Δεύτερη ευκαιρία!

Ένα από τα πράγματα που κάνω στον ελεύθερο χρόνο μου, είναι να επισκέπτομαι σχολεία και κοινότητες. Να μιλάω με τους νέους και τα παιδιά.

Μου αρέσει πολύ να επικοινωνώ μαζί τους. Να συζητάμε. Να τους λέω για την ιστορία που μού άλλαξε τη ζωή. Να ανταλλάσουμε απόψεις.

Μέσα από αυτή την δραστηριότητά μου, επιδιώκω να τους παροτρύνω να κάνουν αυτό που αποφάσισα να κάνω κι εγώ: Να κυνηγούν τα όνειρά τους! Να εξελίσσονται!

Τους εξηγώ πως όπως εγώ πέρασα κάποιες δυσκολίες και τις ξεπέρασα, έτσι κι εκείνοι, αν τύχει σε κάποια περίοδο της ζωής τους να βρεθούν αντιμέτωποι με τις δικές τους δυσκολίες, θα πρέπει να τις ξεπεράσουν.

Να κοιτάξουν μπροστά και να συνεχίζουν!

Να μην απογοητευτούν! Να μάχονται συνεχώς.

Διακρίνω ότι η νέα γενιά προβληματίζεται αν θα έχει τις ευκαιρίες να εξελιχθεί.

Ξέρετε, όμως, τι πιστεύω;

Τις ευκαιρίες τις «γεννάμε» εμείς!

Αν εμείς είμαστε ξεκάθαροι στους στόχους μας και αποφασισμένοι να πετύχουμε στη ζωή μας, τότε μπορούμε να δημιουργήσουμε τις ευκαιρίες που θα μάς οδηγήσουν στο αποτέλεσμα που επιθυμούμε.

Αυτό ήταν κάτι το οποίο συνηδειτοποίησα το 2015.

Τότε, που ένα ατύχημα άλλαξε όλη τη ζωή μου!

Ήταν ξημερώματα και επέστρεφα από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης προς το Πανόραμα, όπου διέμενα εκείνη τη περίοδο. Στην Περιφερειακή Οδό, έχασα τον έλεγχο του αυτοκινήτου μου και συγκρούστηκε στις προστατευτικές μπάρες, οι οποίες ήταν σπασμένες, με αποτέλεσμα να προσχωρήσουν μέσα στο αυτοκίνητο και να ακρωτηριάσουν και τα δυο μου πόδια.

Στην αρχή, αναγκάστηκα να μείνω στο σπίτι για περίπου τρεις μήνες μέχρι να κλείσουν τα τραύματα.

Σ’ αυτό το διάστημα, όμως, είχα τον χρόνο να σκεφτώ πολλά και να αντιληφθώ ακόμα περισσότερα για τη ζωή.

Το βασικότερο όλων ήταν ότι ο Θεός είχε αποφασίσει να ζήσω! Να μου δώσει τη δεύτερη ευκαιρία!

Αντί, λοιπόν, να απογοητευτώ, αποφάσισα να την αξιοποιήσω στο έπακρο! Να «διοχετεύσω» όλη τη δύναμη και την ενέργειά μου στον αθλητισμό.

Από παιδί, άλλωστε, ο αθλητισμός ήταν μέρος της ζωής μου, μια και στην οικογένεια μου κάποια από τα μέλη της είχαν σχέση μ’ αυτόν.

Ο πατέρας μου ήταν πρωταθλητής στο άλμα εις ύψος και η αδερφή μου έπαιζε μπάσκετ -μάλιστα σε ηλικία 16 ετών αγωνίστηκε στην Α1 κατηγορία.

Αναπόφευκτα, «κόλλησα» το μικρόβιο.

Το πρώτο άθλημα στο οποίο με πήγαν οι γονείς μου να δοκιμάσω, ήταν το μπάσκετ. Στις ακαδημίες του Ηρακλή. Με κέρδισε από την πρώτη στιγμή!

Όταν, όμως, έφτασα στην ηλικία των 17 ετών, αποφάσισα να το εγκαταλείψω. Ήθελα να αφοσιωθώ στο σχολείο και στο διάβασμα ώστε να έχω ένα καλό αποτέλεσμα στις πανελλήνιες εξετάσεις.

Ήθελα να σπουδάσω οικονομικά. Και το πέτυχα, ολοκληρώνοντας πρόσφατα τις σπουδές μου στο τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.

Μετά το ατύχημα, έναν χρόνο μετά την απόφασή μου να αφοσιωθώ στο σχολείο, η επιστροφή μου στον αθλητισμό ήταν μια πρόκληση για μένα.

Μόλις έκλεισαν τα τραύματα στα πόδια μου, έβαλα τα τεχνητά μέλη, κι όταν τα συνήθισα, ξεκίνησα να περπατάω. Τότε ζήτησα από τον άνθρωπο που έφτιαξε τα μέλη να δοκιμάσω κάτι που θα μου έδινε τη δυνατότητα να τρέξω. Κι έτσι, από το κρεβάτι βρέθηκα πίσω στα γήπεδα!

Καταλυτικό ρόλο σε αυτή την απόφαση αλλά και την μετέπειτα πορεία μου στον χώρο του αθλητισμού, έπαιξε η γνωριμία μου με τον παραολυμπιονίκη της κολύμβησης, Αντώνη Τσαπατάκη. Γνωριστήκαμε όταν ακόμα δεν περπατούσα, μετά από προτροπή των φίλων μου να μιλήσω μαζί του.

Όποιος γνωρίζει τον Αντώνη σε προσωπικό επίπεδο, θα καταλάβει γιατί μού είπαν να τον συναντήσω. Πρόκειται για τη χαρά της ζωής!

Ήρθε στο σπίτι μου, μού είπε για τους αγώνες του κι όλα αυτά που είχε περάσει, και ταυτίστηκα μαζί του.

Έτσι το 2017, μπήκα ξανά στο χώρο του αθλητισμού. Του κλασικού αθλητισμού αυτή τη φορά: Στο τρέξιμο και στο μήκος.

Αν με ρωτήσουν ποιο από τα δύο προτιμώ, θα απαντήσω και τα δύο. Θεωρώ πως το καθένα έχει τη δική του μαγεία, κι αυτός είναι και ο λόγος που δεν έχω επιλέξει ακόμα να εξειδικευτώ μόνο σε ένα.

Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα είχα δίπλα μου τον προπονητή μου, Δημήτρη Τσιφτσόγλου. Έναν άνθρωπο πολύ εργατικό και πολύ παθιασμένο με τη δουλειά του, που μού έμαθε πολλά πράγματα.

Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που έκανα την εμφάνισή μου σε αγώνες του στίβου. Αν και θα προτιμούσα να την είχα ξεχάσει…

Ήταν σε μια ημερίδα στο ΟΑΚΑ. Με τον προπονητή μου είχαμε δουλέψει πολύ καιρό πριν το ντεμπούτο μου και ήταν όλα υπολογισμένα. Είχα επιλέξει να ξεκινήσω με μία κούρσα στα 100μ.

Πήγα στην αφετηρία, πήρα τη θέση μου στο διάδρομο, κι όταν άκουσα το πιστόλι του αφέτη, από το πάθος μου να φύγω γρήγορα από το βατήρα, πάτησα άτσαλα και σκόνταψα στο δεύτερο βήμα!

Κάποιες φορές μου ‘ρχεται στο μυαλό εκείνη η εικόνα… Κυρίως όταν κάποιος από τους αγώνες δεν πηγαίνει όπως ήθελα.

Θυμάμαι από πού ξεκίνησα, τί μεσολάβησε για να φτάσω μέχρι εδώ, κι ευχαριστώ τον Θεό γι’ αυτά που με έχει ευλογήσει να καταφέρω.

Από εκείνη την πρώτη χρονιά της ενασχόλησής μου με τον στίβο, άρχισα σταδιακά να διακρίνομαι σε εθνικό επίπεδο. Κατάφερα, μάλιστα, να «σπάσω» όλα τα πανελλήνια ρεκόρ στα σπριντ των 100μ., 200μ. και 400μ.

Τα τελευταία χρόνια, νομίζω πως έχω αρχίσει να σταθεροποιούμαι σ’ ένα υψηλό επίπεδο και να διεκδικώ διακρίσεις σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις.

Ο μεγάλος στόχος φυσικά είναι να αγωνιστώ στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο, κι εφόσον το πετύχω, ο Θεός να με αξιώσει να συμμετέχω και στα τρία αγωνίσματα και να διεκδικήσω κάποια διάκριση, αν είναι εφικτό, και στα τρία.

Η πρόκριση για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες κρίνεται από το ποσό ψηλά βρίσκονται οι αθλητές στην παγκόσμια κατάταξη.

Αυτή την στιγμή βρίσκομαι στην 9^η θέση στη γενική κατηγορία του άλματος εις μήκος και της κατηγορίας των 400μ., όμως, στόχος είναι πάντα να φτάνεις όσο πιο ψηλά μπορείς.

Γι’ αυτόν το λόγο, απαιτούνται πολλοί αγώνες ώστε να επιτευχθεί όσο το δυνατόν καλύτερη επίδοση.

Σίγουρα η ματαίωση πολλών προγραμματισμένων διοργανώσεων λόγω της πανδημίας μάς αποσυντόνισε, ωστόσο, το ίδιο πρόβλημα έχουν όλοι οι αθλητές απ’ όλες τις χώρες.

Για κανέναν αθλητή δεν είναι ευχάριστο να αλλάζουν αναπάντεχα τα σχέδια του, αλλά, προσπαθούμε να αναπροσαρμόσουμε τα πλάνα μας.

Η συμμετοχή μου στους αγώνες του 16^ου International Golden Roof Challenge, στο Ίνσμπρουκ, όπου σημείωσα νέο παγκόσμιο ρεκόρ στην κατηγορία Τ62 στο άλμα εις μήκος (6,93μ.), ήταν η τελευταία διοργάνωση για το 2020.

Το μυαλό μου, πλέον, βρίσκεται στην επόμενη χρονιά και στον σχεδιασμό της προπόνησης για το 2021, με στόχο πάντα τους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Είμαι αισιόδοξος και πιστεύω πως στο τέλος όλα θα πάνε καλά.

Ως άνθρωπος, άλλωστε, προσπαθώ να βλέπω τη θετική πλευρά των πραγμάτων.

Αν και μεγάλωσα λίγο γρηγορότερα λόγω των συνθηκών, παραμένω ένα παιδί με πάθος για τον αθλητισμό και θέληση να τα καταφέρνει με ό,τι καταπιάνεται.

Το 2018 πήρα την απόφαση να οδηγήσω ξανά. Η αλήθεια είναι πως μετά το ατύχημα, δεν ήθελα. Το απέφευγα.

Ο Θεός, όμως, έφερε στον δρόμο μου τον Άκη Αθανασίου, ιδιοκτήτη μιας εταιρείας ενοικίασης αυτοκινήτων.

Βρεθήκαμε τυχαία στο ταμείο ενός καταστήματος, μιλήσαμε για λίγο, και μού είπε πως αν κάποτε χρειαστώ κάτι που να έχει σχέση με αυτοκίνητα, να μη διστάσω να επικοινωνήσω μαζί του.

Από τότε γίναμε φίλοι. Του μίλησα ανοιχτά για τη φοβία μου για τα αυτοκίνητα και την απόφασή μου να μην οδηγήσω ξανά.

Αργότερα, σε μια νέα συζήτηση που κάναμε, με προέτρεψε να δοκιμάσω να καθίσω ξανά στη θέση του οδηγού. Έτσι κι έγινε!

Διαμορφώσαμε ένα αυτοκίνητο της εταιρίας του ώστε να το οδηγώ με χειροκίνητο μηχανισμό, και περάσαμε αμέτρητες ώρες μαζί οδηγώντας, ώστε να εξοικειωθώ και να μη φοβάμαι.

Να σας πως κάτι;

Ο καλύτερος τρόπος για να ξεπερνάμε τις φοβίες μας είναι να τις μοιραζόμαστε με άλλους!

Ο χειρότερος είναι να τις κρύβουμε και να διστάζουμε να μιλάμε γι’ αυτές!

Ο Στέλιος Μαλακόπουλος είναι αθλητής του στίβου και κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ στο άλμα εις μήκος, στην κατηγορία Τ62.

Επιμέλεια κειμένου: Έλενα Βογιατζή

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Παναγιώτης Κοντογιάννης: Αθλητές, Όχι Ήρωες

Ιωάννα Χρονοπούλου: Ο ίδιος άνθρωπος

Ανδρέας Κουτσούρης: «Πέρα Από Τα Όρια»

Σαμάνθα ΜακΚέι: «Ριμπάουντ Ζωής»

Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν (και) αληθινοί ήρωες