Ντέρικ Ρόουζ: Υποθετικοί σύνδεσμοι και θαυμαστικά

«Mom. We finally made it»!

Πέντε λέξεις, για 95 εκατ. ευρώ. Η μητέρα του, η οποία τον μεγάλωσε με στοργή στην πιο κακόφημη γειτονιά του Σικάγο. Το θαυμαστικό για το συμβόλαιο ζωής που υπέγραψε το 2011, ως ο MVP του ΝΒΑ, προτού καν γίνει 23 ετών.

H ζωή του όμως πάνω στα παρκέ έκτοτε ακολουθούνταν παντού από το συννεφάκι των τραυματισμών. Κάθε άλλο παρά ανέφελη, ξένοιαστη, βελτιούμενη. Ελάχιστους μήνες αργότερα από εκείνη την τζίφρα, από εκείνη τη δήλωση, ήρθε η ρήξη χιαστών και των (δικαιολογημένα) μεγαλεπήβολων ονείρων του.

Ο Ντέρικ Ρόουζ κατάφερε να γίνει η προσωποποίηση του μπασκετικού “what if”. Η φράση που τον συνοδεύει πολύ συχνότερα από το «Μαρτέλ», το μεσαίο του όνομα. Τι θα γινόταν, αν… Βασικά, ποιος θα γινόταν…

Ο άνθρωπος άραγε που θα ξανάφερνε τον τίτλο στο αγαπημένο του Σικάγο; Ο πιο επιδραστικός γκαρντ της λίγκας; Ο καλύτερος παίκτης της εποχής του, κοντράροντας τουλάχιστον τον ΛεΜπρον Τζέιμς;

Κανένας δεν θα μάθει, ποτέ. Το δικό του μάθημα το πήρε με τον πιο σκληρό, πιο επώδυνο τρόπο. Αλλά πώς να μην προτρέξει, αυτός που έτρεχε και άφηνε σε κλάσματα του δευτερολέπτου μέτρα ολόκληρα πίσω του τους προσωπικούς του αντιπάλους; Πώς να μην θεωρήσει ότι είχε όλον τον κόσμο στα πόδια του αυτός που (θα μπορούσε να) ήταν το χαμίνι στα επεισόδια του «Chicago P.D.» και βρέθηκε να ενσαρκώνει τον πιο δημοφιλή πολίτη της «Windy city»;

Ακόμα κι έτσι, παρά την πληθώρα των ερωτημάτων και των ερωτηματικών, οι τίτλοι τέλους που πέφτουν στην one of a kind καριέρα του δεν μπορούν παρά να συνοδευτούν από άλλο σημείο στίξης. Ένα τεράστιο θαυμαστικό.

Born in Chicago

«I was born in Chicago in 1941
I was born in Chicago in 1941
Well my father told me
Son you get yourself a gun

Well, rules are alright if there’s someone left to play the game
Well, rules are alright if there’s someone left to play the game
All my friends are going and I tell you
Things just don’t seem the same».

Μια βδομάδα προτού αποσυρθεί από την ενεργό δράση ο Ρόουζ, είχε αποσυρθεί από τα εγκόσμια ο Νικ Γκραβενίτης. Στο «Born in Chicago», το πιο εμπορικό κομμάτι που έγραψε, ο ομογενής μπλουζ μαν και γέννημα-θρέμμα (το 1938, για την ιστορική ακρίβεια) της ίδιας πόλης αναφέρεται στις δυσκολίες τού να μεγαλώνεις φτωχός εκεί. Στα όπλα στα χέρια των παιδιών, στα παιδιά που δεν προλαβαίνουν να γίνουν άντρες…

Τη δική του διέξοδο ο γεννηθείς στο Ίνγκλγουντ στις 4 Οκτωβρίου 1988, Ντέρικ Ρόουζ, την βρήκε στο μπάσκετ. Έχασε κι αυτός φίλους σε εφηβική ηλικία, όχι όμως και τον δρόμο του ανάμεσα στις σφαίρες που σφύριζαν στα αφτιά του και τα σακουλάκια με λευκές σκόνες που περνούσαν από τα χέρια των διπλανών του.

Πριν τους Σικάγο Μπουλς και τους Νιου Γιορκ Νικς, υπήρχαν οι Βάις Λορντς και οι Γκάνγκστερ Ντίσιπλς. Οι τοπικές συμμορίες τις οποίες δεν απέφευγε πάντα με επιδέξιες ντρίμπλες. Όταν λέμε Ίνγκλγουντ, μιλάμε για 1/2 κατοίκους σε καθεστώς ένδειας και ανεργία πάνω από 20%. Μέσοι όροι υπερδιπλάσιοι από τους αντίστοιχους εθνικούς των ΗΠΑ εκείνα τα χρόνια.

Ο «Pooh», όπως τον ήξεραν όλοι στη γειτονιά, έπαιζε στο δίχως προβολείς γήπεδο του Μάρεϊ Παρκ, μέχρι να πέσει βαθύ σκοτάδι. Τα μονά διακόπτονταν για κανά παρακείμενο πιστολίδι. Ενίοτε εμφανιζόταν η μητέρα του, η Μπρέντα, να τον τραβήξει σπίτι. Δεν της έφτανε που μεγάλωνε μονάχη τέσσερεις γιους, είχε να κυνηγάει και τον μικρότερο…

Όταν το ταλέντο του ξεπέρασε τα συνοικιακά, ακόμα και πολιτειακά σύνορα, ανέλαβαν ρόλο… σωματοφύλακα οι τρεις αδερφοί. Να τον προστατέψουν από περίεργες σειρήνες, να τον αποτρέψουν (κατά το δυνατόν) από οικονομικές κακοτοπιές. Να μην τον αφήσουν να γίνει Ρόνι Φιλντς. Σαν τον θρύλο των playgrounds της πόλης, ο οποίος αντί για σούπερ σταρ του ΝΒΑ έγινε γυρολόγος στις Φιλιππίνες και τις Βενεζουέλες (sic), χώρια το ολιγοήμερο και φυσικά ανεπιτυχές πέρασμα από τον ΠΑΟΚ.

Σχολείο του, το Σίμεον Καρίρ Ακάντεμι. Πήρε το «25» προς τιμήν του ταλαντούχου παλιού του φόργουορντ, Μπέντζι Γουίλσον, ο οποίος είχε δολοφονηθεί από μια συμμορία (…), και άρχισε τα σόου.

Το Σίμεον έγινε το πρώτο δημόσιο χάι σκουλ του Σικάγο με δύο διαδοχικούς τίτλους της πολιτείας. Χάρη στον «Μίστερ Ιλινόι», φυσικά.

Κολέγιο μπορούσε να διαλέξει το οποιοδήποτε. Έδωσε τα χέρια με το Μέμφις του Τζον Καλιπάρι. Στην πρώτη και τελευταία χρονιά του στο NCAA οδήγησε τις «Τίγρεις» στον Τελικό. Με 38 νίκες, ρεκόρ για οποιαδήποτε κολεγιακή ομάδα στην ιστορία! Ο πρώτος τίτλος του προγράμματος δεν ήρθε.

Αφενός στον Τελικό ο Μάριο Τσάλμερς (δις Πρωταθλητής και του ΝΒΑ, προτού έρθει στην ΑΕΚ και τον Άρη) ισοφάρισε με τρίποντο στην κανονική διάρκεια και πανηγύρισε η δική του παρέα στο έξτρα πεντάλεπτο. Αφετέρου, και να κέρδιζε το Μέμφις του Ρόουζ αλλά και των βασικών ψηλών, Τζόι Ντόρσεϊ (Ολυμπιακός, Πανιώνιος) και Ρόμπερτ Ντόζιερ (αμέσως μετά Κολοσσός και ΠΑΟΚ), θα έχανε στα χαρτιά το Πρωτάθλημα.

Το 1,7% έδωσε έναν θρύλο

Με το όνομά του μπλεγμένο στο σκάνδαλο που επέφερε την ακύρωση της σεζόν 2007-2008 για τους Μέμφις Τάιγκερς, επειδή οι βαθμοί του στην τελευταία χρονιά του στο Λύκειο ήταν μαγειρεμένοι (δευτερευόντως κι επειδή ο αδερφός του, ο Ρέτζι, ταξίδευε με την ομάδα παρανόμως στο τσάμπα), ο Ρόουζ κίνησε για το ΝΒΑ. Για το Νο.1 στο ντραφτ, θέση που είχε λοκαριστεί σχεδόν από τη στιγμή που ξεκινούσε τη βραχύβια κολεγιακή του θητεία.

Κόμπο γκαρντ 191 εκατοστών με απαράμιλλη έκρηξη, έπαιρνε φόρα και πετούσε προς το καλάθι. Πρώτο βήμα που δεν το προλάβαινε κανείς, σταυρωτές ανάμεσα σε αντιπάλους, πτήσεις πάνω από αντιπάλους… Και σουτάκι μέσης απόστασης με δυνατό πάτημα και άλμα στον Θεό, αυτοπεποίθηση που ξεχείλιζε και παρόλ’ αυτά θα θέριευε περαιτέρω.

Σημειωτέον ότι στο ίδιο ντραφτ στο Νο.4 επελέγη κι ένας γκαρντ με παρεμφερή χαρακτηριστικά. Ένα σκέτο αγρίμι, ονόματι Ράσελ Γουέστμπρουκ. Ο «Pooh», ο οποίος πλέον άκουγε περισσότερο στο «D-Rose», βάσει των scouting reports δεν τον έβλεπε καν τον Ρας τότε. Δεν έβλεπε και την ώρα να πάει οπουδήποτε στην αμερικανική επικράτεια για να αναμετρηθεί με τους καλύτερους και να βγάλει επιτέλους καλά λεφτά. Να βοηθήσει μάνα κι αδερφούς που τόσο εκείνοι τον είχαν βοηθήσει.

Σίγουρα δεν έβλεπε να μένει στο Σικάγο. Πώς να μείνει; Αφού οι Μπουλς παραλίγο να έμπαιναν στα πλέι οφ το ίδιο έτος. Οι πιθανότητες να πάρουν στην κλήρωση την πρώτη επιλογή ήταν 1.7%. Σε ένα παιχνίδισμα της θεάς Τύχης το πήραν. Άρα και το παιδί-θαύμα της περιοχής.

Πέρασε το καλοκαίρι του με τον Κόμπε Μπράιαντ, τον Ντουέιν Γουέιντ αλλά και τους όχι και τόσο μεγαλύτερούς του, ΛεΜπρον Τζέιμς και Καρμέλο Άντονι στην προετοιμασία (ως μέλος της Select Team δαύτος) για τους Ολυμπιακούς της Κίνας, ενσωματώθηκε κάποια στιγμή στους Μπουλς κι άρχισε τις επιδόσεις… Τζόρνταν.

Σε μια ομάδα που δεν είχε δει χαΐρι από το «Last Dance» του 1998, ο πιτσιρικάς έκανε τον κόσμο να ονειρευτεί. Ξανά. Έγινε το πρώτο ντραφτ πικ του συλλόγου από τον «MJ» με 10+ πόντους στις ισάριθμες πρώτες εμφανίσεις του, ο πρώτος ρούκι με 20+ πόντους σε 45 αγώνες από τον «MJ» κοκ. Ρούκι της χρονιάς στο ΝΒΑ, σαν… ξέρετε ποιον «Ταύρο» το 1985, επανέφερε την ομάδα στα πλέι οφ.

Μπροστά του οι Πρωταθλητές Σέλτικς. Πάρτε 36 πόντους, έτσι για να ισοφαριστεί και το ρεκόρ του Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ ως προς το σκοράρισμα ενός ΝΒΑer στο ντεμπούτο του σε ποστ σίζον… Ο αποκλεισμός ήρθε στα επτά ματς, η κλήση στο All Star Game την επόμενη χρονιά. Ο πρώτος «Ταύρος» στη μεγάλη γιορτή, φυσικά μετά τον Τζόρνταν. Ξανά πλέι οφ, αποκλεισμός τώρα από τους Καβαλίερς του ΛεΜπρον. Στράφι οι 26.8 πόντοι του.

Τα καλύτερα δεν είχαν έρθει ακόμη. Σεζόν 2010-2011 και ένας σίφουνας με το «1» στην πλάτη σαρώνει το ΝΒΑ. Έχοντας δίπλα του τον ρολίστα Κιθ Μπόγκανς, με βασικούς ψηλούς τους Κάρλος Μπούζερ και Ζοακίμ Νοά, με φτωχό τέλος πάντων supporting cast, πλην ίσως του ακμάζοντος ακόμη Λούολ Ντενγκ, ο Ρόουζ υπογράφει την τρελή πορεία μέχρι την κορυφή της ρέγκιουλαρ σίζον.

Το 62-20 οφείλεται κυρίως στον πυραυλοκίνητο γκαρντ των 25 πόντων, οι οποίοι γίνονται 27.1 (με τις τελικές πάσες του να παραμένουν 7.7) στην ποστ σίζον και την περαιτέρω πορεία έως τους ανατολικούς τελικούς.

Είναι ο ΜVP του ΝΒΑ. Στα 22 του. Ο νεαρότερος ever.

Όταν ο χρόνος σταμάτησε

Έχει όλον τον κόσμο στα πόδια του. Τα πόδια του όμως τα ρώτησε αν αντέχουν; Παίρνει και το νέο πενταετές συμβόλαιο ώστε να εξασφαλίσει και τα εγγόνια του, βάζει με ακόμα μεγαλύτερη συχνότητα νικητήρια καλάθια (όπως στο χριστουγεννιάτικο 88-87 επί των Λέικερς και στο 106-104 επί των Μπακς), έχει διαστήματα που οι 30άρες του βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.

Αγγίζει και τις 8 ασίστ μέσο όρο για πρώτη φορά, το Σικάγο τερματίζει πάλι πρώτο στην κουτσουρεμένη λόγω λοκ άουτ ρέγκιουλαρ σίζον. Εναρκτήριος αγώνας πλέι οφ με τους Σίξερς και το κακό παραμονεύει σε μια ανύποπτη φάση, δίχως επαφή με αντίπαλο.

Θέλει ένα ριμπάουντ και μια ασίστ για να κάνει τριπλ νταμπλ. Αντ’ αυτών, εισπράττει μια ρήξη χιαστών στο αριστερό γόνατο. Ο σοβαρότερος τραυματισμός, από τους πάμπολλους που θα ακολουθήσουν.

Εκτός από τους συνδέσμους, πειράχτηκε και το μυαλό του. Επόμενο, για έναν παίκτη μάλιστα που στηριζόταν στην αθλητικότητά του, τα γερά πατήματα, την επαφή. Όσο κι αν είχαν ηχήσει καμπανάκια (μια τενοντίτιδα στο άλλο γόνατο αμέσως μετά το ντραφτάρισμα, ένα βαρύ διάστρεμμα που του κόστισε ολόκληρη την επόμενη preseason) και καμπάνες (διάφορες ενοχλήσεις που τον είχαν κρατήσει έξω από 27 αγώνες το 2011-2012), δεν έπαυε να ήταν ο παίκτης που είχε λείψει σε μόλις έξι ματσάκια την πρώτη του τριετία. Πρακτικά, σε κανένα σημαντικό.

Η ολοκλήρωση της τέταρτης σεζόν του έφερε την καταστροφή. Πέμπτη δεν υπήρξε. Παύλα. Σχεδόν ούτε και έκτη. Προς το τέλος της περιόδου 2012-2013 είχε λάβει το ιατρικό “πράσινο φως”, εντούτοις δεν το τόλμησε. Τα άκουσε, από σημαντική μερίδα των οπαδών του Σικάγο. Γύρισε τον Οκτώβριο του 2013. Με φανφάρα.

«Νιώθω καλύτερα από πριν, ακόμα πιο εκρηκτικός. Πηδάω ψηλότερα, είμαι ένας αναβαθμισμένος παίκτης», υποσχόταν. Τον Νοέμβριο, ύστερα από μόλις δέκα (μάλλον μέτρια για τα στάνταρ του) ματσάκια, πάλι νοκ άουτ. Μηνίσκος στο δεξί γόνατο. Τέλος άλλης μιας χρονιάς. Φλερτάρισμα με κατάθλιψη, σήκωμα κεφαλιού, άλλη μια επιστροφή.

Δύο χρόνια ακόμα στην πόλη του, με κάμποσα ups και περισσότερα downs, ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής (με τις ΗΠΑ) του 2010 και του 2014. Με νέους τραυματισμούς, πάντα ένα (και δύο) κλικ κάτω από την πρότερη ταχύτητα. Η αποτυχία του οργανισμού να μπει στα πλέι οφ για πρώτη φορά επί Ρόουζ έφερε το τέλος εποχής. Του Ρόουζ.

Η μυρωδιά του ρόδου δεν χάνεται

Την ανταλλαγή του στους Νικς το 2016 την έφερε βαρέως για πολύ καιρό. Δεν χρειαζόταν να το εξωτερικεύσει. Φαινόταν. Έκανε κοπάνα κι έχασε έναν αγώνα για να περάσει ένα βράδυ με τη μητέρα του στο Σικάγο, δεν γούσταρε την «τριγωνική επίθεση» του Τζεφ Χόρνατσεκ (μα για ποιον τον είχε περάσει, για τον Τζόρνταν στους Μπουλς;), ήρθε κι ο αριστερός μηνίσκος να ολοκληρώσει πρόωρα μια σεζόν 18 πόντων μεν, με πολλά νεύρα δε.

Στα 28 του, αυτός που θα γινόταν βασιλιάς αναγκάστηκε να υπογράψει για το μίνιμουμ των βετεράνων, ώστε να βρεθεί στο πλάι εκείνου που είχε γίνει εν τέλει ο βασιλιάς. Στο πλάι του «King» ΛεΜπρον Τζέιμς, στο Κλίβελαντ. Τίποτα… Μερικά παιχνίδια, η σειρά του αστραγάλου. Αποχώρησε από τις υποχρεώσεις της ομάδας, για να αναλογιστεί το μέλλον του. Αν αξίζει να το παλέψει κι άλλο.

Άξιζε. Γύρισε στους Καβαλίερς, ίσα για να καταλήξει μέσω τριπλού τρέιντ στη Γιούτα και να μείνει ελεύθερος. Απέναντί της έμελλε να ζήσει την πιο φανταχτερή, οργιώδη, συγκινητική βραδιά της δεύτερης ζωής του. Ήδη από τον Μάρτιο του 2018 στη Μινεσότα, κανονικό reunion δηλαδή με τον κόουτς Τομ Θίμποντο, τον Τζίμι Μπάτλερ, τον Τατζ Γκίμπσον, ο Ρόουζ πέτυχε τους Τζαζ στην πρεμιέρα της επόμενης σεζόν.

Πενήντα. Πόντοι του «D-Rose». Από τους πρώτους μετά το τζάμπολ μέχρι και τη βολή για το τελικό 128-125 επί των «Μορμόνων». Και τάπα στο τρίποντο ισοφάρισης του Ντάντε Έξουμ. Όλοι οι συμπαίκτες με τη λήξη πάνω του, όλος ο κόσμος σε παρατεταμένο standing ovation. Αυτός, κλαμμένος, να ευχαριστεί.

Πρώτο ματς της χρονιάς, έτσι; Μα και πρώτο του Ρόουζ, στη μετά Σικάγο εποχή, που έδειξε ποιος ήταν. Ποιος παρέμενε… Δεν ήταν έκλαμψη. Είχε 18 πόντους μέσο όρο εκείνη τη σεζόν, ερχόμενος από τον πάγκο. Έκανε ακριβώς το ίδιο και την επόμενη, στο Ντιτρόιτ –σουτάροντας μάλιστα με 49% εντός παιδιάς, στο υψηλότερο ποσοστό της καριέρας του.

Έτσι επιδραστικός, παράλληλα ως μέντορας νεαρότερων παικτών, έμεινε και το 2020-2021, φορώντας τις φανέλες των Πίστονς και των Νικς. Με τους δεύτερους, στην επιστροφή του στο «Μεγάλο Μήλο» και την πολλοστή επανένωση με τους Θίμποντο και Γκίμπσον, εμφάνισε και το καλύτερο ποσοστό του στα τρίποντα: 41,1%. Ποιος, ο κάποτε άσουτος γκαρντ!

Το επιτόπιο άλμα του δεν ήταν πλέον ένα μέτρο. Δεν κάρφωνε πια συχνά. Σχεδόν καθόλου. Εκτελούσε όμως με συνέπεια από μακριά. Και με ακόμα μεγαλύτερη ακρίβεια από πιο κοντά. Έφτιαξε ανίκητο φλόουτερ, έμαθε ακόμα και να σουτάρει με ταμπλό στις λιγοστές φορές που δεν εφορμούσε κάθετα προς το καλάθι. Προσαρμόστηκε. Στο λαβωμένο του κορμί, στις γενικότερες απαιτήσεις της αλλαγμένης λίγκας και της φιλοσοφίας των συγκεκριμένων ομάδων του.

Τρίτος στην ψηφοφορία για Έκτος Παίκτης της Χρονιάς, ξανάζησε και πλέι οφ. Ακόμα και ως βασικός, ρίχνοντας 30άρα στο ματς που ξεκίνησε. Για να έρθει πάλι το γόνατό του να τον θέσει νοκ άουτ… Ο χρόνος του έκτοτε έφθινε, ο ρόλος του το 2023-2024 στο Μέμφις ήταν περισσότερο να βάλει μυαλό στον σημερινό… Ρόουζ του ΝΒΑ (τον Τζα Μοράντ, ο οποίος πήγε και τραυματίστηκε κι εκείνος…) παρά αγωνιστικός.

Λίγο πριν τα 36 του δεν είχε λόγο να παρατείνει κι άλλο μια καριέρα που όλο έδειχνε να ολοκληρώνεται κι όλο συνεχιζόταν, αναδεικνύοντας πλέον τις ψυχικές αρετές του. Σε μια τελευταία κίνηση κλάσης, έστειλε από ένα τριαντάφυλλο, «rose», όπως επίθετό του, στους 16 ανθρώπους που τον βοήθησαν περισσότερο Βέβαια το «rose» είναι και ο αόριστος χρόνος του ρήματος «rise» στα αγγλικά. «Σηκώθηκε». Ο Ντέρικ Ρόουζ. Όχι μόνο μία φορά.

«I don’t wanna meet, anymore, heartache people
No, no, no, no more heartache people, in my life
You know they ’re always stopping me on the street,
Telling me they ’re gonna make it, this time
And all the time, oh, you know, it’s a lie».

Να μας συμπαθά στο σπαρακτικό «Heartache people» ο Γκραβενίτης, αλλά όντως ο Ρόουζ το είπε και το έκανε. He made it. Με τον πονεμένο τρόπο του, έγινε ο μπασκετμπολίστας που κέρδισε τον απόλυτο σεβασμό.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Η επανάσταση του Στεφ Κάρι