Εγώ και ο Σάκος

Μπήκα στον χώρο της πυγμαχίας στα οκτώ μου.

Με πήρε από το χέρι ο πατέρας μου και με έβαλε στα ρινγκ. Είναι πολύ καλή ηλικία, για να γνωρίζεις αυτό το άθλημα. Να το καταλάβεις, να το μάθεις, να αντιληφθείς τι γίνεται εδώ, γιατί γίνεται. Είναι ένα άθλημα που αφήνει το στίγμα του επάνω σου.

Ζεις με αυτό. Η πυγμαχία είναι ένας τρόπος ζωής, δεν είναι εύκολο να έρθει και να σε “βρει” στα 15 σου, στα 17 σου, όταν θα έχεις διαμορφώσει τον χαρακτήρα σου. Σε βοηθάει να τον διαμορφώσεις, να καταλάβεις, να αντιληφθείς πράγματα.

Δεν είναι ένα άθλημα που μπορείς να “παίξεις” δύο ώρες και αυτό ήταν. Μπαίνεις σε αυτόν τον χώρο και ή θα δεθείς ή θα φύγεις, δεν είναι εύκολο απλώς να παίζεις. Θέλει ψυχή, αντοχή, συγκέντρωση, πίστη, επιμονή.

Δεν είναι απλώς παίζω και νικάω ή χάνω. Πρέπει να μάθεις να χάνεις, να μάθεις να νικάς, να μάθεις από κάθε προπόνηση, από κάθε αγώνα. Ο κάθε αγώνας σού αφήνει πολλά. Αφήνει σημάδια, αφήνει συναισθήματα. Και όλα αυτά θα πρέπει να μάθεις να τα διαχειρίζεσαι. Πρέπει να μεγαλώσεις με όλο αυτό, να το μάθεις, να το καταλάβεις, να ξέρεις για ποιον λόγο είσαι εδώ, για ποιον λόγο επιμένεις, για ποιον λόγο υπομένεις όλο αυτό.

Δεν είναι εύκολο ένα τέτοιο άθλημα να το ξεκινήσεις στα 15 σου στα 17 σου. Υπάρχουν πρωταθλητές που ξεκίνησαν σε τέτοιες ηλικίες, αλλά είναι οι εξαιρέσεις, όχι ο κανόνας. Ο Χρυσός Ολυμπιονίκης του Λονδίνου στην πυγμαχία και Παγκόσμιος Πρωταθλητής Βαρέων Βαρών, Άντονι Τζόσουα, δεν είχε μπει σε ρινγκ μέχρι τα 17-18 του χρόνια, αλλά είναι η εξαίρεση. Ο κανόνας θέλει τους αθλητές να μπαίνουν σε αυτόν τον χώρο από μικροί, από τα 8 τους, από τα 9 τους. Να “μεγαλώσουν” μέσα σε αυτόν τον χώρο, να τον ζήσουν.

Ο πατέρας μου με έβαλε σε αυτόν τον χώρο, ήταν δίπλα μου και άρχισα να μεγαλώνω μέσα στην πυγμαχία. Δεν έχω τον πατέρα μου να με “τρέχει” σε αυτό το άθλημα, αλλά το έμαθα, το έζησα, το αγάπησα, δέθηκα. Το κατάλαβα αυτό το άθλημα αλλά συνεχώς μαθαίνω πράγματα για αυτό, για την αντιμετώπιση καταστάσεων και δεδομένων.

Το κακό, ή μάλλον το στενάχωρο, είναι ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν υποδομές για την πυγμαχία. Έχουμε αθλητές που μπορούν να σταθούν σε υψηλό επίπεδο, αλλά δεν υπάρχει ούτε η υποτυπώδης συμπαράσταση σε όλα αυτά τα παιδιά.

Οι ρίζες αυτού του αθλήματος βρίσκονται στην αρχαία Ελλάδα. Από εδώ ξεκίνησε, αλλά το έχουμε εγκαταλείψει. Δεν έχουμε καν Εθνική ομάδα.

Υπάρχει θεωρητικά Εθνική ομάδα, διότι πρακτικά δεν έχουμε Εθνικό προπονητή, δεν κάνουμε καμπ για αγώνες, οι οποίοι θα μας βοηθήσουν να κρατηθούμε σε ένα επίπεδο, εν όψει των αγώνων στο εξωτερικό.

Εδώ και τρία χρόνια, οι περισσότεροι αγώνες που δίνω, είναι στο εξωτερικό.

Στην Ελλάδα γίνεται μια φορά τον χρόνο ένα Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, στο οποίο θα κάνεις δύο-τρεις αγώνες, χάσεις-κερδίσεις, κάτι που δεν σε βοηθάει. Στο εξωτερικό υπάρχουν χώρες, στις οποίες γίνονται κάθε μήνα τέσσερεις αγώνες.

Για έναν ερασιτέχνη αθλητή, υπάρχει το Πανευρωπαϊκό, το Παγκόσμιο και οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Για τους Ολυμπιακούς που θα γίνουν φέτος, υπάρχει το Πανευρωπαϊκό προ-ολυμπιακό που περιμένουμε να γίνει τον Ιούνιο, στο Παρίσι.

Για να βρεθώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες, έχω να δώσω δύο αγώνες, μιας και δεν θα γίνει Πανευρωπαϊκό, όπου θα μπορούσα να είχα εκεί την ευκαιρία μου. Ο δρόμος για τους Ολυμπιακούς είναι δύο αγώνες και, αν με το καλό φτάσω εκεί και γίνουν οι Ολυμπιακοί αγώνες, ο δρόμος μέχρι το μετάλλιο είναι τέσσερεις αγώνες.

Ξέρω τι σημαίνει να δουλεύεις, να προετοιμάζεσαι, να ζεις για να πας σε αγώνες, να χάνεις τον πρώτο αγώνα και να αποκλείεσαι. Αυτό έγινε για μένα στο Πανευρωπαϊκό της Ρωσίας το 2016. Δούλεψα, προπονήθηκα, προετοιμάστηκα, έδωσα έναν αγώνα, ηττήθηκα και όλα τελείωσαν.

Είναι δύσκολο. Είναι επώδυνο. Σε πειράζει. Αυτό είναι, όμως, το σωστό. Ο καλύτερος σε εκείνον τον αγώνα, εκείνη την ημέρα, κερδίζει, δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία. Τέλος. Όταν μπαίνεις σε αυτόν τον χώρο, αυτό το ξέρεις και πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να το αποδεχθείς, να αντιμετωπίσεις το αποτέλεσμα και να προχωρήσεις.

Δεν μπορείς να μείνεις σε μια νίκη, δεν μπορείς να μείνεις σε μια ήττα.

Πρόσφατα, βρέθηκα σε ένα τουρνουά στη Βουλγαρία, στο οποίο συμμετείχαν 19 αθλητές από όλη την Ευρώπη. Τουρνουά προετοιμασίας, ενόψει των αγώνων για το προ-ολυμπιακό. Σε όλες τις κατηγορίες, πρώτοι βγήκαν οι Βούλγαροι αθλητές… Εντάξει, παιδιά, μας βλέπουν. Αλλά ακόμα και αυτά όταν τα βλέπεις να συμβαίνουν, καταλαβαίνεις ότι αδικήθηκες, και εσύ και άλλοι αθλητές, ξέρεις ότι έχασες, αλλά δεν πρέπει να νικηθείς από αυτό. Μπορεί μετά από τέτοιες καταστάσεις να σου βγουν νεύρα, θυμός, απογοήτευση και αυτό είναι το σημείο, όπου όλη η δουλειά που έχεις κάνει από μικρός που μπαίνεις στα ρινγκ, σε βοηθάει να κάνεις το θυμό σου δύναμη.

Το δύσκολο σε αυτό είναι πως είσαι μόνος. Και γίνεται δυσκολότερο, όταν δεν έχεις βοήθεια από την ομοσπονδία.

Οι αντίπαλοί μου προετοιμάζονται δίνοντας αγώνες, κάνοντας καμπ, και στην δική μου προετοιμασία είμαι εγώ, ο δάσκαλός μου, ο Γιώργος Ελευθεριάδης, και ο σάκος. Κάθε μέρα, όλη μέρα, για μήνες.

Και αν δεν υπήρχε και ο Χάρης Μάλλιος, δεν θα μπορούσα να πάω καν σε κάποια τουρνουά. Αν δεν έκανε όλες τις κινήσεις που χρειάζονται, αν δεν έτρεχε πρωί-βράδυ, για να γίνουν χίλια δυο πράγματα που χρειάζονται, δε θα μπορούσα να σταθώ σε αυτό το επίπεδο.

Ένας άνθρωπος τρέχει για όλα και, στο εξωτερικό, οι αντίπαλοί μου προετοιμάζονται και γύρω τους έχουν δέκα ανθρώπους και την ομοσπονδία τους. Δεν φτάνει που έχουμε στο μυαλό μας τους αγώνες, έχουμε και όλα τα άλλα…

Μέχρι τον Ιούλιο που θα γίνει το προ-ολυμπιακό τουρνουά, θα πρέπει να κρατηθώ σε ένα επίπεδο. Στις αρχές Απριλίου θα πάω σε ένα τουρνουά στην Ουκρανία. Το επόμενο διάστημα, θα πρέπει να βρω τρόπο να κρατηθώ σε αγωνιστικό ρυθμό. Να βρω τουρνουά, ώστε να μείνω “ζεστός” μέχρι τους αγώνες.

Ο Βαγγέλης Νανιτζανιάν είναι πυγμάχος, Πρωταθλητής Ελλάδος στην κατηγορία του, σε επίπεδο Παίδων και Εφήβων και Ανδρών.

Επιμέλεια κειμένου: Αντώνης Τσακαλέας

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Στέλιος Μαλεζάς: Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου

Ευθύμης Ρεντζιάς: Να έκλεβα λίγο χρόνο

Αντώνης Μέρλος: Επιστροφή Στο Μέλλον

Zastro: ΑΛΙ!

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΥΓΜΑΧΙΑ