Εκείνη η μυρωδιά… Αυτή η αίσθηση των πραγμάτων που ακόμη καπνίζουν δεν είχε φύγει τελικά ποτέ από το μυαλό μου. Δεν την είχα ξεχάσει, όμως δεν πίστευα ότι θα μου ήταν τόσο κοντινή…
Δυστυχώς έχω εμπειρίες από καταστροφικές πυρκαγιές και φτάνοντας προ ημερών στις Ροβιές και τη Λίμνη, ώστε να προσφέρουμε τρόφιμα και άλλες αναγκαίες προμήθειες, δεν είδα κάτι που δεν περίμενα.
Το 2007 είχε καεί το σπίτι ενός συχωριανού του πατέρα μου στο Μάτεσι Ηλείας… Εκεί, κοντά στην Ανδρίτσαινα, είχε σταματήσει η μεγάλη φωτιά. Το 2018 είχε καταστραφεί ολοσχερώς το σπίτι μας στην Κινέτα, στο οποίο δεν βρισκόταν κανένας. Στο Μάτεσι, αντίθετα, ήταν ο πατέρας μου και πήγα άμεσα να τον βρω. Ουσιαστικά δέκα κάτοικοι σώσαμε το χωριό, κόβοντας δέντρα.
Καθόμασταν στην πλατεία και περιμέναμε τη φωτιά… Έκαψε ό,τι βρήκε στο διάβα της, μαζί με ένα σπίτι του χωριού και κατορθώσαμε να την σταματήσουμε εκεί.
Μας είχε βοηθήσει ένα ρωσικό αεροπλάνο που είχε νοικιάσει η πολιτεία. Ωστόσο, εκτός των σπιτιών που σώθηκαν, η καταστροφή ήταν ολική σε δέντρα και ελιές, τις οποίες χάσαμε κι εμείς.
Στον δρόμο για τις Ροβιές, η εικόνα αποκαρδιωτική, σχεδόν σπαρακτική και απόκοσμη. Ήταν σαν να άκουγες, εκτός από τους λυγμούς των πληγέντων, και τα ίδια τα δάση να κλαίνε.
Εικόνες που απαθανάτισε ο Μάκης Δρελιώζης στη διαδρομή προς τις Ροβιές.
Η καταστροφή είναι τεράστια, ανυπολόγιστη. Βουνά δεξιά και αριστερά και σε κάποια γειτονικά χωριουδάκια είχαν σωθεί μερικά σπίτια. Αναρωτιόμασταν πώς έγινε αυτό. Προφανώς από πυροσβέστες και από τους ντόπιους, που δεν θέλησαν να αφεθούν στη μοίρα τους.
Το σκηνικό ήταν γνώριμο στα μάτια μου, όμως δεν «έκλεβε» το σφίξιμο στο στομάχι που αισθανθήκαμε όλοι. Κάποια άλλα παιδιά, ωστόσο, ήταν σοκαρισμένα, γιατί ήταν η πρώτη φορά που αντίκριζαν κάτι τέτοιο.
Από την πλευρά μου, λόγω και της δικής μου εμπειρίας, γνώριζα και τι να περιμένω από τον ταλαιπωρημένο κόσμο εκεί. Ήταν αγανακτισμένοι, καθώς λιγότερο από δύο μέρες νωρίτερα πάλευαν με τις φωτιές.
Μουντζουρωμένα πρόσωπα, στα οποία δεν ήταν «σημαδεμένη» απλώς η απόγνωση, αλλά και η απορία για το τι θα γίνει την επόμενη μέρα. Μιλήσαμε με ορισμένους. Ήταν εύλογα σαστισμένοι.
Δεν είναι εύκολο να αντιληφθείς την εικόνα από τη μία μέρα στην άλλη. Το πλαίσιο είναι διαφορετικό και αν δεν έχεις ζήσει κάτι ανάλογο, δεν είναι εφικτό να τους καταλάβεις. Το ίδιο είχε συμβεί, και μάλιστα, με νεκρούς, στο Μάτι.
Πριν λίγο από την παραλία #Ροβιές
Είναι με καΐκι και ενημερώνουν για οποίον χρειάζεται βοήθεια.
Πηγή Σταυρούλα αναγνώστου/. Απο Forecast Weather pic.twitter.com/jBoJDe4MRC— Spyros. ♋🌨️❄️⛈️🪐🏀⚪🔴 (@spyros78043899) August 4, 2021
Δεν είχαμε την ευκαιρία να συναντήσουμε και να μιλήσουμε με πυροσβέστες. Η φωτιά είχε κάψει ό,τι είχε να κάψει στην περιοχή και οι δυνάμεις είχαν αποχωρήσει.
Στον δρόμο είδαμε τις διορθώσεις για το νερό και το ρεύμα, που ήταν απαραίτητα. Η εικόνα θύμιζε σεληνιακό τοπίο. Εκεί που μέχρι μερικές ώρες πριν υπήρχαν πεύκα με ύψος 30 μέτρων, πλέον δεν υπάρχει τίποτα…
Από την πρώτη στιγμή που είδαμε στην τηλεόραση τις εικόνες από την Αττική και την Εύβοια, θυμήθηκα όσα είχε ζήσει η οικογένειά μου το 2007 και το 2018. Τα πρώτα δύο βράδια, κλείνοντας το μαγαζί μου στη Νέα Σμύρνη και πριν επιστρέψω στο σπίτι μου στη Νίκαια, αποφάσισα να βγω στην Εθνική και να φτάσω ως τη Βαρυμπόμπη. Μετέφερα μερικές προμήθειες, ατομικά.
Την επομένη μίλησα με κάποια παιδιά από τους «Πάνθηρες» του Πανιωνίου, καθώς είναι γνωστή και συχνή η ανθρωπιστική δράση τους σε παρόμοιες περιπτώσεις. Πήγαμε μερικά πράγματα στον «Άλλο άνθρωπο», τον Κώστα Πολυχρονόπουλο, στο Μεταξουργείο. Είναι εκείνος που μαγειρεύει καθημερινά και μοιράζει φαγητό σε εκατοντάδες πολίτες.
Είχα κάνει μία παραγγελία στην κάβα μου για νερά, όμως τα παιδιά μού είπαν ότι έχουν πάει και δεν θα χρειάζονταν. Έψαξα να βρω πού μπορώ να τα δώσω και είδα στα social media μία ανάρτηση του φίλου, Μάριου Χαλκιαδάκη, ο οποίος είχε την ιδέα για τη μεταφορά προμηθειών σε Ροβιές και Λίμνη.
Αφού μιλήσαμε με τον Μάριο στις 7 Αυγούστου, μου είπε ότι την επομένη θα αμπαλάρουν τα πράγματα για να φύγουν για την Εύβοια.
Ο Μάκης Δρελιώζης (μπροστά, δεξιά), σε φωτογραφία με όσους βοήθησαν ώστε να συγκεντρωθούν, να πακεταριστούν και να φύγουν οι πολύτιμες προμήθειες τροφίμων και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης για τους πληγέντες των πυρκαγιών της Εύβοιας. Στην πίσω σειρά, με τις λευκές μπλούζες, διακρίνονται οι Γιάννης Γκαγκαλούδης και Μάριος Χαλκιαδάκης / Photo by: Makis Dreliozis – Facebook.
Πήγα να βοηθήσω τα παιδιά στο αμπαλάρισμα των τροφίμων και άλλων προϊόντων που είχαν μαζέψει με τον Γιάννη Γκαγκαλούδη. Μαζί με προμήθειες που είχε προσφέρει ο Δήμος Βούλας, που είχε νοικιάσει κι ένα μεγάλο φορτηγό για τη μεταφορά στη Λίμνη.
Μιλήσαμε με κάποιους αρμόδιους από τις Ροβιές, ώστε να φύγουν ένα μεγάλο φορτηγό και άλλα δύο, λίγο μικρότερα, για την περιοχή. Ήμασταν άνθρωποι που αρχικά ψαχτήκαμε μόνοι μας.
Σαφώς και μετρά κυρίως η συλλογική προσπάθεια, ωστόσο συχνά πρέπει να πάρεις μία ιδιωτική πρωτοβουλία για να βοηθήσεις και θέλαμε να το κάνουμε χωρίς προβολή.
Αν θέλεις, θα βρεις γνωστούς ή φορείς που κινητοποιούνται. Αρχικά δεν είχα σκοπό να πάω στις Ροβιές, όμως όλο και περισσότεροι από εκείνους που ήμασταν εκεί για να πακετάρουμε, θελήσαμε να ταξιδέψουμε.
Προσθέσαμε μερικά πράγματα στο αυτοκίνητό μου και τελικά, εκτός από τα τρία φορτηγά, ξεκινήσαμε και τρία Ι.Χ..
Μικρή στάση για τον Μάκη Δρελιώζη και την ομάδα που πρόσφερε προμήθειες στους πληγέντες των πυρκαγιών, στον δρόμο για τις Ροβιές / Photo by: Προσωπικό αρχείο Μάκη Δρελιώζη.
Αυτό που συζητούσαμε κυρίως στη διαδρομή με τα υπόλοιπα παιδιά ήταν το τι μπορούμε να κάνουμε και ως χώρα και ως ατομική ευθύνη του καθενός, στο κομμάτι τις πρόληψης.
Εμείς κάνουμε ό,τι κάνουμε από αγάπη. Κοιτάξαμε στα μάτια ανθρώπους συγκινημένους και ευγνώμονες, όμως η ουσία είναι να μην χρειάζεται να φτάνουμε σε αυτό το σημείο.
Πρέπει τα λόγια να γίνουν πράξεις και να μην καθόμαστε απλώς πίσω από ένα πληκτρολόγιο να γράφουμε και να κριτικάρουμε δίχως κόστος. Δεν γίνεται μόνο να σιχτιρίζουμε μπροστά σε τέτοιες καταστροφές και γινόμαστε και «ειδικοί», από λοιμωξιολόγοι ως πυροσβέστες και δασολόγοι…
Σημασία έχει η μεγάλη εικόνα, όπως συνέβη και με τον κορονοϊό. Για όλα αυτά, βεβαίως, πρέπει να υπάρχει παιδεία, ώστε να αναζητούνται και να βρίσκονται λύσεις.
Στις φωτιές, η πρόληψη είναι το παν. Πρέπει να μάθουμε τα απλά πράγματα. Από το να μην πετάμε ένα χαρτάκι από το παράθυρο του αυτοκινήτου μας -κάτι που έχουμε κάνει όλοι- μέχρι τα υπόλοιπα που δεν πρέπει να κάνουμε και με τα οποία θέτουμε σε κίνδυνο τη γη μας.
Ο πλανήτης υπάρχει χιλιάδες χρόνια. Εμείς είμαστε περαστικοί και φιλοξενούμενοι. Εμείς έχουμε κυρίως ανάγκη τον πλανήτη… Θα πρέπει να φροντίσουμε, σε αυτή την επίσκεψή μας, να μην γινόμαστε τοξικοί απέναντί του, με τη συμπεριφορά μας.
Μάθαμε να καθόμαστε σε έναν καναπέ, με τον κλιματισμό αναμμένο περισσότερες ώρες από όσες πρέπει και ξεχνάμε να τον κλείσουμε. Μάθαμε να πηγαίνουμε για λίγα μέτρα στο περίπτερο με το αυτοκίνητο και πολλοί ακόμη πετούν το τσιγάρο από το παράθυρο…
Μπορούμε, αρχικά ατομικά και στη συνέχεια συλλογικά, να κάνουμε τα απλά πράγματα και για εμάς και για τον πλανήτη.
Στους αθλητές το στοιχείο της συλλογικότητας και της προσφοράς είναι μάλλον λίγο πιο ενισχυμένο, γιατί έχουν μάθει στη συνύπαρξη και τη συνεργασία. Οι άνθρωποι του αθλητισμού έχουν ομαδικό πνεύμα και ξέρουν τι να κάνουν χωρίς να ρωτήσουν και να χάσουν χρόνο.
Εμείς ήδη συζητούμε αυτή η αρχική προσπάθεια με τις προμήθειες στις Ροβιές και τη Λίμνη να έχει και συνέχεια. Σε αυτές τις περιοχές, σε 10-15 μέρες θα λείπουν πάλι βασικά πράγματα από τους κατοίκους. Είμαστε μία παρέα δέκα ατόμων που ξεκινήσαμε μία προσπάθεια με αυτό που λέμε «στόμα με στόμα» και διαπιστώσαμε πως ο κόσμος το αγκάλιασε. Λάβαμε πολλά μηνύματα και πρόθεση προσφοράς για τις επόμενες ενέργειές μας.
Ο Μάκης Δρελιώζης (δεύτερος από αριστερά), ανάμεσα στον Φράνκι Κινγκ, τον νυν υπουργό Υγείας, Βασίλη Κικίλια και τον Αντόνιο Χάρβεϊ, σε αγώνα Πανιωνίου-Λάρισας, τον Ιανουάριο του 1998 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Το θέμα είναι να υπάρξει αρχικά πρόληψη, ακόμη και με βοήθεια του στρατού τους καλοκαιρινούς μήνες, με περιπολία ή και καθαρισμό δασικών μονοπατιών. Να μεριμνήσει άμεσα το κράτος, καθώς όλες αυτές οι καταστροφικές πυρκαγιές θα έχουν άμεσο αποτέλεσμα και τον χειμώνα, όταν δύσκολα θα γλιτώσουμε τις πλημμύρες από τις βροχές…
Το επόμενο ζήτημα είναι η άμεση συντονισμένη βοήθεια από τους φορείς, αφού δεν αποφύγαμε να φτάσουμε πάλι σε καταστάσεις όπως αυτές που ζήσαμε στην Εύβοια, την Αττική και άλλες περιοχές της χώρας. To 2009 βιώσαμε μία οικονομική κρίση. Από το 2019 ζήσαμε και ζούμε ακόμη μία υγειονομική κρίση, με την πανδημία.
Πλέον, αντιμετωπίζουμε και καταστροφές στην καθημερινότητά μας τις οποίες με σωστή διαχείριση εξαρχής θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει. Διότι είναι αποτελέσματα έλλειψης παιδείας και οργάνωσης. Η επίσκεψη στις Ροβιές μού θύμισε άσχημες καταστάσεις που εγώ και η οικογένειά μου είχαμε βιώσει στο παρελθόν.
Όταν επέστρεψα στο σπίτι θέλησα να μοιραστώ με τα παιδιά μου όσα είδα με τα μάτια μου στην Εύβοια. Να τους μιλήσω και να τους εξηγήσω αρχικά γιατί χρειάστηκε να φύγω απροειδοποίητα. Τους έδειξα φωτογραφίες και βίντεο που τράβηξα. Προσπαθώ να τους μάθω και να τους δείχνω τι μπορούν να κάνουν ατομικά και συλλογικά. Πώς μπορούν και πρέπει να βοηθούν τον συνάνθρωπό τους.
Τους εξηγώ ότι μπορεί και οι ίδιοι να βρεθούν σε μία παρόμοια δυσκολία και να χρειαστούν το χέρι του διπλανού τους. Λένε πως συχνά σε αυτό τον κόσμο πορευόμαστε μόνοι μας. Είναι καλύτερο, ασφαλέστερο και πιο ωραίο να μοιραζόμαστε, να προσφέρουμε και να βοηθούμε ο ένας τον άλλον.
Φωτογραφίες από τις ετοιμασίες των προμηθειών και (στη μέση) το ταξίδι των φίλων του Μάκη Δρελιώζη προς τις Ροβιές / Photos by: Προσωπικό αρχείο Μάκη Δρελιώζη.
Ο Μάκης Δρελιώζης είναι παλαίμαχος διεθνής καλαθοσφαιριστής.
Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: