Δίνοντας ό,τι έχω

Όλα ξεκίνησαν στην Πετρούπολη, τη γειτονιά μου.

Μέχρι τα επτά μου δεν ήξερα κολύμπι, έως τότε ήμουν με μπρατσάκια στις παραλίες, και με έγραψαν οι δικοί μου στο κολυμβητήριο κοντά στο σπίτι μας.

Στις αρχές δεν ένιωθα τόσο άνετα στην πισίνα, δεν μου άρεσε ιδιαίτερα το νερό, πέρασαν τρία-τέσσερα χρόνια και μετά τα 12 μου θυμάμαι να με ευχαριστεί, γιατί επιπλέον τα πήγαινα και καλά, οπότε κάπως έτσι αγάπησα την κολύμβηση.

Οι γονείς μου το πίστευαν όλο αυτό, με πίστευαν πάρα πολύ, επένδυαν χρόνο, προσέφεραν οτιδήποτε χρειαζόμουν για να το ακολουθήσω και, παρά το γεγονός ότι δεν τους κυνηγούσα εγώ, με κρατούσαν εκείνοι στον χώρο, και ας τους έλεγα κάποιες στιγμές, όταν ήμουν μικρός, ότι δεν ήθελα να πάω προπόνηση ή δεν ήθελα να κάνω κολύμπι, δεν πτοήθηκαν και καλά έκαναν, γιατί ένα παιδί πρέπει να έχει στη ζωή του τον αθλητισμό.

Οι επιτυχίες και οι πρωτιές που άρχισαν να έρχονται σιγά-σιγά ήταν η μεγαλύτερη επιβράβευση και άρχισαν να δίνουν ενδιαφέρον στην προσπάθεια που έκανα, με έτρεφε όλο αυτό, γιατί αυτό κυνηγούσα, αυτό επεδίωκα.

Ανυπομονούσα να έρθουν οι αγώνες, να δω τι θα βγω, να βελτιώσω τον χρόνο μου, αυτά με κρατούσαν, πέρα από τις παρέες και τις φιλίες που είχα κάνει βέβαια.

Ο προπονητής μου, ο Παναγιώτης Βελέντζας, μπήκε στη ζωή μου το φθινόπωρο του 2015, αν και γνωριζόμασταν ήδη, αλλά τότε έγινε η εκκίνηση της συνεργασίας μας.

Είχα κιόλας ενταχθεί στον Ολυμπιακό, δύο χρόνια πριν, είμαι δηλαδή από το 2013 μέλος αυτής της ομάδας, η οποία έχει ένα πολύ μεγάλο όνομα, πρόκειται για την καλύτερη στην Ελλάδα πέρα από τα υπόλοιπα αθλήματα και στο κολύμπι, οπότε εκτός από τιμητικό αποτελεί και ένα επιπλέον κίνητρο το να κολυμπάς με τα χρώματα ενός τόσο επιτυχημένου συλλόγου.

Είναι πλέον μια οικογένεια για εμένα, γιατί έχω δεθεί και με τους επικεφαλής και με τους αθλητές, είμαστε πολλά χρόνια μαζί, είμαι πολύ κοντά με όλους, οπότε πολύ δύσκολα θα αλλάξω και ομάδα.

Η πρώτες μεγάλες επιτυχίες μου ήταν το 2013 που κατέκτησα το Χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων στα 100μ. ύπτιο αλλά και έναν χρόνο μετά επίσης το Χρυσό στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.

Ανέκαθεν, από όταν είχα ξεκινήσει να κολυμπάω, κάτι που είχε παρατηρήσει και ο πατέρας μου, πήγαινα πολύ καλά στους αγώνες, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια στην προπόνηση.

Έπαιζε ρόλο το γεγονός ότι είχα καλή επαφή με το νερό και ήμουν πολύ αποδοτικός στο κολύμπι μου, αυτό ίσως μπορεί να θεωρηθεί μια μορφή ταλέντου, ενώ σε εκείνες τις ηλικίες δεν υπήρχαν τόσο στο μυαλό μου η σκληρή δουλειά και η προσπάθεια.

Από μόνα τους αναδείχθηκαν τόσο το ταλέντο όσο και η δυνατότητά μου να αποδίδω πολύ καλά στους αγώνες, αλλά οπωσδήποτε δεν… τεμπέλιαζα στην προπόνηση!

Εκείνες οι στιγμές του βάθρου σε νεαρή ηλικία, να ανεβαίνεις στο ψηλότερο σκαλί με την ελληνική σημαία και τον Εθνικό ύμνο, ήταν πολύ σημαντικές για εμένα, μια πολύ ωραία εμπειρία που σου δίνει ενέργεια για να συνεχίσεις την προσπάθεια.

Βέβαια, εγώ δεν είχα δουλέψει στο μυαλό μου ότι μπορούσα να πετύχω τόσο σημαντικά πράγματα τόσο μικρός, πόσο μάλλον ότι θα κατακτήσω μετάλλιο πηγαίνοντας στη διοργάνωση.

Όσον αφορά στο σχολείο, μέχρι και τη Β’ Λυκείου, όταν ακόμη δεν είχα εξασφαλίσει το “άνευ” για την είσοδό μου στο Πανεπιστήμιο, πήγαινα κανονικά, διάβαζα, έκανα μάλιστα και ιδιαίτερα, αλλά ήταν πολύ δύσκολα μαζί με την προπόνηση, δεν συνδυάζονται αυτά εύκολα και ειδικά σε μια χρονιά Πανελληνίων, αλλά ευτυχώς με τις διακρίσεις μου πέτυχα το “άνευ” και δεν χρειάστηκε να προετοιμαστώ για τις εξετάσεις, δεν χρειάστηκε να πιεστώ και έβαλα άλλες προτεραιότητες.

Για τις σπουδές μου δεν είχα κάποια ιδιαίτερη προτίμηση, ήξερα ότι, εάν επέλεγα κάτι πολύ δύσκολο, όπως ιατρική, νομική κτλ, θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο να αντεπεξέλθω και στο διάβασμα και στην κολύμβηση, οπότε ήθελα μια σχολή πιο βατή στο πρόγραμμά της.

Ταυτόχρονα, είδα ότι ο ναυτιλιακός κλάδος στην Ελλάδα είναι από τους τοπ, και γενικότερα αλλά και ως προς την επαγγελματική αποκατάσταση, πιστεύω δηλαδή ότι θα βρω εύκολα να ξεκινήσω από κάπου, αν μελλοντικά χρειαστεί να δουλέψω σε αυτό το αντικείμενο, οπότε κάπως έτσι μπήκε στη ζωή μου το τμήμα Ναυτιλιακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιά, μια σχολή που δεν απαιτεί παρουσίες, οπότε είναι πιο εύκολο και ευέλικτο να το συνδυάσεις με προπονήσεις και πρωταθλητισμό.

Η κορυφαία στιγμή της καριέρας μου ήταν το Χρυσό μετάλλιο στη Ρώμη το 2022, ήταν μια επιτυχία την οποία κυνηγούσα από το 2016, γιατί από τότε είχα τη δυνατότητα να κατακτήσω το Χρυσό στα 50μ. ύπτιο, είχα κάνει έναν πολύ καλό χρόνο στον ημιτελικό, αλλά στον Τελικό δεν κολύμπησα τόσο γρήγορα και είχα βγει τρίτος.

Είχαν περάσει αρκετά χρόνια από τότε, σε κάθε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα είχα στο μυαλό μου ότι θα ήθελα να το κατακτήσω, τελικά ήρθε εκείνη τη στιγμή και λυτρώθηκα, ένιωσα ότι έφυγε ένα μεγάλο βάρος από μέσα μου.

Υπήρχε πάρα πολύ ωραία αίσθηση σε εκείνον τον αγώνα, καταρχήν γιατί βρισκόμασταν στο ιστορικό κολυμβητήριο της Ρώμης, το Foro Italico, εκεί όπου είχε διεξαχθεί το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2009 με την κατάρριψη πολλών Παγκόσμιων ρεκόρ, είχε περάσει ο κορωνοϊός και ήταν γεμάτο από κόσμο, οι κερκίδες ήταν φουλ από Ιταλούς, οι οποίοι αγαπούν πάρα πολύ την κολύμβηση.

Η κούρσα ήταν πολύ σημαντική όχι όμως μόνο λόγω ατμόσφαιρας αλλά και λόγω ανταγωνισμού, καθώς εκεί βρισκόταν και ο Ιταλός Τόμας Τσεκόν, ένας πολύ μεγάλος κολυμβητής, κάτοχος του Παγκόσμιου ρεκόρ στα 100μ. ύπτιο. 

Ο Τσεκόν ήταν στη διπλανή διαδρομή, η κούρσα μου ήταν πολύ καλή, χωρίς λάθη, κολύμπησα ατομικό ρεκόρ και, όπως φάνηκε, έπρεπε να κολυμπήσω πιο γρήγορα για να πάρω το Χρυσό μετάλλιο, στιγμή και αυτή μοναδική, αφού έπρεπε να ξεπεράσω τον εαυτό μου για να βγω πρώτος.

Ήταν ένα κλίμα που δεν είχα πετύχει σε άλλες διοργανώσεις, οπότε μπορώ να πω ότι το Χρυσό ήρθε και στο κατάλληλο μέρος!

Στο βάθρο λοιπόν ήταν ο Ιταλός δεύτερος, δώσαμε τα χέρια, είπαμε «συγχαρητήρια» ο ένας στον άλλον και ακόμη και τώρα, όταν τον βλέπω, χαιρετιόμαστε μια χαρά, δεν έχει κάποια “ενόχληση” για εκείνη την επιτυχία μου.

Μοναδικό θα είναι και το να βρεθώ στον Τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού, τότε χαρακτηρίζεσαι πλέον Ολυμπιονίκης, αποτελεί έναν βασικό στόχο μου, θεωρώ ότι έχω τις δυνατότητες, τις είχα και στο Τόκιο, αλλά δεν τα κατάφερα ως 11ος.

Δεν χρειάζεται υπέρβαση, το σωστό θα είναι να σκεφτείς ότι είναι απλώς άλλος ένας αγώνας και, εάν έχεις δουλέψει σκληρά και έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, πας να το κάνεις μια ακόμα φορά, όντας συγκεντρωμένος στο να κάνεις το μέγιστο που μπορείς.

Προτεραιότητα είναι πάντα οι Ολυμπιακοί Αγώνες, είναι η μεγαλύτερη διοργάνωση που λαμβάνει χώρα κάθε τέσσερα χρόνια, οπότε δεν έχεις το περιθώριο και την πολυτέλεια να πεις «δεν πειράζει, στους επόμενους».

Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα είναι τον Φεβρουάριο και υπάρχει χρόνος να προετοιμαστώ κατάλληλα και να διεκδικήσω κάτι καλό εκεί, ενώ το Ευρωπαϊκό, επειδή είναι πάρα πολύ κοντά με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, θα αποτελέσει κάτι σαν ένα πέρασμα για να είμαι σε ρυθμό Αγώνων.

Θεωρητικά “με παίρνει” και μια συμμετοχή ακόμα στους Ολυμπιακούς του Λος Άντζελες, εάν παραμείνω ανταγωνιστικός και βρεθώ σε τροχιά νέας διεκδίκησης.

Για όλες μου τις προκλήσεις όμως προετοιμάζομαι το ίδιο πάνω-κάτω, η προετοιμασία ξεκινά από τον Σεπτέμβριο με στόχο κάθε διοργάνωση αντίστοιχα.

Δεν είναι όμως μόνο στο χέρι σου το να διακριθείς βέβαια, κολυμπούν μαζί σου επτά ακόμα άτομα, είναι μικρές οι διαφορές, παίζει ρόλο και σε τι μέρα θα βρεθείς, πρέπει όμως να το δεις, να το αντιμετωπίσεις απλώς ως έναν ακόμα αγώνα, χωρίς άγχος, γιατί εμείς είμαστε αυτοί που χαρακτηρίζουμε τους αγώνες, στην ουσία είναι πάντα το ίδιο πράγμα, είναι το μυαλό μας που τρέχει και δημιουργεί καταστάσεις.

Επίσης, έχω ξεκινήσει συνεργασία με αθλητική ψυχολόγο, τη Μαρία Ψυχουντάκη, γιατί είναι πολύ σημαντικός και αυτός ο τομέας, όχι μόνο τη στιγμή του αγώνα αλλά καθ’ όλη την καθημερινότητα του Πρωταθλητή, η οποία είναι δύσκολη.

Δεν μπορώ να πω ότι το άγχος με καταβάλλει ιδιαίτερα, υπάρχει λίγη πίεση παραπάνω, όταν έρχονται οι αγώνες, αλλά δεν μπορώ να πω ότι μου δημιουργεί πρόβλημα σε μεγάλο βαθμό.

Γενικότερα στη ζωή μου είμαι άνθρωπος που και θα βγω έξω, θα είμαι με παρέες και κόσμο, αλλά παράλληλα είμαι και εσωστρεφής, είναι η ζωή μου με τον πρωταθλητισμό έτσι που δεν χωράνε και πολλά πράγματα, έχω άλλες προτεραιότητες, να κάνω τις προπονήσεις μου, να ξεκουράζομαι, άρα εκ ων πραγμάτων χρειάζονται περιορισμοί.

Όταν δεν είμαι κουρασμένος, διαβάζω βιβλία, πχ θέλω να μάθω κάποια πράγματα περισσότερα για το σύμπαν, τι συμβαίνει γύρω μας, τι μας περιβάλλει, επίσης πάω σινεμά ή ακούω μουσική, τα πάντα από ήρεμα τραγούδια, ελληνικά ή ξένα, ανάλογα την περίσταση, αν θέλω πχ να ηρεμήσω ή να βγω.

Ανοίγοντας τα μάτια μου το πρωί, νιώθω χαρούμενος για αυτό που είμαι και για αυτό που κάνω.

Βέβαια, κάποιες μέρες είναι δύσκολα, αλλά μετά σκέφτομαι γιατί κάνω ό,τι κάνω, τι έχω πετύχει, τι μπορώ να πετύχω ακόμη, οπότε συνεχίζω.

Δεν ένιωσα ποτέ ότι έκανα κάποια θυσία, τα ενδιαφέροντά μου δεν ήταν τέτοια που να έρθουν σε σύγκρουση με κάτι που έπρεπε να “θυσιαστεί”, η ζωή μου ήταν από μόνη της πειθαρχημένη, οπότε δεν ένιωσα ότι στερήθηκα κάτι πολύ σημαντικό, να το θυμάμαι δηλαδή και να λέω «κρίμα που δεν το έκανα».

Σαν να ήταν έμφυτη η πειθαρχία μου, θυμάμαι ότι από μικρός ήμουν τυπικός, γενικά πειθαρχημένος, δεν έκανα πράγματα που με αποσυντόνιζαν, απλώς “το είχα”, είμαι και ήρεμος και εσωστρεφής, οπότε όλα αυτά μαζί συνδέονται.

Μετά τη λήξη της καριέρας μου, το θεωρώ δύσκολο να μείνω στον χώρο της κολύμβησης, δεν νομίζω να ασχοληθώ προπονητικά με το άθλημά μου, ίσως να κολυμπάω για μένα, για να διατηρώ αυτό που έκανα όλα αυτά τα χρόνια, αλλά φαντάζομαι τη ζωή μου στο μέλλον λίγο πιο ήρεμη, γιατί με τον πρωταθλητισμό λόγω αγώνων και προπονήσεων είσαι σε μια μόνιμη εγρήγορση, ενώ ταυτόχρονα λείπεις συνέχεια κι από το σπίτι.

Δεν έχω και κάποιο όνειρο, το μόνο που θέλω, σε ό,τι κάνω στη ζωή μου, όχι μόνο δηλαδή στην κολύμβηση αλλά στα πάντα, είναι να ξέρω, όταν ένα κεφάλαιο κλείνει, ότι έχω δώσει το 100% που μπορούσα, ότι έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου, δεν θέλω να έχω αφήσει κάτι πίσω, να μην έχω διεκδικήσει αυτό το κάτι παραπάνω και να πω «κοίτα να δεις, μπορούσα να κάνω κάτι και δεν το έκανα», αυτό θα ήταν το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσα να νιώσω.

Και έως τώρα, στο βασικό κομμάτι της ζωής μου που είναι το κολύμπι, ναι, θεωρώ ότι τα πηγαίνω περίφημα, αν και υπάρχουν βέβαια κάποια πράγματα που μπορώ να τελειοποιήσω, έτσι ώστε, όταν κλείσει και αυτό το κεφάλαιο, να έχω τη δυνατότητα να πω «έκανα ό,τι ήταν δυνατόν περισσότερο»!

Ο Απόστολος Χρήστου είναι Πρωταθλητής της κολύμβησης.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

Νόρα Δράκου: Να κάνεις αυτό που σε ευχαριστεί

Άννα Ντουντουνάκη: Αυτό που μου δίνει χαρά

Άλκης Κυνηγάκης: Πλέον ξέρω τι πρέπει να κάνω

Σπύρος Γιαννιώτης: Επιστροφή Στο Σχολείο

Γιάννης Δρυμωνάκος: Ζεις Μόνο Μια Φορά

Νίκος Ξυλούρης: Όνομα βαρύ σαν ιστορία

Καρολίνα Πελενδρίτου: Ενάντια Στις Πιθανότητες

Νέρι Νιανγκουάρα: Οξυγόνο / Η Αξία Του Αθλητισμού

Σοφία Μαλκογεώργου: Χορεύοντας στο νερό

Χαράλαμπος Ταϊγανίδης: Ένας Ευτυχισμένος Άνθρωπος / Το όνειρό μου έγινε όνειρο όλων

Αλεξάνδρα Σταματοπούλου: Η αποδοχή αρχίζει από μέσα σου

Δημοσθένης Μιχαλεντζάκης: Από τον Έβρο μέχρι το Τόκιο

Απόστολος Παπαστάμος: Το Τέλος Της Εφηβείας

Ανδρέας Βαζαίος: Η τέλεια κούρσα!

Κέλλυ Αραούζου: Η θάλασσα μέσα μου

Ντενίζ Δημάκη: Δεν ήταν θυσία, ήταν επιλογή

Σπύρος Χρυσικόπουλος: Επιμονή / Χωρίς Όρια / Πρόκληση / Στις παραισθήσεις των ονείρων