«Πολλές γυναίκες έχουμε εδώ… ». Δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουγα κάτι τέτοιο στην καριέρα μου. Ήταν, ωστόσο, η πρώτη που βγήκε από τα χείλη του.
Δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς. Ήταν η πρώτη φορά που συναντούσα τον κύριο Ρεχάγκελ.
Ήταν δύσπιστος. Φυσιολογική η αντίδραση του. Απέναντι μου,μάλιστα, ήταν δύο φορές δύσπιστος.
Όταν ήμουν μικρός, ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής, να βρίσκομαι μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Το ξέρω, δεν είναι πρωτότυπο. Στην 3η Γυμνασίου, λάτρεψα τη χημεία. Φανταζόμουν τον εαυτό μου ως… τρελό επιστήμονα με τα αντιδραστήρια στα χέρια.
«Αν τ΄ονειρευτείς, μπορείς να το κάνεις», έλεγε ο Walt Disney… Ναι; Αλήθεια; Γίνονται αυτά; Κι όμως, γίνονται! Ακόμη κι όταν ο πρώτος σου προπονητής, σου λέει με ειλικρίνεια και… συμπόνια…
Ήμουν 22 χρονών, το καλοκαίρι του 1999, όταν η λήξη των αγωνιστικών υποχρεώσεων μας βρήκε πρωταθλητές, για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, με την ομάδα του Ολυμπιακού.
Το ποδόσφαιρο έχει τρία αποτελέσματα και αυτά πρέπει να μπορούμε να τα αποδεχθούμε όλοι. Μέσα από αυτά, βελτιωνόμαστε και προχωράμε με σωστά συμπεράσματα. Προσπάθεια μας, στην Παναχαϊκή, ήταν από την αρχή να δημιουργήσουμε μια ομάδα πάνω σε υγιείς βάσεις.
Due to the increased volume of professionalism in modern football, from developmental ages to professional teams, responsibilities have risen. As a result of that, clubs need to be organized better,…
To θυμάμαι σαν χθες. Είμαι στο δρόμο για το μαιευτήριο. Κατευθύνομαι εκεί για να προλάβω τη γέννηση του γιου μου. Θα γίνω μπαμπάς… Ο γιος μου ήρθε στον κόσμο με καισαρική τομή. Είναι διαφορετική αυτή η αίσθηση. Η αναμονή… ξεγράφεται με μιάς.
Στις αποστολές και σ’ εκείνες τις ατελείωτες ώρες στα πούλμαν με την ομάδα τα μάτια μου ήταν πάντα στο κινητό. Όχι για να μπω στο facebook, αλλά να διαβάσω από τις σημειώσεις που κρατούσα. Στερήθηκα τα μικρά ωραία καθημερινά της ηλικίας μου…