Το καλοκαίρι του 1999, η προετοιμασία στην ΑΕΚ άρχισε με μία μεγάλη αγωνία. Ήταν εκείνη η αγωνία να γνωρίσουμε από κοντά τον, σπουδαίο, νέο προπονητή μας.
Το περιμέναμε με ανυπομονησία και απορία, για το πώς θα είναι να σταθείς απέναντι στον μεγάλο Ντούσαν Ίβκοβιτς.
Το δέος μάς το είχε προκαλέσει πριν καν τον συναντήσουμε στο γήπεδο για πρώτη φορά.
Αυτό που αισθανόσουν από την αρχή μπροστά στον κόουτς «Ντούντα» ήταν ότι απέπνεε μεγάλο σεβασμό. Τον ένιωθες και από τον εαυτό σου προς εκείνον, αλλά και από τη δική του πλευρά προς τον παίκτη.
Τον κοιτούσες στα μάτια, άκουγες τι είχε να σου πει και δεν μπορούσες παρά να διαπιστώσεις ότι το μυαλό σου πρέπει να είναι εκεί. Να είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος.
Ήταν ένας προπονητής και άνθρωπος που είχε «γράψει» άπειρα μπασκετικά «χιλιόμετρα» μέσα στα γήπεδα και καταλάβαινες άμεσα ότι μόνο να κερδίσεις έχεις αν τον ακούσεις και τον ακολουθήσεις.
Όλα αυτά ήρθαν εύλογα στη μνήμη και το μυαλό μου το μελαγχολικό πρωί της 16ης Σεπτεμβρίου 2021, στην είδηση ότι ο Ντούσαν Ίβκοβιτς «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 78 ετών…
Ντούσαν Ιβκοβιτς / Photo by: Eurokinissi.
Ο «Ντούντα» ήταν κόουτς που, από το υπόβαθρο και τις παραστάσεις στην πατρίδα του, συνδύαζε και την ιδιαίτερη προσέγγιση στους νέους παίκτες αλλά και την προοπτική μίας ομάδας πρωταγωνίστριας.
Όταν η ΑΕΚ τον προσέλαβε το 1999, εκ των πραγμάτων έθεσε υψηλούς στόχους και γνώριζαν όλοι από την αρχή πως οι προσδοκίες θα είναι μεγάλες.
Η ομάδα ήταν τότε σε αυτό το «μονοπάτι» της διεκδίκησης τίτλων και το απέδειξε με την κατάκτηση του Κυπέλλου Σαπόρτα του 2000 και των δύο Κυπέλλων Ελλάδας που πανηγύρισε στη διετία του Ίβκοβιτς στον πάγκο της. Όπως είχε απαιτήσει εκείνος από τη διοίκηση ένα δυνατό και ανταγωνιστικό ρόστερ, έτσι είχε παραδεχθεί από την πλευρά του ότι θα πρέπει με τη σειρά του να ανταποκριθεί στη συγκυρία. Και ήθελε φυσικά το ίδιο από τους παίκτες του.
Ο επαγγελματισμός ήταν άμεσος, εμφανής και όφειλε ο παίκτης να τον ακολουθήσει. Το ύφος και η στάση του κόουτς το έκανε πιο εύκολο για εμάς.
Δεν σε υποχρέωνε να τον ακούσεις. Σε έκανε να καταλάβεις ότι αυτό θέλεις κι εσύ και αυτό, φυσικά, «πρέπει» να γίνει.
Πριν κάθε μεγάλο ματς, έναν τελικό ή ένα ντέρμπι, ενώ ήταν πάντα αυστηρός στην προπόνηση, προσπαθούσε παράλληλα να μας κρατήσει και χαλαρούς.
Να μας προετοιμάσει πάντα όσο το δυνατόν καλύτερα. Αυτό ήταν βασικό στοιχείο και χαρακτηριστικό της δουλειάς του, ώστε να μπορείς να αντιμετωπίσεις οποιοδήποτε απρόοπτο παρουσιαστεί μέσα στον αγώνα.
Αυτό «έβγαινε» από τον υψηλό βαθμό συγκέντρωσης και πειθαρχίας που απαιτούσε. Δεν γινόταν να είσαι μαζί του αν δεν είσαι απόλυτα αφοσιωμένος και στις δύο-δυόμιση ώρες της προπόνησης και κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών. Σου ζητούσε το 1000%, όμως ήταν πρώτος εκείνος που ήταν που εμφανιζόταν συγκεντρωμένος.
Κάποιες φορές έλεγε ότι «πρέπει να κάνετε αυτό που οι άλλοι δεν περιμένουν από εσάς να κάνετε». Για να φτάσεις σε ένα τρόπαιο, άλλωστε, πρέπει να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Ο κόουτς το έκανε πρώτος απ’ όλους, κατακτώντας συνολικά 24 συλλογικούς και εθνικούς τίτλους στην ένδοξη καριέρα του.
Πρέπει να αποδώσεις και να δώσεις το κάτι παραπάνω. Αυτή ήταν η φιλοσοφία του πριν από μεγάλους τελικούς, στους οποίους εκείνος ήταν πάντοτε πιο ήρεμος από όλους, ώστε να μην μεταφέρει στην ομάδα επιπλέον πίεση.
Αυτή ηρεμία, μαζί με τη μποέμ προσωπικότητά του, τον έκαναν και λίγο πιο προσιτό.
Οι εμπειρίες από τη ζωή του και όχι μόνο από το μπάσκετ είχαν διαμορφώσει τον χαρακτήρα και τη φιλοσοφία του.
Μας μιλούσε πολλές φορές για τα περιστέρια του, τη μεγάλη αδυναμία του εκτός του αθλήματος. Πόσα είχαμε ακούσει για τα περιστέρια του! Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς δεν ήταν ένας απλός -και δεν ήταν απλώς- προπονητής. Η ζωή του ήταν «γεμάτη» και μπορούσε να σου μιλήσει και για οτιδήποτε άλλο εκτός από συστήματα στο μπλοκάκι.
Θυμάμαι ότι κάποιες φορές, σε ταξίδια ή στο ξενοδοχείο, είχε πολλές ιστορίες να διηγηθεί. Σε κάτι τέτοιες συζητήσεις, μακριά από το γήπεδο, ανοιγόταν πιο εύκολα.
Εκεί ήταν πραγματικά χαλαρός και ό,τι έλεγε ήταν πάντα ιδιαιτέρως ενδιαφέρον.
Και οι παίκτες, όταν δεν ήμασταν στο γήπεδο, είχαμε την ευχέρεια και το «δικαίωμα» να πάμε να τον ρωτήσουμε για διάφορα πράγματα, εκτός ομάδας. Ήταν διαρκώς δεκτικός και πρόθυμος και να σε ακούσει και να σου μιλήσει.
Ο Νίκος Χατζής (αριστερά) με τον κόουτς Ντούσαν Ίβκοβιτς, πριν από φιλικό αγώνα της ΑΕΚ στη Νέα Σμύρνη εναντίον του Πανιωνίου, τον Οκτώβριο του 2000 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Οι προπονητές δεν είναι «ρομπότ», όσο κι αν συνειδητά ή ασυνείδητα θέλουν να δείχνουν αυστηροί και απόμακροι.
Και τα αστεία τους θα πουν, και λίγη χαλαρότητα θα επιτρέψουν, διότι πάνω απ’ όλα και οι ίδιοι, όπως και οι παίκτες, είναι άνθρωποι και απολαμβάνουν αυτό που κάνουν στο μπάσκετ.
Ο κόουτς Ντούντα μπορούσε κάνει τους συνεργάτες του, τους παίκτες ή ακόμη και τους δημοσιογράφους να αισθανθούν άνετα μαζί του. Ωστόσο, όταν έμπαινε στο γήπεδο ήταν ώρα δουλειάς και όλα τα άλλα δεν υπήρχαν στο δημιουργικό μυαλό του.
Στον αγώνα, που τα είχε όλα υπολογισμένα και μπορούσε να αντιδράσει σε κάθε περίσταση του ματς, έδειχνε και ήταν πράος. Κάποιες φορές, όμως, ο έλεγχος ίσως ξέφευγε.
Τον ακούσαμε πολλές φορές να μας φωνάζει στο παρκέ ή και στο ξενοδοχείο. Σε μία αποστολή στο εξωτερικό, είχε τσακωθεί στο γεύμα με τον τότε βοηθό, Μίλαν Μίνιτς…
Δεν καταλάβαμε τι συνέβη και τι είχαν πει, όμως μείναμε έκπληκτοι που τον είδαμε «τόσο» εκτός εαυτού, αν και συχνά έβαζε τις φωνές και σε εμάς, στην προπόνηση.
Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς (δεξιά), με τον επί χρόνια βοηθό του, Μίλαν Μίνιτς, σε αγώνα του Ολυμπιακού με τη Σαμάρα για την Ευρωλίγκα, τον Φεβρουάριο του 1999 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Ο κόουτς Ίβκοβιτς ήταν ένας άνθρωπος που όταν άρχιζε η προπόνηση και ο αγώνας, σε έκανε να οφείλεις να είσαι «εκεί», χωρίς να σκεφτείς κάτι άλλο.
Όταν ήσουν στο γήπεδο, δίπλα του, δεν σκεφτόσουν ούτε για παράδειγμα την κούραση ούτε το αν και πού θα πας για μία βόλτα μετά την προπόνηση.
Το μυαλό σου ήταν εκεί, μαζί του, στη δουλειά, στον αντίπαλο, στην ομάδα.
Τον παίκτη που παρατηρούσε πως δεν είναι συγκεντρωμένος, τον τιμωρούσε με τον δικό του τρόπο. Ένας από αυτούς ήταν η κατσάδα, με τη φωνή, για να σε «ξυπνήσει».
Το αντιλαμβανόταν εύκολα αν δεν είσαι στο πνεύμα του.
Ένας άλλος τρόπος ήταν να… αράξει στον πάγκο και να σου δείξει το λάθος με μία σιωπηρή τιμωρία. Υπήρχαν φορές που θα αδιαφορούσε για σένα, ώστε να σου δείξει με τον τρόπο του ότι δεν έχεις κάνει όσα ζήτησε ή δεν είσαι προσηλωμένος στο παρκέ.
Εμείς, όμως, δεν μπορούσαμε ούτε τότε να αδιαφορήσουμε ούτε βεβαίως, τώρα, που δεν είναι μαζί μας. Και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ όσα μας είπε και μας έδειξε ο ΚΥΡΙΟΣ Ντούσαν Ίβκοβιτς.
Ο Νίκος Χατζής με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος
CHECK IT OUT: Νίκος Χατζής: Γεννημένος σουτέρ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
Ντούσαν Ίβκοβιτς, ο Σέρβος δάσκαλος που λάτρευαν οι Κροάτες