Ο Μίσα θα δάκρυζε και πάλι; Θα δάκρυζε όπως τότε, στον συγκινητικό αποχαιρετισμό της τελετής λήξης των Ολυμπιακών της Μόσχας το 1980;
Και έπρεπε το δάκρυ, το οποίο σχημάτιζε η παιδική κερκίδα με τα χρωματιστά χαρτόνια, να κυλά για το «αντίο» ή για μια λειψή διοργάνωση; Διότι προφανώς τότε οι 22οι Ολυμπιακοί Αγώνες σημαδεύτηκαν από το μποϊκοτάζ των Αμερικανών όπως και 64 ακόμα χωρών που δεν έστειλαν αθλητές, λόγω της σοβιετικής εισβολής στο Αφγανιστάν στις 17 Δεκεμβρίου 1979. Τότε βέβαια δεν υπήρχε Ρωσία, υπήρχε η πανίσχυρη ΕΣΣΔ, με δεκατέσσερεις χώρες στην “ομπρέλα” της, μεταξύ των οποίων και η “αδελφή” Ουκρανία.
Ανέκαθεν ο αθλητισμός, ως ισχυρό παγκόσμιο κοινωνικό φαινόμενο, επιδρούσε, επηρέαζε και επηρεαζόταν απ’ όλα όσα αποτυπώνονταν στις ζωές των ανθρώπων. Με τέτοια δύναμη που -πολλές φορές- αποτέλεσε ισχυρότατο μοχλό και όπλο πίεσης, οδηγώντας εξελίξεις και αποφάσεις άλλων παραμέτρων, μη αθλητικών.
Και φυσικά, πώς είναι δυνατόν ένας πόλεμος, ο οποίος κάποτε, στα παλιά, τα αρχαιοελληνικά χρόνια, έπαυε με την Ολυμπιακή Εκεχειρία, να μην έχει τις επιπτώσεις και το αποτύπωμά του στον αθλητισμό; Και πώς η εισβολή της Ρωσίας στην άλλοτε “αγαπητή” Ουκρανία να μην επιφέρει τσουνάμι εξελίξεων, πώς να μείνει αλώβητος ο λαοφιλής αθλητισμός;
Ο κατάλογος των «όχι», «μη», «απαγορεύεται» μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, διότι οι άνθρωποι που υπηρετούν τον αθλητισμό, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν είναι ασυνείδητοι, δεν είναι αναίσθητοι, δεν είναι αποστασιοποιημένοι.
Η απόφαση της UEFA για την μεταφορά της έδρας διεξαγωγής του Τελικού του Champions League από την Αγία Πετρούπολη στο Παρίσι ήταν εκ των ων ουκ άνευ.
Αλλά και η ακύρωση του Γκραν Πρι της Formula 1 που επρόκειτο να διεξαχθεί τον Σεπτέμβριο του 2022 στο Σότσι, συμβολικό τόπο της Ρωσικής αθλητικής δύναμης, δείχνει ξεκάθαρα την σκληρή στάση και τις προθέσεις της FIA.
Ο κόσμος όπου ζούμε δεν είναι, δεν θα είναι πια ο ίδιος, έτσι όπως τον ξέραμε… Ο πόλεμος, οι βομβαρδισμοί, οι θάνατοι των αμάχων, η εξορία των ανθρώπων απ’ τα σπίτια τους θαμπώνουν όλα τα άλλα, τα κάνουν ασήμαντα, μικρά και ανούσια. Εκτός και εάν αυτά τα «άλλα» διαθέτουν μεγάλη πρωταγωνιστική δύναμη.
Ο ρηχός και ο ασυνείδητος μπορεί να αναλογιστεί «αυτά όλα αφορούν στην Ρωσία και την Ουκρανία, ο αθλητισμός πρέπει να μείνει αλώβητος». Ο αθλητισμός όμως δείχνει ένα λαμπρό πρόσωπο. Αντίθετο απ’ αυτό που θα περίμενε κανείς στην υλική εποχή του χρήματος και των συμφερόντων, όπου θα επέλεγε χλιαρή αντίδραση και γενικόλογη καταδίκη. Όμως ο αθλητισμός ύψωσε ανάστημα και διατράνωσε τις αξίες και τα ιδανικά της ειρήνης, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης. Έστειλε μηνύματα και έδωσε μαθήματα καταδικάζοντας και “τιμωρώντας”…
Και πόσο σοκαριστική -αν ΚΑΙ αυτοί Ουκρανοί πολίτες είναι- η είδηση ότι, μετά το Προεδρικό Διάταγμα του Προέδρου Βολοντιμίρ Ζελένσκι, δεν αποκλείεται οι ποδοσφαιριστές της Εθνικής Ουκρανίας να κληθούν να υπερασπιστούν τη χώρα τους στον πόλεμο με την Ρωσία!
Ο Ντμίτρο Τσιγκρίνσκι σηκώνει την Ουκρανική σημαία σε αναμέτρηση της Super League, ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και τον Ιωνικό / Photo by: Eurokinissi (Motion Team).
Ομοσπονδίες, σύλλογοι, φορείς, κοινότητες γύρισαν την πλάτη τους στις ρωσικές επιλογές, “βομβαρδίζοντας” με έναν διαφορετικό τρόπο από αυτόν τον κυριολεκτικό και τραβώντας το χαλί κάτω απ’ τα πόδια του Πούτιν.
Αυτού του υπέρ-αγαπητού ηγέτη για την τεράστια οικογένεια του παγκόσμιου τζούντο, η οποία όμως πέτυχε “ιππόν” επί του τζουντόκα Βλαντιμίρ. η Διεθνής Ομοσπονδία Τζούντο (IJF) αποφάσισε να τον καθαιρέσει από Επίτιμο Πρόεδρο και Πρεσβευτή, τίτλους τους οποίους διατηρούσε από το 2008!
Η δε “διπλωμάτισσα” Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή, πολύ προσεκτική σε χειρισμούς και φειδωλή σε δηλώσεις, προέτρεψε τις διεθνείς αθλητικές ομοσπονδίες να ακυρώσουν ή να μεταφέρουν οποιαδήποτε εκδήλωση προγραμματίζεται στην Ρωσία ή την Λευκορωσία. Επιπλέον, ζήτησε να μην υψωθούν οι σημαίες των δύο αυτών χωρών και να μην ακούγονται οι Εθνικοί ύμνοι τους στις διοργανώσεις όπου συμμετέχουν.
Από την άλλη, FIFA και UEFA επέβαλαν σκληρότατες κυρώσεις στο ρωσικό ποδόσφαιρο, αποφασίζοντας από κοινού τον αποκλεισμό των Εθνικών ομάδων αλλά και των συλλόγων της χώρας από τις διεθνείς διοργανώσεις. Τον δρόμο για πλήρη αποκλεισμό είχε ανοίξει η Σουηδία, η οποία μαζί με την Πολωνία και την Τσεχία είχαν δηλώσει την άρνησή τους να παίξουν με τους Ρώσους για τους αγώνες πρόκρισης του Μουντιάλ του 2022 στο Κατάρ.
Τι είναι όλα αυτά και τι μπορεί να πετύχουν; Και θα “ιδρώσει” ο Πούτιν ή οι Ρώσοι (αυτοί που τάσσονται υπέρ του, καθώς είναι και πολλοί κατά του) θα πληγούν από κάτι; Πλήττεται ο ηγέτης, πλήττεται και η διεθνής εικόνα της χώρας. Και ειδικά στη σημερινή εποχή της απρόσκοπτης επικοινωνίας, όπου ουδέν κρυπτόν, ο διεθνής αθλητικός “λιθοβολισμός” αμαυρώνει τον Πούτιν και την χώρα του.
Αλλά είναι και άλλα τα πλήγματα, απτά και υλικά.
Η UEFA ακύρωσε τη συμφωνία χορηγίας της με τη ρωσική ενεργειακή εταιρεία, Gazprom. Την είχε ήδη προλάβει η Σάλκε, η οποία μέσω μηνύματος στα social media είχε γνωστοποιήσει και αυτή την αφαίρεση από τις φανέλες της του λογοτύπου του -επί σειρά πολλών ετών- βασικού χορηγού της.
Απόψεις διαμορφώνονται, γνώμες επηρεάζονται, άνθρωποι συντάσσονται. Συντάσσονται με τις ομάδες της καρδιάς τους, έτσι όπως συνήθιζαν για θέματα όπως οι καλές και οι κακές αγωνιστικές στιγμές, οι θριάμβοι και οι αποτυχίες.
Η Τσέλσι λοιπόν ανακοίνωσε: «Η κατάσταση στην Ουκρανία είναι φρικτή και καταστροφική. Οι σκέψεις της Τσέλσι είναι με όλους στην Ουκρανία. Όλοι στο κλαμπ προσεύχονται για ειρήνη».
Και επειδή η δύναμη της εικόνας είναι ανυπέρβλητη, πώς μπορεί κανείς να μείνει ασυγκίνητος μπροστά στην αγκαλιά και τα δάκρυα των δύο “αντίπαλων” Ουκρανών ποδοσφαιριστών στο παιχνίδι της Έβερτον με τη Μάντσεστερ Σίτι. Ο Ολεκσάντερ Ζιντσένκο της Σίτι και ο Βιτάλι Μικολένκο της Έβερτον, φορτισμένοι και αγκαλιασμένοι, “λύγισαν” όλους όσοι παρακολούθησαν την αναμέτρηση είτε στο γήπεδο είτε από τους τηλεοπτικούς δέκτες. Οι δυο ποδοσφαιριστές, ένα σώμα, αποτέλεσαν την αποτύπωση ενός παγκόσμιου μηνύματος.
Ο Μίσα, ο αρκούδος, θα ξανάκλαιγε; Η εμβληματική ρωσική μασκώτ θα έκλαιγε, 42 χρόνια μετά, για αυτά που θα έβλεπαν σήμερα τα -από κολάζ ψηφιδωτό- μάτια της; Σίγουρα πάντως ένα νέο δάκρυ της δεν θα προοιώνιζε -τουλάχιστον- το λυτρωτικό τέλος της αυλαίας κάποιων κάποτε Ολυμπιακών Αγώνων αλλά μια απρόβλεπτη επικίνδυνη συνέχεια…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Διεμφυλικοί αθλητές: μια νέα ελεύθερη πραγματικότητα