Έχουν υπάρξει λογής-λογής “κακοί” στο ΝΒΑ. Διάφοροι ρολίστες, τύπου Τζον Σταρκς, Ντέιλ Ντέιβις και Ματ Μπαρνς, οι οποίοι ειδικεύονταν σε αμυντικές αποστολές και έτσι ακριβώς επιβίωναν στο τοπ, το πιο σκληρό επίπεδο.
Υπήρχαν οι αγκώνες του Μπιλ Λαϊμπίρ και του Ρικ Μαχόρν που δημιούργησαν ολόκληρη σχολή στο Ντιτρόιτ και τους «Bad boys» (…), προεξάρχοντος του παικταρά με το διαβολικό πρόσωπο. Υπήρξαν κι άλλοι σούπερ σταρ, όπως ο Αϊζέια Τόμας δηλαδή, των οποίων το κακό προσωπείο απλώς χρησιμοποιούνταν κατά περίσταση και επ’ ουδενί κάλυπτε το ταλέντο, την κυρίαρχη αγωνιστικά προσωπικότητά τους. Ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ, ο Άλεν Άιβερσον, ο Κέβιν Γκάρνετ, ο ούτως ή άλλως αγαθός στην όψη, Σακίλ Ο’Νιλ.
Και υπήρξε και ο πιο κακός (και όχι τρελός) όλων, ο Ντένις Ρόντμαν, ο οποίος “ενδύθηκε” τη συγκεκριμένη περσόνα. Που συνειδητά έχτισε την καριέρα του πάνω της, αντιλαμβανόμενος τους περιορισμούς στο δικό του ταλέντο, που την “κακία” του την πούλησε με τον καλύτερο και πιο προσοδοφόρο τρόπο. «Bad as I wanna be» δεν είχε τίτλο άλλωστε η αυτοβιογραφία του σούπερ ριμπάουντερ;
Ο Ντρέιμοντ Γκριν αποτελεί ιδιαίτερη, μοναδική περίπτωση “κακού”. Διότι εκτός από καλός ριμπάουντερ είναι ακόμα καλύτερος πασέρ για τη θέση του. Ένας τετράκις Πρωταθλητής, ένας παίκτης που έχει σημαδέψει την εποχή του ως κορυφαίος αμυντικός και ακόμα περισσότερο ως βασικός λόγος καθιέρωσης τάσεων («small ball» στο ΝΒΑ) και συγκεκριμένων σχημάτων («Death lineup» των Γουόριορς).
Κι όμως. Με τα καμώματά του, τα οποία από ένα σημείο και μετά πύκνωσαν και έγιναν σοβαρότερα, η κακή πλευρά του φαίνεται να επισκιάζει την καλή. Χωρίς να το επιδιώκει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι χρονιά στην καλύτερη λίγκα του πλανήτη δεν περνάει δίχως τον Mr. Green στην επικαιρότητα.
Καβαλώντας το άλογο
«Very superstitious,
writing’s on the wall,
very superstitious,
ladders ’bout to fall»
Γεννημένος στις 4 Μαρτίου του 1990 στο Σάγκινο του Μίσιγκαν, πόλη γνωστότερη ως γενέτειρα του Στίβι Γουόντερ, ο Ντρέιμοντ γίνεται από μικρός… φωνακλάς αλλά και παικταράς. Στα πρώτα χρόνια της ζωής του είναι παρών ο βιολογικός πατέρας, Γουάλας Ντέιβις, πιο μετά -όχι για πολύ- ο θετός πατέρας. Ρέιμοντ αυτός στο όνομα (!), Γκριν στο επίθετο. Που το “υιοθετεί” ο μικρός.
Κυρίαρχη φιγούρα στη ζωή του η μητέρα του. Από τη Μέρι Μπάμπερς παίρνει το εκρηκτικό ταμπεραμέντο. Την αυτοπεποίθηση, την εργατικότητα, τη σιγουριά ότι είναι γραμμένο στον τοίχο πως θα γίνει μεγάλος και τρανός μπασκετμπολίστας.
Η φτωχική γειτονιά του, εκεί λίγο βορειότερα από το Ντιτρόιτ, αποκαλείται στην τοπική αργκό Νίκελ. Το τάλιρο, τα ταπεινά πέντε σέντσια. Ξεχωρίζει στα πλέιγκραουντς, αντιλαμβάνεται ότι με σκληρή δουλειά μπορεί να βγάλει σοβαρά λεφτά από το αγαπημένο του άθλημα και όχι πενταροδεκάρες.
Αγωνίζεται πάντα κοντά στο καλάθι, δεν χαμπαριάζει από το ότι δεν παίρνει ποτέ του ιδιαίτερο ύψος και μένει κάτω από τα δύο μέτρα (1.98μ.). Στο ομώνυμο (Σάγκινο) χάι σκουλ της πόλης του έχει μέσους όρους νταμπλ-νταμπλ, μοιράζει και κάμποσες τάπες. Φτάνει πια η ώρα των επιλογών. Καταρχάς, παραμερίζει την αγάπη του και για το φούτμπολ, λόγω της αφοσίωσης στο μπάσκετ. Μετά, επιλέγει Μίσιγκαν Στέιτ αντί (σκέτου) Μίσιγκαν. Και βάζει το όνομά του στην ίδια πρόταση με τον Μάτζικ Τζόνσον.
Ο Ντρέιμοντ Γκριν σε εφηβική ηλικία.
Στην πρώτη χρονιά στο NCAA φτάνει στον Τελικό κόντρα στο Νορθ Καρολάινα. Mάλιστα στο τελικό τουρνουά αποκτά ρόλο και γίνεται ο δεύτερος καλύτερος ριμπάουντερ των Σπάρτανς, επισκιάζοντας το βασικό “4άρι”, Ρέιμαρ Μόργκαν, τον οποίον είδαμε στον Παναθηναϊκό. Ο ίδιος είναι ένας πάουερ φόργουορντ που, με την ευκολία που τα βάζει με ψηλότερους αντιπάλους, ακολουθεί και κοντύτερους, πολύ ταχύτερους. Κλέβει μπάλες, “βλέπει” γήπεδο, βελτιώνεται αγώνα με τον αγώνα.
Πάλι Final 4 το 2010, ως δευτεροετής, κορυφαίος εκτός παίκτης της Big Ten παμψηφεί, παρακαλώ. Το 2011 γίνεται ο μόλις τρίτος «Σπαρτιάτης» με τριπλ νταμπλ, μετά τον Τσάρλι Μπελ και τον Μάτζικ. Το επαναλαμβάνει στην τελική φάση, στην οποία συνολικά έξι παίκτες είχαν τριπλή επίδοση (!), το… διαπράττει και το 2012. Οι άλλοι κολεγιόπαιδες με δύο τριπλ νταμπλ στους «64»; Ο Όσκαρ Ρόμπερτσον και ο Μάτζικ.
Πολυτιμότερος της περιφέρειάς του σε κάθε ψηφοφορία, σκληρότερος από κάθε άλλον στην ομάδα. Μόνο αυτός διασκεδάζει με την άσκηση του Τομ Ίζο, ο οποίος στήνει πέντε παίκτες μέσα στη ρακέτα και άλλους τόσους κατά μήκος της γραμμής του τριπόντου.
Ο ισόβιος (από το 1983 εκεί) κόουτς αστοχεί επίτηδες και θέλει να δει ξύλο για τη διεκδίκηση του ριμπάουντ. Ο Γκριν στο στοιχείο του. Δεν τον περνάει κανείς στα μπλοκ άουτ, αντιθέτως καταφέρνει συνήθως να την γραπώσει την μπάλα ο ίδιος, όταν έχει θέση επιτιθέμενου.
Και… σκάλες να πέφτουν, καταπώς τραγουδάει στο «Superstitious» ο κορυφαίος πληκτράς από τα μέρη του, δεν μασάει. Ούτε και πτοείται. Πρώτος σε κάθε καινούργια πρόκληση. Μιλώντας στο «Bleacher report», ο Όστιν Θόρντον θυμάται που είχε καλέσει τους συμπαίκτες του στο ράντζο των γονιών του, στη λίμνη Μίσιγκαν. Κολύμπι, καβάλημα τζετ σκι, στην προοπτική όμως να καβαλήσουν και τα παρακείμενα άλογα, όλοι κώλωσαν. Πλην του Γκριν.
«Κοίτα με και θαύμασε», είπε στον κολλητό του, τον μακαρίτη Έιντριαν Πέιν, τον οποίον είδαμε επίσης στον Παναθηναϊκό. Τα πόδια του σχεδόν ακουμπούσαν το έδαφος, εντούτοις μια χαρά τα κατάφερε με τη φοράδα Στόρμι. Κι ας μην είχε ξαναδεί από κοντά άλογο.
Ντρέιμοντ Γκριν και Έιντριαν Πέιν στους Σπάρτανς.
Κλειδί της δυναστείας
Επιλέγεται στον δεύτερο γύρο του ντραφτ του 2012 από τους Γουόριορς, παρότι και στην πρώτη πεντάδα συναντάμε ονόματα που δεν θα μακροημερεύσουν στο ΝΒΑ (Μάικλ Κιντ-Γκίλκριστ, Τόμας Ρόμπινσον). Το 35ο πικ παίζει λίγο αρχικά. Βρίσκει χρόνο, να το νικηφόρο σερί. Βάζει και νικητήριο καλάθι κόντρα στους Πρωταθλητές Χιτ. Χάνει 10 κιλά το καλοκαίρι, αγγίζει το νταμπλ-νταμπλ στους μέρους όρους του στην ποστ σίζον, όταν γίνεται βασικός. Έχει δώσει απλώς μια γεύση για όσα χορταστικά ακολουθούν.
Πρωτάθλημα το 2015, τίτλοι και τη διετία 2017-2018, πέντε συνεχόμενοι τελικοί μέχρι το 2019, ένα ακόμα δαχτυλίδι το 2022. Πίσω από τη βροχή τριπόντων των Στεφ Κάρι και Κλέι Τόμπσον, πίσω από το ασταμάτητο σκοράρισμα και του Κέβιν Ντουράντ στους… μεσαίους τίτλους, υπάρχει ο Γκριν να κρατάει τα μπόσικα. Να αναλαμβάνει το μαρκάρισμα αντίπαλων φόργουορντ, αλλά και “5αριών”, ακόμα και “άσων”.
Ψηφίζεται σταθερά στις κορυφαίες αμυντικές πεντάδες του ΝΒΑ, είναι ο αμυντικός της χρονιάς το 2017. Έχει κάνει χρονιά (την προηγούμενη) 14 πόντων με σχεδόν 40% στα τρίποντα, έχει τελειώσει σεζόν με περισσότερα ριμπάουντ και ασίστ από πόντους (2020-2021).
Γίνεται άλλωστε ο μοναδικός ΝΒΑer που έχει πραγματοποιήσει τριπλ νταμπλ χωρίς πόντους!
Το 2017 κόντρα στους Μέμφις καταγράφει 12-10-10 με κλεψίματα. Άλλη του… εξειδίκευση κι αυτή.
Κλέβει μπάλες με μεγάλη συχνότητα, όπως έτσι εύκολα φτάνει στη μια τριπλή επίδοση μετά την άλλη. Ο κόουτς Στιβ Κερ καθιερώνει το «small ball» με τον Γκριν άτυπο σέντερ και οι ομάδες που αντιπαρατάσσουν ανάλογα σχήματα κάνουν μια τρύπα στο νερό.
Ταυτόχρονα, λειτουργεί ενίοτε ως άτυπος “άσος”, κατεβάζοντας την μπάλα και φτιάχνοντας παιχνίδι. Ένας πόιντ φόργουορντ ή, καλύτερα, ένας πόιντ σέντερ. Ο πρώτος τίτλος συμπίπτει με την καθιέρωσή του στο βασικό σχήμα και υπογράφεται από τον ίδιο με τριπλ νταμπλ στον έκτο τελικό για το 4-2 επί των Καβαλίερς, απόντος του σέντερ Άντριου Μπόγκουτ.
Καθιερώνεται λοιπόν και το «Death lineup» στο Γκόλντεν Στέιτ, με “5άρι” τον φίλο μας. Την επόμενη σεζόν διπλασιάζει τις τελικές πάσες του και μοιράζει 7.4, γίνεται και ο πρώτος Γουόριορ με διαδοχικά τριπλ νταμπλ από τον Γουίλτ Τσάμπερλεϊν του 1964. Θα κάνει και τρία συνεχόμενα, θα λάβει την πρώτη του κλήση σε All Star Game (θα ακολουθήσουν άλλες τρεις), θα πραγματοποιήσει έξι νταμπλ-νταμπλ στην ποστ σίζον του 2019, ισοφαρίζοντας κι εδώ τον πατριώτη του από το Μίσιγκαν με τη δεύτερη καλύτερη σχετική επίδοση όλων των εποχών. Τον Μάτζικ Τζόνσον.
Το θέρος του 2019 κερδίζει και νέο τετραετές συμβόλαιο, 100 εκατ. δολαρίων. Το κάποτε παλληκαράκι από το ταλιράκι του Σάγκινο… Είναι η φωνή των αποδυτηρίων στο Σαν Φρανσίσκο, ο φύσει αρχηγός της ομάδας. Αυτός βάζει τις φωνές σε συμπαίκτες, ακόμα και προπονητές. Αυτός βγάζει λόγους πριν τα παιχνίδια. Όχι ο πιο χαμηλών τόνων Κάρι ή ο Τόμπσον ή, έστω, ο μεγαλύτερος όλων, Άντρε Ιγκουοντάλα.
Ντρέιμοντ Γκριν και Στιβ Κερ στους Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς.
Ανθολόγιο χτυπημάτων και μπουνιδιών
Το μπρουτάλ παιχνίδι του ξεφεύγει μερικές φορές. Ελεγχόμενα, στην αρχή. Πιτσιρικάς το 2013 δεν φοβάται να τα βάλει με τον “οδοστρωτήρα” Μπλέικ Γκρίφιν και αποβάλλεται.
Οι τεχνικές ποινές αυξάνονται με την πάροδο των ετών, μα αποτελούν πταίσμα μπροστά σε όσα θα κάνει.
Πρώτα ανησυχητικά δείγματα στα πλέι οφ του 2016. Και κοστοβόρα. Κλοτσάει στα γεννητικά όργανα τον Στίβεν Άνταμς της Οκλαχόμα, έναν από τους πιο ωραίους και πιο καθαρούς παίκτες της λίγκας, στον δε τέταρτο τελικό πλακώνεται με τον ΛεΜπρον Τζέιμς και τον χτυπάει στην ίδια περιοχή. Αποβάλλεται και δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στο πέμπτο ματς, η σειρά με τους «Καβς» γυρίζει και οι «Πολεμιστές» γίνονται η πρώτη ομάδα που χάνει ΝΒΑ finals ενώ προηγούνταν 3-1.
Πιστώνεται με το καλοκαιρινό μπίρι-μπίρι την έλευση του Ντουράντ, σύντομα ωστόσο οι δυο τους τα σπάνε και τσακώνονται εν ώρα αγώνα τον Νοέμβριο του 2018. Ο Γκριν τιμωρείται από την ομάδα του με ποινή ενός αγώνα, στο τέλος της περιόδου ο «KD» φεύγει ως ελεύθερος…
Στο… πελατολόγιό του συναντάμε τον Άντονι Ντέιβις, τον Τζέιμς Χάρντεν, αμέτρητους άλλους. Έχει χρεωθεί αντιαθλητικό φάουλ ένα δευτερόλεπτο μετά το τζάμπολ (!), έχει πατήσει επίτηδες τον πεσμένο Ντομάντας Σαμπόνις. Κατέστρεψε και τη σεζόν 2022-2023 από το ξεκίνημά της…
Σε προπόνηση των Γουόριορς ρίχνει εν ψυχρώ και με απίστευτη δύναμη μια μπουνιά στο πρόσωπο του Τζόρνταν Πουλ, σοκάροντας τους πάντες. Εντός και εκτός συλλόγου, μια και το βίντεο διαρρέει. Ο οργανισμός τον στέλνει σπίτι του για μερικές εβδομάδες, πάντως στο τέλος της χρονιάς εκείνος που φεύγει για άλλη ομάδα είναι ο νεαρός σούτινγκ γκαρντ.
Για να φτάσουμε στο ξεκίνημα της περιόδου 2023-24 που εκπλήσσει αρνητικά ακόμα και τους φανατικούς υποστηρικτές του. Κόντρα στο Κλίβελαντ σπρώχνει εκτός φάσης τον Ντόνοβαν Μίτσελ, ο οποίος σηκώνεται και ανταποδίδει το σπρώξιμο. Ο Γκριν χρεώνεται με δεύτερο “Τ”, μετά από εκείνο δευτερόλεπτα νωρίτερα για τη μανούρα με τον πάντα πράο Τζάρετ Αλεν. Παίρνει την άγουσα για τα αποδυτήρια, κλαίγεται ότι του έχει βγει το όνομα και αδικείται. Μάλιστα…
Δεν περνάνε παρά τρεις ημέρες και κάνει κεφαλοκλείδωμα στον Ρούντι Γκομπέρ της Μινεσότα! Μπαίνει απρόσκλητος σε τσακωμό των Κλέι Τόμπσον και Τζέιντεν ΜακΝτάνιελς, πάει να αποκεφαλίσει τον πανύψηλο Γάλλο. Πρόστιμο και πέντε αγώνες έξω η “καμπάνα” του ΝΒΑ.
Γυρίζει, μένει ήσυχος για πέντε ματσάκια και κόντρα στους Σανς χτυπάει στο ξεκούδουνο τον Γιουσούφ Νούρκιτς στο πρόσωπο. Oι Γουόριορς έχουν την επαναφορά, ο βετεράνος φόργουορντ-σέντερ ζητάει την μπάλα, έχοντας βάλει πλάτη τον αντίπαλό του. Προτού την πάρει, γυρίζει και χώνει ένα μπουκέτο στον Βόσνιο, σωριάζοντάς τον στο παρκέ. «Ο τύπος χρειάζεται ιατρική βοήθεια», σχολιάζει το τελευταίο θύμα του. Ο Γκριν τιμωρείται επ’ αόριστον από το ΝΒΑ, εν τέλει επανεμφανίζεται ύστερα από απουσία 12 αγώνων.
Everybody loves (and hates) Draymond
Η προσφορά του τόσα χρόνια στον καλιφορνέζικο σύλλογο είναι τόσο μεγάλη που διοικούντες, προπονητές και συμπαίκτες (έχουν βαρεθεί να) κάνουν τα στραβά μάτια. Καλή η φιλία, κακό το ντάντεμα, όταν δεν συνοδεύεται από μεταμέλεια…
Ψελλίζει διάφορες γελοίες δικαιολογίες μετά από κάθε μπουνίδι του, δεν βάζει μυαλό. Ο Κερ είχε πει ότι η αμέσως προηγούμενη σεζόν καταδικάστηκε σε αποτυχία ένεκα εκείνου του ντιρέκτ στον Πουλ και του εύλογου κακού κλίματος που υπήρχε επί μήνες. Έσπευσε όμως πολλάκις έκτοτε να υπερτονίσει τα όσα αγωνιστικά καλά συνεπάγεται η παρουσία του πάνω στο παρκέ.
«Είναι κακός, αλλά όπως ο Τζόκερ του Τζακ Νίκολσον. Όλοι τον αγαπάνε, όλοι αυτόν θέλουν να βλέπουν».
Ετσι τον είχε δικαιολογήσει μέχρι και ο συνιδιοκτήτης των Γουόριορς, Πίτερ Γκούμπερ, πολλά χρόνια βέβαια πριν τα επεισόδια που προκάλεσε ο Γκριν στο τέλος του 2023. Παρεμπιπτόντως, ο Γκούμπερ ήταν παραγωγός σε εκείνον τον «Μπάτμαν» του 1989.
Έπειτα από λίγα χρόνια έσπασε ρεκόρ τηλεθέασης η κωμική σειρά «Everybody loves Raymond», με πρωταγωνιστικό -ομώνυμο- χαρακτήρα εκείνον που ενσάρκωσε ο όντως πολύ συμπαθής βάσει σεναρίου, Ρέι Ρομάνο. Ο… «Ντρέι», όπως τον αποκαλούν χαϊδευτικά οι πολύ δικοί του, δεν είναι ακριβώς ο ορισμός του συμπαθητικού τύπου.
«Πρέπει να είναι ο μαλάκας, γιατί αυτό χρειάζεται η ομάδα του».
Η κυρά Μαίρη, η μητέρα του, το έχει πει αυτό, υπερασπιζόμενη τον ρόλο του κανακάρη της στο Σαν Φρανσίσκο, ο οποίος και καλά είναι ο σκληρός δίπλα στα καλά παιδιά, αυτός που τραβάει τα βέλη, ώστε να δέχονται οι άλλοι τους επαίνους.
Όπως και να ‘χει, ο γιος της έγινε γρήγορα και ο ΝΒΑer με τις περισσότερες αποβολές σε παιχνίδια από οποιονδήποτε άλλον εν ενεργεία και οι επιτυχίες του, όπως και η λάμψη των Χρυσών μεταλλίων από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 και το 2021, επισκιάζονται από τις κατοπινές “παλληκαριές” του. Φανατικός μουσικόφιλος, στα ακουστικά που έχει στα αφτιά του σε κάθε προθέρμανση αγώνα μάλλον πρέπει να βάλει μία άλλη επιτυχία του Στίβι Γουόντερ.
Το «Be cool, be calm (and keep yourself together)».
Ο Ντρέιμοντ Γκριν με τη φανέλα των ΗΠΑ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Τσαρλς Μπάρκλεϊ: Οι άξεστοι τρόποι ενός «Σερ»
Η αβάσταχτη απλότητα του (περίπλοκου) εαυτού του Ντένις Ρόντμαν