«Κάθε μέρα και σε κάθε στιγμή της προπόνησης, φαντάζομαι πως όποια μπάλα έρχεται προς το μέρος μου είναι αυτή που θα μου έρθει στον τελικό του Champions League. Με αυτόν τον τρόπο, όταν θα έρθει η μια και μοναδική φορά στον πραγματικό τελικό, εγώ θα έχω συναντηθεί τόσες πολλές φορές μαζί της και θα γνωρίζω ακριβώς ποιο είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω…».
ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ:
TOP STORIES
-
-
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, δύο λέξεις με χαρακτήριζαν: «υπομονή» και «επιμονή». Αυτό, το οφείλω στον πατέρα μου. Γιατί, για μένα προσωπικά, η πρώτη λέξη προϋποθέτει την ύπαρξη…
-
Τον Ιανουάριο του 2014, πήρα την απόφαση να παίξω στο εξωτερικό. Δεν ήμουν ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος. Πολλά παιδιά στην ηλικία μου έχουν ακριβώς την ίδια θέληση.
-
Ακόμη και σήμερα, θυμάμαι όλους τους αγώνες που έχω παίξει. Τα πάντα. Στο γήπεδο, δεν είχα το νου μου μόνο στη μπάλα. Τον είχα και σε αυτόν που θα ερχόταν πάνω μου. Έλεγαν πως κοίταγα κάτω αλλά έβλεπα όλο το γήπεδο. Γι’ αυτό, με λέγανε «στρατηγό»…
-
Πρωί 10.12.2014, στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία». Η σύζυγός μου είναι στη δουλειά της και εγώ έχω μείνει μόνος μου να διανυκτερεύσω με την τριών ετών κόρη μου, η οποία νοσηλεύεται στο νοσοκομείο.
-
«Πολλές γυναίκες έχουμε εδώ… ». Δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουγα κάτι τέτοιο στην καριέρα μου. Ήταν, ωστόσο, η πρώτη που βγήκε από τα χείλη του.
Δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς. Ήταν η πρώτη φορά που συναντούσα τον κύριο Ρεχάγκελ.
Ήταν δύσπιστος. Φυσιολογική η αντίδραση του. Απέναντι μου,μάλιστα, ήταν δύο φορές δύσπιστος.
-
Όταν ήμουν μικρός, ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής, να βρίσκομαι μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Το ξέρω, δεν είναι πρωτότυπο. Στην 3η Γυμνασίου, λάτρεψα τη χημεία. Φανταζόμουν τον εαυτό μου ως… τρελό επιστήμονα με τα αντιδραστήρια στα χέρια.
-
«Αν τ΄ονειρευτείς, μπορείς να το κάνεις», έλεγε ο Walt Disney… Ναι; Αλήθεια; Γίνονται αυτά; Κι όμως, γίνονται! Ακόμη κι όταν ο πρώτος σου προπονητής, σου λέει με ειλικρίνεια και… συμπόνια…
- TOP STORIESΒΙΒΛΙΑΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ
Δεν είσαι τα πάντα. Δεν είσαι το τίποτα.
από Δημήτρης Ελευθερόπουλος 29 Μαΐου, 2018Ήμουν 22 χρονών, το καλοκαίρι του 1999, όταν η λήξη των αγωνιστικών υποχρεώσεων μας βρήκε πρωταθλητές, για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, με την ομάδα του Ολυμπιακού.
-
To θυμάμαι σαν χθες. Είμαι στο δρόμο για το μαιευτήριο. Κατευθύνομαι εκεί για να προλάβω τη γέννηση του γιου μου. Θα γίνω μπαμπάς… Ο γιος μου ήρθε στον κόσμο με καισαρική τομή. Είναι διαφορετική αυτή η αίσθηση. Η αναμονή… ξεγράφεται με μιάς.