Στο χέρι μας είναι να κάνουμε τον κόσμο όπως τον θέλουμε. Εμείς επιλέγουμε πώς θα θρέψουμε την ψυχή και το σώμα σε εμάς και τα παιδιά μας.
Ο Σταγειρίτης Αριστοτέλης είπε πως η «ευτυχία δεν βρίσκεται στα πλούτη αλλά στην ηρεμία της ψυχής».
Πόσο σπουδαίο και εύκολο να διαβαστεί, και πόσο δύσκολο να κερδηθεί σε έναν κόσμο όπου από μικρά παιδιά διδαχθήκαμε το αντίθετο.
Τι και αν τώρα έχουμε εμείς τον ρόλο του δασκάλου, η διδασκαλία έμεινε στην ίδια τάξη χρόνια τώρα. Θέλουμε και απαιτούμε από τα παιδιά μας να έχουν ευγένεια, αγάπη, ειλικρίνεια, καλούς τρόπους, όμως στα αλήθεια τι κάνουμε γι αυτό; Τι παραδείγματα δίνουμε ως πρότυπα στα μάτια που είναι στραμμένα πάνω μας σε κάθε κίνησή μας; Στα τεντωμένα αυτάκια τους, σε κάθε έκφραση του λόγου μας…
Πολλές φορές, πρώτα πράττουμε και μετά σκεφτόμαστε. Πολλά τα θεωρούμε ασήμαντα και τα προσπερνάμε, ενώ για κάποια άλλα απλά δεν έχουμε χρόνο να ασχοληθούμε. Γιατί παλεύουμε να φτιάξουμε τη ζωή μας και ξεχνάμε να τη ζήσουμε. Ξεχνάμε να τη προστατεύσουμε. Και μετά, περιμένουμε να ανθίσει ένα λουλούδι στο οποίο αντί για νερό του ρίχνουμε δηλητήριο.
Πρόσφατα, διάβασα μια έρευνα για ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι (fortnite), το οποίο έχει γίνει εθιστικό ακόμη και σε παιδιά του Δημοτικού. Η κεντρική ιδέα του παιχνιδιού είναι ότι νικητής θα είναι μονάχα ένας παίκτης. Αυτός που θα επιζήσει σκοτώνοντας τους υπόλοιπους.
Αν και επιτρέπεται να το παίξεις μόνο εάν είσαι άνω των 13 ετών, μου μοιάζει πολύ υποκριτικό το ηλικιακό όριο, καθώς κυκλοφορεί παντού ελεύθερο. Παιδοψυχολόγοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, όμως τα κέρδη της εταιρίας που αγγίζουν τα 3.5 δις δολάρια το χρόνο βάζουν στο αθόρυβο τη φωνή τους.
Τα αποτελέσματα είναι ανησυχητικά, καθώς λένε πως «μεγαλώνει» άγρια παιδιά. Στην Ελλάδα, πολλοί γονείς είναι σε απόγνωση, καθώς τα παιδιά τους έχουν αναπτύξει συμπτώματα εξάψεων και επιθετικής συμπεριφοράς.
Νομίζουμε ότι είναι ένα απλό παιχνίδι, όμως τα πράγματα είναι σοβαρά και κρύβουν πολλούς κινδύνους. Όχι μόνο για τα πολλά ηλεκτρονικά παιχνίδια, τα οποία προωθούν το μίσος και τη βαρβαρότητα, αλλά και για κάποιες συνήθειες της καθημερινότητας μας.
Κάθε πολυκατάστημα παιχνιδιών έχει μετατραπεί σε «εργοστάσιο» όπλων. Είναι φανερό πως από μικρή ηλικία προσπαθούν να μας εξοικειώσουν με τα όπλα και τον «αόρατο» εχθρό. Σκεφτείτε πως στην Αμερική, τις πρώτες 15 ημέρες του 2019, έχουν χάσει τη ζωή τους από όπλα 521 άνθρωποι, με τους 98 να είναι ανήλικοι.
Τα όπλα δεν είναι παιχνίδια, αλλά ένα εργαλείο διδασκαλίας του μίσους και η επιλογή ανάμεσα στο μίσος και την αγάπη είναι δική μας υπόθεση.
Το ίδιο ισχύει και για ένα κομμάτι της τηλεόρασης, το οποίο παράγει τηλεπαιχνίδια «επιβίωσης» και έρωτες κατά παραγγελία με έπαθλο την ψυχική εξαθλίωση, το μηδενισμό των συναισθημάτων και την απαξίωση των ανθρώπινων σχέσεων.
Ψάχνουμε να ταΐσουμε το σώμα των παιδιών μας με τη καλύτερη και πιο υγιεινή τροφή, ενώ αδιαφορούμε, ταΐζοντας το μυαλό τους με ό,τι πιο ανθυγιεινό κυκλοφορεί.
Μήπως ως άνθρωποι, γεννημένοι με θαυμαστή νοημοσύνη, οφείλουμε να αναλάβουμε δράση; Γιατί δεν είναι αστείο, αλλά αρκετά επικίνδυνο.
Μήπως ήρθε η ώρα να πατήσουμε το κόκκινο κουμπί; Να γίνουμε εμείς το πρότυπο που θα θέλαμε να έχουν τα παιδιά μας;
Μήπως να βοηθήσουμε το παιδί να ανακαλύψει το βάθος της ψυχής του; Τις δυνατότητες του, το ταλέντο του;
Να χρησιμοποιήσουμε τον αθλητισμό ως ασπίδα απέναντι σε όλα αυτά. Όχι για να γίνει κάποιος πρωταθλητής, αλλά καλύτερος άνθρωπος μέσα από αυτό. Να μάθει να συνεργάζεται, να προσφέρει, να αγωνίζεται, να αγαπά.
Το κάθε παιδί είναι μοναδικό και όταν πάψουμε να παράγουμε αντίτυπα και αρχίσουμε να δημιουργούμε μοναδικότητες, ίσως έρθουν καλύτερες μέρες…
Ο καλύτερος τρόπος για να προβλέψουμε το μέλλον μας, είναι να το δημιουργήσουμε.
Πόσο θαυμάζω ένα ορεινό χωριό της Φθιώτιδας, την Παύλιανη, όπου οι άνθρωποι, με συνεργασία και αυτοοργάνωση, δημιούργησαν κάτι το μοναδικό. Φυσικό πάρκο αναψυχής μέσα στο δάσος και κατά μήκος του ποταμού.
Μαγικά μονοπάτια με διάφορες αθλοπαιδιές που ξυπνούν μέσα σου το παιδί, άρα την ευτυχία. Κάθε σου βήμα και μια ευχάριστη έκπληξη με κούνιες που αιωρούνται, δεντρόσπιτα, πολύχρωμες αιώρες. Το υπέροχο γεφύρι το οποίο, διασχίζοντάς το, είναι σαν να παίζεις πιάνο με τα πόδια σου, με κεντρικό σύνθημα «η μουσική γεφυρώνει». Πόσο υπέροχο.
Το πιάνο της Παύλιανης / Photo by: Anna Fotoglou.
Μέχρι και οι κάδοι σκουπιδιών είναι όμορφοι εκεί, γιατί τους ζωγράφισαν με αγάπη και μεράκι, όλοι μαζί.
Μικροί και μεγάλοι νιώθουν χρήσιμοι για τον τόπο τους. Συνεργάζονται με κοινό όραμα τον άνθρωπο. Η πράξη είναι η πιο ουσιαστική διδασκαλία και εκεί το ξέρουν καλά.
Διδάσκουν στα παιδιά τον τρόπο, το να βλέπεις το όμορφο, ακόμη και μέσα στο σκοτάδι. Τους μαθαίνουν ότι πελεκώντας ένα βράχο μπορείς να φτιάξεις ένα παγκάκι για έναν περαστικό ταξιδιώτη και να βιώσεις πως ακόμη και κάτι άψυχο και σκληρό μπορεί να αποκτήσει ζωή που κάπου κάπου ανασαίνει.
Οι κάδοι σκουπιδιών στην Παύλιανη.
Πώς μπορώ να μη διακρίνω με περίσσιο θαυμασμό το φωτεινό παράδειγμα του Παντελή στην Ιερισσό της Χαλκιδικής, ο οποίος έκανε ένα ολόκληρο χωριό να αγαπήσει το ποδήλατο; Να αφήσει το αυτοκίνητο στην άκρη και να κινήσει ξανά τα σκουριασμένα γρανάζια του. Να βγάλει τα παιδιά από τα ίντερνετ καφέ, δίνοντας τα κίνητρο και έμπνευση, για να κατακτήσουν κάνοντας πετάλι τα απάτητα βουνά της ψυχής τους. Να ισορροπούν πάνω στις ρόδες της ζωής, σεβόμενοι τον άνθρωπο και το περιβάλλον.
Οι ποδηλάτες της Ιερισσού.
Λίγα χιλιόμετρα πιο δίπλα, στα Νέα Ρόδα, συνεπαρμένος από μια ιδέα, ένας συνταξιούχος έχτισε με τα χέρια του ένα μικρό θέατρο, δίνοντας κίνητρο σε παιδιά και μεγάλους να δημιουργήσουν θεατρικές ομάδες και να εκφράζονται μέσα από την τέχνη.
Πόσο χρήσιμα εργαλεία για τον άνθρωπο μπορούν να γίνουν η τέχνη και ο αθλητισμός…
Το θεατράκι στα Νέα Ρόδα / Photo by: Elias Daskalaras.
Τα παραδείγματα που ανέφερα ανήκουν σε μια μειοψηφία της κοινωνίας μας, όμως όπως λέει και ο Χαϊνης Αποστολάκης «οι μειοψηφίες που έχουν κοινή αισθητική, άρα κοινή ηθική, άρα κοινό όραμα, είναι ιερές και εξόχως εμπνευσμένες. Και διαχρονικά αυτές οι μειοψηφίες χτίσανε γύρω μας ό,τι όμορφο υπάρχει».
Έχουμε ανάγκη να εμπνευστούμε και δυνατότητα να εμπνεύσουμε. Αν υπάρχει έστω και ένας που καταφέρνει κάτι τέτοιο τότε, τίποτα δεν πρέπει να χαθεί.
Ο Γιώργος Μπαντής είναι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Γιώργος Μπαντής: «Τίποτα δεν είναι δυνατό μέχρι να γίνει».