Από τη Γουμένισσα στο Γκάρντεν

Δεν ξέρω αν θα αισθανόμουν «μισή» αν δεν βίωνα την εμπειρία του WNBA, όμως μέσα μου θα ένιωθα ότι είχα αποτύχει.

Δεν πήγα πολύ μικρή, στα 22, όπως συμβαίνει συνήθως με τις Αμερικανίδες μετά το κολέγιο. Έκανα το βήμα στα 27-28 μου, έχοντας ήδη καθιερωθεί στην Ευρώπη.

Η απόσταση μεταξύ ευρωπαϊκού μπάσκετ και WNBA, όσον αφορά το αγωνιστικό επίπεδο, ήταν τεράστια. Πάντα έλεγα ότι πρέπει να δουλέψω πολύ σκληρά, ώστε να καταφέρω να φτάσω εκεί, ακόμα κι αν κάθομαι σαν τελευταία παίκτρια στον πάγκο.

Ήθελα να ζήσω την εμπειρία, να δω από κοντά πώς είναι αυτός ο μαγικός κόσμος αλλά και να δω την απόσταση που εγώ είχα από αυτό το επίπεδο, για να ξέρω τι πρέπει να δουλέψω.

Ήθελα τόσο πολύ να πάω, που δεν σκεφτόμουν ποιες συνθήκες θα συναντήσω εκεί. Παρότι δούλευα με κύριο στόχο τη μετάβασή μου στο WNBA, δεν πίστευα πως η δουλειά που είχα κάνει ήταν αρκετή για να τα καταφέρω.

Αυτό ήταν που με έκανε να δουλέψω ακόμα περισσότερο.

Το να βρεθώ στο WNBA ήταν το απόλυτο όνειρό μου. Κανένας δεν είχε από εμένα την απαίτηση να παίξω στην Αμερική. Εγώ το ήθελα από τον εαυτό μου.

Ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν μη μου τύχει κάποιος τραυματισμός και αυτό δεν μου επιτρέψει να δοκιμάσω ούτε στα try-outs των ομάδων, πριν αρχίσει η σεζόν.

Κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι στενεύουν τα χρονικά περιθώρια της καριέρας μου και έλεγα στον εαυτό μου: «Εβίνα, δεν έχεις κάνει τίποτα αν δεν παίξεις στο WNBA».

Στα 18 μου έπαιξα για πρώτη φορά στην Α1 και όποια Αμερικανίδα παίκτρια συναντούσα, την ρωτούσα για τις Η.Π.Α..

«Σφουγγάρι» ήμουν! Ήθελα να ακούσω και να μάθω τα πάντα.

Καθόμουν και χάζευα τις προπονήσεις τους. «Έκλεβα» ασκήσεις και αντέγραφα κινήσεις.

Αν κάποια παίκτρια μού έδινε τη δυνατότητα να την ρωτήσω, ήθελα να μάθω ακόμα και τις πιο μικρές καθημερινές τους συνήθειες. Τι τρώνε, τι ώρα, πόσο κοιμούνται, πώς προπονούνται;

Ρωτούσα «πόσο δύσκολο είναι να παίξεις στην Αμερική; Είναι πράγματι τόσο δύσκολο; Εγώ μπορώ να φτάσω να παίξω στο WNBA;».

Μέχρι να πάω στην Αμερική, παρακολουθούσα παιχνίδια και μελετούσα τον τρόπο που κινούνται οι Αμερικανίδες στο γήπεδο.

Από τη στιγμή που έλαβα, τον Φεβρουάριο του 2007, το τηλεφώνημα από τις Η.Π.Α., μέχρι την έναρξη της σεζόν, τον Μάιο, ζήτησα από τη συμπαίκτριά μου, Βίκυ Χολ (η οποία ήταν επί σειρά ετών All Star του WNBA) να μου κάνει ειδική προπόνηση.

Ήθελα να πάω όσο πιο έτοιμη μπορούσα.

Σε όλη αυτή τη διαδρομή, δεν ξέχασα ποτέ ποια είμαι και από πού ξεκίνησα.

Η μικρή Εβίνα από τη Γουμένισσα, που από παιδί ονειρευόμουν να πάω στην Αμερική, κάποια μέρα αγωνίστηκα στο «Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν» στη Νέα Υόρκη. Στο «κέντρο του κόσμου», εκεί όπου είχαν διεξαχθεί σπουδαίες συναυλίες, ιστορικά ματς και στις εξέδρες… καθόταν ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ!

Μπαίνοντας στο γήπεδο για πρώτη φορά, έκανα ότι κάτι μου έπεσε και έσκυψα και φίλησα το παρκέ, ευχαριστώντας τον Θεό που έζησα κάτι τέτοιο!

Τον αγώνα που παίξαμε στο Λος Άντζελες τον παρακολούθησε ο Μάτζικ Τζόνσον.

Ένα άλλο βράδυ ετοιμαζόμασταν να παίξουμε στο Κονέκτικατ και τα κορίτσια στα αποδυτήρια έλεγαν ότι στο καζίνο στο κτίριο του γηπέδου ήταν ο Μάικλ Τζόρνταν. Τρελαθήκαμε! Δεν τον είδα, πάντως.

Όταν έκανα τα πρώτα μου όνειρα για το WNBA, είχαμε ακόμα στην Ελλάδα ασπρόμαυρη τηλεόραση και άλλαζες τα κανάλια με κουμπιά της συσκευής.

Δεν υπήρχε τηλεκοντρόλ, δεν είχαμε ίντερνετ, δεν μπορούσαμε να δούμε αγώνες ή τους αγαπημένους μας παίκτες στο youtube, δεν είχαμε τόσο υλικό διαθέσιμο στα χέρια μας.

Ακόμα και την περίοδο που πήγα στην Αμερική, τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά από ότι σήμερα. Δεν υπήρχε η δυνατότητα άμεσης επικοινωνίας με τους δικούς σου ανθρώπους, μέσω social media και βιντεοκλήσεων.

Το να καταφέρεις να πας στις Η.Π.Α., έμοιαζε ακόμα με… ταξίδι στο διάστημα.

Και βρέθηκα εκεί όπου, τότε, ήταν εύκολο να πετύχεις στο δρόμο σου έναν σταρ του ΝΒΑ.

Η λίγκα είχε ξεκινήσει το 1998 και ήταν πολύ «κλειστή.» Ευρωπαίες δεν πήγαιναν εύκολα και έλεγα σε μία Αμερικανίδα συμπαίκτρια μου στον Παναθηναϊκό, όταν ήμουν 22 ετών, ότι το να δοκιμαστώ εκεί μου έμοιαζε αδιανόητο και άπιαστο.

Τότε δεν υπήρχε ούτε η τεχνολογία, ούτε μπορούσες να παρακολουθήσεις παιχνίδια WNBA στην τηλεόραση. Η γνώση ερχόταν από όσα άκουγες και σου έλεγαν παίκτριες που είχαν έρθει στην Ευρώπη.

Θυμάμαι που μας έλεγαν ότι τα try–outs ήταν σαν… στρατιωτικά καψώνια και καθαρός ψυχολογικός πόλεμος. Αν αντέξεις… Αυτό ήταν κάτι που με τρόμαζε και ομολογώ δεν ήθελα να το περάσω.

Ήμουν, επίσης, πεπεισμένη, ότι, για παράδειγμα, δεν μπορούσα να κάνω 17 φορές το γήπεδο πάνω-κάτω σε ένα λεπτό, όπως ακούγαμε για την προπόνηση εκεί…

Η συμπαίκτριά μου, όμως, μου έλεγε πως «το σώμα μπορεί να αντέξει τα πάντα. Το μυαλό είναι αυτό που πρέπει να πείσεις. Αυτό κάνουν οι Αμερικανοί. Προσπαθούν να σε μάθουν να μη “σπας” στο μυαλό». Από τότε που άρχισα να προπονούμαι «στα κόκκινα», έφτασα στο σημείο να καταλάβω ότι το σώμα μπορεί να κάνει τα πάντα. Πρέπει απλώς να ξεγελάσεις το μυαλό σου.

Όταν ξεστόμιζα το «δεν μπορώ άλλο», με μία αυτόματη αυθυποβολή, έλεγα από μέσα μου «μπορείς, άλλο ένα σετ», κυνηγώντας τα όριά μου.

Ενώ είχα συμπεριληφθεί στην κορυφαία πεντάδα της Ευρωλίγκας και είχα φτάσει στο 48% μέσο όρο στα τρίποντα, η πρόκλησή μου εξακολουθούσε να είναι το WNBA.

Σε κάθε αγώνα ήθελα να μαρκάρω την Αμερικανίδα αντίπαλό μου που είχε παίξει εκεί.

Όταν πήγα στις Η.Π.Α. δεν με τρόμαξε αυτή η «αποστολή».

Προσπαθώντας να καθιερωθώ στην ομάδα και να κερδίσω χρόνο συμμετοχής, επικεντρώθηκα στην άμυνα και συχνά κλήθηκα να παίξω το ρόλο του «εξολοθρευτή» της αντίπαλης σούτινγκ γκαρντ.

Πριν από ένα ματς με το Ντιτρόιτ, στο σκάουτινγκ «διαβάζαμε» το παιχνίδι της Ντιάνα Νόλαν, η οποία κάποιους χειμώνες αγωνιζόταν στην Εκατέρινμπουργκ, στη Ρωσία.

Σπουδαία παίκτρια, αν και μικρόσωμη. Μας έλεγαν ότι σκοράρει 30 πόντους και δεν είχαμε καταλήξει ποια θα την μαρκάρει.

Έβγαινε συνήθως από ένα zipper σκριν κι αναρωτιόμουν ότι δεν γίνεται μία τόσο καλή σουτέρ να τη βγάζουν από ένα και μόνο σκριν. Πίστευα ότι θα την μαρκάρω και δεν θα ακουμπήσει τη μπάλα.

Μου έβαλε 20 πόντους, χωρίς να καταλάβω πώς! Έπαιζα «στα κόκκινα» και δεν κατάφερα καν να την περιορίσω. Ήμουν στο αυτί της, στο πρόσωπό της και το μόνο που έβλεπα όταν σηκωνόταν να σουτάρει ήταν το παπούτσι της, καθώς διέθετε επιτόπιο άλμα 1,5 μέτρου!

Γυρίζω απορημένη στη συμπαίκτριά μου Κέιτι Ντάγκλας, η οποία ήταν σταρ στην ομάδα μας, και εκείνη χαμογελώντας απλώς μου λέει: «Ντιάνα Νόλαν baby!».

Δεν έχω ξαναζήσει τέτοιο πράγμα. Ο κόουτς με έβγαλε για να βρει άλλες λύσεις, όμως η Νόλαν σκόραρε συνολικά 37 πόντους.

Στο τάιμ άουτ έρχεται η Κέιτι και μου λέει «καλώς ήρθες στο WNBA!». 

Η αμερικανική λίγκα δεν είναι για τις Ευρωπαίες παίκτριες θέμα χρημάτων. Μια ρούκι υπογράφει κλειστό τετραετές συμβόλαιο, με απολαβές 25.000-30.000 δολαρίων τη σεζόν.

Συνεπώς, το WNBA και για μένα δεν ήταν νούμερα στην τράπεζα, αλλά όνειρο.

Το χρηματικό είναι κάτι που μόλις άλλαξε, μετά τον καταλυτικό ρόλο που έπαιξε ο Κόμπι Μπράιαντ στην απελευθέρωση του σάλαρι-καπ, μιλώντας για την ποιότητα της λίγκας και την αξία παικτριών όπως η Νταϊάνα Τοράσι, η Μάγια Μουρ ή ακόμη και η σταρ του NCAA και Νο1 του ντραφτ του 2020 από τη Νέα Υόρκη, Σαμπρίνα Ιονέσκου.

Επισήμως ήμουν στις Η.Π.Α. στις 11 Ιουνίου 2007.

Κλήθηκα να παίξω με παίκτριες για τις οποίες ένιωθα δέος, αλλά δεν έπρεπε να το δείξω. Με αθλήτριες από τις οποίες ήθελα αυτόγραφο, αλλά δεν έπρεπε να το ζητήσω.

Το ίδιο καλοκαίρι η Εθνική ομάδα είχε προετοιμασία για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.

Από τον Ιούλιο άρχισα να παίζω στο Κονέκτικατ, όμως ήμουν και σε σταθερή επαφή με τον τότε ομοσπονδιακό προπονητή, Κώστα Μίσσα, τον οποίο θεωρώ μπασκετικό «πατέρα» μου.

Τον Σεπτέμβριο η Εθνική με περίμενε, αλλά εμείς αρχίσαμε να κερδίζουμε και ο Μίσσας με έπαιρνε κάθε μέρα τηλέφωνο, για να δει πότε μπορώ να επιστρέψω.

Η ομάδα μου όδευε προς τα πλέι οφς και σκεφτόμουν ότι θα χάσω την Εθνική…

Ο Μίσσας μού έλεγε, αστειευόμενος, «άντε, περάστε γρήγορα τον πρώτο γύρο, να αποκλειστείτε στον δεύτερο και να έρθεις!».

Αποκλειστήκαμε στον πρώτο γύρο των πλέι οφς και επέστρεψα στην Ελλάδα.

Ο κόουτς μού έδωσε δύο μέρες για να δω λίγο τους δικούς μου.

Ενσωματώθηκα με την υπόλοιπη αποστολή και πήγαμε στην Ιταλία για το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Αισθανόμουν ήδη ότι είχα αλλάξει ταχύτητα στο παιχνίδι μου.

Ήμουν τυχερή γιατί είχα συμπαίκτρια την Κέιτι Ντάγκλας.

Χάρη σε εκείνη γλίτωσα τα καψώνια και το bullying των αποδυτηρίων, γιατί ήμουν λευκή, «ψαρωμένη» και ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος.

Ήθελα να έχω χρόνο συμμετοχής. Και για να το χαρώ και για να… αποφεύγω την προπόνηση που έκαναν μετά τον αγώνα όσες είχαν αγωνιστεί λιγότερο από δώδεκα λεπτά στο ματς!

Κάποια στιγμή άρχισα να παίρνω μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής και ήμουν συνήθως η πρώτη αλλαγή ή μάρκαρα την καλύτερη αντίπαλο στην επίθεση.

Όταν τραυματίστηκε μία βασική γκαρντ μας με διάσειση, την άφησαν εκτός αγωνιστικής δράσης για δύο εβδομάδες και βρήκα θέση στην πεντάδα, για μερικά ματς.

Δεν είχα ιδέα ότι θα ξεκινήσω και μου το «σφύριξε» η Κέιτι αλλά δεν την πίστευα…

Στην Αμερική η παρουσίαση των βασικών πεντάδων είναι «ιεροτελεστία». Οι παίκτριες του πάγκου παρατάσσονται, τα φώτα σβήνουν…

Εγώ ήμουν πάντα από την «την άλλη» πλευρά και δεν ήξερα τη διαδικασία. Την πρώτη φορά που αγωνίστηκα βασική δεν ήξερα τι να κάνω και με κυρίευσε το άγχος!

Δεν γνώριζα πώς να το αντιμετωπίσω όλο αυτό. Από το τζαμπ-μπολ και μετά δεν είχα θέμα, η «δουλειά» ήταν γνώριμη. Η παρουσίαση με άγχωσε.

Δεν ήξερα τι να κάνω και ντρεπόμουν και να ρωτήσω. Αν το έλεγα στην Κέιτι Ντάγκλας, με την οποία είχα θάρρος, θα μου έλεγε να κάνω κάτι αστείο για να γελάσουμε!

Σβήνουν τα φώτα, λέω στον εαυτό μου να κάνει focus στο ματς, όμως θέλω και να το ζήσω. Στο video wall προβάλλονται στιγμιότυπα μου και στα μεγάφωνα ακούγεται το όνομα μου και το νούμερο της φανέλας μου.

Όλες έχουν σκυμμένο το κεφάλι, όμως εγώ θέλω να το σηκώσω και να δω, να το απολαύσω! Με το που ακούγεται το «από την Ελλάδα με το νούμερο 9 η Ευανθία Μάλτση», η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά και τα χέρια μου να ιδρώνουν.

Την ώρα που είπαν το όνομά μου και έπρεπε να σηκωθώ, ενώ επικρατούσε σκοτάδι στο γήπεδο, δεν ήξερα πού ήταν οι προπονητές μου για τις χειραψίες και παραλίγο να μπερδευτώ στα καλώδια των κάμεραμαν και να πέσω!

Ήταν η στιγμή που δεν ήξερα πώς να την ζήσω, όμως την δεύτερη φορά ήμουν πιο χαλαρή και πιο εξοικειωμένη.

Στην αρχή φαντάζομαι ότι πέρασα απαρατήρητη. Ήμουν μία ξένη, μία λευκή που πολλές αντίπαλες προφανώς δεν υπολόγιζαν.

Δεν με γνώριζαν και με υποτίμησαν. Ούτε καν εγώ δεν ήξερα ότι ο κόουτς είχε παρακολουθήσει τόσα ματς μου και επιθυμούσε μία σουτέρ στο ρόστερ.

Αρχικά κι εγώ προτιμούσα να περνάω απαρατήρητη. Πήγαινα, έπαιζα, έφευγα. Ίσως να ντρεπόμουν, να φοβόμουν λιγάκι.

Ξαφνικά, άρχισα να παίζω σταθερά και ο κόσμος με αναγνώριζε στο δρόμο.

Μετά τον εκτός έδρας αγώνα στο Λ.Α. στον οποίο είχα σκοράρει 23 πόντους, αγωνιστήκαμε στο γήπεδό μας και στην εξέδρα υπήρχαν πλακάτ που έγραφαν «Maltsi shoot the 3s!».

Στην Αμερική έτσι είναι. Όλα είναι λίγο πιο «μεγάλα», πιο «θορυβώδη», αλλά πάντα επιβεβαιώνουν ότι ο κόσμος ασχολείται πραγματικά και ο κόσμος αναγνωρίζει.

Όταν φτάσαμε στα πλέι οφς, άκουγα τον αντίπαλο προπονητή και τις παίκτριες της αντίπαλης ομάδας να λένε μέσα στον αγώνα «είναι σουτέρ, μην την αφήσετε να σουτάρει».

Ήταν μία ανταμοιβή αυτό. Μία σκέψη ότι σε όλο αυτό το σπουδαίο και μεγάλο πρωτάθλημα των τόσων πολλών αθλητριών, κάποιος με έχει προσέξει.

Την επόμενη σεζόν, αν και η ομάδα με ήθελε και πάλι, αποφάσισα να μην πάω.

Αποχώρησε από το Κονέκτικατ η Κέιτι Ντάγκλας, ως ανταλλαγή στην Ιντιάνα, και ήταν μεγάλη ευκαιρία για μένα να επιστρέψω και να καθιερωθώ, όμως δεν το έκανα.

Ήμουν μακριά από το σπίτι μου για 18 μήνες, έκανα να δω τους δικούς μου τόσο καιρό και μετά το WNBA ξεκινούσε η σεζόν στην Ευρώπη. Δεν θα άντεχα τόσο μεγάλο διάστημα να «το πάω σερί».

Φυσικά, αυτό είναι κάτι που εκ των υστέρων μπορώ να πω ότι μετάνιωσα. Σκέφτομαι ότι ίσως, τελικά, έπρεπε να παίξω άλλη μία χρονιά.

Το WNBA είναι μία εμπειρία διαφορετική από όσες είχα βιώσει που δεν συγκρίνεται ακόμη και με τα προηγμένα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα στα οποία είχα αγωνιστεί.

Στην Αμερική τα ρούχα «της δουλειάς» είναι πάντα έτοιμα και διαθέσιμα. Δεν ρωτάς καν πόσα σορτσάκια και φανέλες έχεις.

Υπάρχει πάντα κάποιος να καλύψει κάθε ανάγκη που προκύπτει. Χρειάζεσαι κάλτσες; Βάζεις μία φωνή και σε μερικά δευτερόλεπτα έχεις κάλτσες στο ντουλάπι σου, το οποίο έχει γράφει πάνω το όνομά σου!

Οι φροντιστές της ομάδας γνώριζαν ακόμη και αν στο ισοτονικό ποτό μου θέλω  έξτρα ζάχαρη. Γνώριζαν, για παράδειγμα ότι εγώ δεν πίνω παγωμένο νερό και την ώρα του ματς μού έδιναν μόνο ζεστό.

Ένα απόγευμα καθόμουν στη δερμάτινη πολυθρόνα και φώναξα την Άμπι, που ήταν υπεύθυνη ιματισμού.

Την ρώτησα αν έχουμε… τσίχλες! Μου έφερε ένα κουτί με διάφορες γεύσεις, για να διαλέξω. Την επόμενη φορά που ζήτησα, η Άμπι ήξερε ποια γεύση προτιμώ και έφερε απευθείας το πράσινο κουτί.

Οι κανόνες της ομάδας είναι προκαθορισμένοι. Όλοι σε αντιμετωπίζουν σαν επαγγελματία.

Στην Ευρώπη, αν μια παίκτρια έρθει καθυστερημένη στην προπόνηση, ακόμη και λόγω ανθρώπινου παράγοντα, η αντίδραση είναι κάπως ακραία. Είμαστε λίγο πιο εύθικτοι με τέτοια θέματα.

Ο κόουτς θα επιπλήξει την παίκτρια, θα την αφήσει ίσως εκτός αποστολής και θα την έχει τιμωρημένη για καμιά εβδομάδα. πιστεύοντας ότι έτσι θα την συνετίσει.

Στις Η.Π.Α., αν γίνει κάτι τέτοιο, η προπόνηση συνεχίζεται κανονικά, σε ρωτούν αν συνέβη κάτι και απλώς δέχεσαι το προκαθορισμένο πρόστιμο, βάσει συμβολαίου.

Αυτό έγινε με «πενταδάτη» παίκτρια, η οποία άργησε, όμως την επόμενη μέρα αυτό έχει ξεχαστεί. Κανείς δεν την μείωσε  ή την κοίταξε περίεργα.

Στην Αμερική ο τζένεραλ μάνατζερ λέει, π.χ., «το πούλμαν αναχωρεί στις 12». Πρέπει να είσαι εκεί στις 12. Αν δεν είσαι απλώς θα πάρεις ταξί και θα πας να βρεις την υπόλοιπη ομάδα…

Στο WNBA, επίσης, έμαθα για τα καλά να σέβομαι και να μην παραγνωρίζω το υπόβαθρο και το παρελθόν κανενός. Οι ιστορίες που μπορείς να ακούσεις είναι απίστευτες, αλλά ταυτόχρονα και διδακτικές.

Η εύκολη κριτική δεν είναι μόνο γνώρισμα των Ελλήνων. Απλώς εδώ επιμένουμε να μην αλλάζουμε τρόπο σκέψης. Πολλές φορές κρίνουμε απερίσκεπτα, δίχως να ξέρουμε…

Κάπως έτσι, εύκολα, δεν έκριναν και τον Άλεν Άιβερσον στη Φιλαδέλφεια;

Στο WNBA άκουσα για δύσκολες προσωπικές ιστορίες. Για κορίτσια που μεγάλωσαν και έζησαν σε φτωχές και σκληρές γειτονιές.

Μία ιδέα είχα πάρει και με μία Αμερικανίδα συμπαίκτριά μου στον Παναθηναϊκό.

Θυμάμαι πως είχαμε βγει και είχαμε πάει να παίξουμε μπιλιάρδο. Σε μία ανύποπτη στιγμή, πρέπει έξω από το μαγαζί να έσκασε ένα λάστιχο. Η ίδια, όμως, νόμιζε ότι άκουσε… πυροβολισμό και κρύφτηκε.

Στην αρχή παραξενευτήκαμε, όμως μας εξήγησε για το πώς μεγάλωσε στις Η.Π.Α. και ότι οι πυροβολισμοί ήταν κάτι καθημερινό στην περιοχή της.

Στην Αμερική μαθαίνεις να σέβεσαι. Μαθαίνεις να είσαι τυπικός ώστε να μην χάσεις το «τρένο» μίας τόσο σημαντικής παράστασης και καταξίωσης.

Αν και, τότε, στα μάτια μου, η εμπειρία του WNBA έμοιαζε περισσότερο με  μία… αδιανόητη «αποστολή» στο υψηλότερο επίπεδο του μπάσκετ γυναικών.

Η Εβίνα Μάλτση πρώην διεθνής παίκτρια μπάσκετ, άλλοτε αρχηγός της Εθνικής ομάδας και κάτοχος του ρεκόρ πόντων και συμμετοχών με το εθνόσημο.

Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος

Photo Credits: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Εβίνα Μάλτση: «Γιατί Πρέπει Να Τελειώνει;» / «Η Εβίνα χωρίς την Εθνική» / «Free Yelena!»

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΑ ΣΠΟΡ

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟ WNBA