Fair Play

Στο τελευταίο μου άλμα, κατά τη διάρκεια του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος, κάνω την προσπάθειά μου και βλέπω ότι μετριέται 16.20, αλλά καταλαβαίνω αμέσως ότι δεν έχω κάνει τόσο.

Έως τότε προηγείτο ο Δημήτρης Τσιάμης και εγώ ήμουν στην πέμπτη θέση, είχα κάνει χαμηλότερες επιδόσεις, αλλά με το 16.20 θα έβγαινα πρώτος. Εννοείται ότι πρόθεσή μου στην τελευταία προσπάθεια ήταν να υπερβώ το 16.09 του Δημήτρη, καθώς πάντα προσπαθεί ο καθένας μας να βελτιωθεί με βάση τον ανταγωνισμό που έχει αλλά και τον μεταξύ μας, ο ένας τραβάει τον άλλον δηλαδή. Όντως λοιπόν κυνήγησα περισσότερο το τελευταίο άλμα, σίγουρα ήταν καλύτερη η επίδοση από αυτές που είχα κάνει έως τότε, αλλά ξεκάθαρα κατάλαβα ότι δεν ήταν όσο μετρήθηκε.

Υπάρχουν μάλιστα δίπλα τα σημάδια της μεζούρας και είδα ότι απείχε από το 16.20. Το είδα εγώ σε πρώτη φάση και το επιβεβαίωσε και ο προπονητής μου, ο Δημήτρης Βασιλικός, του είπα «τι έγινε; Δεν μου φαίνεται τόσο το άλμα μου» και μου είπε να το πω κατευθείαν στους κριτές. Δεν υπήρχε περίπτωση όμως να ξαναμετρηθεί, γιατί, με το που το μέτρησαν, το σημάδι σβήστηκε κι έστρωσαν ξανά το σκάμμα για να πηδήξει ο επόμενος αθλητής.

Τους είπα λοιπόν «δεν νομίζω να είναι σωστή η μέτρηση» και οι κριτές μού απάντησαν «αυτό μετρήσαμε, αυτό είναι, είναι σωστό, αυτή είναι η απόφασή μας». Αυτό το έκανα, γιατί πρώτα απ’ όλα δεν θα ένιωθα εγώ εντάξει, εάν θα κέρδιζα με ένα άλμα που δεν είχα κάνει. Ούτως ή άλλως δεν ήμουν καλός εκείνη τη μέρα και δεν μου άξιζε να κερδίσω, πόσο μάλλον έτσι.

Εν συνεχεία, μου είπαν να κάνουμε ένσταση, ενώ βρέθηκε και ένα βίντεο στο οποίο πράγματι φαινόταν ότι το άλμα δεν ήταν τόσο. Μου δόθηκε η δυνατότητα να ξανακάνω το έκτο άλμα την Κυριακή, αλλά δεν είναι τόσο εύκολη αυτή η διαδικασία: Είχα πηδήξει Σάββατο πρωί προκριματικό, Σάββατο απόγευμα τελικό και μου λένε ξαφνικά να έρθω Κυριακή πρωί, με τις συνθήκες να μην είναι και καλές. Και στον προκριματικό είχαμε πολύ κρύο μέσα στο ΣΕΦ , για παράδειγμα. Εκτός αυτού όμως, θεωρώ ότι ο αγώνας γίνεται εκείνη την ώρα. Πιο λογικό θα μου φαινόταν να μου έλεγαν  «πήδα τώρα ένα άλλο άλμα» παρά να πάω άλλη μέρα να αγωνιστώ, δεν το έβρισκα λογικό.

Κάποιοι συναθλητές μου μου είπαν μπράβο για την επιλογή μου, ότι ήταν πολύ ωραία αυτή η κίνηση που έκανα. Αλλά και άνθρωποι του στενού μου κύκλου, βλέποντας τον αγώνα, χάρηκαν που έδειξα σεβασμό για τους συναθλητές μου και είπα το αυτονόητο για τη λάθος μέτρηση. Βέβαια, όλα τα παιδιά που ήμασταν εκεί πιστεύω ότι θα κάναμε το ίδιο. Και οι γονείς μου, οι οποίοι ήταν στην κερκίδα, μου είπαν «ναι, και εμάς δεν μας φάνηκε τόσο».

Είμαι σίγουρος ότι και στο μέλλον δεν θα έχω καμιά αμφιβολία ή δεύτερη σκέψη για ό,τι που έκανα, είναι θέμα δικαιοσύνης. Ξέρω ότι δεν θα χαιρόμουν σε καμία περίπτωση μια νίκη με αυτόν τον τρόπο. Γενικά. Αλλά και ειδικά με αυτά τα παιδιά με τα οποία είμαστε φίλοι και γνωριζόμαστε τόσα χρόνια.

Για τον Δημήτρη Τσιάμη συγκεκριμένα, να πω ότι είναι ένας από τους πιο σπουδαίους Έλληνες αθλητές, καθώς, πέρα από αθλητικές διακρίσεις και επιδόσεις, πρόκειται και για έναν σπουδαίο χαρακτήρα, έναν πολύ καλό φίλο για όλα τα παιδιά, ο οποίος μας δίνει συμβουλές και μας βοηθάει. Είναι σίγουρα τιμή να αγωνιζόμαστε με τον Δημήτρη, να παλεύουμε να τον κερδίσουμε. Αλλά παλεύει και ο ίδιος, είναι πολύ μεγάλος μαχητής, στους αγώνες κάνει πάντα το κάτι παραπάνω και πετυχαίνει. Έχει δηλαδή να δώσει ακόμη πράγματα σπουδαία.

Όσον αφορά στη δική μου πορεία, ξεκίνησα τον στίβο από πολύ μικρός, από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Τότε έμενα στην Παλλήνη και ξεκίνησα στον σύλλογο «ΑΕ Μεσογείων Αμεινίας Παλληνεύς», στον οποίον ανήκουμε ακόμη με τον προπονητή μου, τον Δημήτρη Δαμασκηνό. Στην αρχή κάνεις όλα τα αγωνίσματα, δεν εξειδικεύεσαι σε κάτι, και στο Γυμνάσιο δοκίμασα το τριπλούν.

Μου άρεσε, ήμουν αρκετά καλός, συνέχισα.

Οι γονείς μου ήθελαν να ασχοληθώ με κάποιο άθλημα. Η αλήθεια είναι ότι κατά κάποιον τρόπο με εμπόδισαν να πάω προς το ποδόσφαιρο, γιατί δεν τους άρεσαν τόσο η νοοτροπία και οι συνθήκες. Είχα και έναν φίλο που είχε ξεκινήσει στίβο εκείνη την περίοδο, οπότε μου είπαν «πήγαινε να δεις πώς είναι».

Από τότε δεν σταμάτησα ποτέ.

Πάντα έβλεπα και θαύμαζα τους Έλληνες άλτες, όπως ο Λούης Τσάτουμας, τον οποίον μάλιστα προπονούσε και ο προπονητής μου, ο Δημήτρης Βασιλικός.

Όσο μεγάλωνα, έβλεπα και κάποιους άλλους αθλητές και κατά καιρούς τους θαύμαζα, δεν είχα/έχω κάποιο συγκεκριμένο πρότυπο δηλαδή, υπάρχουν όμως αθλητές και από άλλα αθλήματα που με εμπνέουν. Για παράδειγμα, μου αρέσει να βλέπω μπάσκετ, είμαι Παναθηναϊκός, και ο Κόμπι Μπράιαντ υπήρξε για εμένα μεγάλη έμπνευση στον αθλητισμό και με τον θάνατό του συγκλονίστηκα. Από την ιστορία του καθενός κάτι έχεις να πάρεις, εγώ πχ παίρνω κίνητρο, εμπνέομαι για να συνεχίσω να κάνω αυτό που μου αρέσει. 

Τον Μίλτο Τεντόγλου τον έχω ζήσει από την αρχή της τεράστιας καριέρας του, έχει να κάνει πάρα πολλά ακόμα. Είναι έμπνευση για όλα αυτά τα απίστευτα που έχει πετύχει στο μήκος. Εάν πρέπει να σταθώ όμως σε κάτι, αυτό είναι ότι από το Λύκειο, όταν δεν ήταν αυτός που είναι τώρα, μέχρι σήμερα, έχοντας πετύχει τα πάντα, είναι το ίδιο σεμνός άνθρωπος. Και αυτό είναι το σημαντικό.

Στο τριπλούν εγώ ξεκίνησα λοιπόν με τον Δημήτρη Δαμασκηνό, έμεινα για πολλά χρόνια μαζί του και χρειαζόμουν μια αλλαγή. Ο Γιώργος Πομάσκι ήταν μια από τις επιλογές που είχα, διέθετε και ένα πολύ δυνατό γκρουπ αθλητών, οπότε θέλησα κι εγώ να μπω σε αυτή τη διαδικασία. Έμεινα κοντά του δύο χρόνια και μπήκα στη νοοτροπία του “πιο” σοβαρού πρωταθλητισμού, του “πιο” επαγγελματικού.

Στη συνέχεια επέλεξα τον Δημήτρη Βασιλικό, με τον οποίον και φέραμε τη μεγαλύτερη έως τώρα επιτυχία της καριέρας μου, το Ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κλειστού στίβου.

Τον Μάρτιο του 2023 στην Κωνσταντινούπολη ήταν η μεγαλύτερη στιγμή που έχω ζήσει μέχρι τώρα στον αθλητισμό, ήταν μια πολύ μεγάλη διάκριση για εμένα και μάλιστα αυτό ήταν και το πρώτο μετάλλιο της χώρας μας στο τριπλούν σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κλειστού στίβου. Έκανα έναν φοβερό αγώνα και ατομικό ρεκόρ 16.58 και στον προκριματικό και στον τελικό. Ήρθε ένα μετάλλιο το οποίο ίσως ούτε εγώ ο ίδιος δεν το περίμενα, πριν βρεθώ στη διοργάνωση. Μες στη διαδικασία όμως το πίστεψα, γι’ αυτό και το κέρδισα, νομίζω.

Είχα μπει κατευθείαν, από το πρώτο άλμα, δυνατά, στο πέμπτο άλμα έκανα το 16.58 και βρέθηκα στη δεύτερη θέση μέχρι το τέλος. Δεν είχαν βγει πολύ καλά οι αγώνες μέχρι τότε, οπότε είχαμε κάνει αρκετές αλλαγές με τον κόουτς και ήμουν προετοιμασμένος. Μ’ αρέσει να δοκιμάζω πράγματα, προσπαθώντας πάντα για το κάτι παραπάνω, μπορεί να μην βγει, αλλά μου αρέσει αυτή η πρόκληση. Οπότε ένιωσα ότι εκείνη τη μέρα ενώθηκαν μεταξύ τους όλα αυτά που κάναμε τόσον καιρό και βγήκε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα.

Προσπαθώ πριν το άλμα να αδειάζω λίγο το μυαλό μου και να κάνω ουσιαστικά αυτά που έχω δουλέψει στην προπόνηση, έτσι έκανα και τότε. Σκέφτομαι ίσως το πράγμα που θέλω να κάνω σωστά περισσότερο και τα άλλα τα αφήνω να βγουν από μόνα τους. Όταν προσγειώθηκα, είχα καταλάβει τι άλμα είχα κάνει, μου πήρε λίγη ώρα όμως να το συνειδητοποιήσω.

Μετά το άλμα προσπάθησα να παραμείνω συγκεντρωμένος, γιατί πίστευα ότι μπορούσαν να “απαντήσουν” οι άλλοι αθλητές κι εγώ στη συνέχεια να έπρεπε να κάνω το κάτι παραπάνω. Τελικά δεν χρειάστηκε, αλλά, επειδή εκείνη τη μέρα ήμουν σε πολύ καλή κατάσταση, πίστευα ότι, αν χρειαζόταν, θα μπορούσα να απαντήσω και σε ένα άλμα 16.80, 16.85.

Στο βάθρο ένιωθα πολύ περήφανος για εμένα και τη χώρα μου, από μικρός πάντα νιώθω μεγάλη χαρά και υπερηφάνεια, όταν αγωνίζομαι με την Εθνική ομάδα. Φυσικά, όλοι οι Έλληνες αθλητές προσπαθούμε πάντα για το μέγιστο, δίνουμε μάχες και εκπροσωπούμε τη χώρα μας με όσο καλύτερο τρόπο μπορούμε.

Το Ασημένιο μου μετάλλιο, το οποίο, ως αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας, ανήκει πέρα από εμένα στην οικογένειά μου, τον προπονητή μου, τους φίλους μου, τη χώρα μου, ήρθε τρεις μέρες μετά το δυστύχημα των Τεμπών. Ήταν λίγο περίεργες εκείνες οι ημέρες, ένα κλίμα πολύ ιδιαίτερο, αγωνιζόμουν με το σημάδι του πένθους στην εμφάνιση, όλη η ομάδα αγωνίστηκε με μαύρο σήμα, το τραγικό γεγονός φυσικά επισκίασε τη χαρά μου και δεν με άφηνε να ευχαριστηθώ την επιτυχία μου.

Αν δεν κάνω λάθος μάλιστα, τότε είχε γίνει στην Κωνσταντινούπολη και ένας μεγάλος σεισμός με πολλούς νεκρούς, οπότε το στάδιο δεν είχε πολύ κόσμο εκτός των αποστολών.

Όσον αφορά στην καθημερινότητά μου, όσο είχα τις σπουδές μου στο Πανεπιστήμιο, στο τμήμα Ψηφιακών Συστημάτων, είχα πολύ πιο δύσκολο πρόγραμμα και δεν μου έμενε ελεύθερος χρόνος, ενώ στη συνέχεια ξεκίνησα και δεύτερο πτυχίο, αυτό της Φυσικοθεραπείας, κάτι που μου ταιριάζει καλύτερα και λόγω του αθλητικού backround.

Ο πρωταθλητισμός είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου, δίνω έμφαση σε αυτόν, λίγα τα όσα κάνω εκτός προπόνησης, δεν είναι όμως και όλη μου η ζωή, όπως δεν θα είναι και σε διάρκεια. Κάποια μέρα τελειώνει, αυτό είναι σίγουρο, οπότε κοιτάω να βελτιώνομαι και σε άλλους τομείς, να μαθαίνω καινούργια πράγματα έξω από τον αθλητισμό, ώστε να ανοίγω τους ορίζοντές μου. Δεν ήμουν ποτέ της φιλοσοφίας «μόνο πρωταθλητισμός», είμαι πολύ σοβαρός σε αυτό που κάνω, είτε στην προπόνηση είτε στους αγώνες, αλλά μου αρέσει να ασχολούμαι και με άλλα πράγματα.

Οι περισσότεροι φίλοι μου είναι επίσης εκτός αθλητισμού, θέλω να ακούω και να βλέπω τι συμβαίνει γενικότερα έξω από τα στάδια, γιατί κι αυτά αποτελούν μια πολύ κλειστή κοινωνία στην οποία συναντάς τα ίδια και τα ίδια και δεν θέλω να είμαι μονοδιάστατος.

Σίγουρα ο πρωταθλητισμός έχει παίξει τον σημαντικότερο ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου, είναι το μεγαλύτερο σχολείο κι έχεις να πάρεις πολλές αρετές, καθώς, μέσα από την επίπονη διαδικασία του, παλεύεις κάθε μέρα με τον εαυτό σου και καταλαβαίνεις ότι μόνο εσύ ξέρεις τι μπορείς να πετύχεις, κανείς δεν μπορεί να σου πει για τι είσαι ικανός και για τι όχι.

Μαθαίνεις να θέτεις στόχους, να προσπαθείς να τους πετύχεις, να μην απογοητεύεσαι, να ξαναπροσπαθείς, να δοκιμάζεις εναλλακτικές. Παράλληλα, με τον υγιή ανταγωνισμό έρχονται ο σεβασμός προς τους γύρω σου και η αντίληψη ότι όλοι προσπαθούν, όλοι αξίζουν, απλώς μια συγκεκριμένη στιγμή κάποιος θα είναι καλύτερος απ’ τον άλλον.

Σε μαθαίνει να μην τα παρατάς ποτέ!  

Ο Νίκος Ανδρικόπουλος είναι Πρωταθλητής στο τριπλούν.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Δημήτρης Τσιάμης: Δική μου λογική 

Λούης Τσάτουμας: Ο αθλητής της στιγμής

Σπυριδούλα Καρύδη: Ψήφος Εμπιστοσύνης

Γιώργος Πομάσκι: Στη ζωή μου έμαθα τρία πράγματα

Όλγα Βασδέκη: Η ζωή μου μια βόλτα

Πηγή Δεβετζή: Δέκα Χρόνια Μετά

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΤΙΒΟ