Ένα από τα πράγματα που με έμαθε η οικογένειά μου, ήταν να παλεύω για τα «θέλω» μου.
Να μην εγκαταλείπω την προσπάθεια σε ό,τι και να κάνω. Ποτέ και για κανέναν λόγο!
Το ίδιο θα μάθω και στην κόρη μου. Την Μάντι μου. Το πρώτο μου παιδί. Βέβαια, ακόμη είναι πολύ μικρή (13 μηνών), αλλά, μεγαλώνοντας, θα διαπιστώσει και η ίδια ότι τίποτα δεν μας χαρίζεται στη ζωή
Θα πρέπει να δουλέψει σκληρά, ώστε να πετύχει αυτά που θέλει και επιθυμεί.
Να είναι συνεπής, σταθερή, δυναμική. Έτοιμη να κάνει θυσίες για τα «θέλω» και τα όνειρά της. Και κανείς, μα κανείς, δεν θα έχει το δικαίωμα να της πει ότι δεν μπορεί!
Είναι πολύ νωρίς ακόμη, για να γνωρίζω αν θα θελήσει να ακολουθήσει τα βήματά μου στον αθλητισμό. Για μένα, πάντως, ήταν αναπόφευκτο. Η οικογένειά μου ήταν -και παραμένει- αθλητική κι άκρως μπασκετική!
Οι γονείς μου, τα αδέρφια μου, ακόμα και τα ανίψια μου, έπαιξαν ή παίζουν μπάσκετ. Η μητέρα μου και ο πατέρας μου, αφού ολοκλήρωσαν την αθλητική τους καριέρα ως παίκτες, στη συνέχεια έγιναν προπονητές μπάσκετ. Αργότερα, τους ακολούθησε στα βήματά τους και η αδερφή μου.
Επομένως καταλαβαίνετε. Δεν μπορούσα, ούτε ήθελα, να ξεφύγω. Άλλωστε, γεννήθηκα και σε μια πόλη, την Κονσεπσιόν ντελ Ουρουγουάη, όπου οι κάτοικοί της αγαπούν πολύ τον αθλητισμό και είναι συνδεδεμένοι μ’ αυτόν.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν μέσα στα παρκέ!
Αν και στην αρχή, παράλληλα, έκανα και διάφορα άλλα αθλήματα. Από ρυθμική γυμναστική μέχρι χόκεϊ επί χόρτου, κι από στίβο μέχρι τένις! Η “τρέλα” μου, όμως, ήταν το μπάσκετ. Μέχρι που στο τέλος, αποφάσισα να ασχοληθώ εξ ολοκλήρου μ’ αυτό!
Μεγάλωσα, παρακολουθώντας την «Χρυσή Γενιά» («Generación Dorada») των Αργεντινών καλαθοσφαιριστών.
Τον Λουίς Σκόλα, τον Μανού Τζινόμπιλι, τον Ούγκο Σκονοκίνι, τον Φαμπρίτσιο Ομπέρτο, τον Λεάνδρο Παλαδίνο, ο οποίος, μάλιστα, αναδείχθηκε μέσα από την Ροκαμόρα. Όλοι τους ήταν σπουδαίοι παίκτες και πάντα αποτελούσαν παράδειγμα, για όσους αγαπάμε το μπάσκετ. Χάρη σ’ αυτούς τους αθλητές, δόθηκε ώθηση στο μπάσκετ της Αργεντινής και ζούμε σήμερα αυτή την πραγματικότητα.
Στην κατηγορία των Γυναικών, βέβαια, έχουμε ακόμη πολλή δουλειά, μέχρι να φτάσουμε στο επιθυμητό επίπεδο. Προς το παρόν, το γυναικείο μπάσκετ δεν είναι επαγγελματικό. Από την ημέρα της ίδρυσης της Λίγκας της Αργεντινής, το άθλημα έχει εξελιχθεί, οι φίλαθλοι μάς στηρίζουν και μας ακολουθούν, αλλά ακόμα έχουμε ανάγκη οι σπόνσορες να μας στηρίξουν λίγο παραπάνω.
Έχουμε… δρόμο μπροστά μας, μέχρις ότου να μπορέσει το πρωτάθλημα να γίνει επαγγελματικό. Δεν θα σταματήσουμε ποτέ να παλεύουμε γι’ αυτό.
Η Ροκαμόρα, όπου αγωνίζομαι, συμμετέχει κι αυτή στη Λίγα Αρχεντίνα. Η κατάκτηση της 3ης θέσης στο πρωτάθλημα για όλους στον σύλλογο ήταν μία ιστορική στιγμή.
Η πλειονότητα των παικτριών που απαρτίζουμε την ομάδα, είμαστε γυναίκες που γεννήθηκαν στην πόλη (Κονσεπσιόν ντελ Ουρουγουάη) κι αυτό μας κάνει διπλά υπερήφανες. Η παρουσία του συλλόγου στη Λίγκα είχε μεγάλο κόστος και η ομάδα έκανε τεράστια προσπάθεια, ώστε να είναι ανταγωνιστική!
Μέχρι να γίνει, όμως, το γυναικείο μπάσκετ επαγγελματικό, οι περισσότερες αθλήτριες θα συνεχίσουμε, παράλληλα, να εργαζόμαστε, ώστε να βγάζουμε τα προς το ζην.
Όπως για κάθε εργαζόμενη μητέρα, έτσι και για μένα, είναι πολύ δύσκολο να ταιριάξω τη δουλειά με την μητρότητα και τον αθλητισμό. Η οργάνωση και ο συνδυασμός όλων είναι… περίπλοκη.
Προσπαθείς να τα χωρέσεις όλα μέσα στο πρόγραμμά σου. Γι’ αυτό και εκτιμώ πως είναι πολύ σημαντικό να έχεις τη στήριξη από την οικογένεια, τους φίλους και τις φίλες σου. Όταν το περιβάλλον σου σε στηρίζει, τότε όλα γίνονται λίγο πιο εύκολα.
Αν δεν είχα τη βοήθεια από τους δικούς μου ανθρώπους, ίσως να δυσκολευόμουν περισσότερο να ανταποκριθώ σε όλες τις απαιτήσεις που υπάρχουν μέσα σ’ ένα εικοσιτετράωρο. Το πρωί και το απόγευμα είναι αφιερωμένα στον αθλητισμό. Στις προπονήσεις και τους αγώνες, όταν έχουμε, με τη Ροκαμόρα. Το υπόλοιπο διάστημα είναι αφιερωμένο στη Μάντι, την οικογένειά μου και, φυσικά, τη δουλειά.
Εργάζομαι σ’ ένα ίδρυμα για παιδιά, που βοηθά άπορες οικογένειες. Η ειδικότητά μου είναι η ψυχοκινητική αγωγή. Προσπαθώ να βοηθώ τα παιδιά που έχουν μαθησιακές δυσκολίες, καθώς και κορίτσια που παρουσιάζουν δυσκολίες με το σώμα τους, όπως για παράδειγμα ο συντονισμός των κινήσεών τους.
Τις ημέρες που παίζουμε αγώνες με την ομάδα, πάντα έχω μαζί μου την Μάντι. Αυτό συνέβη και την ημέρα που βγήκε η φωτογραφία μας τη στιγμή που τη θήλαζα.
Μου έκανε μεγάλη εντύπωση πόσο πολύ συζητήθηκε κάτι τόσο φυσικό για μια μητέρα. Τόσο συνηθισμένο και τόσο καθημερινό.
Από εκείνη την ημέρα και μετά, αναρωτήθηκα πολλές φορές και σκεφτόμουν γιατί συνέβη αυτό. Τελικά, νομίζω πως ο λόγος για τον οποίο έγινε, είναι ότι ακόμη για τον κόσμο δεν είναι τόσο φυσικό να βλέπει μια μητέρα να θηλάζει το παιδί της.
Γι’ αυτό, πρέπει οι άνθρωποι να βλέπουν περισσότερο ανάλογες εικόνες, γιατί η αλήθεια είναι πως συμβαίνουν κάθε ώρα και κάθε στιγμή! Μακάρι όλες οι μητέρες να μπορούν να θηλάσουν τα παιδιά τους οπουδήποτε κι όποτε θέλουν.
Ενδεχομένως, να υπάρχουν άνθρωποι που έχουν δισταγμούς ως προς τον δημόσιο θηλασμό. Αν υπάρχουν, το μόνο που μπορώ να τους πω είναι ότι ο θηλασμός είναι μια πράξη αγάπης προς τα παιδιά μας και ως τέτοια πρέπει να την αντιλαμβανόμαστε!
Είναι μια πηγή τροφής και αγάπης.
Και να ενημερωθούν για τα πολλά πλεονεκτήματα του μητρικού γάλακτος.
Έχω ακούσει πολλά σχόλια από τότε, όταν κυκλοφόρησε εκείνη η φωτογραφία.
Κι έχω ακούσει πολλές ιστορίες από μητέρες μωρών και μικρών παιδιών.
Κρατώ αυτές που αφορούν σε παρόμοιες καταστάσεις.
Πως κάποιες μητέρες μπόρεσαν και ήθελαν να θηλάσουν τα παιδιά τους στις δουλειές τους ή κατά τη διάρκεια των δραστηριοτήτων τους.
Η εικόνα μιας μητέρας που θηλάζει το παιδί της, μπορεί να φέρει -έστω και προσωρινά- λίγη ηρεμία. Λίγη ανακούφιση. Ειδικά τη δεδομένη χρονική στιγμή που ο κόσμος περνάει δύσκολα εξαιτίας του Covid-19.
Κι αυτή την στιγμή, μοναδική μου ευχή είναι να μπορέσουμε σύντομα να είμαστε ξανά μαζί! Όλοι μαζί!
Η Αντονέλα Γκονσάλες είναι Αργεντίνα καλαθοσφαιρίστρια.
Επιμέλεια κειμένου: Έλενα Βογιατζή
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:👇
