Εννιάμισι Εβδομάδες

Το ποδόσφαιρο, όπως και η ζωή, είναι γεμάτο στιγμές. Εμπειρίες. Αποφάσεις. Και, φυσικά, απρόοπτες καταστάσεις. Ανατροπές στο «σενάριο».

Οι δύο πρώτοι μήνες της Άνοιξης του 2020, το επιβεβαιώνουν και στη δική μου περίπτωση.

Την Κυριακή 1^η Μαρτίου, μετά τη λήξη του αγώνα της ΑΕΚ, με αντίπαλο τον Πανιώνιο, στη Νέα Σμύρνη, έμαθα για το ενδιαφέρον της Γκόρνικ Ζάμπζε για την απόκτησή μου.

Μπορεί στην Ελλάδα οι χειμερινές μεταγραφές να ολοκληρώνονται τον Ιανουάριο, στην Πολωνία, όμως, η 3^η Μαρτίου ήταν η τελευταία διαθέσιμη ημέρα για τις ομάδες του πρωταθλήματος.

Ενημερώθηκα από τον συμπαίκτη μου στην ΑΕΚ, Γιώργο Γιακουμάκη και δεν το σκέφτηκα στιγμή.

Θα τον ακολουθούσα στην Πολωνία! Ήθελα να πάρω παιχνίδια «στα πόδια μου».

Τη Δευτέρα, λοιπόν, ολοκληρώθηκε ο δανεισμός μας και παρουσιαστήκαμε. Την Τρίτη -που είχαμε αγώνα- προπονηθήκαμε με τη δεύτερη ομάδα. Την Παρασκευή κάναμε το ντεμπούτο μας, το οποίο συνδυάστηκε με νικητήριο γκολ, μια σπασμένη μύτη και ένα ζωντανό κοτόπουλο σε κλουβί!

Ναι, καλά διαβάσατε, ένα κοτόπουλο.

Μέσα στη ζάλη και την κούραση του αγώνα, προσπαθούσα να καταλάβω τι συνέβαινε.

Ο συμπαίκτης μου, Μίχαλ Κόι, που έχει αγωνιστεί στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού και γνωρίζει ελληνικά, μου εξήγησε πως είναι έθιμο να δίνεται ως βραβείο, στον καλύτερο παίκτη κάθε αγώνα ένα κοτόπουλο.

Ψάχνοντας μετά γι’ αυτό, έμαθα πως ο κύριος που μου το πρόσφερε είναι από τους πιο παλιούς φιλάθλους της ομάδας.

Υπήρξε μαραθωνοδρόμος και η φωτογραφία του υπάρχει σε ένα σημείο που χαλαρώνουμε, έξω από τα αποδυτήριά μας.

Παρακολουθεί συνέχεια τις προπονήσεις μας και στους αγώνες κάθεται σε συγκεκριμένη θέση κρατώντας ένα κουδούνι, το οποίο χτυπά σε συγκεκριμένα σημεία του αγώνα.

Και μετά το τέλος του, προσφέρει ένα κοτόπουλο στον MVP.

Πολλές μαζεμένες πληροφορίες που -τις πρώτες ώρες και μέρες- χρειάστηκα χρόνο για να τις επεξεργαστώ.

Αλλά ένιωθα καλά!

Η οργάνωση της νέας μου ομάδας και οι εντυπώσεις που έβγαζα με έκαναν να νιώθω έτσι.

Μιλήσαμε και με τον Νταμιάν Σιμάνσκι, συμπαίκτη μας στην ΑΕΚ, ο οποίος γνωρίζει το μέρος και την ομάδα και μας είπε τα καλύτερα.

Εδώ βρήκαμε και έναν πρώην συμπαίκτη μας. Δικό μου στον Απόλλωνα και του Γιώργου στον Πλατανιά, τον Ιγκόρ Ανγκούλο, ο οποίος, επίσης, μας καλωσόρισε.

Ανυπομονούσα για την επόμενη Παρασκευή. Θα ταξιδεύαμε για εκτός έδρας παιχνίδι και θα αγωνιζόμουν με προστατευτική μάσκα, μετά τον τραυματισμό μου.

Από την Πέμπτη είχε ξεκινήσει να φουντώνει η αμφιβολία για τις εξελίξεις και, τελικά, όντως, το πρωτάθλημα διακόπηκε.

Τα μέτρα στην Πολωνία ήταν εξαρχής αυστηρά!

Με τον Γιώργο κλειστήκαμε στα σπίτια μας, σε συγκρότημα στο Κατοβίτσε, 20 λεπτά μακριά από τις εγκαταστάσεις της ομάδας.

Μία ημέρα πριν έρθουν οι γυναίκες μας, έκλεισαν τα σύνορα της χώρας και δεν πρόλαβαν να μας ακολουθήσουν.

Η επικοινωνία με τα μέλη της ομάδας γινόταν μέσω skype, απ’ όπου βλέπαμε βίντεο με αγώνες και κάναμε ανάλυση.

Απέναντι από τα σπίτια μας βρίσκεται και ένα πολύ μεγάλο πάρκο και πηγαίναμε για τρέξιμο εκεί.

Δεν ξέρω τι ισχύει στην υπόλοιπη Πολωνία, αλλά εδώ συναντήσαμε πάρα πολλούς -πραγματικά- αθλητικούς τύπους, οι οποίοι δεν έδειχναν να το «σκάνε» απλώς από την καραντίνα τους.

Ακόμη και το πάρκο όμως έκλεισε και -με δύο εβδομάδες εγκλεισμού- η προπόνησή μας περιορίστηκε στο σπίτι.

Φυσικά, έχω σκεφτεί το πώς θα ήταν τα πράγματα αν δεν το περνούσαμε μαζί με τον Γιώργο όλο αυτό.

Μου λείπει η σύζυγός μου, μου λείπουν η οικογένεια και οι φίλοι μου, μου λείπει το ποδόσφαιρο, μου λείπει η ζωή του ποδοσφαιριστή.

Η κατάσταση, όμως, είναι πρωτόγνωρη για όλον τον πλανήτη.

Ό,τι και να λέμε, ο καθένας το περνάει τελείως διαφορετικά από τον άλλο και όλοι μαζί το περνάνε πρώτα «μέσα τους».

Ακόμη και όσοι έχουν τις λύσεις και τις διεξόδους να περάσουν κάπως καλύτερα.

Το διαδίκτυο το κάνει κάπως ευκολότερο. Μαθαίνουμε τι γίνεται στον κόσμο, επικοινωνούμε με τους δικούς μας ανθρώπους.

Σε τέτοιες στιγμές, επιστρέφουμε σε βασικές αξίες. Ξαναθυμόμαστε το μεγαλύτερο αγαθό, την υγεία. Κατανοούμε πως η δική μας υγεία συνδέεται άμεσα με την υγεία των άλλων ανθρώπων. Κατανοούμε τη σημασία της υπομονής, την αξία της αλληλεγγύης.

Νιώθουμε, επίσης, την πολυτέλεια του χρόνου.

Σε πολλές περιπτώσεις, βλέπουμε οικογένειες να έρχονται ξανά πιο κοντά, να δένονται, περνώντας ξανά χρόνο μαζί.

Χρειάζεται, όμως, υπομονή και θετική σκέψη, γιατί η δοκιμασία όλων δεν σταματάει εδώ.

Αυτές τις μέρες, μετράμε αντίστροφα για την επιστροφή μας στις αγωνιστικές υποχρεώσεις, στο τέλος του μήνα.

Δυσκολεύομαι να βρω μια λέξη για να περιγράψω τι σκέφτομαι για την «επόμενη ημέρα». Σίγουρα, έχω μεγάλη «περιέργεια» και «ανυπομονησία»!

Περιέργεια για το πώς θα κυλήσουν τα πράγματα μετά από αυτήν την κατάσταση και ανυπομονησία για την επανέναρξη και την επαφή μας με τη μπάλα.

Το ποδόσφαιρο το έχω ταυτίσει με τη χαρά που παίρνει από αυτό ο κόσμος. Αν, λοιπόν, οι ειδικοί μας «αφήνουν» να παίξουμε ποδόσφαιρο, πρέπει να το ζήσουμε και να κάνουμε τον κόσμο να χαρεί.

Αυτό σκοπεύω να κάνω. Να πετυχαίνουμε τους στόχους μας με τους συμπαίκτες μου και να… φτιάξουμε κοτέτσι με τα βραβεία μας!

Προσωπικά, είναι η πρώτη φόρα στην καριέρα μου που βρίσκομαι στο εξωτερικό, αν και από μικρός είχα αυτή τη φιλοδοξία.

Είναι η τρίτη φορά που βρίσκομαι στην Πολωνία, μετά από δύο προετοιμασίες με την ΑΕΚ, το 2015 και το 2016.

Όχι, δεν νιώθω ξένος εδώ. Στο δικό μου μυαλό, σε μια ομάδα δεν υπάρχουν ξένοι και γηγενείς.

Ποδοσφαιριστές, προπονητές, σταφ, υπάλληλοι και οι φίλαθλοι που μας στηρίζουν είναι μία ομάδα.

Μόνο με ομαδική δουλειά, επιμονή και αφοσίωση κερδίζονται όλες οι μάχες.

Και στο γήπεδο και έξω από αυτό!

Ο Σταύρος Βασιλαντωνόπουλος είναι ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ και αγωνίζεται στη θέση του δεξιού μπακ και του δεξιού μέσου.

Επιμέλεια κειμένου: Λουκάς Μαστροδήμος