Πριν αρκετά χρόνια βρέθηκα στο Ισραήλ με την Εθνική ομάδα για ένα τουρνουά. Την ίδια μέρα στο Τελ Αβίβ, λίγα μέτρα πιο πέρα από το ξενοδοχείο όπου μέναμε, θα γινόταν το Gay Pride.
Στο ξενοδοχείο μας έμεναν αρκετά άτομα που συμμετείχαν στην παρέλαση. Ως τότε δεν είχα, αν και ενημερωμένος για το κίνημα και ευαισθητοποιημένος σε θέματα ισότητας, ασχοληθεί ιδιαίτερα με το Pride.
Ίσως επειδή δεν είχε ακόμη γίνει στην Ελλάδα, ίσως επειδή τότε δεν αποτελούσε τόσο πολύ θέμα συζήτησης ή επειδή ήμουν μεγαλωμένος σε κοινωνίες με παγιωμένες αντιλήψεις και προκαταλήψεις, δεν το είχα καλλιεργήσει μέσα μου. Ίσως λίγο απ’ όλα.
Στην υποδοχή του ξενοδοχείου γνωρίσαμε με κάποιους συναθλητές μου έναν από τους συμμετέχοντες και πιάσαμε κουβέντα. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος λόγω των σεξουαλικών του προτιμήσεων δεν έγινε ποτέ αποδεκτός από τον πατέρα του. Αναγκάστηκε να φύγει από το σπίτι, την πόλη και τη χώρα του για κάποιο διάστημα. Σκέφτηκε να αυτοκτονήσει και ζούσε μια ζωή χωρίς να είναι αποδεκτός από την κοινωνία, στην οποία θα ήθελε να ζήσει. Αντιμετώπισε τον χλευασμό, την απόρριψη αλλά και τον πόνο που προκαλούσε το γεγονός ότι κρατούσε πολλά πράγματα μέσα του για χρόνια. Η ιστορία του με συγκίνησε.
Ταυτόχρονα, χάρηκα, γιατί ένιωθα ότι βρήκε κάποιους με κατανόηση και μίλησε με ειλικρίνεια για όλα αυτά. Ίσως, αν τον άκουγαν όλοι, να ήταν ευτυχισμένος.
Λίγα χρόνια αργότερα, έχω έρθει στη Γαλλία και ταξιδεύω με το αεροπλάνο με έναν Γάλλο διατητή βόλεϊ, τον οποίον γνώριζα προσωπικά. Μιλώντας μου για την οικογένειά του, μου είπε ότι η κόρη του θα κάνει τον γύρω του κόσμου με την κοπέλα της.
Δύο διαφορετικές περιπτώσεις. Παρόλο που έχω γνωστούς και φίλους ομοφυλόφιλους, ήταν η δεύτερη φορά που μου μιλούσε τόσο ελεύθερα κάποιος για αυτό το θέμα. Και μάλιστα γονιός.
Αν ο Τόνι που γνωρίσαμε στο Τελ Αβίβ ήταν το ίδιο αποδεκτός από τους δικούς του, θα ήταν εξίσου ευτυχισμένος.
Υπάρχουν χιλιάδες παρόμοιες περιπτώσεις και -δυστυχώς- η συντριπτική πλειοψηφία αφορά στο πρώτο παράδειγμα.
Photo by: Elyssa Fahndrich
Ζούμε σε κοινωνίες ομοφοβικές και ρατσιστικές. Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Στη χώρα μας καθημερινά ακούμε και βλέπουμε ομοφοβικά παραληρήματα όχι μόνο άσημων ατόμων αλλά και αθλητών ή “καλλιτεχνών” που αποτελούν πρότυπο για κάποιους. Παρόλο που έχει γίνει μεγάλη πρόοδος σε κάποιες κοινωνίες, το πρόβλημα είναι σοβαρό. Από τους πιο “διακριτικούς”, οι οποίοι θα σου πουν «δικαίωμά του, αλλά να το κρατήσει για τον εαυτό του» ή «προσβάλλει την αισθητική μου», μέχρι ακραίες συμπεριφορές σωματικής βίας ή ακόμα και φόνων, τα περιστατικά είναι χιλιάδες.
Και ο κανόνας δεν είναι κάποιοι (διάσημοι) ομοφυλόφιλοι, πετυχημένοι στον τομέα τους, οι οποίοι είναι αποδεκτοί από όλους. Αυτοί είναι η εξαίρεση…
-To 1/4 του παγκόσμιου πληθυσμού θεωρεί ότι το να είσαι μέλος της ΛΟΑΤ κοινότητας είναι έγκλημα.
-Σε περισσότερες από τις μισές χώρες του κόσμου τα ΛΟΑΤ άτομα δε προστατεύονται από διακρίσεις στον εργασιακό κώδικα.
-Η θανατική ποινή επιτρέπεται ή εφαρμόζεται για τα ΛΟΑΤ άτομα σε οκτώ χώρες.
-Οι περισσότερες χώρες αρνούνται στα ΛΟΑΤ άτομα να αλλάξουν το φύλο ή το όνομα που απέκτησαν, όταν γεννήθηκαν.
-Τα περιστατικά βίας, οι φόνοι και οι απόπειρες αυτοκτονίας ΛΟΑΤ ατόμων είναι εκατοντάδες.
-72 χώρες ποινικοποιούν τις σχέσεις μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου.
Αυτά είναι μόνο λίγα από τα στοιχεία που έχουν δημοσιευτεί.
Το 2018 συμμετείχα στο Pride της Ναντ στη Γαλλία.
Συμμετείχα για τον Τόνι και τον κάθε Τόνι που εκφοβίστηκε, έχασε τη δουλειά του ή ξυλοκοπήθηκε.
Συμμετείχα για όλους αυτούς που τους έδιωξαν οι γονείς τους από το σπίτι.
Συμμετείχα για όλους αυτούς που δολοφονήθηκαν.
Συμμετείχα για όλους αυτούς που αντιμετωπίζουν την ανισότητα και τον ρατσισμό καθημερινά, όπως τα θύματα της ομοφοβικής επίθεσης στη Θεσσαλονίκη το 2018.
Συμμετείχα για όλους αυτούς που δεν βρήκαν το θάρρος να μιλήσουν ανοιχτά για αυτό το θέμα, φοβούμενοι πως θα τους χλεύαζαν ή θα τους απέρριπταν.
Συμμετείχα και θα συμμετέχω ενάντια στη βαρβαρότητα των ημερών μας. Ενάντια σε κάθε είδος διάκρισης αλλά και εκείνους που λένε πως θίγεται η αισθητική τους, χρησιμοποιώντας την για να δικαιολογήσουν την ομοφοβία τους. Λες και χωράνε συζητήσεις για αισθητική, όταν μιλάμε για ισότητα...
Λες και μια πόλη γεμάτη σκουπίδια ή τσιμέντο, για παράδειγμα, αποτελεί αισθητικό γεγονός. Λες και μια μπλοκαριμένη ράμπα ΑΜΕΑ δεν προσβάλλει την ηθική μας.
Photo by: Frederick Florin / Strasbourg 2015
Συμμετείχα, γιατί είμαι περήφανος. Όχι, γιατί είμαι ετεροφυλόφιλος. Κανένας άλλωστε δεν είναι περήφανος για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Ούτε τα ΛΟΑΤ άτομα είναι περήφανα για τον αντίστοιχο λόγο. Είμαι περήφανος, γιατί αγωνίζομαι ενάντια σε κάθε είδους διάκριση χωρίς προκαταλήψεις και φόβο.
Συμμετείχα, γιατί, παρόλο που έχω διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις από κάποιους άλλους, είναι χρέος μου να υπερασπιστώ το δικαίωμά τους στην ισότητα και σε μια ζωή χωρίς διακρίσεις.
Συμμετείχα για το Stonewall του 1969 και για το κάθε “Stonewall” που συμβαίνει καθημερινά σε κάθε επίπεδο της ζωή μας.
Κεντρική Φωτό: Christian Sterk
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Διεμφυλικοί αθλητές: μια νέα ελεύθερη πραγματικότητα
Αντικομφορμισμός και ομοφοβία στο ποδόσφαιρο
Ο Μπρους Τζένερ λάτρευε να μισεί τους καθρέφτες του
Η Λόρελ Χάμπαρντ έμαθε να σηκώνει πάντοτε το βάρος των επιλογών της
CHECK IT OUT: Όλα τα κείμενα του Αχιλλέα Παπαδημητρίου