Στην ποδοσφαιρική εκδοχή του «Κύκλου των Χαμένων Ποιητών», τη θέση του καθηγητή Κίτινγκ παίρνει ένας… Όσκαρ. Ο δάσκαλος Ταμπάρες!
Στα νιάτα του, όντως, έχει υπάρξει δάσκαλος, γι’ αυτό και τον αποκαλούν «Maestro».
Στον πάγκο της «Σελέστε» βρέθηκε το 2006 (ξανά, μετά την περίοδο 1988-90). Είχε προηγηθεί τετράχρονη απόσυρση (2002-06).
Τα αποτελέσματα, δώδεκα χρονια μετά, θαυμαστά. Αποκορύφωμα, η 4η θέση στο προηγούμενο Μουντιάλ και η κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα, το 2011.
Αλλά, ο αναμορφωτής της Εθνικής Ουρουγουάης είναι πολλά περισσότερα από ένας καλός προπονητής. Είναι ένας σπάνιος άνθρωπος.
Έχοντας μελετήσει διεξοδικά το ποδόσφαιρο της χώρας του, εκπόνησε πλάνο για την επένδυση σε όλο το σύστημα μικρών εθνικών, κινούμενος σε τρεις άξονες (παιχνίδι, αποτέλεσμα, συμπεριφορά). Το βασικότερο: κατάφερε να εμπνεύσει και να συσπειρώσει ένα αυθεντικά ποδοσφαιρικό έθνος.
Έναν περήφανο λαό που έχει βαθιά ριζωμένο στη συλλογική συνείδησή το «Maracanazo». Την κατάκτηση του Μουντιάλ, στην έδρα της Βραζιλίας, το 1950.
Στα 71 του, ο Ταμπάρεζ είναι αναγκασμένος να κινείται πότε με αμαξίδιο σε προπονήσεις και πότε με πατερίτσες στον πάγκο, καθώς, από το 2016, υποφέρει από το σύνδρομο Guillain-Barre. Πρόκειται για σπάνιο αυτοάνοσο νευρολογικό νόσημα, στο οποίο ο ασθενής μπορεί να παρουσιάσει παράλυση και μούδιασμα στα άκρα.
Όπως εξηγεί ο ίδιος: «Υπάρχουν μέρες που είμαι καλύτερα και μπορώ να σταθώ στα πόδια μου και κάποιες άλλες που δεν έχω δυνάμεις. Τίποτα, όμως, δεν μπορεί να επηρεάσει τη δουλειά μου και τη σχέση μου με τους παίκτες».
Έχοντας μια μάλλον αδιάφορη καριέρα, ως παίκτης, ο Ταμπάρες παρατήρησε πως αρκετοί νέοι συμπαίκτες του ζητούσαν τη γνώμη του, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, ενώ πολλοί ήταν και οι φίλοι του που του πρότειναν να γίνει προπονητής, καθώς ήταν ήδη δάσκαλος.
Η απόφαση πάρθηκε, πάντως: «όταν δεν είχα χρήματα και χρειάστηκα μια νέα πηγή εισοδήματος. Μετά από πολλά χρόνια, παίζοντας ποδόσφαιρο, είχα καταφέρει μόνο να αγοράσω ένα μικρό σπίτι. Ήμουν παντρεμένος και ήμουν πατέρας τριών κοριτσιών».
Σημείωση: σε ένα από αυτά τα κορίτσια, που έγιναν τέσσερα στη συνέχεια, έδωσε το όνομα «Τάνια», το οποίο παραπέμπει σε σύντροφο του Τσε Γκεβάρα.
Ο ρομαντισμός, εξάλλου, δεν έλειψε ποτέ από τον Ταμπάρες. Σύμφωνα, δε, με το δικό του μανιφέστο-διδασκαλία: «κατανοώ ότι υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα από το ποδόσφαιρο. Υπάρχουν όμως και πράγματα που μπορούν να βοηθηθούν από αυτό».
Συγκεκριμένα:
«Ο αθλητισμός μπορεί να συνεισφέρει σημαντικά στην υγεία και την εκπαίδευση. Δύο τομείς που έχουν να κάνουν με την ανάπτυξη και όχι με τον πλούτο. Το ποδόσφαιρο οφείλει να βοηθάει τους περιθωριοποιημένους ανθρώπους στην ένταξή τους στην κοινωνία, να συνεισφέρει στην ισότητα των ευκαιριών, να αποτελέσει οδηγό για τις κυβερνητικές πολιτικές, να καταπολεμήσει την αδράνεια».
Στο πλαίσιο αυτό, ο Ουρουγουανός τεχνικός προτρέπει τους παίκτες του να διαβάζουν βιβλία αντί να παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια.
Επηρεασμένος από τη δική του διαδρομή, πιστεύει πως ένας προπονητής πρέπει να είναι (και) παιδαγωγός. Μια πατρική φιγούρα. Γι’ αυτό, δημιούργησε μέχρι και βιβλιοθήκη, δίπλα στο προπονητικό κέντρο, στο Μοντεβιδέo.
Σε τοίχο του σπιτιού του, ο Όσκαρ Ταμπάρες έχει «καδράρει» τη ρήση: «Πρέπει να σκληραίνει κανείς τον εαυτό του, χωρίς ποτέ να χάνει τρυφερότητά του».
Και, όπως φαίνεται, την τηρεί ευλαβικά.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Η αξία της Ουτοπίας