Υπάρχουν κάποιες αναμνήσεις “τεχνητές”, από εκείνες που νομίζουμε ότι θυμόμαστε, γιατί υπάρχουν φωτογραφίες, έχουμε ακούσει την ιστορία δεκάδες φορές, συντροφεύουν κάθε οικογενειακό τραπέζι.
Ο Ντέκλαν Ράις “θυμάται” το ποδόσφαιρο, πριν κλείσει τα δυο του χρόνια. Με μια πάνα να τρέχει στον κήπο του σπιτιού του στο Κίνγκστον επάνω στον Τάμεση στο Λονδίνο. Γύρω του η μητέρα και ο πατέρας του με μια κάμερα να τραβούν φωτογραφίες.
Ο μικρός Ντέκλαν πάντα με μια μπάλα στα χέρια ή τα πόδια, πότε του τένις, πότε του μπάσκετ, πότε του ποδοσφαίρου.
Εικόνες από το γειτονικό πάρκο, πάντα ήθελε να τον πηγαίνει ο πατέρας του στο πάρκο, ακόμα και με βροχή ή με χιόνι. Του πετούσε τη μπάλα, την κλωτσούσε μερικά μέτρα μακριά, ώστε να τρέξει ο μικρός να τη μαζέψει.
Είναι ο βενιαμίν, ο μικρότερος της οικογένειας, κάτι σαν μασκότ των Ράις. Τα αδέρφια του, ο Κόνορ και ο Τζόρνταν, τα πρώτα χρόνια δεν τον ήθελαν μαζί τους, μετά τους έπεισε να παίζει μαζί τους και με τους φίλους τους. κι αυτό το θυμάται ο Ντέκλαν.
Δεν είχε κλείσει τα επτά, όταν στο 5Χ5 άρχισε να τους περνάει όλους. Ο μικρός είχε μια απίθανη άνεση με τη μπάλα, στο παγκάκι ο πατέρας χαμογελούσε, του έκανε νεύματα και χειρονομίες επιδοκιμασίας. Κάτι σαν “προορισμένος” για ποδόσφαιρο, κάτι σαν προδιαγεγραμμένη πορεία, κάτι σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Ο Ντέκλαν Ράις (δεξιά, στη μέση) σε παιδική ηλικία.
Πεποίθηση και συμπεριφορά. Σε ανάδραση με κάποιες “τεχνητές” αναμνήσεις. Δεν του έκοψε ποτέ τον δρόμο η οικογένεια, τον ενθάρρυνε, δεν του δημιούργησε ενοχές και πίεση για τίποτα. Ναι, υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις σύγχρονων πρωταθλητών. Δεν είναι όλοι εξαιρέσεις, δεν προέρχονται όλοι από τα πολύ χαμηλά κοινωνικά στρώματα, δεν αναζητούν κίνητρα να ξεφύγουν από το γκέτο.
Δούλεψε σκληρά ο Ράις, κανένας δεν ακουμπάει τόσο υψηλό επίπεδο, εάν δεν βοηθήσει το ταλέντο του να αναδειχθεί. Και σκληρή προπόνηση, και στερήσεις, και παράταιρο με την ηλικία πρόγραμμα.
Στο πίσω μέρος του μυαλού του Ντέκλαν είναι όμως πάντα το πάρκο με τον πατέρα του, ο κήπος του σπιτιού και το παιχνίδι με τα αδέρφια του. Εκεί βουτάει για να ξεφύγει, να αποφορτιστεί, να πετάξει από πάνω του το άγχος του πρωταθλητισμού και της διαχείρισης της εικόνας του.
Δεν είχε περάσει από τις ομοσπονδιακές βαθμίδες, δεν πήγε από τα πέντε του σε κάποια ακαδημία “για να μπει στο πρόγραμμα”. Αυτό που λέμε “οργανωμένα” δεν είχε παίξει ποτέ.
Ο Ντέκλαν Ράις με τον πατέρα του, Σον.
Έβλεπε τους αδερφούς του σε κάποιες τοπικές ομάδες, ειδικά ο Τζόρνταν ήταν ο “παικταράς” της γειτονιάς, αλλά ένας πολύ σοβαρός τραυματισμός τον έκανε να ξεχάσει πολύ γρήγορα τον κεραυνοβόλο έρωτα για το ποδόσφαιρο.
Ο άλλος του αδερφός, ο Κόνορ, είχε μπει στη διαδικασία των ακαδημιών για πολύ μικρά παιδιά, αλλά όσοι έχουν επαφή με τον χώρο αντιλαμβάνονται πολύ εύκολα ότι πρόκειται για μια τεράστια δοκιμασία για οποιοδήποτε παιδί. Γονείς που ουρλιάζουν, προπονητές που αδικούν, “υπεύθυνοι” που υπόσχονται, παιδιά που είναι μεγαλωμένα λάθος και διεκδικούν φανέλα με τον εντελώς λανθασμένο τρόπο.
Ο πατέρας του Ντέκλαν δεν ήθελε να μπει ο γιος του στη διαδικασία. Τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν σαν παιδιά, δεν είναι ούτε στρατιώτες, ούτε οφείλουν να ζήσουν τις ζωές που δεν έζησαν οι γονείς του.
Ο Ντέκλαν ήθελε να παίζει στον δρόμο, να τσακώνεται με τους φίλους του, να σκληραγωγηθεί με τον παραδοσιακό, πατροπαράδοτο και αγνό τρόπο.
Όταν ένας scout της Τσέλσι εκδήλωσε ενδιαφέρον για να τον δει, εξεπλάγη που ο πιτσιρικάς δεν αγωνίζεται σε κάποια ομάδα, δεν έχει δελτίο και απλώς “παίζει με τους φίλους του”.
Έκπληξη και νοσταλγία μαζί. The old fashioned way. Τον βοήθησε ένας ξάδελφος του να εγγραφεί σε ένα ανοικτό δοκιμαστικό, κάτι σαν προεπιλογή νεαρών ταλέντων, και ο scout της Τσέλσι είδε αυτά που ήθελε να δει. Ο μικρός έπαιξε, ντρίμπλαρε, φώναζε από μακριά ότι η σχέση του με το τόπι είναι βαθιά προσωπική.
Ο Ντέκλαν Ράις με τα αδέρφια του, Τζόρνταν και Κόνορ.
Στα παιδικά της Τσέλσι άρχισε να εξελίσσεται περισσότερο, εκεί ανακάλυψε ότι σε σχέση με τους συνομήλικούς του “είχε μείνει πίσω”. Αυτή ήταν η μόνιμη επωδός των προπονητών και των παιδαγωγών. Ο μικρός δεν ήξερε πού να κόψει, ποιον χώρο να καλύψει, πώς να κατανείμει δυνάμεις και τρέξιμο.
Του συνέστησαν να προπονηθεί μόνος του, να δουλέψει στα κομμάτια του παιχνιδιού που υστερεί, να δει το πράγμα λίγο πιο σοβαρά. Το έκανε σε μια μικρή ακαδημία κοντά στο σπίτι. Αδύναμο πόδι, δεξί-αριστερό, κοντρόλ, τεχνική, τα σημεία του ποδιού που πρέπει να έρχονται σε επαφή με την μπάλα ανά περίσταση.
Αυτές είναι οι λεπτομέρειες που κάνουν το ποδόσφαιρο να ξεχωρίζει από την «μπάλα». Πλέον ο μικρός ήταν αντιμέτωπος με το ποδόσφαιρο, τις απαιτήσεις του, την σκληρή του πραγματικότητα.
Στην Τσέλσι ο Ντέκλαν δεν αισθανόταν άνετα. Πολύ απρόσωπο, πολύ εχθρικό στα προεφηβικά του μάτια περιβάλλον. Περισσότερα κατάφερνε μόνος του ή με τα παιδιά στην ακαδημία της γειτονιάς παρά στις προπονήσεις των μικρών «Blues».
Εκείνη η μικρή ακαδημία και μετέπειτα η επιτυχία να εισαχθεί στις ακαδημίες της Τσέλσι πήραν ουσιαστικά τη θέση του κήπου του σπιτιού και του πάρκου με τον πατέρα του. Η σημασία της προπόνησης, η σπουδαιότητα της επανάληψης, η δουλειά, ο κόπος.
Ο Ντέκλαν Ράις με τον κολλητό του φίλο, Μέισον Μάουντ, στις ακαδημίες juniors της Τσέλσι.
Στο σχολείο σκεπτόταν ήδη σαν ποδοσφαιριστής. Στο Gray Court School του Χαμ, το οποίο είχε μια από τις καλύτερες ομάδες στο σχολικό Πρωτάθλημα της χώρας, δεν τον πίστευαν ότι έπαιζε στις ακαδημίες της Τσέλσι. Δεν μετείχε στα σχολικά trials, αλλά, όταν έπαιξε το πρώτο του παιχνίδι, όλοι έμειναν με το στόμα ανοικτό. Ήταν καταπληκτικό συναίσθημα να αισθάνεται επιτέλους ο καλύτερος.
Ήθελε τόσο πολύ να παίζει και για την ομάδα του σχολείου, ώστε πήγε μαζί με τους συμμαθητές του στον δάσκαλο και ζήτησαν να μετατεθούν μια ώρα νωρίτερα οι αγώνες, προκειμένου να προλαβαίνει και το σχολικό πρωτάθλημα και τις προπονήσεις στην ακαδημία. Ο δάσκαλος, ο κύριος Γουίλμορ, ήταν δεκτικός, τα παιχνίδια από 16:30 μετατέθηκαν μια ώρα νωρίτερα κι έτσι ο Ντέκλαν έπαιζε τον σχολικό αγώνα και μετά έτρεχε στο αυτοκίνητο της μητέρας του που τον περίμενε με τα ρούχα της ομάδας για την “επαγγελματική” προπόνηση. Ένα μπολ ζυμαρικά στο πίσω κάθισμα, η εξιστόρηση του αγώνα στη μαμά και προπόνηση.
Δεν τον ένοιαζε καθόλου, εκείνη την στιγμή ένιωθε ότι είναι το πιο ευτυχισμένο παιδί στον κόσμο. Τη λάτρευε την ομάδα του σχολείου, ήταν το επόμενο καταφύγιο για τη διασύνδεση με τις τεχνητές του αναμνήσεις. Άφησε τις ακαδημίες της Τσέλσι στα 14, γράφτηκε στη Γουέστ Χαμ, εκεί επρόκειτο να συνεχιστεί το όνειρο. Εκείνο που το κράτησε ζωντανό όμως ήταν η ομάδα του σχολείου.
Ο Ντέκλαν Ράις με την φανέλα της Γουέστ Χαμ, σε ηλικία 16 ετών.
Εξακολουθεί να επικοινωνεί και σήμερα με τον δάσκαλό του, πια έχουν γίνει φίλοι, τον θεωρεί τον πιο ανθρώπινο και ζεστό προπονητή που είχε ποτέ. Ο Στιβ Γουίλμορ είναι από εκείνες τις περιπτώσεις ανθρώπων που τρέφουν αγνή και άδολη αγάπη για το άθλημα, ένας βέρος Άγγλος που αντιλαμβάνεται το ποδόσφαιρο ως εθιμικό Δίκαιο της χώρας. Φρόντιζε όλα τα παιδιά, τα βοηθούσε να διαχειριστούν το άγχος, έδιωχνε τις φοβίες τους, λειτουργούσε σαν μοχλός αποσυμπίεσης.
Σε εκείνη την σχολική περιπέτεια έφτασαν μέχρι τον Τελικό του Κυπέλλου του Surrey County, έπαιξαν θρυλικούς αγώνες με ομάδες όπως το Whitgift School από το Κρόιντον, το οποίο είχε στις τάξεις του τρομερά ταλέντα από την Κρίσταλ Πάλας και την Τσέλσι.
Χαιρόντουσαν το παιχνίδι, έμαθαν να αγαπούν τον υγιή ανταγωνισμό, να σέβονται τον αντίπαλο. Σε αυτές τις πολύ ιδιαίτερες ηλικίες, έχει πολύ μεγάλη σημασία η αγάπη και η σπουδή για κάθε ενασχόληση. Τα παιδιά είναι γεμάτα ενέργεια, δεν έχουν δεύτερες ατζέντες, δεν τα ενδιαφέρει το συμβόλαιο, ο ατζέντης, ο τραπεζικός λογαριασμός. Το μόνο που θέλουν είναι να κλωτσούν μια μπάλα.
Ο Ντέκλαν Ράις είναι ευγνώμων σε όλους τους ανθρώπους που τον βοήθησαν να διαγράψει την πορεία του μέχρι το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Στους γονείς του, τους δασκάλους του, τους πρώτους προπονητές του, τους φίλους του.
Ο Ντέκλαν Ράις (δεύτερος από κάτω δεξιά) με την σχολική του ομάδα.
Λόγω της καταγωγής των παππούδων από το Κορκ κλήθηκε στην Εθνική Ιρλανδίας, έπαιξε στην Εθνική Νέων, την Ελπίδων, πρόλαβε και έκανε και τρεις συμμετοχές με την Ανδρών.
Ο μεγάλος Μικ Μακάρθι τον προόριζε για αρχηγό της Εθνικής, ο βοηθός του, ο σπουδαίος Ρόμπι Κιν, πάλεψε να πείσει τον Ντέκλαν να μην παίξει για την Εθνική Αγγλίας. Ο προηγούμενος προπονητής των Ιρλανδών όμως, ο Μάρτιν Ο’ Νιλ, είχε προειδοποιήσει εγκαίρως. Είναι τόσο καλός, ώστε θα ενδώσει στις πιέσεις της Αγγλικής Ομοσπονδίας και θα αλλάξει ποδοσφαιρική ταυτότητα. Είχε δίκιο.
Τον Φεβρουάριο του 2019 ο Ντέκλαν Ράις ανακοίνωσε την απόφασή του να αγωνίζεται με τα χρώματα της Εθνικής Αγγλίας.
Μόλις είχε κλείσει τα 20 του χρόνια, ήταν το τελευταίο παράθυρο εισόδου. Πιθανόν, αν δεν ήταν παιδικός φίλος με τον Μέισον Μάουντ, η απόφασή του να ήταν διαφορετική, αλλά ο Ντέκλαν τις παιδικές αναμνήσεις δεν τις ξεχνάει ποτέ.
Ο Ντέκλαν Ράις με τα χρώματα της Εθνικής Ιρλανδίας, πριν φορέσει εκείνα της Εθνικής Αγγλίας.
Έφτασε να θεωρείται ο κορυφαίος αμυντικός μέσος της Premier League, από τα 16 όπου υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με τη Γουέστ Χαμ κάθε χρόνο γίνεται και καλύτερος, καθοριστικότερος, επιδραστικότερος.
Δεν είναι απλώς σύγχρονος ποδοσφαιριστής, είναι μπροστά από την εποχή του. Ο πρώτος στόπερ-αμυντικός μέσος. Όχι, δεν υπονοείται ότι ανταπεξέρχεται και στους δυο ρόλους αλλά ότι παίζει και τους δυο ρόλους ταυτόχρονα στο ματς.
Το “εύκολο”, δηλαδή την άμυνα και τα διαβάσματα των αντιπάλων, το ξεπερνάμε γρήγορα. Είναι αλλού το επίπεδο.
Προωθητικό ποδόσφαιρο, προοδευτικά τρεξίματα, απίθανες τοποθετήσεις. Η παρουσία του επιτρέπει στην ομάδα να κερδίσει μέτρα, να αναπτυχθεί σωστά, να υπηρετήσει το σύγχρονο μοντέλο των τριών κατευθύνσεων για την άνοδο της μπάλας. Μόνο ο Ράις και ο Λαπόρ της Σίτι είναι σε θέση να υπηρετήσουν αυτό το μοντέλο στην εντέλεια.
Οι πάσες του έχουν χειρουργική ακρίβεια, τα ποσοστά του ξεπερνούν το 90% (!) σε εύστοχες πάσες ανά παιχνίδι. Είναι τρομακτικό το ποσοστό για τους χώρους που κινείται και για τη θέση του στη διάταξη. Δεν μεταφέρει απλώς την μπάλα, δεν “μετατοπίζει” τους άξονες του παιχνιδιού. Ξέρει πότε να παίξει κάθετα, πότε διαγώνια και πότε παράλληλα. Αυτό δεν μαθαίνεται, δεν είναι ζήτημα επανάληψης και προπόνησης. Είναι ζήτημα αντίληψης, αίσθησης του χώρου και άριστης γνώσης των ικανοτήτων συμπαικτών και αντιπάλων.
Δεν είναι υπερβολή, δεν είναι υποκειμενική κρίση. Είναι η παρουσία ενός ποδοσφαιριστή που επηρεάζει ολόκληρο το οικοδόμημα. Είναι ο επόμενος καλύτερος αμυντικός χαφ του κόσμου.
CHECK IT OUT: Όλα τα κείμενα του Zastro
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Χάρι Κέιν: Ο Τελευταίος Άγγλος Ήρωας / Euro 2020 Face Control: Χάρι Κέιν
Euro 2020 Face Control: Ραχίμ Στέρλινγκ / Χάρι Μαγκουάιαρ / Κάλβιν Φίλιπς / Τζόρνταν Πίκφορντ