Ανήκω σε μένα

Μεγάλωσα στη Χαλκίδα, παίρνω αγάπη από τον κόσμο εκεί, με στήριζαν και με στηρίζουν, γνωρίζουν την οικογένειά μου, τους δίνουν συγχαρητήρια για εμένα και αυτό είναι πολύ όμορφο τόσο για εμένα όσο και για τους δικούς μου.

Ήμουν λοιπόν κοντά στη θάλασσα, παρόλ’ αυτά δεν μου άρεσε το κολύμπι, περισσότερο μου άρεσε να παίζω έξω από το νερό. Οι γονείς μου με έγραψαν στο κολυμβητήριο, όταν ήμουν τεσσάρων, κυρίως επειδή ο νονός του αδερφού μου ήταν προπονητής κολύμβησης εκείνη την περίοδο.

Ξεκίνησε ο αδερφός μου, ξεκίνησα κι εγώ, ώστε να μάθω να κολυμπάω και οι γονείς μου να είναι ξέγνοιαστοι, όταν είμαστε στη θάλασσα. Ο αδερφός μου ήταν και αυτός αθλητής που κολυμπούσε σε τελικούς Πανελλήνιων Πρωταθλημάτων, αλλά τελικά μπήκε στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, δεν γινόταν να συνδυάσει και τα δύο, οπότε σταμάτησε τον πρωταθλητισμό.

Μέχρι τα επτά-οχτώ δεν μου άρεσε καθόλου, ήθελα να παίζω ποδόσφαιρο κι εγώ ως παιδί, αλλά μετά ξεκίνησαν οι αγώνες, είδα ότι ήμουν καλός και κέρδιζα, οπότε είπα «ωπ, εδώ είμαστε». Στην αρχή ξεκίνησα να κολυμπάω μεικτή και ύπτιο, αργότερα το γύρισα στο σπριντ και ιδιαίτερα στο ελεύθερο και την πεταλούδα.

Όταν ήμουν 14 ετών, έσπασα το πρώτο Πανελλήνιο ρεκόρ και ξεκίνησα να το βλέπω λίγο διαφορετικά, καταλάβαινα ότι είχα δυνατότητες να καταφέρω κάτι μεγάλο, ότι είχα την ικανότητα να φορέσω το σκουφάκι της Εθνικής στα επόμενα χρόνια, έγινε κάτι πολύ παραπάνω από ένα άθλημα, έγινε ουσιαστικά η ζωή μου.

Το 2008, σε ηλικία επτά ετών, έβλεπα παιδικά στην τηλεόραση και ξαφνικά έρχεται ο αδερφός μου, αλλάζει το κανάλι και βάζει Ολυμπιακούς Αγώνες. Του λέω «τι κάνεις, θέλω να δω παιδικά» και μου απαντά «θα δούμε Ολυμπιακούς Αγώνες, περίμενε και θα δεις τι είναι». Άρχισα να βλέπω διάφορα αθλήματα και λέω «πολύ ωραίο είναι αυτό, θέλω να πάρω κι εγώ μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες!»^. το είπα με πλήρη άγνοια, χωρίς να ξέρω ούτε πόσο δύσκολο είναι ούτε τι επρόκειτο να αντιμετωπίσω μετέπειτα στη ζωή μου για να τα καταφέρω.

Όταν κολυμπάω, νιώθω ελεύθερος, μου αρέσει αυτό το συναίσθημα, το νερό είναι ένας τελείως διαφορετικός κόσμος και μια ξένη αίσθηση για τον άνθρωπο, αλλά για κάποιον λόγο εγώ νιώθω οικεία μέσα του.

Πριν από τον αγώνα δεν θέλω να σκέφτομαι τίποτα, διότι έχω περάσει αμέτρητες ώρες στην προπόνηση σκεπτόμενος την κάθε χεριά, το κάθε εκατοστό που διανύω μέσα στο νερό.

Πάνω στον βατήρα το μόνο που με ενδιαφέρει είναι ότι θέλω να κερδίσω, θέλω να ακουμπήσω τον απέναντι τοίχο πρώτος. Έχω ένα “κουμπί” που μπλοκάρει την κάθε μου σκέψη και απλώς κολυμπάω.

Όσο σκέφτεται ένας κολυμβητής, δεν ωφελείται και πολύ, διότι η σκέψη βαραίνει όλο το κορμί και δεν μπορεί να δώσει το 100%.

Εξάλλου, όταν κάτι το θέλεις πάρα πολύ και το σκέφτεσαι πάρα πολύ, πιθανώς όλο αυτό θα λειτουργήσει αντίστροφα στο αποτέλεσμα που θες να πετύχεις.

Ενώ, όταν πια τελειώσω, ξέρω ακριβώς τι έχει γίνει, αν έχω κάνει κάτι σωστά ή λάθος.

Στα 50 ελεύθερο, για παράδειγμα, κυριολεκτικά δεν προλαβαίνεις να πάρεις ούτε ανάσα, δεν αναπνέεις καθόλου. Αν το κάνεις, καθυστερείς, είναι πολύ πιο εύκολο να το πας χωρίς ανάσα, έχεις το κεφάλι καρφωμένο σε μια ευθεία και πάνε τα χέρια.

Το 2022-2023 ήταν μια αρκετά δύσκολη σεζόν για εμένα, είχα δουλέψει πάρα πολύ σκληρά, αλλά δεν είχα δει το ανάλογο αποτέλεσμα.

Μερικές ημέρες πριν από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ23 του Δουβλίνου, όπου και πήρα την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, συμμετείχα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Φουκουόκα και εκεί κατέλαβα την 17η θέση, με νέο ατομικό ρεκόρ στα 50μ. πεταλούδα μάλιστα, αλλά πίστευα ότι είχα και κάτι ακόμα να δώσω.

Στο Ευρωπαϊκό ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορούσα να διακριθώ πολύ περισσότερο και όντως, εκτός στην πρόκρισης για το Παρίσι στα 50 ελεύθερο, έσπασα και το ρεκόρ του Γκολομέεφ στα 50 πεταλούδα με 23.16.

Ο Κριστιάν Γκολομέεφ ήταν ο άνθρωπος που παρακολουθούσα μικρός, θεωρώ μάλιστα ότι οι Έλληνες αθλητές πρέπει να θαυμάζουμε τους Έλληνες αθλητές περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον.

Ο Κριστιάν είναι πρότυπό μου, δεν κολυμπούσα εκείνη την εποχή που τον έβλεπα 50 ελεύθερο, έκανα άλλα αγωνίσματα, 100 ύπτιο, 50 ύπτιο, αλλά πάντα μου άρεσε ο τρόπος με τον οποίον προσέγγιζε τους αγώνες, πόσο χαλαρός ήταν, πόσο ήρεμος, πόσο σίγουρος για τον εαυτό του.

Μετά ξεκίνησα κι εγώ να κολυμπάω τα ίδια αγωνίσματα, μάλιστα έχουμε τον ίδιο προπονητή, τον  Άκη Οικονόμου.

Είμαστε φίλοι, μου έδειξε πάρα πολλά πράγματα, από την εκκίνηση μέσα στο νερό τι πρέπει να κάνω, έχει και αυτός μερίδιο στην επιτυχία όσων κατάφερα το καλοκαίρι του 2023, σίγουρα είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι, αλλά αυτά που έμαθα από τον Κριστιάν προσπαθώ να τα εφαρμόσω στον Στέργιο και τελικά μπορώ κι εγώ, για παράδειγμα, να προσεγγίσω χαλαρά τους αγώνες.

Μειονέκτημά μου θεωρώ το ύψος μου, είμαι 1.91 και για σπρίντερ δεν είμαι και τόσο ψηλός

Εάν ήμουν δυο-τρεις πόντους ψηλότερος, θα χρειαζόμουν μάλλον μια λιγότερη χεριά μέσα στο νερό, θα είχα μεγαλύτερα χέρια και άλλα πλεονεκτήματα, αλλά και με το ύψος που έχω μπορώ να διαχειριστώ τον εαυτό μου.

Άλλα μειονεκτήματα δεν μπορώ να σκεφτώ, ίσως να μην μπορώ και να τα αναγνωρίσω.

Στην αντιπέρα όχθη, το μεγάλο μου πλεονέκτημα είναι η πλήρης απουσία σκέψης μέσα στον αγώνα, όπως προανέφερα.

Όταν μαζευόμαστε οι κολυμβητές, 20 λεπτά πριν κολυμπήσουμε, στο call room και είσαι ήρεμος, μπορείς να δεις τι κάνουν οι άλλοι, πχ κάποιοι είναι αγχωμένοι, φαίνεται στο πρόσωπό τους, άλλοι ξεφυσάνε, άλλοι κάνουν το δικό τους τελετουργικό.

Εγώ στο Δουβλίνο, για παράδειγμα, στα προκριματικά των 50 μ. πεταλούδα, αφού μάλιστα είχα εξασφαλίσει την προηγουμένη και την πρόκρισή μου για Παρίσι, ήμουν τελείως χαλαρός.

Για κάποιον λόγο μού είχε κολλήσει ένα τραγούδι (το «ανήκω σε μένα» του Μαζωνάκη, το είχα δει κάπου και το έβαλα το βράδυ να το ακούσω), το τραγουδούσα μέσα μου, παρατηρούσα όλους τους άλλους και λέω: «κάτσε, δηλαδή έχω να συναγωνιστώ όλους αυτούς τους αγχωμένους; Εδώ είμαστε!».

Και από τη στιγμή που το είπα αυτό, ήταν σαν να είδα με άλλο μάτι τους αγώνες αλλά και την ψυχολογία των αθλητών. 

Μετά την κατάκτηση του Χρυσού μεταλλίου, θυμήθηκα και τον στίχο «χτυπά το τηλέφωνο, δεν το σηκώνω», καθώς το τηλέφωνό μου είχε “εκραγεί” εκείνη την ημέρα κι εγώ δεν το σήκωνα, θέλοντας να ζήσω τη στιγμή στο 100%.

Πριν από κάθε αγώνα, έχω κι εγώ μια ρουτίνα, μια σειρά ενεργειών που πραγματοποιώ, όπως για παράδειγμα το ποια τραγούδια θα ακούσω με βάση την αγωνιστική μου πλευρά ή το ότι θέλω να κάνω με συγκεκριμένο τρόπο ζέσταμα και να φοράω ένα συγκεκριμένο σκουφάκι.

Έχω κι εγώ τις παραξενιές μου, αλλά θεωρώ ότι είναι καθαρά εγκεφαλικό, όλο αυτό σου δίνει έστω μια παραπάνω σιγουριά ότι όλα θα πάνε καλά, δεν πιστεύω δηλαδή ότι, αν δεν τα έκανα, θα είχα διαφορετικό αποτέλεσμα.

Τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού τους έχω στο μυαλό μου και θέλω να τους αντιμετωπίσω ακριβώς όπως ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Βέβαια, είναι τελείως διαφορετικές διοργανώσεις, οι Ολυμπιακοί έρχονται μια φορά στα τέσσερα χρόνια, αλλά από άποψη συναγωνισμού είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα.

Θέλω να το απομυθοποιήσω λίγο στο κεφάλι μου και να το πάρω πιο χαλαρά, νομίζω ότι θα μου κάνει καλό.

Το 21.83 στα 50 ελεύθερο του Ευρωπαϊκού το 2023 με αφήνει να ονειρεύομαι τη διάκριση στο Παρίσι.

Ο Τελικός στο Τόκιο το 2021 είχε κλείσει στο 21.79.

Η κούρσα μου στο Δουβλίνο δεν ήταν τέλεια  σε καμία περίπτωση, θα μπορούσα να έχω κολυμπήσει πιο γρήγορα, διότι στα τελευταία μέτρα έκανα ένα λάθος, σφίχτηκα λίγο περισσότερο απ’ ό,τι έπρεπε, δεν ήμουν τόσο αποδοτικός στις χεριές μου και μου κόστισε μερικά εκατοστά.

Με βάση λοιπόν την κούρσα στο Δουβλίνο, η οποία δεν ήταν τόσο τέλεια, θεωρώ ότι μπορώ να κολυμπήσω πιο γρήγορα στο Παρίσι.

Κατά τη διάρκεια του αγώνα, κατάλαβα ότι ήμουν πολύ μπροστά και ήταν σαν να ήξερα ότι θα κερδίσω και ότι θα πιάσω το όριο για τους Ολυμπιακούς, ήταν σαν να είχα φώτιση, οπότε ανυπομονούσα να ακουμπήσω τον τοίχο και να δω αυτό που μου είχε έρθει στο μυαλό και στον πίνακα.

Τερμάτισα και όντως αντίκρισα αυτό που φανταζόμουν.

Μεγάλη εμπειρία και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ντόχα το 2024.

Θυμάμαι, πρωί κολύμπησα το ατομικό μου 50 πεταλούδα και, επειδή δεν κατάφερα να εξασφαλίσω την θέση μου στα ημιτελικά, έπρεπε να κάνω και ένα ακόμα 50άρι σε αγώνα κατάταξης με δυο επιπλέον κολυμβητές.

Στο ενδιάμεσο ήταν και ο προκριματικός της σκυτάλης, οπότε σε διάστημα 80 λεπτών έπρεπε να  κολυμπήσω τρεις κούρσες. Επιπλέον, το απόγευμα είχα και τον Τελικό της σκυταλοδρομίας, η οποία ήταν η τέταρτη κούρσα της ημέρας^. η ομάδα πήρε την έκτη θέση, για ένα χιλιοστό δεν ήμασταν πέμπτοι.

Στις δηλώσεις λοιπόν μετά από όλους αυτούς τους αγώνες ήμουν τόσο ψόφιος που μίλησα καθιστός, δεν μπορούσα να μείνω καν όρθιος.

Γενικά πάντως μετά από έναν αγώνα 50μ. δεν υπάρχει τόσο μεγάλη κούραση, τα 100μ. είναι το πιο επίπονο αγώνισμα, το έχουν παραδεχτεί ακόμα κι αθλητές που κολυμπάνε 200, 400, 800μ., το 100άρι είναι δύο 50άρια μαξ, ενώ πχ στο 200άρι ελεύθερο έχεις να σκεφτείς λίγο και την τακτική.

Στα 100μ. πραγματικά σου κόβονται τα πόδια, γεμίζεις γαλακτικό οξύ και δεν μπορείς να περπατήσεις μετά, γι’ αυτό και ήμασταν καθιστοί με τον Κριστιάν Γκολομέεφ στις δηλώσεις, τα ‘χαμε δώσει όλα και είχαμε γεμίσει γαλακτικό οξύ.

Όσον αφορά στο σχολείο και της σπουδές μου, ήμουν καλός μαθητής, έγραψα κανονικά Πανελλήνιες και πέρασα στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, στο τμήμα Χρηματοοικονομικών και Τραπεζικής Διοικητικής.

Από όταν ήμουν μικρός, μου άρεσαν τα Μαθηματικά, γενικά ο κλάδος της Οικονομίας, και ήθελα να ασχοληθώ με αυτό στο μέλλον.

Η σχολή αυτή λοιπόν ήταν αυτό που με γέμιζε και με γεμίζει. Όσο την παρακολουθούσα, δεν χρωστούσα κανένα μάθημα, αλλά αργότερα την άφησα λίγο σε δεύτερη μοίρα, διότι ήθελα να βάλω πάνω απ’ όλα την κολύμβηση, ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων η ζυγαριά έγερνε.

Ουσιαστικά ζω από τον αθλητισμό, δεν αντιμετωπίζω κάποια οικονομική δυσκολία, ωστόσο έχω να παρατηρήσω ότι σε πολλές χώρες οι αθλητές της Εθνικής ομάδας έχουν θέση πχ στην Αστυνομία ή το Λιμενικό, κάτι που εδώ δεν συμβαίνει, δεν υπάρχουν τέτοια προνόμια παρά μόνο για τους μεταλλιούχους Ολυμπιονίκες^. στην Ιταλία, φερειπείν, όλοι οι αθλητές της Εθνικής ομάδας κολύμβησης είναι στην Αστυνομία εφ’ όρου ζωής.

Η αλήθεια είναι ότι έχω θυσιάσει πολλά πράγματα στη ζωή μου, αλλά ήξερα ακριβώς τι έκανα, ήθελα να τα κάνω, δεν με ανάγκασε κανείς.

Ζω μια διαφορετική ζωή από έναν συνομήλικό μου, αλλά θυμάμαι και συμμαθητές μου να μου λένε «καλύτερα εσύ που κάνεις αυτό το πράγμα, παρά να ζούσες τη ζωή που ζούμε εμείς, εμείς δεν προσφέρουμε κάτι, εσύ πας και μας κάνεις υπερήφανους, προσφέρεις στη χώρα σου», λόγια σπουδαία που χαίρομαι να τα ακούω, γιατί αναγνωρίζεται ο κόπος μου.

Κι εγώ θεωρώ ότι οι επιτυχίες μου έχουν αντίκτυπο στην Ελλάδα, νιώθω περήφανος να εκπροσωπώ τη χώρα μου.

Πέρα από την Εθνική, ανήκω και στην ομάδα του Ολυμπιακού, το 2022 πήρα τη μεταγραφή και νομίζω ότι ήταν και το κατάλληλο timing.

Το να είμαι στην ομάδα αυτή, την οποία και υποστηρίζω, είναι κάτι σπουδαίο, μου προσφέρει μια μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα και αναμφισβήτητα μια αγωνιστική επιτυχία με τον Ολυμπιακό έχει μεγαλύτερη εμβέλεια από ό,τι εάν γινόταν με κάποια άλλη ομάδα.

Υπήρχε αμοιβαίο ενδιαφέρον, ήταν η πρώτη μου επιλογή, φεύγοντας από τον Εθνικό, είχα αποφασίσει ότι η πρώτη ομάδα με την οποία θα μιλούσα θα ήταν ο Ολυμπιακός και τελικά δεν χρειάστηκε να μιλήσω με κανέναν άλλον.

Απ’ τον πρωταθλητισμό και την κολύμβηση έχω πάρει όλες τις αρχές και τις αξίες του αθλητισμού, έχω κερδίσει πολλά που έχουν εφαρμογή στον χαρακτήρα μου, το κυριότερο είναι η αρχή πως «τα αγαθά κόποις κτώνται», τίποτα στη ζωή δεν έρχεται από μόνο του, πρέπει να προσπαθήσεις πολύ γι’ αυτό, ενώ, αν πρόκειται μάλιστα για κάτι σπουδαίο, κάποιες φορές μπορεί να χρειαστεί παραπάνω χρόνο απ’ ό,τι πιστεύεις^. αν είναι να έρθει όμως, θα έρθει!

Ξέρω ότι η ζωή είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από το κολύμπι και τον πρωταθλητισμό. Εάν σκεφτεί κανείς τι είναι η ζωή και το φιλοσοφήσει λίγο, μπορεί να πελαγώσει.

Εγώ απλώς είμαι πάρα πολύ χαρούμενος με αυτό που ζω, πρόκειται ουσιαστικά για το παιδικό μου όνειρο και θέλω να συνεχίσω να το ζω, μέχρι να πάρω την απόφαση και να πω «ξέρεις, Στέργιο, είναι ώρα να προχωρήσεις και να κάνεις κάτι άλλο στη ζωή σου πέραν του αθλητισμού».

Και προσπαθώ να αντιμετωπίζω την κάθε μέρα ως καινούργια, γιατί τίποτα από όλα αυτά που ζούμε δεν πρέπει να το κρατάμε ως δεδομένο, όλα μπορούν να αλλάξουν μέσα σε δευτερόλεπτα και να μην είναι τίποτα το ίδιο…

Ο Στέργιος Μπίλας είναι Πρωταθλητής της κολύμβησης.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Απόστολος Χρήστου: Δίνοντας ό,τι έχω

Άλκης Κυνηγάκης: Πλέον ξέρω τι πρέπει να κάνω

Σπύρος Γιαννιώτης: Επιστροφή Στο Σχολείο

Γιάννης Δρυμωνάκος: Ζεις Μόνο Μια Φορά

Νίκος Ξυλούρης: Όνομα βαρύ σαν ιστορία

Χαράλαμπος Ταϊγανίδης: Ένας Ευτυχισμένος Άνθρωπος / Το όνειρό μου έγινε όνειρο όλων

Δημοσθένης Μιχαλεντζάκης: Από τον Έβρο μέχρι το Τόκιο

Απόστολος Παπαστάμος: Το Τέλος Της Εφηβείας

Ανδρέας Βαζαίος: Η τέλεια κούρσα!

Σπύρος Χρυσικόπουλος: Επιμονή / Χωρίς Όρια / Πρόκληση / Στις παραισθήσεις των ονείρων