Επόμενο Κεφάλαιο

Αλεξάνδρα Ασημάκη 30 Οκτωβρίου, 2021

Πλέον, το πρωί ξυπνάω με την σκέψη του μωρού μου, εννοείται!

Είναι ένα καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή μου, το σημαντικότερο όλων, και νομίζω ότι, πριν γίνεις γονιός, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μεγάλη είναι αυτή η αγάπη και αυτή η έγνοια η καθημερινή που έχεις, όταν ακούς τον πρώτο πρωινό θόρυβο που κάνει το παιδί.

Η δημιουργία οικογένειας ήταν στα πλάνα μου. Φυσικά δεν μπορούσα να φανταστώ πώς θα είναι αυτό το συναίσθημα, πριν έρθει στη ζωή μου η κόρη μας. Είναι πολύ όμορφο αυτό που βιώνω.

Το μωρό ήρθε σε μια περίοδο όπου είχα ανακοινώσει ότι κρεμάω το σκουφάκι μου. Τελικά όμως το ξαναφόρεσα, μια που το κρέμασα και μια που το ξαναφοράω πάλι.

Και με αυτό, την επιστροφή μου στην ενεργό δράση και την ομάδα του Ολυμπιακού Αλίμου, ήθελα να δείξω κάτι:

Ότι ένα παιδί είναι ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή μιας γυναίκας, ίσως και το σημαντικότερο. Αλλά από κει και πέρα μια γυναίκα που είναι μητέρα, που είναι σύζυγος, μπορεί να επιστρέψει στην προηγούμενη ζωή της, την καθημερινότητά της, τον επαγγελματικό της προσανατολισμό, σε αυτά που την έκαναν χαρούμενη και την ανέδειξαν και να εξακολουθήσει να κάνει -και- αυτά.

Εγώ ήθελα, μέσα από την επιστροφή μου στην αγωνιστική δράση και καταφέρνοντας τους στόχους που έχω θέσει, να δώσω και αυτό το μήνυμα:

Μια γυναίκα πέρα από μητέρα ή/και σύζυγος μπορεί να είναι -και- τα πάντα, ό,τι εκείνη βάλει στο μυαλό της και ό,τι έχει ως στόχο.

Photo by: Eurokinissi.

Δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα όλες αυτές οι ευθύνες.

Αναμφισβήτητα η σημαντικότερη έγνοια και ευθύνη της ημέρας είναι το μωρό, αλλά είναι και ένας νέος στόχος.

Ξεκινά ένας νέος αγώνας πρωταθλητισμού, να μπορέσει μια γυναίκα, στην προκειμένη περίπτωση η Αλεξάνδρα, όλα αυτά να τα “τρέξει” κάθε μέρα.

Οι απαιτήσεις της καθημερινότητας είναι πολλές, έχω ήδη επιστρέψει στην αθλητική ζωή, είμαι και προπονήτρια στο Alma Club, είμαι και αθλήτρια, είμαι όμως και μητέρα. Και πρέπει να συνδυαστούν όλα αυτά.

Σκέφτομαι αν θα έπαιρνα τις ίδιες αποφάσεις, αν θα είχα την ίδια πορεία, στην περίπτωση που δεν αναβάλλονταν οι Ολυμπιακοί το 2020… Νομίζω ότι όλη αυτή η κατάσταση με τον κορωνοϊό ανέτρεψε τις ζωές μας και τα πλάνα μας, όχι μόνο στον αθλητισμό αλλά και σε κάθε τομέα ζωής.

Και ίσως κάπως διαφορετικά να το είχα στο μυαλό μου το κλείσιμο του προηγούμενου κύκλου, πριν ξανανοίξει αυτός ο καινούργιος.

Ήθελα να παλέψω με την Εθνική ομάδα για την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, γιατί, πριν αναβληθούν, ήμασταν στην διαδικασία του προολυμπιακού τουρνουά. Δηλαδή λίγες μέρες πριν, όταν είχαν ξεσπάσει τα κρούσματα στην Ιταλία (σαφές μήνυμα για την κατάσταση στην Ευρώπη), τότε ακυρώθηκε το προολυμπιακό τουρνουά. Και ενώ βρισκόμασταν σε καραντίνα και στην Ελλάδα, οι Ολυμπιακοί αναβλήθηκαν, οι διοργανώσεις ματαιώθηκαν και ήρθαν τα πάνω κάτω.

Έτσι λοιπόν και τα πλάνα που είχα κι εγώ για την καριέρα μου, όσον αφορά στην Εθνική ομάδα, να κλείσει δηλαδή με μια συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν πραγματοποιήθηκαν τελικά.

Και φυσικά ήταν και ο ερχομός της κόρης μου και ένα προγραμματισμένο χειρουργείο που έκανα.

Τον είχα τον σχεδιασμό λοιπόν εντελώς διαφορετικό στο μυαλό μου. Αυτό που σχεδίαζα ήταν να χειρουργηθώ και να επιστρέψω με γνώμονα να συμμετάσχουμε στους Ολυμπιακούς. Αυτό άλλαξε, ήρθε και ο ερχομός της κόρης μου, το σημαντικότερο δώρο, και αυτό τα πήγε όλα λίγο παραπέρα .

Το παιδί είναι ένα τεράστιο δώρο που βίωσα όλο αυτό το διάστημα και τελικά το τι επιφυλάσσει η ζωή διαφέρει πολλές φορές από τα πλάνα μας και τα πράγματα έρχονται ακόμα πιο σωστά.

View this post on Instagram

A post shared by Alexandra Asimaki (@alexandra.asimaki7)

Κι εγώ είχα πάντα εμπιστοσύνη για το πώς τα φέρνει τελικά ο καιρός, ο χρόνος και η ζωή.

Σκέφτομαι πάλι αν θα μπορούσα να απομακρυνθώ εντελώς από τον χώρο του αθλητισμού και του πόλο και να είμαι νοικοκυρά, σύζυγος και μητέρα.

Απ’ τη μια, το να είσαι νοικοκυρά συνδέεται με ένα κλισέ. Κάποιοι το θεωρούν ότι είναι “λίγο” πράγμα.

Πραγματικά είναι μια δύσκολη δουλειά να είσαι νοικοκυρά και μητέρα. Το βλέπω και το εκτιμώ κι εγώ τώρα πώς πραγματικά είναι η καθημερινότητα μιας μαμάς. Από κει και πέρα όμως διαπιστώνω ότι θα ήταν δύσκολο να διαγράψω την παλιά μου καθημερινότητα. Δηλαδή να περιοριστώ μέσα στο σπίτι και να σταματήσω, να απέχω από τον χώρο μου και από αυτό που τόσα χρόνια πρεσβεύω και υπηρετώ, τον χώρο του υγρού στίβου, τον χώρο της υδατοσφαίρισης .

Είχα την τύχη και οι συγκυρίες ήταν τέτοιες ώστε ο σύζυγός μου, ο Γιάννης Ζουμπουλίδης, να είναι υπεύθυνος των εγκαταστάσεων του Alma Club στον Άλιμο, όπου, εκτός από γήπεδα ποδοσφαίρου και ακαδημίες ποδοσφαίρου, ξεκινήσαμε και δικές μας ακαδημίες στην πισίνα του Alma Club, τις Ακαδημίες του Ολυμπιακού Αλίμου.

Και αυτήν την ομάδα τη νιώθω κι εγώ κατά κάποιον τρόπο σαν παιδί μου, γιατί είναι κάτι που ξεκινήσαμε από το μηδέν, είναι μια λευκή σελίδα που την γράφουμε εμείς.

Και τα παιδιά που τώρα γνωρίζονται με το άθλημα και μπαίνουν στην πισίνα πρώτη φορά είναι μέρος αυτού του ωραίου εγχειρήματος. Είναι τόσο ωραίο να βιώνεις τον ενθουσιασμό αυτών των παιδιών, τα οποία τώρα γνωρίζουν αυτό το άθλημα που λέγεται υδατοσφαίριση.

Και βέβαια στα πλάνα μου είναι και η γυναικεία ομάδα πόλο του Ολυμπιακού Αλίμου και οι στόχοι για φέτος είναι η άνοδος στην Α1.

Νέο κεφάλαιο λοιπόν, επέστρεψα και πάλι στον χώρο, ενεργά και από άλλα πόστα, και πάντα είμαι κοντά του.

Αυτό είναι που υπηρετώ και θα συνεχίσω να το κάνω.

Η Αλεξάνδρα Ασημάκη με το μαγιό του Ολυμπιακού Αλίμου / Photos by: Alexandra Asimaki (IG).

Εννοείται, παρακολουθούσα όλο αυτό το διάστημα το γυναικείο πόλο και είδα και την παλιά μου ομάδα, τον Ολυμπιακό, να κατακτά το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Όταν σήκωναν το τρόπαιο, η κορούλα μου ήταν μόλις λίγων μηνών. Ήταν πολύ ιδιαίτερη στιγμή και πολύ περίεργο να βλέπω τον αγώνα από μακριά, εγώ ήμουν στο σπίτι, έχοντας αγκαλιά τη μικρή μου.

Σίγουρα ήταν κάτι διαφορετικό, αλλά ήμουν σίγουρη για την κατάκτηση του τίτλου.

Και δεν ένιωσα καθόλου ζήλια, είμαι τόσο πλήρης στην καριέρα μου και από ευρωπαϊκούς τίτλους αλλά και από ωραίες στιγμές, οπότε το συναίσθημα της ζήλιας δεν υπάρχει. Ένιωσα περίεργα, ήταν περίεργο, υπήρχαν στιγμές κατά τη διάρκεια του αγώνα που έλεγα «α, να ήμουν τώρα μέσα να βάλω κι εγώ ένα γκολ για τον τίτλο», αλλά ζήλια όχι, σε καμιά περίπτωση.

Τώρα πλέον νιώθω πολύ δυνατή και πλήρης από κάθε άποψη, έχω φέρει στον κόσμο την μικρή μου και είμαι απόλυτα υγιής, μετά την ολοκλήρωση και του χειρουργείου μου. Ήταν ένα πρόβλημα που με ταλαιπωρούσε πολύ και με τη βοήθεια της οικογένειάς μου και του γιατρού μου, του Χρήστου Θέου, έχω επιστρέψει ακόμα δυνατότερη.

Και ένας λόγος ακόμα για τον οποίον ήθελα να επιστρέψω, πέραν του μηνύματος ότι μια μητέρα μπορεί να επιστρέψει στην παλιά της ζωή και τον επαγγελματικό της προσανατολισμό, ήταν για να ανατρέψω ένα στερεότυπο που υπάρχει στην Ελλάδα σχετικά με τους αθλητές της υδατοσφαίρισης, σύμφωνα με το οποίο ειδικά για τις γυναίκες υπάρχει μια ημερομηνία λήξης.

Αναμφισβήτητα, μέλημα πρέπει να αποτελούν τα νέα παιδιά, να βγαίνουν μπροστά οι νέοι άνθρωποι, και όλο αυτό να έχει μια συνέχεια, να ανακυκλώνονται οι αθλητές και να βγαίνουν καινούργιοι.

Η Αλεξάνδρα Ασημάκη σε προπόνηση του Ολυμπιακού / Photo by: Eurokinissi.

Και τώρα τα νέα κορίτσια έφεραν μια μεγάλη επιτυχία στο πόλο, Ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων Γυναικών και Ασημένιο στο Ευρωπαϊκό U17. Αυτά τα κορίτσια πρέπει να πλαισιώσουν μελλοντικά τις Εθνικές ομάδες.

Αλλά η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν μπορεί να πει σε έναν αθλητή πότε θα σταματήσει! Εκείνος ξέρει καλύτερα. Ούτε μπορεί να του το υποδείξει η ηλικία του! Αυτό που μπορεί να του υποδείξει πόσο θα αγωνίζεται είναι ποιες δυνάμεις νιώθει μέσα του εκείνος.

Εγώ νιώθω ότι αυτή η χρονιά μού έφερε πολλά και σε οικογενειακό επίπεδο αλλά και επειδή νιώθω πιο δυνατή και πατάω πιο γερά στα πόδια μου από άποψη υγείας.

Η Αλεξάνδρα λοιπόν είναι δυνατή και, καθώς επέστρεψα, έχω και θέλω να δώσω πράγματα…

Και δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι λιγότερο, σεβόμενη τη νέα μου ομάδα, την οποία νιώθω σαν παιδί μου, αλλά και τους κόπους μου μέχρι τώρα.

Θέλω να το ζήσω στο έπακρο και αυτό το νέο κεφάλαιο.

Στον δικό μου χρόνο, στα δικά μου χρονικά περιθώρια, δεν μπορώ να βάλω πλάνο. Όταν κάνουμε σχέδια, ο Θεός γελά. Όλοι μας την τελευταία διετία αυτό ζούμε καθημερινά.

Και είναι πολλά τα στοιχήματα που έχω βάλει κι εγώ με τον εαυτό μου αλλά και γενικότερα τα μηνύματα που θέλω να περάσω σε όλους αυτούς που θέλω να τα εισπράξουν. Και είναι πολλά τα στοιχήματα, γιατί ουσιαστικά εγώ έχω ξαναβάλει τον εαυτό μου σε διαδικασία να επιστρέψει μετά το γύρισμα της σελίδας και βρίσκομαι στην ενεργό δράση μετά από ένα σοβαρό χειρουργείο στον ώμο. Και δεν έχει ξανασυμβεί παγκοσμίως, με τέτοιο χειρουργείο, να μπορέσει κανείς να επιστρέψει στην ενεργό δράση στο άθλημα της υδατοσφαίρισης. Είναι κάτι που γίνεται για πρώτη φορά.

Οπότε σαφώς δεν μπορώ να βάλω χρονικό πλάνο, αλλά αυτό που μπορώ να πω είναι ότι δίνω τον καλύτερο μου εαυτό, όπως και στο παρελθόν, ως αθλήτρια και όλα είναι μπροστά. Μου αρέσει αυτό που ζω και όπως το ζω και θα το ζήσω στο 100%.

Και στο παρελθόν το έζησα 100%.

Photo by: Eurokinissi.

Μεγάλες στιγμές και η μεγαλύτερη όλων η κατάκτηση του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος το 2011.

Ξεκάθαρα για εμένα πάντα η Εθνική ομάδα ήταν η μεγάλη μου αγάπη, είναι τεράστια και ύψιστη τιμή, τύχη και ευλογία για έναν αθλητή να εκπροσωπεί τη χώρα του και να φορά το εθνόσημο. Εγώ είχα αυτήν την ευλογία για πάρα πολλά χρόνια και είχα την τιμή να έχω διατελέσει και αρχηγός της, μέχρι και την τελευταία ημέρα που έπαιξα σε αυτήν.

Η κατάκτηση του Παγκοσμίου στην Σανγκάη το 2011 και η ανακήρυξή μου σε κορυφαία παίκτρια του κόσμου και της Ευρώπης την επόμενη χρονιά νομίζω ότι αποτελούν πολύ μεγάλες στιγμές. Μάλιστα πρόσφατα συζητούσα με τους γονείς μου για εκείνες τις ημέρες και έλεγαν οι γονείς μου «θυμόμαστε το τηλέφωνο που δεν σταματούσε να χτυπάει».

Ήταν πολύ μεγάλες στιγμές και για την Ελλάδα, γιατί ήταν το πρώτο ομαδικό και μοναδικό μέχρι τώρα Παγκόσμιο, με τεράστιες επιτυχίες φυσικά και το Ασημένιο Ολυμπιακό Γυναικών το 2004 και το 2021 των Αντρών στο Τόκιο.

Αυτή η στιγμή είναι και θα είναι χαραγμένη στο μυαλό μου για πάντα, όπως και πολλές-πολλές άλλες.

Καμιά φορά χαράσσονται όχι μόνο τα ωραία αλλά και τα άσχημα, αλλά στο τέλος μένουν μόνο τα καλά. Και θέλω να αφήσω παρακαταθήκη, τελειώνοντας κάποια στιγμή την καριέρα μου, κάτι που πρέσβευα πάντα ως αθλήτρια:

Δεν πρέπει ποτέ να τα παρατάμε, δεν πρέπει να τα παρατάνε οι αθλητές. Πρέπει πάντα να συνεχίζουμε, πάντα να προσπαθούμε να θέτουμε υψηλούς στόχους και πολλές φορές σε άρνηση των προγνωστικών εμείς πρέπει πάντα να δίνουμε το μέγιστο. Στο τέλος, αυτός που προσπαθεί, δουλεύει και πεισμώνει ποτέ δεν χάνεται. Στο τέλος, πάντα τα καταφέρνει.

Πάντα αυτό υποστήριζα και αυτό θέλω να συνεχίσω να κάνω και στον νέο κύκλο. Οπότε, αν μπορούν οι νέοι αθλητές να πάρουν ένα μήνυμα, αυτό είναι που θα ήθελα να περάσω:

Δουλειά, αφοσίωση, ψυχή, να ονειρεύονται, να θέτουν στόχους και μέσα απ’ τη δουλειά να προσπαθούν να τους καταφέρνουν.

Αυτό!