Το «έπος» της Σαϊτάμα έχει μία ξεχωριστή θέση στο βιβλίο της ιστορίας της Εθνικής ομάδας μπάσκετ.
Όπως και ολόκληρο εκείνο το καλοκαίρι του 2006, στην πορεία προς τη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου.
Έναν χρόνο νωρίτερα, η Εθνική, ως πρωταθλήτρια Ευρώπης είχε φωνάξει, «Κονίτσιουα Νίπον», και άρχισε να σχεδιάζει το ταξίδι στον Ειρηνικό.
Αυτή η περιπέτεια, θα μείνει αξέχαστη σε όσους ήταν στην Ιαπωνία.
Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό για όσα έζησα με την Εθνική μπάσκετ.
Για είκοσι χρόνια ήμουν παρών σε όλες τις μεγάλες στιγμές, αλλά και στις άσχημες, όπως εκείνο το Προολυμπιακό του 1992 στη Μούρθια.
Η 1η Σεπτέμβρη του 2006 όμως, θα είναι πάντα κάτι ξεχωριστό για όλους εμάς που ήμασταν στη Σαϊτάμα.
Και όχι μόνο αυτή η ημερομηνία, αλλά και όσα προηγήθηκαν…
Ο απεσταλμένος της εφημερίδας “ΤΑ ΝΕΑ” στη Σαίτάμα, Γιώργος Χούπης (αριστερά), με τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Λίγα 24ωρα πριν από τους ημιτελικούς του παγκοσμίου πρωταθλήματος, μία ασθενής σεισμική δόνηση δεν ήταν ικανή να ανησυχήσει τους κατοίκους μίας μεγαλούπολης, όπως το Τόκιο.
Την κατάλαβαν αρκετοί Ευρωπαίοι που βρέθηκαν εκεί είτε για το Μουντομπάσκετ είτε για τουρισμό.
Εκείνη την ώρα, η Εθνική ήταν σε ένα προπονητήριο του μεγάλου κλειστού, στη Σαϊτάμα.
«Κάτι αισθανθήκαμε, έναν μικρό θόρυβο στις εξέδρες, αλλά δεν δώσαμε σημασία», είχε σχολιάσει ο αρχηγός, Μιχάλης Κακιούζης.
Κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί πως εκείνη η σεισμική δόνηση ήταν απλά μία… προειδοποίηση.
Ένας ισχυρός «σεισμός» επρόκειτο να «χτυπήσει» την περιοχή της Σαϊτάμα.
Το μέγεθος του όμως, δεν θα το κατέγραφε η κλίματα Ρίχτερ, αλλά η στατιστική του μπάσκετ.
Ήταν 1η Σεπτεμβρίου…
Μεσημέρι στην Ελλάδα, βράδυ στο Τόκιο.
Ελλάδα – Ηνωμένες Πολιτείες 101-95!!!
Κανείς δεν μπορεί να το πιστέψει…
Οι Ιάπωνες μού θύμιζαν… Αμερικανάκια.
Από τους 20.000 θεατές στο κλειστό της Σαϊτάμα, την ελληνική ομάδα υποστήριζαν, εκτός από τους «Πελαργούς», κάπου είκοσι Σλοβένοι που πάντα έμεναν έως το τέλος μίας διοργάνωσης, ανεξάρτητα από την πορεία που θα είχε η Εθνική τους.
Σε όλο το κλειστό ακουγόταν ρυθμικά το «USA, USA».
Ωστόσο οι μαγικές ασίστ του Παπαλουκά, τα τρίποντα του Σπανούλη, η εξαιρετική παρουσία του Σχορτσανίτη κάτω από τα καλάθια, αλλά και το υπέροχο παιχνίδι όλων των άλλων παιδιών, τους έκανε όλους να σιωπήσουν.
Μία παρέα… τρελοαμερικάνων συνήθιζε να πικάρει τον αντίπαλο τραγουδώντας, «scoreboard, scoreboard, losers, losers».
Μέσα στη χαρά της νίκης, κάποιοι δικοί μας στην εξέδρα Τύπου, στράφηκαν προς αυτή την παρέα επαναλαμβάνοντας το σύνθημα!
Την ίδια στιγμή, οι παίκτες και το τεχνικό τιμ στο παρκέ είχαν στήσει έναν τρελό χορό, υπό το βλέμμα του Καρμέλο Άντονι.
Photo by: Eurokinissi / Action Images.
Η Εθνική είχε απέναντι της μία πολύ δυνατή αμερικάνικη ομάδα, με τον Μάικ Σιζέφσκι στον πάγκο.
Με παίκτες όπως οι ΛεΜπρον Τζέιμς, Καρμέλο Άντονι, Κρις Πολ, Ντουέιν Ουέιντ, Κρις Μπος, Ντουάιτ Χάουαρντ.
Η ελληνική ομάδα βρέθηκε με 12 πόντους πίσω, αλλά είχε το πείσμα για την ανατροπή.
Το εις βάρος της 33-21, έξι λεπτά πριν από το τέλος του ημιχρόνου, έγινε στο 24΄ υπέρ της 65-51, υποχρεώνοντας όλους να τρίβουν τα μάτια τους.
Αλλά μήπως αυτή η ανατροπή ήταν η πρώτη;
Αυτή η ομάδα ήταν μία γροθιά, από τον προπονητή και τους συνεργάτες του, τους παίκτες και τους παράγοντες.
Μία ομάδα που εμπνεόταν από τον αρχηγό του μεγάλου θριάμβου του 1987.
Από τον κόουτς το 2006 και κάπτεν στο ΣΕΦ, Παναγιώτη Γιαννάκη, αλλά και τον μάνατζερ και επίσης πρωταθλητής Ευρώπης ως παίκτης το ’87, Νίκο Φιλίππου.
Υπεύθυνος της ομάδας ήταν ο μακαρίτης Γιώργος Κολοκυθάς, ο οποίος οραματίστηκε και δούλεψε πολύ για να επιστρέψει η εθνική στην ελίτ του παγκοσμίου μπάσκετ.
Ο Γιώργος Κολοκυθάς (δεξιά), πλάι στον Γιώργο Βασιλακόπουλο / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Ο Κολοκυθάς ήταν αυτός που πίεσε για την επιστροφή του Γιαννάκη στην Εθνική ομάδα.
Η 5η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, το χρυσό το 2005 στο Βελιγράδι και το ασημένιο στην Ιαπωνία τον δικαίωσαν.
Όλοι, άλλωστε, θα θυμάστε -περισσότερο και από τον τελικό με τη Γερμανία– τον ημιτελικό στο Βελιγράδι με τη Γαλλία και τη μεγάλη ανατροπή που έγινε στο τελευταίο λεπτό.
Αυτή η ομάδα είχε το πνεύμα του 1987.
Να θυμίσω ότι και στον θρίαμβο του εκείνου του Ευρωμπάσκετ, στο ΣΕΦ, στον ημιτελικό με τη Γιουγκοσλαβία, η Εθνική χρειάστηκε και πάλι μία μεγάλη ανατροπή.
Μία «επιστροφή» για να νικήσει 81-77 και να αγωνιστεί στον τελικό με τη Σοβιετική Ένωση του Αλεξάντερ Γκομέλσκι.
Σε κάθε επιτυχία, αυτή η ομάδα είχε πάντα τη μεγάλη της στιγμή.
Στο ασημένιο μετάλλιο στο Ζάγκρεμπ, το 1989, χρειάστηκε το τρίποντο του Φάνη Χριστοδούλου για νικήσει στον ημιτελικό τη χρυσή Ολυμπιονίκη του 1988, Σοβιετική Ένωση και να προκριθεί στον τελικό.
Μάλλον όμως ξέφυγα…
Επιστροφή στην Ιαπωνία του 2006.
Εκείνη η λαμπρή πορεία που μεσολάβησε του ημιτελικού με τις Ηνωμένες Πολιτείες είχε αρκετά απρόοπτα.
Αυτό που θα θυμούνται όλοι είναι το βάναυσο χτύπημα του Βαρεζάο στον Νίκο Ζήση, στον αγώνα με τη Βραζιλία για τη φάση των ομίλων, στη Χαμαμάτσου.
Ο Ζήσης διακομίστηκε στο νοσοκομείο, διαγνώστηκε τριπλό κάταγμα του ζυγωματικού στη δεξιά πλευρά.
Ένα στη βάση του κρανίου, ένα κάταγμα στη βάση του ματιού και ένα στη μύτη…
Έχασε όλη την υπόλοιπη διοργάνωση, αλλά πιστεύω ότι αυτό το γεγονός πείσμωσε όλους τους διεθνείς.
Τα όσα ακολούθησαν του χτυπήματος, στη μεικτή ζώνη, δείχνουν ακριβώς ότι αυτή η ομάδα ήταν μία οικογένεια.
Ο Νίκος Ζήσης στον πάγκο, ανήμπορος να βοηθήσει την Εθνική, λόγω του τριπλού κατάγματος ζυγωματικού από το χτύπημα του Βαρεζάο / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Ο αγώνας έχει τελειώσει και στην άκρη της μεικτής ζώνης, μιλάω με τον Κώστα Τσαρτσαρή.
Σε κάποια στιγμή, περνάει ο Βραζιλιάνος Τιάγκο Σπλίτερ και ζητώντας συγνώμη για το χτύπημα του Βαρεζάο, προσπαθεί να τον δικαιολογήσει.
«Πρώτη φορά συμβαίνει, δεν το ήθελε», λέει ο Σπλίτερ.
«Ναι, αλλά έγινε. Κοίτα το μάτι του», απαντά ο Τσαρτσαρής.
«Για όλα υπάρχει η πρώτη φορά», του λέω και εγώ.
Ξαφνικά, έξω από τη μεικτή ζώνη επικρατεί πανικός.
Οι Έλληνες διεθνείς ζητούν το λόγο από τον Βαρεζάο, ενώ το σοκ είναι μεγάλο, βλέποντας τον Ζήση σε μία γωνία, με το μάτι πρησμένο.
Δεν θα ξεχάσω τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Ποτέ δεν τον είχα δει έτσι…
Ο Μητσάρας ήταν έξαλλος και κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι μπορεί να ορμούσε στον Βραζιλιάνο, που τότε αγωνιζόταν στο ΝΒΑ.
Ένα σημαντικό γεγονός είναι ότι οι διεθνείς ταξίδεψαν στην Ιαπωνία (με ενδιάμεσο σταθμό την Κίνα για φιλικά) γεμάτοι αισιοδοξία για αυτή τη διοργάνωση.
«Έως τώρα όλα πάνε καλά. Είμαστε σε θέση να πετύχουμε αρκετά πράγματα στην Ιαπωνία», μου είχε πει ο Θοδωρής Παπαλουκάς, λίγες ημέρες πριν από την αναχώρηση για την Άπω Ανατολή.
«Αγαπάμε αυτό που κάνουμε και αγαπάμε αυτήν την ομάδα», είχε αναφέρει ο Νίκος Ζήσης.
Κι αυτό τα έλεγε όλα…
Ο Παναγιώτης Γιαννάκης στον πάγκο της αγαπημένης του Εθνικής, στο Μουντομπάσκετ του 2006 στην Ιαπωνία / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: