Η μουσική είναι συνδεδεμένη με τη ζωή μου. Όπως και το μπάσκετ. Πριν τους αγώνες, δεν ακούω ποτέ κάτι δυνατό. Βάζω μπλουζ του 1890 ή του 1920. Delta Blues, Mississippi Blues και χαλαρώνω…
Η μουσική που αγαπώ είναι η ροκ. Πώς άρχισα να την ανακαλύπτω; Δεν ήταν δύσκολο. Όταν, στα 14 μου, μετακόμισα από την Αλεξάνδρεια Ημαθίας στην Τούμπα, στην παρέα μου ήταν όλοι ροκάδες και μεταλάδες. Έτσι, άρχισα κι εγώ…
Το τραγούδι που άλλαξε όλο το mentality μου, και στη ζωή μου και στο μπάσκετ, είναι το «Time» των Pink Floyd. Το άκουσα για πρώτη φορά γύρω στα 19-20 μου. Όσοι το έχουν ακούσει, καταλαβαίνουν για ποιο πράγμα μιλάω. Για μένα, που μεγάλωσα σε μια πάρα πολύ μικρή πόλη, ήταν σπουδαίο.
Για αυτούς που δεν το έχουν ακούσει, ουσιαστικά, καθρεφτίζει έναν νέο, ο οποίος σπαταλάει τα χρόνια του και περιμένει να συμβεί κάτι καλό. Πιστεύει πως αν -μόνο και μόνο- θες κάτι πραγματικά, θα γίνει. Θα γίνει κάτι, χωρίς να χρειαστεί να το κυνηγήσεις.
Μεγάλο λάθος!
Και μας έχει βάλει, δυστυχώς, σε αυτό το «τριπάκι» ο Κοέλιο.
Αυτά τα… μοιρολατρικά: «το αξίζω και πρέπει να γίνει» και «αφού είμαι τόσο καλός άνθρωπος, γιατί δεν συμβαίνουν σε μένα καλά πράγματα;».
Είμαι εντελώς διαφορετικής νοοτροπίας.
Φυσικά και να είσαι «καλός άνθρωπος». Αλλά, ταυτόχρονα, πρέπει να βγαίνεις και να κυνηγάς να φτιάχνεις εσύ το… βιβλίο σου, την «αυτοβιογραφία» σου. Τη «μοίρα» σου, αν μπορούμε να το πούμε έτσι.
Προσωπικά, δεν πιστεύω στη μοίρα…
Το πιο αγαπημένο μου τραγούδι, πάντως, είναι άλλο: το «Free Bird» των Lynyrd Skynyrd. Το έχω κάνει και τατουάζ στα δάκτυλά μου. Το συγκεκριμένο τατουάζ, μάλιστα, το έκανα δύο ημέρες μετά το άκουσμα αυτού του τραγουδιού.
Εντάξει, μη γελάτε, εννοώ μετά το άκουσμά του σε live εκτέλεση. Καλύτερα τώρα;
Το άκουσα στο γήπεδο του μπέιζμπολ, στο Ελληνικό. Γιατί με σημάδεψε, κυριολεκτικά και μεταφορικά, λοιπόν;
Εκτός από ότι, μουσικά, είναι ένα αριστούργημα και το σόλο είναι… έξι λεπτά; Αστειεύομαι…
Το τραγούδι αυτό μιλάει περισσότερο για σχέσεις. Για σχέσεις του άντρα με τις γυναίκες.
Αλλά, προσωπικα, το έχω μεταφέρει στο πνευματικό κομμάτι:
Είμαι ένας ελεύθερος άνθρωπος και κάνω κάτι μόνο αν μου αρέσει. Δεν το κάνω επειδή «πρέπει». Και, ταυτόχρονα, επειδή ό,τι κάνω μου αρέσει 100%, δίνω τα πάντα για αυτό.
Τρίτο τραγούδι, το οποίο να με έχει σημαδέψει όσο τα προηγούμενα, δεν υπάρχει.
Συνεπώς, για κλείσιμο, θα επιλέξω κάτι από τους πολυαγαπημένους μου Nirvana.
Είναι το «Floyd, The Barber». Δεν είναι τόσο mainstream τραγούδι, αλλά μου αρέσει το concept, γιατί είναι τόσο αστείο.
Με δύο λόγια, ο teenager Κερτ Κομπέιν έχει πάει για κούρεμα και ξύρισμα. Αλλά την ώρα που τον ξυρίζει ο μπαρμπέρης, του κάνει και μια σεξουαλική προσέγγιση. Μια επίθεση.
Ο τρόπος που έχει συνθέσει το τραγούδι και το έχει βάλει στα λόγια αυτά ο Κομπέιν είναι πολύ αστείος. Όχι το σκηνικό, το οποίο, παρεμπιπτόντως, δεν είναι αληθινό.
Αυτά -τα μελωδικά- από μένα.
Keep rockin’ on!
Ο Χάρης Γιαννόπουλος είναι διεθνής καλαθοσφαιριστής του Προμηθέα Πάτρας.
Απόδοση/Επιμέλεια: Λουκάς Μαστροδήμος
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Χάρης Γιαννόπουλος: «Γονείς και bullying»
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Χάρης Γιαννόπουλος: «Μίλα, εκφράσου!»: Σκέψεις ενός 30χρονου μπασκετμπολίστα…