Αθλητές, Όχι Ήρωες

Η εικόνα είναι ακόμη στα μάτια μου, οι λέξεις στα αυτιά μου… «Να φύγεις, δεν μπορώ να σε βλέπω!».

Σοκαρίστηκα. Είχα απέναντί μου ένα παιδί δέκα ή το πολύ δώδεκα ετών.

«Δεν μου αρέσει αυτή η εικόνα σου», συνέχισε.

Για λίγο έμεινα άφωνος, χαμογέλασα αμήχανα. Ούτως άλλως, δεν νομίζω ότι ήθελα και να πω κάτι.

Ήταν μία προετοιμασία της Εθνικής μπάσκετ με αμαξίδιο, στο Λουτράκι, το 2009.

Στον ίδιο χώρο, λίγο πιο δίπλα, διεξαγόταν ένα καλοκαιρινό καμπ μπάσκετ ορθίων για παιδιά. Δεν πρέπει να είχαν τελειώσει το δημοτικό.

Ήμουν με έναν συμπαίκτη μου, που αγωνιζόταν στο Μαρούσι, ο οποίος περπατά.

Κάποια στιγμή, ενώ καθόμασταν στο κυλικείο του προπονητικού κέντρου, με πλησίασε εκείνο το πιτσιρίκι, το οποίο για ώρα με κοίταζε επίμονα… Μου ζήτησε να φύγω, με τα παραπάνω λόγια.

Μετά την αρχική έκπληξη, με τον συμπαίκτη μου ασυναίσθητα γελάσαμε.

Δεν θέλησα να πω κάτι στον μικρό.

Κάτι πήγα να αναφέρω, αλλά ομολογώ πως δεν θυμάμαι τι ακριβώς.

Δεν τον πρόσβαλα. Δεν θα του μιλούσα άσχημα, όμως μου έμεινε αυτή η αντιμετώπιση από ένα παιδί.

Δεν μπορώ να το ξεχάσω και απορώ απλώς πώς έχει μεγαλώσει αυτό το παιδί από την οικογένειά του.

Αυτός ο άνθρωπος μεγαλώνει με τη νοοτροπία «μου χαλάς την αισθητική μου, χάσου από τα μάτια μου» και αυτό προφανώς του το είχε περάσει το περιβάλλον του…

Ήμουν 14 ετών και κάτι, μαθητής Β΄ Γυμνασίου. Πήρα κρυφά το αυτοκίνητο του πατέρα μου.

Στα 500 μέτρα που πρόλαβα να οδηγήσω, το αυτοκίνητο έφυγε από την πορεία του και από τον δρόμο.

Ήμουν μόνος μου.

Έπειτα από μερικές τούμπες, κατέληξα στο νοσοκομείο, δίχως να θυμάμαι πολλά.

Στην αρχή, μάλιστα, ούτε εγώ ούτε οι γιατροί καταλάβαμε ότι έχω σπάσει τη σπονδυλική στήλη μου…Η εσωτερική αιμορραγία επέτασσε άμεση επέμβαση και μου αφαίρεσαν τον σπλήνα.

Την επόμενη μέρα που ξύπνησα, συνειδητοποίησα ότι δεν αισθανόμουν τα πόδια μου.

Βρέθηκα άμεσα σε άλλο νοσοκομείο στην Πάτρα, όπου διαπιστώθηκε ότι η σπονδυλική στήλη μου ήταν σπασμένη.

Οι λέξεις «βαριές». «Αναπηρία» και «καθιστός εφ’ όρου ζωής»… Δεν ξέρω γιατί, αλλά μάλλον η παιδική ηλικία δεν με άφησε να απογοητευτώ, να το περάσω δύσκολα. Τουλάχιστον στο μυαλό.

Σαφώς η ζωή σου αλλάζει από τη μία μέρα στην άλλη, διότι δεν νιώθεις και δεν ελέγχεις το μισό κορμί σου. Δεν μπορείς να περπατήσεις, να κάνεις απλά πράγματα που έκανες πριν χωρίς καμία σκέψη ή δυσκολία.

Δεν είναι εύκολο για τον κόσμο να καταλάβει. Εισπράττει μόνο αυτό που φαίνεται, αλλά σίγουρα υπάρχουν παραπάνω δυσκολίες που όμως ξεπερνιούνται με τη σωστή διάθεση και καθοδήγηση.

Εκπαιδεύεις από την αρχή το σώμα σου ακόμα και για το πιο απλό που είναι η τουαλέτα, μια καθημερινή ανάγκη για όλους μας.

Για τη σοβαρότητα της κατάστασης και τα νέα δεδομένα που δημιουργήθηκαν στη ζωή μου, το βίωσα και το πέρασα χαλαρά.

Όχι, αυτό δεν είναι κατόρθωμα και δεν αναζητώ «μπράβο» για τούτο. Όλα, άλλωστε, από την καθημερινότητα κρίνονται.

Συνέχισα κανονικά το σχολείο, έπειτα φυσικά από νοσηλεία ενός μήνα και άλλους τέσσερις μήνες αποκατάστασης.

Το ατύχημα είχε συμβεί τον Φεβρουάριο, στο σπίτι μου ήμουν τέλη Ιουνίου, όμως ανυπομονούσα να πάω και πάλι τον Σεπτέμβριο για μάθημα.

Μπορεί να φαντάζει αδιανόητο ή δύσκολο, όμως η ζωή μου συνεχίστηκε κανονικά.

Ίδιοι συμμαθητές, ίδιο σχολείο. Δεν ήθελα να αλλάξει κάτι ως προς την αντιμετώπιση.

Φαντάζομαι ότι πιο ζόρικα ήταν τα πράγματα για την οικογένειά μου. Ήμουν και το μεγάλο παιδί στο σπίτι.

Οι γονείς μου και τα δύο αδέρφια μου ήταν πάντα κοντά μου.

Η μητέρα μου, βεβαίως, ήταν πλάι μου όλο το διάστημα στο νοσοκομείο και στην αποκατάσταση και το βίωσε πιο δύσκολα από όλους μας.

Η οικογένεια, όμως, έμεινε «δεμένη». Δεν θα επιτρέπαμε μεταξύ μας να «καταρρεύσει» κανένας από αυτό που συνέβη.

Ούτε στο σχολείο πέρασα δύσκολα. Ακούω και διαβάζω για περιπτώσεις bullying σε παιδιά με κινητικά προβλήματα, ωστόσο εγώ δεν είχα ποτέ κανένα πρόβλημα.

Η συμπεριφορά των φίλων μου δεν άλλαξε. Μείναμε κοντά, μέχρι φυσικά να τελειώσουμε το Λύκειο και να διασκορπιστούμε για σπουδές ή για τον στρατό.

Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι για μένα πηγάζει από κάπου μία επιπλέον δύναμη για να συνεχίσω τη ζωή μου.

Εξαρχής κατάλαβα πως πρόκειται για μία κατάσταση που θα έπρεπε να προσαρμοστώ άμεσα, ώστε να συνεχίσω να ζω.

Όλη αυτή η αντιμετώπιση πιστεύω είναι θέμα νοοτροπίας.

Ή θα πεις στον εαυτό σου ότι «θα ξυπνήσω το επόμενο πρωί και θα συνεχίζω να ζω» ή θα μείνεις σπίτι σου και θα κλαις. Επέλεξα το πρώτο. Αποφασίζεις το καλύτερο για σένα και εγώ επέλεξα να ζήσω.

Το μπάσκετ με αμαξίδιο δεν ήταν κάτι άγνωστο για μένα, διότι από την Α΄ Γυμνασίου έπαιζα μπάσκετ, όρθιος.

Είχα ξεκινήσει να παίζω ποδόσφαιρο, όμως μετά το δημοτικό ασχολήθηκα με το μπάσκετ. Πολύ μπάσκετ, ατελείωτες ώρες στα ανοικτά γήπεδα.

Ήμουν ενθουσιασμένος, διότι λίγο καιρό πριν από το ατύχημα είχα βγάλει και το πρώτο δελτίο μου, για να παίξω στην ομάδα του χωριού.

Δεν πρόλαβα να αγωνιστώ σε επίσημο ματς.

Το μπάσκετ με αμαξίδιο ήταν πάντα στο μυαλό μου, όμως άργησα να συμμετάσχω, καθώς στην Πάτρα δεν υπήρχε ομάδα.

Τότε οι πιο κοντινοί σύλλογοι για μπάσκετ με αμαξίδιο ήταν στην Αθήνα.

Ξεκίνησα να πηγαίνω γυμναστήριο. Γύρω στα 20 χρόνια μου, ασχολήθηκα με τον στίβο, με ρίψεις.

Έκανα ακόντιο και σφαίρα και παράλληλα άρση βαρών, σε πάγκο.

Το 2009 δημιουργήθηκε η ομάδα μπάσκετ με αμαξίδιο στην Πάτρα και ήμουν έτοιμος να παίξω και πάλι με την πορτοκαλί μπάλα.

Το μπάσκετ ήταν πάντα το άθλημα που αγαπούσα.

Αγωνιστήκαμε άμεσα στο πανελλήνιο πρωτάθλημα. Τότε δεν είχα και δεν είχαμε συγκεκριμένο στόχο στο άθλημα.

Η ομάδα ξεκίνησε με πολλές δυσκολίες, όπως είναι αντιληπτό. Στην αρχή δεν υπήρχαν τα χρήματα για τον απαραίτητο και ακριβό εξοπλισμό.

Στο ξεκίνημα έκανα προπονήσεις με το καθημερινό μου αμαξίδιο, ενώ κανονικά όταν παίζεις επίσημο αγώνα επιβάλλεται το αθλητικό αμαξίδιο, πιο ειδικό και κατάλληλο από το καθημερινό.

Θέλαμε, όμως, να το προσπαθήσουμε και να μην απογοητευτούμε από τις πρώτες δυσκολίες.

Το ίδιο καλοκαίρι βρέθηκα στο Λουτράκι, ώστε να παρακολουθήσω ένα καμπ της Εθνικής ομάδας.

Ο ομοσπονδιακός προπονητής ζήτησε να μείνω σε όλη την προετοιμασία και να προπονηθώ μαζί τους. «Θέλω να σε δοκιμάσω», ήταν τα λόγια του.

Για πρώτη φορά κάθισα σε αθλητικό αμαξίδιο ενός άλλου παίκτη και μπήκα κατευθείαν «στα βαθιά».

Ξαφνικά, έκανα προετοιμασία με την Εθνική και σκεφτόμουν ότι αυτό είναι τρελό!

Όταν ήμουν παιδί αισθάνθηκα να με κοιτάζουν «με μισό μάτι».

Ήταν κάτι που με ενοχλούσε, όμως δεν αντιδρούσα.

Το μόνο που έκανα, κάποιες φορές, ήταν να «απαντήσω» κοιτώντας κι εγώ επίμονα.

Η κατάστασή μου δεν με προβλημάτισε. Περισσότερο σκεφτόμουν την ταλαιπωρία των δικών μου, παρά το γεγονός ότι δεν μπορούσα να περπατήσω.

Είχα αποφασίσει να ζήσω και δεν έπεφτα το βράδυ στο κρεβάτι νιώθοντας άσχημα.

Δεν λυπόμουν τον εαυτό μου και σε καμία περίπτωση δεν ήθελα οι άλλοι να με αντιμετωπίζουν έτσι.

Ο κοινωνικός ρατσισμός υπάρχει, φυσικά, όμως επέλεξα να μην με επηρεάσει ποτέ.

Ίσως να είμαι… χοντρόπετσος, δεν ξέρω.

Αν και δεν με προβλημάτισε, τον έζησα, τον βίωσα, αλλά μέχρι εκεί.

Η πρώτη δυσκολία της ενασχόλησης με το μπάσκετ με αμαξίδιο είναι να γίνεις «ένα» με το ίδιο το αμαξίδιο.

Να ταιριάξεις μαζί του, να γίνει προέκταση του σώματός σου, να μάθεις να το χειρίζεσαι όσο καλύτερα γίνεται, προπόνηση με προπόνηση, διότι  είναι πολύ σημαντικό κομμάτι στο μπάσκετ των καθιστών.

Το κάθε αμαξίδιο είναι ξεχωριστό, ανάλογα με τον σωματότυπο του αθλητή και τον βαθμό αναπηρίας του.

Προσωπικά έχω μερικούς κοιλιακούς λειτουργικούς και αυτό με βοηθά να σκύψω και να έχω καλύτερο χειρισμό αμαξιδίου από κάποιον που δεν έχει καθόλου λειτουργικούς κοιλιακούς.

Άλλοι αθλητές με μεγαλύτερη δυσκολία κίνησης από την δική μου πρέπει να είναι καλύτερα δεμένοι στο αμαξίδιο και πιο βυθισμένοι στο κάθισμα τους, ώστε να υπάρχει η σωστή στήριξη του κορμού.

Επίσης, παιδιά που παίζουν μπάσκετ με αμαξίδιο, όμως στη ζωή τους περπατούν κανονικά, όπως η συμπαίκτριά μου στον Παναθηναϊκό, Ιωάννα Χρονοπούλου, μπορούν να χρησιμοποιήσουν και τον κορμό τους στον χειρισμό του αμαξιδίου.

Κάτι που δεν μπορώ σε μεγάλο βαθμό εγώ, λόγω της αναπηρίας.

Έτσι υπολογίζεται και το classification των παικτών.

Επιμένω, όμως, ότι το μπάσκετ είναι ένα, για όλους.

Γι’ αυτό και τονίζω ότι υπάρχει απλώς το μπάσκετ των ορθίων και εκείνο με το αμαξίδιο.

Έχει επικρατήσει μεν ο όρος «μπάσκετ αρτιμελών», όμως πολλά παιδιά από εμάς είναι αρτιμελή. Δεν τους λείπει κάποιο μέλος.

Επομένως, προτιμώ το μπάσκετ ορθίων και το μπάσκετ καθιστών.

Η μεγάλη διαφορά με τους όρθιους είναι πως εμείς παίζουμε με τον όγκο και το βάρος του αμαξιδίου.

Είναι δυσκολότερη η προσπάθεια κίνησης, το σκριν και το «man–out», να κρατήσεις δηλαδή έναν καλό παίκτη στο μισό του παρκέ που δεν παίζεται η επίθεση.

Η φιλοσοφία του «man–out» είναι να κρατήσω τον αντίπαλο παίκτη, προτιμότερο τον καλό επιθετικό, στην άμυνά του, ώστε να μην έχει τη δυνατότητα να σκοράρει.

Ή να τον κρατήσω στην επίθεσή του, προκειμένου να μην μπορεί να αμυνθεί.

Αν, σε αυτή την περίπτωση, εγώ είμαι μπροστά του και είμαι και γρήγορος, μπορώ να τρέξω στην επίθεση και για λίγα μόνο δευτερόλεπτα η ομάδα μου να έχει το πλεονέκτημα να επιτεθεί με πέντε εναντίον τεσσάρων.

Σε όλα αυτά μετρά ο χειρισμός του αμαξιδίου, ο οποίος είναι το ίδιο σημαντικός με τα βασικά του μπάσκετ.

Στην αρχή δεν ξέρεις να το κάνεις. Εκείνος ή εκείνη που ξεκινά να παίζει μπάσκετ με αμαξίδιο αρχίζει απλώς σουτάροντας.

Λάθος βέβαια, γιατί στο δικό μας άθλημα πιο σημαντικό ρόλο παίζει ο καλός χειρισμός του αμαξιδίου.

Στη συνέχεια μπαίνουν στο παιχνίδι και τα συστήματα.

Η επαφή δεν με φόβισε εξαρχής καθόλου. Εννοείται ότι είναι πιθανό να χτυπήσεις, να γυρίσεις κάποιο δάχτυλο, αλλά δεν με τρόμαξε ποτέ αυτό.

Η επαφή και οι κόντρες συχνά τρομάζουν τον κόσμο στην εξέδρα. Όχι, όμως, εκείνους είτε που έχουν παίξει είτε έχουν παρακολουθήσει αρκετά το άθλημα.

Άλλωστε, είμαστε προστατευμένοι, καθώς υπάρχουν γύρω – γύρω σιδεριές και δεν χτυπάς. Εκτός αν πέσεις με το χέρι ή αυτό βρεθεί στην ακτίνα του αμαξιδίου ενός αντιπάλου.

Το «τελετουργικό» ενός καθιστού αθλητή μπάσκετ είναι το ίδιο με αυτό ενός όρθιου.

Μπορείς να ακούσεις μουσική, να χαλαρώσεις με συγκεκριμένο τρόπο πριν από την προπόνηση ή τον αγώνα.

Απλώς, όπως είναι κατανοητό, για εμάς αυτή η προετοιμασία ίσως πάρει λίγο περισσότερο χρόνο. Τίποτα παραπάνω. Η ρουτίνα είναι για όλους ίδια.

Αυτό ισχύει και για τους προπονητές. Για τον δικό μας κόουτς στον Παναθηναϊκό, τον Κώστα Χρόνη, διαφορές στην προσέγγιση δεν υπάρχουν, καθώς είναι 20 χρόνια προπονητής σε ομάδες με αμαξίδιο.

Και για τους αθλητές δεν αλλάζει κάτι. Για παίκτες οι οποίοι πρόλαβαν να παίξουν όρθιοι, η τακτική αφομοιώνεται ευκολότερα.

Δεν υπάρχουν διαφορές. Άμυνα «ζώνης», man–to–man, σκριν και όλες οι ορολογίες του μπάσκετ υπάρχουν και εδώ.

Βεβαίως, για ένα παιδί που δεν έχει παίξει ποτέ μπάσκετ και καθίσει απλά σε ένα αμαξίδιο να παίξει, όλα αυτά θα είναι δύσκολα στην αρχή.

Ο κόσμος άρχισε σιγά – σιγά να «αγκαλιάζει» το άθλημα.

Είναι αλήθεια ότι και η ομοσπονδία έχει κάνει άλματα από το 2009 που ασχολούμαι εγώ.

Ως διεθνής, και μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα Γ΄ κατηγορίας και την άνοδο στη Β΄, ελπίζω ότι θα γίνει σωστή προετοιμασία για το πανευρωπαϊκό που θα διοργανωθεί τον Σεπτέμβριο του 2020 στην Αθήνα.

Είναι η πρώτη φορά που προβιβαστήκαμε αγωνιστικά και αρχικός στόχος είναι μία αξιοπρεπής παρουσία και φυσικά η παραμονή στην κατηγορία.

Θα είναι σημαντικό για την Εθνική να αγωνιστεί ένα – δύο χρόνια στη Β΄ κατηγορία, ώστε με τον καιρό να δουλέψουμε για κάτι καλύτερο, κάτι παραπάνω.

Η ομοσπονδία προσπαθεί να συνεισφέρει και πριν από το πρόσφατο πανευρωπαϊκό χορήγησε τα αμαξίδια σε όλους τους διεθνείς.

Το προηγούμενο με το οποίο αγωνιζόμουν καλύφθηκε από ατομικό χορηγό, την ARLAFOODS, διότι το κόστος ξεπερνά τις 6.000 ευρώ.

Το αμαξίδιο είναι ακριβώς στα μέτρα σου, με συγκεκριμένες μετρήσεις για το κορμί και τον βαθμό αναπηρίας του κάθε παίκτη.

Ένα αμαξίδιο αντέχει στον χρόνο, όμως, η τακτική φθορά του είναι στα λάστιχα ή τους τροχού,ς οι οποίοι κοστίζουν περίπου 600 ευρώ ο καθένας.

Εκτός από τον Παναθηναϊκό, ομάδα μπάσκετ με αμαξίδιο έχει και η ΑΕΚ και αυτή η προβολή από τους μεγάλους συλλόγους μόνο καλό μπορεί να κάνει.

Εμείς, στον Παναθηναϊκό, όπως και σε όλα τα ερασιτεχνικά σπορ του συλλόγου, τύχαμε της «ζεστής» αγκαλιάς του κόσμου και σε όλα τα εντός έδρας μας παιχνίδια έχουμε γεμάτο γήπεδο. Όπως επίσης και σε πολλά εκτός, με πολύ θερμή συμπαράσταση.

Μας παρακολουθούν από κοντά αθλητές από άλλα τμήματα του συλλόγου, όπως ο Παναγιώτης Πελεκούδας από την ομάδα βόλεϊ.

Σε πολλές πόλεις της επαρχίας οι κερκίδες γέμιζαν και η στήριξη είναι μεγαλύτερη και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Το θέμα των χορηγών είναι σαφώς μία δύσκολη υπόθεση, όπως σε κάθε σπορ στη χώρα, όμως οι ομάδες με αμαξίδιο κάνουν ό,τι μπορούν και σε αυτό τον τομέα.

Καταλαβαίνετε ότι κάποια κόστη είναι διαφορετικά από το μπάσκετ ορθίων, λόγω της αγοράς των αμαξιδίων και της μεταφοράς τους.

Γίνεται προσπάθεια για μία τηλεοπτική μετάδοση αγώνα της Α1, αφού τη σεζόν 2020 ένα ματς μεταδίδεται ζωντανά από τον λογαριασμό της ομοσπονδίας στο facebook.

Η διαβάθμιση του classification αρχίζει από το 1 και τελειώνει στο 4,5.

Το 1 αφορά μέγιστη αναπηρία και το 4,5 τη λιγότερη επιτρεπτή, στην οποία περιλαμβάνει παίκτες με απλή αναπηρία, οι οποίοι συνήθως δεν ζουν καθισμένοι στο αμαξίδιο.

Βάσει του classification, υπάρχει όριο στην πεντάδα κάθε ομάδας.

Στο παρκέ απαγορεύεται να παίζει πεντάδα αθλητών της οποίας το άθροισμα του classification ξεπερνά το 14,5.

Αυτό γίνεται ώστε να έχουν τη δυνατότητα να αγωνίζονται αθλητές με μεγάλη αναπηρία, καθώς σε αντίθετη περίπτωση θα έπαιζαν μόνο παίκτες του 4,5.

Παραβίαση του ορίου του 14,5 επιφέρει τεχνική ποινή και υποχρεωτική αλλαγή.

Ο αθλητισμός ισχύει για όλους, είτε έχεις αναπηρία είτε όχι. Το μήνυμα που θέλουμε να περάσουμε είναι πρωτίστως για τον αθλητισμό.

Να τονίσουμε ότι ακόμη και κάποιος ή κάποια με αναπηρία μπορεί να συνεχίζει να αθλείται. Μπορεί να βρει και να κάνει ένα σπορ που να του ταιριάζει.

Δεν χρειάζεται να γίνουμε όλοι πρωταθλητές, θα μας κάνει πολύ καλό όμως όλοι μας να αθληθούμε και να κοινωνικοποιηθούμε μέσα από τον αθλητισμό.

Το βασικό, σε φυσιολογικές συνθήκες και όχι την περίοδο των περιορισμών, λόγω κορονοϊού, είναι να μην κλειστείς στο σπίτι σου. Να αποφύγεις την μοιρολατρική αντιμετώπιση μίας δυσκολίας.

Δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας σούπερ ήρωες. Είμαστε απλώς αθλητές με αναπηρία και παίζουμε μπάσκετ με αμαξίδιο. Λατρεύουμε το άθλημα όπως και οι όρθιοι παίκτες και απλώς παίζουμε καθιστοί.

Το άθλημα είναι εντυπωσιακό και ο κόσμος που το ανακαλύπτει το διαπιστώνει αμέσως.

Αυτό που επιθυμούμε να περάσουμε στον κόσμο που αντιμετωπίζει ένα αντίστοιχο πρόβλημα είναι πως η λύση δεν είναι να καθίσει στο σπίτι του, άπραγος.

Υπάρχουν εκεί έξω δυνατότητες και να ξεδώσει και να απολαύσει τα σπορ, γιατί ό,τι συνέβη πέρασε και δεν υπάρχει λόγος να μένει σ’ αυτό.

Σε ένα ατύχημα ή μία απώλεια λέμε ή ακούμε συχνά με ευκολία την έκφραση «η ζωή συνεχίζεται». Το καλύτερο, όμως, είναι όλο αυτό αποδεικνύεται στην πράξη.

Πριν από 25 χρόνια είχα ένα ατύχημα που άλλαξε τη ζωή μου, αλλά όχι και τη στάση μου απέναντι στη ζωή.

Δεν θέλω να λέω ότι εγώ προσφέρω ένα μάθημα ζωής.

Ζω από τα 14 μου την αναπηρία και όλο αυτό δεν μου λέει κάτι. Δε ξέρω τι θα απαντούσα τον πρώτο χρόνο που υποχρεώθηκα να καθίσω στο αμαξίδιο, όμως νομίζω ότι και τότε θα έλεγα πως θέλω να συνεχίσω να ζω.

Σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζει και ο χαρακτήρας και η οικογένεια, το πώς έχεις μεγαλώσει.

Για μένα η συνέχεια της ζωής δεν είναι μόνο το μπάσκετ.

Έχω κάνει κατάδυση αλλά και skydiving.

Το skydiving προέκυψε εντελώς τυχαία από ένα φίλο, τον Άλεξ Φερέτο, επίσης άτομο με αναπηρία, που το κάνει σχεδόν καθημερινά και με παρότρυνε να δοκιμάσω την ελεύθερη πτώση.

Φοβόμουν στην αρχή και το έκανα γιατί το έκαναν και οι υπόλοιποι! Εμπειρία ζωής…

Ήταν τρομακτικό μέχρι να ανοίξει η πόρτα του αεροπλάνου. Σκεφτόμουν και έλεγα από μέσα μου: «Χαζός είσαι αγόρι μου;»!

Μονάχα που πάντα κατέληγα στο ότι αφού έφτασα ως την πόρτα, μπορώ και πρέπει να το κάνω.

Είσαι δεμένος με τον εκπαιδευτή σου και δεν έχεις το χρονικό περιθώριο να κάνεις πίσω.

Τα πρώτα δευτερόλεπτα της πτώσης δεν αισθάνεσαι τίποτα… Απλώς πετάς στα σύννεφα, στην κυριολεξία!

Μετά, μέχρι να προσγειωθώ, φοβήθηκα. Έχω κάνει τέσσερις πτώσεις και πάντα φοβάμαι όπως την πρώτη  φορά.

Αισθάνεσαι, όμως, ότι έχεις την ευκαιρία που έχουν όλοι να το κάνουν.

Οι ίσες ευκαιρίες που ζητάμε στη ζωή έχουν ακόμη πολύ δρόμο για να είναι κάτι που θα ικανοποιεί τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα.

Την Αθήνα την έμαθα τα τελευταία χρόνια, όμως η κατάσταση για την εργασία, τη μετακίνηση είναι ακόμη τραγική.

Εγώ κινούμαι μόνος μου. Μόνος μου οδηγώ, μετακινούμαι και φεύγω και επιστρέφω στο σπίτι μου, όμως, για παράδειγμα, σε λεωφορείο δεν μπορώ να επιβιβαστώ. Μόνο σε μετρό ή τρένο.

Στα λεωφορεία υπάρχει ο σχετικός μηχανισμός, όμως για να ανέβω πρέπει να κατέβει ο οδηγός και να ανοίξει την ειδική μπάρα και τις περισσότερες φορές θα σου πουν ότι δεν λειτουργεί…

Δεν απαιτούμε ειδική ή ευνοϊκή μεταχείριση. Ζητάμε μόνο τα αυτονόητα. Ανεμπόδιστη μετακίνηση για όλους.

Δεν χρειάζονται μεγάλα λόγια για τις δικές μας ικανότητες.

Αυτό που μετρά, στο τέλος, είναι η δύναμη που κρύβει ο καθένας μας μέσα του για να συνεχίσει σε ό,τι τον γεμίζει.

Να συνεχίσει να αθλείται, να συνεχίσει να ζει.

Να έχει τη δυνατότητα να κάνει και τα δύο, κάθε πρωί που ξυπνά και αποφασίζει να μην κλάψει άλλο.

Αλλά προτιμά να πορευτεί με χαμόγελο και όρεξη για ζωή.

Υπάρχουμε ακόμη κάποιοι οι οποίοι έχουμε αποφασίσει ότι δεν θα φύγουμε, γιατί η εικόνα μας μπορεί να χαλάει κάποιους, αλλά αρέσει σε εμάς και σε αυτούς που είναι δίπλα μας.

Ο Παναγιώτης Κοντογιάννης είναι διεθνής παίκτης μπάσκετ με αμαξίδιο και αγωνίζεται στον Παναθηναϊκό.

Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος

Photo Credits: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Ιωάννα Χρονοπούλου: Ο ίδιος άνθρωπος

Στέλιος Μαλακόπουλος: «Δεύτερη Ευκαιρία!»

Ανδρέας Κουτσούρης: «Πέρα Από Τα Όρια»

Σαμάνθα ΜακΚέι: «Ριμπάουντ Ζωής»

Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν (και) αληθινοί ήρωες