Δεν πονάει τίποτα

Θυμάμαι τον εαυτό μου από τα παιδικά μου χρόνια με μια μπάλα.

Είτε ήταν κουβάρια από κάλτσες στο σπίτι, είτε κουκουνάρια στον δρόμο, είτε φυσικά μια σκισμένη μπάλα στην αλάνα. Από γεννησιμιού μου ήμουν ερωτευμένος με το ποδόσφαιρο.

Αθλητική φλέβα στην οικογένεια είχε η μητέρα μου, η οποία ήταν στα 18 της Πανελλήνια Πρωταθλήτρια στην κωπηλασία, αλλά σταμάτησε για να κάνει οικογένεια νωρίς. Της ζήτησα λοιπόν να με γράψει στην ομάδα του χωριού μου, τον Ιωνικό Διαβατών. Το θυμάται ακόμη και σήμερα που πήγαινα σχεδόν κλαμένος και την παρακαλούσα. Έτσι ξεκίνησε.

Μετά από έναν χρόνο με πήγε ο θείος μου σε ένα δοκιμαστικό του ΠΑΟΚ στο γήπεδο του Μακεδονικού. Κάνω το δοκιμαστικό, κάποιες ασκήσεις τεχνικής και ένα δίτερμα. Με βγάζει πρώτο εκτός, μου λέει «ευχαριστώ, θα τα πούμε». Ο θείος μου απόρησε που με είδε να βγαίνω από το γήπεδο, γιατί είχα βάλει τέσσερα γκολ. Επέμενε να με ρωτάει και, όταν του είπα ότι ζήτησαν το τηλέφωνο του σπιτιού μου, τότε ησύχασε.

Όντως με κάλεσαν και τη νέα χρονιά ξεκίνησα στα Τζούνιορ του ΠΑΟΚ. Έφτασα μέχρι τη δεύτερη ομάδα. Με βοήθησε πολύ η μητέρα μου, η οποία λειτουργούσε περίπου ως μάνατζέρ μου. Κι έτσι, η καθημερινότητα είχε διαμορφωθεί σύμφωνα με το ποδόσφαιρο και όχι με το σχολείο. Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, δεν τα πολυαγαπούσα τα γράμματα.

Είχα τρομερή εξέλιξη στις μεικτές ηλικίες, η οποία όμως ανακόπηκε λίγο, όταν πήγα στο Εφηβικό, λόγω κάποιων τραυματισμών στον προσαγωγό και τη μέση. Είχα μια αποχή έξι μηνών, η οποία σε εκείνη την ηλικία στοιχίζει, γιατί είσαι στη φάση της ανάπτυξης.

Θυμάμαι όλους τους προπονητές να λένε στη μητέρα μου «αν αυτό το παιδί παραμείνει προσγειωμένο, η θέση του θα είναι στα αποδυτήρια της Α’ ομάδας».

Στη Β’ ομάδα το πράγμα είχε γίνει πιο επαγγελματικό, με ταξίδια και νοοτροπία μεγάλης ομάδας. Ήρθαν προπονητές που μας βοήθησαν στην τακτική. Υπήρχε βέβαια και αρκετό ταλέντο, γι’ αυτό και πήραμε το Πρωτάθλημα με παίκτες όπως ο Αθανασιάδης, ο Τσουκαλάς, ο Βοσκόπουλος, ο Μανουσαρίδης.

Άνοιγμα φτερών, ανώμαλες προσγειώσεις

Η εισήγηση του τότε προπονητή ήταν στα 18 να μείνω έναν ακόμα χρόνο και να υπογράψω επαγγελματικό συμβόλαιο τον Δεκέμβριο. Μετά από 12 χρόνια όμως εγώ ήθελα να ανοίξω τα φτερά μου. Βγαίνοντας λοιπόν από ένα προστατευτικό περιβάλλον, διαπίστωσα αμέσως πώς είναι να παίζεις στη Β’ και τη Γ’ Εθνική.

Δεν ξέρω τι είναι πιο σημαντικό σε αυτές τις κατηγορίες. Το ταλέντο; Η υπομονή; Το γερό στομάχι στην ασυνέπεια των πληρωμών, κατάσταση που, αν δεν υπάρχει από πίσω μια οικογένεια να στηρίζει, μπορεί ανά πάσα στιγμή να σε οδηγήσει στην παραίτηση και να ψάχνεις να γίνεις σερβιτόρος; Είδα δηλαδή πολλά ταλέντα να τα παρατούν από τα 19 ως τα 22-23 τους χρόνια.

Το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο ήταν στην Καρδίτσα. Έφευγα πρώτη φορά από το σπίτι μου και νόμιζα ότι πάω σε ξένο κράτος. Μου φάνηκε βουνό. Έμενα σε ένα σπίτι ακατάλληλο να μένει άνθρωπος. Όταν ήρθε να με δει η μητέρα μου και το αντίκρισε, ήταν σε φάση «να πάρουμε το παιδί να φύγουμε».

Έφυγα μετά από δυο μήνες, αφού δεν είχα πάρει ούτε τον πρώτο μου μισθό. Είχε ανάγκη από ένα σέντερ φορ ο Θερμαϊκός Θέρμης του Αλέκου Βοσνιάδη. Ουσιαστικά αυτοπροτάθηκα. Ήθελαν να με δουν σε μια προπόνηση και υπέγραψα αμέσως συμβόλαιο.

Είχε πραγματοποιηθεί ένα παιδικό μου όνειρο. Να είμαι επαγγελματίας.

Και ας ήταν Γ΄ Εθνική. Είχα όμως συμπαίκτες όπως ο Νίκος Παπαδόπουλος, ο Μάριος Αγαθοκλέους, ο Κίνγκ, ο στόπερ του Ιωνικού, και άλλους.

Μετά από μια εβδομάδα έχουμε παιχνίδι Κυπέλλου. Όταν είδα την φανέλα με το νούμερο και το όνομά μου στα αποδυτήρια, ένιωσα άλλος άνθρωπος. Δεν θεωρούσα ότι θα παίξω, παρόλ’ αυτά μπήκα γύρω στο 75΄, κάνω το 0-1 στο 80΄, μας ισοφαρίζουν και βάζω και το δεύτερο γκολ στην παράταση. Επαγγελματικό ντεμπούτο με δυο γκολ στα 18. Με το μυαλό μου έλεγα ότι θα κατακτήσω τον κόσμο. 

Μετά, ξεκίνησαν οι δυσκολίες. Την επόμενη εβδομάδα παίζαμε με την Καστοριά, ομάδα Β΄ Εθνικής. Είχα αντίπαλο τον Χασιώτη, τον οποίον έβλεπα στον ΠΑΟΚ και έλεγα από μέσα μου «σιγά, δεν θα του βάλω γκολ;». Με κατάπιε! Ήταν η πρώτη ανώμαλη προσγείωση.

Έμεινα δυο χρόνια, με πιο παραγωγική τη δεύτερη σεζόν, μέχρι που ήρθε η πρόταση του Εορδαϊκού, ο οποίος είχε στόχο την άνοδο. Τότε συναντήθηκα πρώτη φορά με τον Γιώργο Δεληζήση. Λίγες αγωνιστικές πριν το τέλος, ήμασταν δεύτεροι και έβγαιναν τρεις. Ήμασταν ακόμη μικροί για να αντιληφθούμε ότι στο ποδόσφαιρο χρειάζονταν και άλλα πράγματα εκτός από καλή ομάδα. Δεν τα καταφέραμε, αλλά εγώ εξαργύρωσα την καλή χρονιά με μια μεταγραφή στη Βέροια στη Β΄ Εθνική, βρισκόμενος πιο κοντά στο παιδικό μου όνειρο, να παίξω σε μια μεγάλη ομάδα με κόσμο.

Είχα περιορισμένο χρόνο και ήταν η μοναδική ομάδα από όσες έχω αγωνιστεί που δεν κατάφερα να σκοράρω. Στα μέσα της δεύτερης χρονιάς, είχαμε προπονητή τον Καλαϊτζίδη, έναν πολύ ιδιαίτερο άνθρωπο και για πολλούς δύσκολο. Πίστευε σε ένα πλάνο και ήθελε να το υπηρετήσουμε όλοι. Η φιλοσοφία του ήταν πολύ διαφορετική και δεν μπορούσα να καταλάβω.

Βρεθήκαμε πολλές φορές σε κόντρα, λογομαχήσαμε, έμεινα εκτός ομάδας. Με τα χρόνια, κατάλαβα ότι ήταν ο πιο επιδραστικός προπονητής πάνω μου, με βοήθησε να διαμορφώσω τον χαρακτήρα μου.

Τσαλακώθηκα, φεύγω κακήν κακώς με μοναδική πρόταση από τον Φωκικό, ο οποίος ήταν στην τελευταία θέση και το να σωθεί ήταν παρόμοιο με το να πάρει η Ελλάδα το Euro. Όλοι μού έλεγαν να μείνω, αλλά εμένα το αίμα μου έβραζε. Στον μισό χρόνο έβαλα έξι γκολ, σώθηκε η ομάδα και εγώ ξαναπάτησα στα πόδια μου.

Τότε ήρθε η μεγαλύτερη πρόκληση, στην Κέρκυρα και την Α’ Εθνική, με τον Μάντζιο προπονητή. Έκανα καλή προετοιμασία, σκόραρα στα φιλικά, αλλά ίσως έπρεπε να μιλάω λίγο περισσότερο στους προπονητές. Μέχρι τον Δεκέμβριο έχω παίξει πέντε ματς στο Πρωτάθλημα, αλλά δεν νιώθω καλά.

Πήρα τη λάθος απόφαση να πάω στην Καλαμαριά, η οποία πήγαινε για άνοδο στη Β΄ Εθνική, ώστε να είμαι στο σπίτι μου. Ήταν μια από τις πιο μέτριες χρονιές μου, αλλά ταυτόχρονα ήταν κι ένα σοκ η επιστροφή στη Γ΄ Εθνική, κυρίως όσον αφορά στη νοοτροπία του επαγγελματισμού.

«ΔιαμαΓκόλ»

Είχα φτάσει στα 25. Είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι αν έπρεπε να σταματήσω. Τελικά επικράτησε η αγάπη μου για το ποδόσφαιρο.

Η μόνη πρόταση που είχα ήταν από τον Πανηλειακό, ομάδα ακέφαλη και με τα συμβόλαια στον αέρα. Ακόμα και στον δρόμο για τον Πύργο, ήμασταν μαζί με τον κουμπάρο μου, τον Βοσκόπουλο, στα τηλέφωνα γιο αναζήτηση κάποιας άλλης πρότασης. Σταματήσαμε στη Λάρισα. Ο Βοσκόπουλος υπογράφει εκεί και μεσολαβεί για να πάω στη Δόξα Δράμας, με προπονητή τον Βασιλακάκη.

Έχω χάσει την πρώτη προπόνηση του Πανηλειακού με τη δικαιολογία ότι… έπαθα λάστιχο. Παρακαλούσα να μην μου δώσουν τις 3.000 της προκαταβολής, γιατί διαφορετικά δεν θα μπορούσα να αθετήσω τη συμφωνία λόγω χαρακτήρα. Είχα να παρουσιαστώ και τον Νοέμβριο στον στρατό.

Ευτυχώς, την επόμενη μέρα με πήρε ο Βασιλακάκης και μου λέει «μάζεψέ τα και έλα». Και έτσι πήγα στη Δόξα, ιστορική ομάδα που χαιρόσουν να παίζεις, πραγματικά μια πόλη – μια ομάδα. Στην αρχή, λόγω φανταρικού είχα μειωμένο χρόνο. Όταν πήρα μετάθεση στη Δράμα, έγιναν καλύτερα τα πράγματα. Στα τελευταία πέντε-έξι ματς κάνω δέκα γκολ και βγαίνω τρίτος σκόρερ στην κατηγορία.

Πιο ώριμος πλέον και με προίκα τα δέκα γκολ, περίμενα μια καλή πρόταση από Β’ Εθνική. Παρουσιάστηκε ο Ολυμπιακός Βόλου, μια ομάδα που σε κάθε παιχνίδι της είχε 5.000-7.000 κόσμο στο γήπεδο και σ’ έκανε να αισθάνεσαι κανονικός ποδοσφαιριστής.

Ήταν η πρώτη χρονιά που είχα προσέξει πολύ τη διατροφή μου, γυμναζόμουν καλά και ήμουν στην καλύτερη φυσική κατάσταση της καριέρας μου. Ήμουν η τρίτη επιλογή στους φορ, αλλάζει ο προπονητής, έρχεται ο Κούτσης και στο πρώτο του ματς (με τον Πιερικό εκτός) κρατάει τους δέκα και η μοναδική του αλλαγή είμαι εγώ στην κορυφή. Κερδίζουμε 0-1 με γκολ δικό μου.

Εκείνη η σεζόν ήταν η πιο όμορφη που είχα κάνει μέχρι τότε, βάζοντας 15 γκολ και βγαίνοντας πρώτος σκόρερ στην κατηγορία. Ξαφνικά με γνώριζε ο κόσμος στους δρόμους του Βόλου και με χαιρετούσε. Έβγαινα από το γήπεδο και υπέγραφα αυτόγραφα σε μικρά παιδιά. Εκείνη τη χρονιά μου κόλλησαν και το παρατσούκλι «Διαμαγκόλ».

Είχα αρχίσει να έχω ενοχλήσεις από ομάδες, προπονητές και μάνατζερ. Είχα συμβόλαιο και την επόμενη σεζόν αλλά με λίγα χρήματα. Στο τελευταίο ματς (με την ΑΕΚ, η οποία τότε έπαιζε στη Football League) έχω σκοράρει, κερδίζουμε και την άλλη μέρα κάνω προσφυγή για να μείνω ελεύθερος και να διεκδικήσω ένα καλύτερο συμβόλαιο σε ομάδα Super League. Προσπάθησε να με μεταπείσει ο Αχιλλέας Μπέος, μάλιστα την επόμενη μέρα μού κατέβαλε όλα τα οφειλόμενα. Το μυαλό μου όμως ήταν αλλού, είχα ήδη προχωρημένες επαφές με Πλατανιά και Καλλονή, αλλά τελικά ο Μπέος με κράτησε με ένα καλύτερο συμβόλαιο και με υποσχέσεις ενίσχυσης για να πάμε για άνοδο.

Η ομάδα δεν πέτυχε, μπήκε λουκέτο τον Δεκέμβριο, ενώ παράλληλα είχα και τον πρώτο μου σοβαρό τραυματισμό λίγες μέρες πριν, αποκόλληση τένοντα προσαγωγού, οπότε, χωρίς να έχω πολλές επιλογές, συμφώνησα με τον Αγροτικό Αστέρα, ο οποίος προσπαθούσε να κάνει μια νέα αρχή.

Ξεκίνησα να παίζω τέλη Φεβρουαρίου. Τον Απρίλιο πήγαμε να παίξουμε με τον Απόλλωνα Σμύρνης εκτός. Στη φυσούνα βλέπω τον Δεληζήση, με πλησιάζει, με αγκαλιάζει και μου λέει: «Είσαι έτοιμος του χρόνου να πάμε να ανεβάσουμε μια ομάδα στη Super League;». Δεν έδωσα πολύ βάση. Κερδίζουμε 0-2 με ένα γκολ δικό μου και την άλλη μέρα με ενημερώνει ο ατζέντης μου ότι έχει ήδη συμφωνήσει με κάποια ομάδα, χωρίς να μου πει όνομα. Εξήγησα στον Στολτίδη, τότε Τεχνικό Διευθυντή του Αστέρα, ότι ήταν μια από τις τελευταίες ευκαιρίες που έπρεπε να αρπάξω και με άφησε να φύγω.

Έκανα συνάντηση με τον συγχωρεμένο τον Παύλο Μυροφορίδη, ο οποίος θα αναλάμβανε Τεχνικός Διευθυντής, και μου εξήγησε το πλάνο. Ήθελε να πάρει παίκτες που είχαν… τσαλακωθεί την προηγούμενη χρονιά και ήθελαν να αποδείξουν πράγματα.

Εγώ το μόνο που του είχα πει ήταν ότι ήθελα του χρόνου να κάνω φιέστα με τον γιο μου αγκαλιά…Έτσι, ξεκίνησε ένα πανέμορφο ταξίδι που οδήγησε στην άνοδο του Απόλλωνα Σμύρνης με δέκα δικά μου γκολ και… στη φιέστα με τον γιο μου αγκαλιά!

Είχα υπογράψει ένα ιδιωτικό συμφωνητικό που έλεγε ότι, αν κάνω το 75% των συμμετοχών, θα συνέχιζα και στη Super League με αυξημένες αποδοχές. Φεύγει ο Μυροφορίδης, αναλαμβάνει ο Καζναφέρης και με ενημερώνει ότι δεν με υπολογίζουν. Χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου, έλεγα «γιατί; Αφού το κέρδισα με την αξία μου!».

Στον Άρη, με ψυχή και ενέσεις

Ήμουν πάλι από την αρχή. Τον πρώτο που πήρα ήταν τον Μυροφορίδη, ο οποίος μου είπε ότι θα πάμε σε καλύτερη ομάδα, εννοώντας τον Άρη, όπως αποδείχτηκε αργότερα. Εγώ είχα κάποιους ενδοιασμούς λόγω του παρελθόντος μου στον ΠΑΟΚ, αλλά τον θυμάμαι να μου λέει: «Πάμε, ρε, να γράψουμε ιστορία».

Πρώτη προπόνηση, μπαίνω στα αποδυτήρια, με πλησιάζει ο Δημήτρης Τσακίρης, ο φροντιστής, και αρχίζει να με ψάχνει αν έχω πάνω μου κανένα τατουάζ του ΠΑΟΚ. Ήρθαν να μας μιλήσουν και οι οργανωμένοι οπαδοί που ορθά-κοφτά μας είπαν: «Εμείς θα είμαστε δίπλα σας σε όλα τα γήπεδα, αλλά, αν δεν βγούμε κατηγορία, απλώς κρυφτείτε». Κοιταχτήκαμε όλοι και υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας να κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας να βγάλουμε την ομάδα.

Από το πρώτο παιχνίδι καταλάβαμε σε ποια ομάδα παίζαμε. Το πραγματικό μου όνειρο αρχίζει και γίνεται πραγματικότητα. Σε μια από τις μεγαλύτερες ομάδες της Ελλάδας, με τεράστιο κόσμο, όπως ήθελα από μικρό παιδί. Δέθηκα απίστευτα από τους πρώτους μήνες και το συναντώ μέχρι σήμερα.

Δεν προσποιήθηκα ποτέ ποιος είμαι και έδινα πάντα και την ψυχή μου στο γήπεδο. Μέσα στον αγωνιστικό χώρο ήμουν πιο… οπαδός από αυτούς στις κερκίδες. Αυτά έκαναν τον κόσμο να με αγαπήσει και όχι τα πολλά (16) και σημαντικά γκολ που έβαλα για να ανέβουμε.

Όταν άρχισε ο σχεδιασμός για τη Super League, ο τότε Τεχνικός Διευθυντής, Ντίνος Διαμαντόπουλος, με ενημέρωσε ότι δεν ήμουν στο πλάνο που είχαν σχεδιάσει. Το δέχτηκα και απλώς του ζήτησα μια πίστωση χρόνου ως τον Δεκέμβριο. Του είπα ότι, αν δεν παίξω, θα φύγω μόνος μου, αν και επέμενε ότι δεν θα βρω χρόνο.

Παίζουμε ένα ματς Κυπέλλου με τα Σπάτα, κάνω δυο γκολ, κερδίζουμε 2-1. Με πιάνει ο Ερέρα και μου λέει προς τιμήν του: «Έχω κάνει λάθος με σένα. Όσο είμαι στην ομάδα, θα παίζεις». Μετά από λίγες μέρες φεύγει και έρχεται ο Παντελίδης. Εγώ είχα την βεβαιότητα ότι θα ξαναπαίξω και θα βάλω γκολ, οπότε δεν τα παράτησα. Παίζω με Ατρόμητο, σκοράρω και με φωνάζει ο Διαμαντόπουλος: «Ξέχνα ό,τι έχουμε πει, δεν πας πουθενά».

Φτάνουμε στο περίφημο ματς με την Ξάνθη εκτός. Αν χάναμε, θα έφευγε ο προπονητής και η ομάδα θα έμπαινε σε μεγάλους μπελάδες. Ο Παντελίδης ήθελε να εμπιστευτεί τους Έλληνες. Κερδίζουμε.

Εγώ όμως έχω ήδη το πρόβλημα με την κήλη στη μέση. Ήδη για δέκα μέρες έκανα ενέσεις κορτιζόνης κι έπαιρνα αντιφλεγμονώδη. Σε τρεις μέρες παίζουμε στα Γιάννενα. Στο ξενοδοχείο δεν μπορούσα να περπατήσω. Μου έλεγαν οι συμπαίκτες μου να μη το ρισκάρω. Είχα τρυπημένη μήνιγγα από την επισκληρίδιο στον μυελό και έπρεπε συνέχεια να αφυδατώνομαι, γιατί ζαλιζόμουν, όταν ήμουν όρθιος. Ο μόνος τρόπος ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα. Στις ομιλίες και τα γεύματα κρυβόμουν για να μην με δει το σταφ, γιατί δεν θα με ξεκινούσαν. Δεν γινόταν να μην παίξω.

Στο γήπεδο κάνω άλλες δυο ενέσεις, αλλά δεν υποχωρεί η ζαλάδα. Έκανα ατελείωτο ποδήλατο και ραχιαίους, αλλά η μέση δεν ίσιωνε με τίποτα. Βγαίνω στο ζέσταμα και, όταν αντικρίζω το γεμάτο γήπεδο, δεν πονάει τίποτα. Τελειώνει το ματς, κερδίζουμε και μια ώρα μετά δεν μπορούσα να περπατήσω. Οι πόνοι ήταν αφόρητοι. Έπαιρνα κορτιζόνη, απλώς για να καθίσω στο τραπέζι να φάω.

Όταν ήρθε ο Σιώπης σπίτι μου και με είδε να τρώω στα… τέσσερα, τρόμαξε. Στον Άρη δεν είχαν επίγνωση.

Αναγκαστικά μπήκα για επέμβαση. Με τη βοήθεια του κ. Ψυχίδη και του Βαγγέλη Πανταζή, σηκώθηκα ξανά στα πόδια. Ένιωσα σαν να είχε γίνει θαύμα. Έστω και με καθυστέρηση, αρχές Σεπτέβρη, έκανα ένα υποτυπώδες νέο συμβόλαιο. Στην ουσία, εγώ επανήλθα μετά την πρώτη καραντίνα του covid. Μάλιστα, η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε να τελειώσω την καριέρα μου στον Άρη ως αρχηγός στην ισοπαλία με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα, τότε που είχαμε μείνει 12 παίκτες.

Ήμουν ήδη 33. Ακολούθησαν τα Χανιά και μετά η πρόκληση της Ξάνθης. Επρόκειτο για ομάδα με εγκαταστάσεις και οργάνωση που δεν είχα συναντήσει αλλού και είναι κρίμα το μετά, καθώς τα οικονομικά προβλήματα του Προέδρου οδήγησαν σε λουκέτο.

Αποφάσισα να φύγω με αρκετό δισταγμό στην Κύπρο. Από τα ωραιότερα χρόνια! Βγήκα πρώτος σκόρερ στη Β’ κατηγορία με τον Ονήσιλο, συνέχισα στη Αγία Νάπα την επόμενη χρονιά, αλλά, προκειμένου να είμαι κοντά στους γονείς μου, αποφάσισα το καλοκαίρι του 2024 να γυρίσω στην Ελλάδα για τον Καμπανιακό, ενδεχομένως τον τελευταίο σταθμό στην καριέρα μου.

Υπάρχουν στιγμές που μετανιώνω που έφυγα από την Κύπρο, γιατί την ποιότητα ζωής δεν τη βρίσκεις εύκολα στην Ελλάδα. Παρόλ’ αυτά, προσπαθώ να απολαμβάνω το κάθε αγωνιστικό λεπτό, είμαι ευγνώμων για το ποδοσφαιρικό μου ταξίδι, το οποίο φτάνει σιγά-σιγά στο τέλος του, χωρίς να μου αφήσει κανένα απωθημένο για όσα πέτυχα!

Ο Δημήτρης Διαμαντόπουλος είναι ποδοσφαιριστής.

Επιμέλεια κειμένου: Αλέξης Σαββόπουλος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Θωμάς Ναζλίδης: Κυνηγώντας ένα όνειρο

Νίκος Αγγελούδης: Κρατώ τις καλές στιγμές

Αντώνης Καπνίδης: Με όπλο το πείσμα