισμού.

«Ρέι, διαθέτεις όλα τα προσόντα για να γίνεις καλή στην σκοποβολή. Θέλεις να ασχοληθείς με το συγκεκριμένο άθλημα;», με ρώτησε μία μέρα.

Εκείνη την περίοδο, πρέπει να ήμουν 15 ή 16 χρόνων, έπαιζα μπάσκετ σε μια ομάδα και ταυτόχρονα έκανα κολύμβηση. «Γιατί να σταματήσω αυτά που κάνω;», του απάντησα.

«Η σκοποβολή», μου είπε, «είναι ένα ατομικό άθλημα. Αν αφοσιωθείς σ’ αυτό και εργαστείς σκληρά, τότε, μελλοντικά ίσως πετύχεις σπουδαία πράγματα. Θα έχεις την ευκαιρία να δείξεις στο λαό μας πως ανεξάρτητα από το φύλο, όλοι έχουν ίσες ευκαιρίες στην επιτυχία.

»Η επιλογή είναι δική σου. Ή θα δουλέψεις και διεκδικήσεις κάτι μεγάλο, ή θα περιοριστείς σε αυτά που μπορεί να σου προσφέρει το μπάσκετ στον Λίβανο».

Τότε δεν ήμουν πολύ σίγουρη για τον εαυτό μου και τον ρώτησα ξανά: «Είσαι βέβαιος ότι μπορώ να πετύχω κάτι σπουδαίο;»,

«Εγώ είμαι! Εσύ; Αν ναι, τότε θα τα παρατήσεις όλα και θα αφοσιωθείς στη σκοποβολή!», ήταν τα επόμενα λόγια του πατέρα μου.

Έτσι έγινε η αρχή.

Πήγαινα μαζί του στο σκοπευτήριο και μέρα με την μέρα άρχισα να ανακαλύπτω έναν διαφορετικό κόσμο.

Το ενδιαφέρον μου για το άθλημα γινόταν ολοένα και μεγαλύτερο, αλλά την ίδια στιγμή, έπρεπε να αντιμετωπίζω και διάφορα άλλα θέματα. Με βασικότερο το γεγονός ότι στον Λίβανο, η σκοποβολή ήταν και θεωρούνταν ανδροκρατούμενος χώρος.

«Μα καλά, τι κάνεις;», έλεγαν στον πατέρα μου όταν πηγαίναμε στο σκοπευτήριο. «Γιατί “μπλέκεις” ένα κορίτσι σε αυτό το άθλημα;», τον ρωτούσαν.

«Γιατί μπορεί!», τους απαντούσε.

Το 2005, συμμετείχα για πρώτη φορά σε διεθνή αγώνα. Ήμουν η μικρότερη σε ηλικία (17 χρόνων) από τους αθλητές και η πρώτη γυναίκα στον αραβικό κόσμο που αγωνιζόταν σε μία μεγάλη διοργάνωση του αθλήματος.

Στα επόμενα χρόνια ακολούθησαν μερικές επιτυχίες, με σημαντικότερη αυτήν της κατάκτησης του χάλκινου μεταλλίου το 2007 στο Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων στην Κύπρο, και το 2012 πήρα το εισιτήριο για την συμμετοχή μου, για πρώτη φορά, στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Λονδίνο.

Τότε, ήμουν νέα και άπειρη και είδα την παρουσία μου στο Λονδίνο ως μια ευκαιρία να αποκτήσω μεγαλύτερη εμπειρία. Να μάθω περισσότερα πράγματα για την συγκεκριμένη διοργάνωση και να νιώσω το ολυμπιακό ιδεώδες.

Στην επόμενη διοργάνωση, το 2016 στο Ρίο Ντε Τζανέιρο, τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Ωστόσο κατάφερα να φτάσω κοντά στην υλοποίηση του ονείρου μου.

Πλέον, είχα κερδίσει την εκτίμηση και το σεβασμό των ανθρώπων στη χώρα μου.

Εκείνο, όμως, που συνέχιζε να με δυσκολεύει, ήταν η εύρεση χρημάτων με τα οποία θα μπορούσα να καλύψω τις ανάγκες που υπήρχαν για την ενασχόλησή μου με το άθλημα.

Στον Λίβανο, η κρατική ενίσχυση προς τους αθλητές, ήταν -και παραμένει- ελάχιστη.

Έπρεπε να βρω μόνη μου οικονομικούς πόρους για να καλύπτω τα έξοδα των ταξιδιών, των συμμετοχών μου στις μεγάλες διοργανώσεις, και φυσικά της αγοράς του εξοπλισμού μου.

Οι σπουδές μου (Διεθνής Διοίκηση Επιχειρήσεων) και το Bachelor (Τομέας Διαχείρισης Τροφίμων και Ποτών), με βοήθησαν να βρω δουλειά, ενώ, ταυτόχρονα είχα την ενίσχυση και από την οικογένειά μου. Ο πατέρας μου, η μητέρα μου, η θεία μου, όλοι συνέβαλαν.

Μέχρι και δάνειο πήρα…

Σύντομα κατάφερα να κάνω μία δική μου δουλειά, ανοίγοντας ένα εστιατόριο στην πόλη Κασλίκ, όμως, πριν έναν χρόνο, δυστυχώς αναγκάστηκα να το κλείσω λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν στη χώρα.

Πλέον, έχω χορηγό και η κατάσταση έχει βελτιωθεί σημαντικά.

Έχοντας, όμως, περάσει από αυτήν τη διαδικασία και γνωρίζοντας πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι να πετύχει κάποιος που ζει στον Λίβανο, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα βοηθάω όποιον μπορώ, με οποιοδήποτε τρόπο μπορώ.

Το 2017 ορίστηκα Πρέσβειρα Καλής Θέλησης στο Πρόγραμμα Ανάπτυξης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών στον Λίβανο (UNDP Goodwill Ambassador For Youth and Gender), κι από τότε συμμετέχω σε διάφορες δραστηριότητες που αφορούν τη νεολαία και την ενίσχυση του ρόλου των γυναικών στο κοινωνικό σύνολο.

Στη χώρα μου, εξακολουθούμε να είμαστε διχασμένοι στον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε για το ρόλο των γυναικών στην κοινωνία, καθώς, σε κάποιες περιοχές, έχουν μείνει λίγο πίσω στη νοοτροπία. 

Αυτό που κάνω, λοιπόν, είναι να εστιάζω σ’ αυτές τις περιοχές, και μέσα από διάφορες δράσεις να δείχνω ότι οι γυναίκες μπορούν να έχουν ενεργό και ισχυρό ρόλο στην κοινωνία.

Ένα ρόλο που απόκτησα κι εγώ μέσα από την ενασχόλησή μου με την σκοποβολή.

Στο ξεκίνημά μου οι περισσότεροι θεωρούσαν πως το συγκεκριμένο άθλημα είναι μόνο για τους άνδρες.

Κάποιοι ίσως εξακολουθούν να το πιστεύουν, όμως, μέσα από την παρουσία μου στο χώρο, την πορεία που έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια, και τα αποτελέσματα που έχω φέρει, αποδείχθηκε ότι όλοι μπορούν να πετύχουν! Ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας!

Προσωπικά, έχω κατακτήσει τα περισσότερα από αυτά που επιθυμούσα. Έχω κερδίσει μετάλλια και τίτλους σε παγκόσμια κύπελλα και πρωταθλήματα, έχω αγωνιστεί δυο φορές σε Ολυμπιακούς Αγώνες, ενώ πρόσφατα, εξασφάλισα την συμμετοχή μου για τρίτη φορά στη διοργάνωση, που θα διεξαχθεί στο Τόκιο.

Το μόνο που μου λείπει είναι ένα ολυμπιακό μετάλλιο.

Όπως όλοι οι αθλητές, έτσι κι εγώ προετοιμαζόμουν για το 2020, όμως, η αναβολή και η μετάθεση των Αγώνων για το 2021 λόγω του Covid -19, ήταν επιβεβλημένη. Αυτό που προέχει είναι η υγεία όλων μας. Αθλητών και θεατών.

Σίγουρα, η ανατροπή των πλάνων δεν αρέσει σε κανέναν, ειδικά όταν προετοιμάζεται χρόνια για έναν συγκεκριμένο στόχο, αλλά ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει. Ελπίζω να βρεθεί σύντομα η θεραπεία που θα βγάλει όλο τον κόσμο από αυτό το αδιέξοδο.

Στη δική μου περίπτωση προγραμμάτιζα μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες να κάνω ένα παιδί, αλλά μετά την αναβολή άλλαξαν όλα.

Ο βασικός στόχος, όμως, παραμένει πάντα ίδιος: Να κατακτήσω ένα ολυμπιακό μετάλλιο και να τιμήσω τη χώρα μου!

Η Ρέι Μπασίλ είναι πρωταθλήτρια της Σκοποβολής στην κατηγορία Trap.

Επιμέλεια κειμένου: Έλενα Βογιατζή

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Τζώρτζης Δικαιουλάκος: Σκοπιά στο Σεράγεβο

Στέφαν Γιάνκοβιτς: Η βόμβα δίπλα μου…

Η τραγωδία έκανε τον Στιβ Κερ να μην βλέπει τον κόσμο απλώς ως μπάλα

Γιώργος Κετσελίδης: Μπάσκετ και… Αστροφυσική, στον Λίβανο

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΑ ΣΠΟΡ