Ερωτευμένος Μέσι

«Όλοι οι ρήτορες σιγούν όταν μιλάει το κάλλος».

Η οσκαρική ταινία «Ερωτευμένος Σαίξπηρ», είναι ένα έργο-φόρος τιμής στον Ουίλιαμ Σαίξπηρ, μια ωδή στην εποχή του αλλά και στο ίδιο το θέατρο, ως ύψιστη μορφή τέχνης.

Το ποδόσφαιρο έχει απασχολήσει ουκ ολίγους στοχαστές, κοινωνιολόγους, συγγραφείς, διανοούμενους, καλλιτέχνες.

Άπαντες συμφωνούν ότι ως άθλημα και θέαμα διαθέτει και καλλιτεχνική υπόσταση, στο υψηλό του επίπεδο είναι συμβατό με την τέχνη του θεάματος στο θέατρο, συνδέεται μαζί του σε λειτουργικό και αλληγορικό επίπεδο διότι προκαλεί εκρήξεις συναισθημάτων, έχει κεντρική ιδέα, αρχή, μέση και τέλος.

Το σημαντικότερο: έχει πρωταγωνιστές, πλάθει τους δικούς ήρωες, κληροδοτεί τους δικούς του μύθους.

Είμαστε από τους (πολύ) τυχερούς που βιώσαμε την πλήρη εξέλιξη της καριέρας του Λιονέλ Μέσι.

Μας έχουν συνεπάρει οι εικόνες με τα αραβουργήματά του εντός αγωνιστικού χώρου, έχουμε ζήσει ιερουργίες και αποθέωση της τέχνης του «περιττού» σε όλα του τα γκολ.

Από την πρώτη του φορά, εκείνη την Πρωτομαγιά του 2005 εναντίον της Αλμπαθέτε, μέχρι την τελευταία, ο τρόπος που ο Μέσι μας κάνει κοινωνούς της τέχνης του είναι μοναδικός, γιατί διαθέτει το σπάνιο χάρισμα να δημιουργεί την ψευδαίσθηση της απλούστευσης. Ο Αργεντινός εξορθολόγισε το πολύπλοκο, βρήκε τον τρόπο να μένει ανεξίτηλος στο ενσυνείδητο και στο υποσυνείδητο, κάνοντας τα δυσκολότερα πράγματα να φαίνονται απλά. Γήινα. Προσβάσιμα.

Έχω δει τα περισσότερά του γκολ, πολλές φορές ανατρέχω στις δεκάδες συλλογές με τα καλύτερα γκολ του στο διαδίκτυο, συγκρατώ από μνήμης περισσότερα από πενήντα.

Είναι όλα υπέροχα, τεχνικά άρτια, άλλα σημαντικά -άλλα ασήμαντα. Εκτός από ένα. Αυτό που καταδεικνύει καλύτερα από κάθε άλλο τι σημαίνει για μια ποδοσφαιρική ομάδα να έχει στις τάξεις της τον Λέο Μέσι.

Πρώτος ημιτελικός Champions League του 2011. Ρεάλ Μαδρίτης – Μπαρσελόνα.

Όχι οποιαδήποτε Ρεάλ, εκείνη του Μουρίνιο. Όχι οποιαδήποτε Μπαρσελόνα, εκείνη του Γουαρδιόλα.

Λαμβάνοντας υπ’ όψιν τον αντίπαλο, το χρονικό διάστημα του αγώνα, το διακύβευμα και τον πακτωλό οικονομικών και μη συμφερόντων, είναι η ενέργεια που αποτυπώνει καλύτερα από κάθε άλλη και με περίσσεια σαφήνεια το μέγεθος του ταλέντου του Μέσι και τους λόγους που το όνομά του μπαίνει δικαιωματικά δίπλα στο όνομα του «θεού».

Εν προκειμένω. Οι δυο πιο σημαντικές ομάδες της εποχής, ο «πόλεμος» μεταξύ δυο σχολών ποδοσφαίρου, οι δυο αντικρουόμενες φιλοσοφίες των προπονητών, το yin και το yang της σύγχρονης ποδοσφαιρικής τέχνης.

Όλα «κατέρρευσαν» από την αφοπλιστική απλότητα της μεγαλοφυΐας από το Ροζάριο, τον τόπο που έμαθε να γεννά καλλιτέχνες μόνο ξεχωριστούς. Και η κορύφωση κατέφθασε ακριβώς τη στιγμή που το δράμα εξελισσόταν στην πλήρη έκτασή του.

Χάρη σε ένα αξιοπερίεργο παιχνίδι της μοίρας, Ρεάλ και Μπάρσα έπρεπε να συναντηθούν τέσσερις φορές σε διάστημα 18 ημερών.

Αγώνας για τη Liga, αγώνας για το Copa del Rey και η διπλή μάχη του Champions League. Το clasico στο Bernabèu για το πρωτάθλημα είχε ολοκληρωθεί ισόπαλο 1-1.

Κι επειδή η αλήθεια κρύβεται πάντα στις λεπτομέρειες, ένα είχε βάλει ο Μέσι κι ένα ο Ρονάλντο.

Στο κύπελλο, η «Βασίλισσα» είχε κατορθώσει να νικήσει στην παράταση και πήρε έναν τίτλο που πάντοτε γίνεται πιο σημαντικός όταν αντίπαλος είναι η Μπαρσελόνα.

Η ένταση εννοείται ότι είχε χτυπήσει ήδη κόκκινα από το πρώτο clasico στη Liga και τον τσακωμό του Πικέ με τον ιστορικό βοηθό του Μουρίνιο, Ρούι Φαρία που πήγε να βγάλει το μάτι του αείμνηστου Τίτο Βιλανόβα.

Εν συνεχεία, ο συνήθως πράος και «Ζεν» Πεπ Γουαρδιόλα, ξεστόμισε τα ιστορικά «el puto jefe, el puto amo» (για τον Μουρίνιο) στη συνέντευξη Τύπου και η κόντρα βρέθηκε στο αποκορύφωμά της στον πρώτο ημιτελικό του Champions League.

Ήταν ακριβώς όπως αναμενόταν ένα κακό παιχνίδι σε απολύτως τεταμένη ατμόσφαιρα.

Ο Μουρίνιο επέλεξε το θρυλικό του “el trivote”, την πιο αμυντικογενή ίσως προσέγγιση που έκανε ποτέ σε clasico.

Ο στόπερ και «σκληρός» Πέπε στη μεσαία γραμμή πλάι στον Λας Ντιαρά, με τον Τσάμπι Αλόνσο πίσω τους για να κλειστούν όλοι οι χώροι και κυρίως τα τετραγωνικά στα οποία «εκρήγνυται» ο Μέσι.

Ο στόχος του special one δεν ήταν άλλος από το να ελαχιστοποιήσει τις επαφές του Λέο με την μπάλα και να περιορίσει τις δυνατότητες δημιουργίας στα τρία τέταρτα του γηπέδου.

Επί της ουσίας η Ρεάλ αμύνετο με οκτώ ποδοσφαιριστές και ό,τι προέκυπτε μπροστά, έπρεπε να το κάνει είτε ο μοναδικός προωθημένος Κριστιάνο είτε ο Ντι Μαρία με τον Οζίλ που έπαιζαν στην πλάτη του.

Και η Μπαρσελόνα από την άλλη ήταν προσεκτική, αφού είχε την τεράστια απώλεια του τραυματία Ινιέστα (τον οποίο έπρεπε να αντικαταστήσει ο άγουρος Σεϊντού Κεϊτά) και την υποχρέωση να μετακινηθεί ο Πουγιόλ στο αριστερό άκρο της άμυνας, αφού και ο Ερίκ Αμπιντάλ και ο Μάξγουελ ήταν εκτός με τραυματισμούς.

Ο Γουαρδιόλα καλείτο να λύσει τον αμυντικό γρίφο του Μουρίνιο όντας κι εκείνος διαφορετικός στην τακτική προσέγγισή του, αλλά σε καμία περίπτωση δεν περίμενε τη Ρεάλ με τόσο παθητικό ρόλο μέσα στο γήπεδό της.

Ήταν τόσο παθητικό το παιχνίδι της Ρεάλ που ο ίδιος ο Κριστιάνο παραπονέθηκε για τον υπέρ το δέον «συντηρητισμό» της ομάδας στις δηλώσεις του μετά το τέλος του αγώνα.

Ο τετραπέρατος (τότε) «Μου» υπεραμύνθηκε των επιλογών του υπερασπιζόμενος μέχρι τέλους το δόγμα του: «Όποιος έχει τη μπάλα έχει και την πίεση, γιατί όποιος έχει τη μπάλα κάνει λάθη. Κι εγώ έχω μάθει τόσα χρόνια στο ποδόσφαιρο, ότι όποιος κάνει τα λιγότερα λάθη, στο τέλος πανηγυρίζει».

Οι εντολές του Πορτογάλου είναι σαφείς. Πίεση στη μπάλα, κλείσιμο στο χώρο και όταν εμφανίζεται υποψία κινδύνου, αμέσως φάουλ.

Δεν έπρεπε με τίποτα να βρει ο Μέσι ρυθμό, να του δοθεί η ευκαιρία να τριπλάρει, να κάνει κάποιο από τα γνωστά του σλάλομ.

Οι φόβοι του Μουρίνιο δικαιολογημένοι στο έπακρο, γιατί όντως η Μπάρσα προηγήθηκε με 1-0, επειδή οι merengues δεν κατάφεραν να κάνουν το φάουλ εγκαίρως.

Το ματς ωστόσο είχε ήδη τιναχτεί στον αέρα. Η αποβολή του συνήθη ύποπτου Πέπε μετά την «επίθεση» στον Ντάνιελ Άλβες, έχει οδηγήσει στην έκρηξη του «Μου», ο οποίος επίσης αποβάλλεται εν μέσω χαμού.

Θα ήταν το θέμα συζήτησης του αγώνα εάν δεν ανατρέπονταν τα πάντα στο τελευταίο τέταρτο του ματς.

Το ρολόι έδειχνε το 76ο λεπτό, τα νεύρα ακόμα τεντωμένα, ο Τσάβι αλλάζει με τον Μέσι σε ένα τυπικό ένα-δύο της εποχής Γουαρδιόλα.

Ο Ντιαρά δεν προλαβαίνει να κάνει το φάουλ και η μπάλα καταλήγει στον ελεύθερο Αφελάι που ανεβαίνει ταχύτατα από αριστερά. Ο Ολλανδός αποφεύγει τον Μαρσέλο και βλέπει ότι ο Μέσι κόβει προς τα μέσα.

Ο Λέο δεν είναι μόνος του, φρουρείται από τον Σέρχιο Ράμος που υπερισχύει και σε ύψος και σε δύναμη. Η μόνη λύση για τον Αφελάι είναι η κοφτή, συρτή σέντρα και ο Μέσι πρέπει να βρει το σωστό χρονισμό για να προλάβει τον Ράμος με προβολή.

Έγινε ακριβώς αυτό. Η προβολή του Μέσι πέρασε κάτω από τα πόδια του Ίκερ, ήταν το τελείωμα μιας καλά οργανωμένης ομαδικής προσπάθειας, από εκείνες που έχουν πάψει πια να μας προξενούν εντύπωση στο σύγχρονο ποδόσφαιρο.

Δέκα λεπτά αργότερα, η Μπαρσελόνα κυκλοφορεί τη μπάλα στο κέντρο υπερασπιζόμενη το υπέρ της σκορ.

Η Ρεάλ αμύνεται με δέκα και αποκαμωμένη από την υπερπροσπάθεια και την προσήλωση 86 λεπτών αγώνα.

Κάποιες υποψίες αντεπίθεσης σταμάτησαν στην εκπληκτική ικανότητα της Μπάρσα να ανακτά αμέσως τις χαμένες μπάλες.

Κάπου στο χώρο του κέντρου, ο εξοργισμένος από την ένταση και την κούραση του αγώνα, Λας Ντιαρά, κάνει ένα αχρείαστο φάουλ στον Τσάβι.

Δίνουν τα χέρια, ο Γουαρδιόλα όρθιος στον πάγκο φτιάχνει τη ζώνη του, ο Μουρίνιο στην εξέδρα πια, έχει βάλει το χέρι στο πηγούνι του και σκέπτεται πως θα μπορέσει να ανατρέψει αυτό το 0-1 στη Βαρκελώνη.

Τα μάτια του είναι σαν δυο μικροσκοπικές σχισμές, κρύβουν το βλέμμα, δεν σ’ αφήνουν να τα διαβάσεις. Ξαφνικά τα ανοίγει. Δεν ξέρω αν το είδε να έρχεται, αν το ένιωσε. Αυτό μπορεί να το απαντήσει μόνο ο ίδιος ο Πορτογάλος.

Το φάουλ έχει ήδη εκτελεστεί με κοντινή πάσα του Μπουσκέτς στον Μέσι. Η Ρεάλ είναι παραταγμένη με τη διπλή ζώνη άμυνας, αλλά στο δεδομένο χρονικό σημείο, πρόκειται για δυο πολύ κουρασμένες γραμμές με μοναδικό στόχο να περάσουν τα τελευταία λεπτά και να λήξει το παιχνίδι.

Ο Μέσι έχει πάρει τη μπάλα στο ημικύκλιο της σέντρας, νοητά στο σημείο πριν την κάθετη γραμμή άμυνας του Τσάμπι Αλόνσο και του Ντιαρά. Ο Μπουσκέτς έχει πάρει τη διαγώνιο για να ανοίξει χώρο στο Λέο, αλλά η άμυνα δεν «ανοίγει». Ο Μέσι είναι σε στάση, έχει απλώς τη μπάλα στα πόδια του και πρόσωπο στο τέρμα.

Ο Τσάμπι, ίσως από κούραση, ίσως από φόβο, ίσως επειδή έτυχε, δεν έχει βγει να πιέσει. Ο Ντιαρά είναι δυο μέτρα μακριά του.

Η κατάσταση φαίνεται υπό απόλυτο έλεγχο, ο Μέσι βρίσκεται ακριβώς εκεί που ήθελε το πλάνο του Μουρίνιο: στο «θωρακισμένο» κέντρο του γηπέδου. Κι όμως ο Πορτογάλος άνοιξε τα μάτια.

Ίσως να ήταν αυτό που έχει πει ο Βαλντάνο. «Πολλά από τα πράγματα που κάνει κάνει ο Μέσι, το ξέρουμε ότι πρόκειται να τα κάνει. Το άλυτο μυστήριο παραμένει το πώς τα έκανε».

Το ταλέντο του Μέσι, το ταλέντο όλων των σπουδαίων στην ιστορία, είναι φορτωμένο με ετερόκλητες πληροφορίες καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους.

Από τα νηπιακά χρόνια στις αλάνες και στους δρόμους, από τα πρώτα χρόνια στις ακαδημίες, από τις πρώτες χαρές, τις πρώτες απογοητεύσεις.

Οι σπουδαίοι προσθέτουν τη φαντασία, τα όνειρα, έναν άτυπο διάλογο με τον εαυτό τους. Δεν φτάνει μόνο το ταλέντο, αλλά αυτό είναι το βασικό συστατικό για την επεξεργασία όλων των δεδομένων και δίνει την τελική εντολή για τη δημιουργική τέχνη.

Και καταλήγουμε στην ενέργεια που μας εκπλήσσει όλους, συμπεριλαμβανομένης και της ιδιοφυΐας που αδυνατεί να επεξηγήσει την πηγή, τη γένεση και την πραγμάτωση.

Ο Μέσι είχε αγγίξει τη μπάλα μόλις δυο φορές μετά την πάσα του Μπουσκέτς.

Ο Σέρχιο Ράμος έχει καταλάβει την ποδοσφαιρική οργή που είναι έτοιμη να εκραγεί και προσπαθεί να προετοιμαστεί. Ο δύσμοιρος Αλμπιόλ είναι ακίνητος.

Η τρίτη επαφή του Μέσι με τη μπάλα επιφέρει την αλλαγή κατεύθυνσης. Κινείται πλέον δεξιά και αυξάνει ξανά ταχύτητα.

Χωρίς να έχουμε αντιληφθεί τον τρόπο, ο Μέσι ξεκινώντας από στάση έχει αυξομειώσει τρεις φορές ταχύτητα και κάνει αδιόρατα ξεπετάγματα σαν χαλασμένα pixels.

Έχει ξεχάσει πού βρίσκεται, δεν βλέπει συμπαίκτη, δεν τον απασχολούν οι αντίπαλοι. Τα μάτια του είναι καρφωμένα στο τέρμα.

Σημειωτέον πως, μέχρι εκείνο το σημείο, το πλάνο της Ρεάλ είχε λειτουργήσει στην εντέλεια και το πλάνο του Μουρίνιο δεν είχε εκτεθεί ούτε μια φορά.

Όπως έχει πει αργότερα ο Τσάμπι Αλόνσο, είχε γίνει ειδική σύσκεψη στο γραφείο του Μουρίνιο για να αντιμετωπιστεί ο Αργεντινός. Ζοσέ, Τσάμπι και Σέρχιο Ράμος είχαν καταλήξει πως ο μόνος τρόπος να τον σταματήσουν είναι να τον «ελέγξουν».

Όποιο τρικ κι αν έκανε ο Γουαρδιόλα (κυρίως με τον Τσάβι) για να ανοίξουν οι χώροι, ο Σέρχιο Ράμος δεν έπρεπε ποτέ να βγει από την άμυνα, ακόμα κι αν ο Τσάμπι γινόταν «κορόιδο» στη μεσαία γραμμή από τις συνεχείς πάσες Τσάβι και Μέσι.

«Και να δεις τον Τσάμπι Αλόνσο να τρεκλίζει, εσύ θα μείνεις βιδωμένος πίσω», ήταν η τελική εντολή του «Μου».

Με αυτόν τον τρόπο η Ρεάλ είχε «κλειδώσει» τη Μπαρσελόνα στα δυο προηγούμενα παιχνίδια και παρότι υστερούσε σε ιδέες, αφενός είχε πάρει το κύπελλο και αφετέρου δεν είχε χάσει.

Ολόκληρη Ρεάλ είχε θυσιάσει χώρο και μπάλα για να ελέγξει έναν ποδοσφαιριστή.

Και πράγματι μέχρι εκείνο το λεπτό, τα είχε καταφέρει.

Ξαφνικά όμως, όλοι οι μελετημένοι μηχανισμοί, όλα τα πλάνα και οι οδηγίες γκρεμίζονται. Η ισορροπία έχει διαρραγεί, οι σταθερές εξαφανίστηκαν.

Είναι τρομερό, αλλά στη συγκεκριμένη φάση, συμπαίκτες και αντίπαλοι, μοιάζουν να «συνοδεύουν» τον Μέσι, σαν να φοβόντουσαν ακόμα και την ιδέα της παρέμβασης.

Η αλήθεια είναι ότι κανένας εκ των 20 ποδοσφαιριστών στο Bernabèu εκείνο το βράδυ, δεν ήταν σε θέση να παρακολουθήσει τον Μέσι.

Ράμος και Αλμπιόλ πιο πολύ αντέδρασαν στο οπτικό ερέθισμα, αλλά ο Αργεντινός κινείτο πιο γρήγορα απ’ ό,τι μπορούσε να επεξεργαστεί ο εγκέφαλός τους.

Ό,τι κι αν έκαναν, ήταν έστω ένα κλάσμα του δευτερολέπτου αργότερα.

Ο Μέσι χορεύει με την μπάλα στα πόδια με τρομακτική ταχύτητα. Είναι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής πιο γρήγορος με τη μπάλα στα πόδια, παρά χωρίς.

Ο Λέο όταν έχει τη μπάλα στα πόδια, κάθε που την αγγίζει, ξέρει τι θέλει να την κάνει στο επόμενο στάδιο της φάσης. Εικάζω ότι έχει τακτοποιημένα κουτάκια στον εγκέφαλό του και μεταδίδει με κινηματογραφική ταχύτητα τις πληροφορίες στα πόδια του για να εξουδετερώνει έναν-έναν τους αντιπάλους.

Το κάνει να φαίνεται τόσο απλό, τόσο γήινο, τόσο «απτό» που αυτό-αποδομείται, ωστόσο πρόκειται για έργο τέχνης.

Περνάει έναν, δυο, τρεις, τέσσερις. Ο Μαρσέλο που στη συγκεκριμένη φάση έχει πάρει τη διαγώνιο και προσπαθεί να τον κλείσει, τίθεται εκτός μάχης με μια ακόμα επιτάχυνση-έκρηξη, δυο αγγίγματα με το αριστερό και πλήρη προστασία της μπάλας με το σώμα.

Ο Βραζιλιάνος μπορεί να κάνει μόνο φάουλ, αλλά δεν προλαβαίνει ούτε αυτό.

Έχει απομείνει (ξανά) μόνο ο Σέρχιο Ράμος που ξέρει ότι μπορεί να τον κλείσει και να τον οδηγήσει στην αδύναμη πλευρά, τον πιέζει τρέχοντας παράλληλα μαζί του.

Ο Μέσι τον ξαναπερνάει δεύτερη φορά κερδίζοντας τα εκατοστά που του επιτρέπουν να στοχεύσει απέναντι στον Κασίγιας.

Έχουν περάσει όλα κι όλα δέκα δευτερόλεπτα από εκείνη την εκτέλεση φάουλ στο κέντρο του γηπέδου.

Η κατάφωρη επιβεβαίωση της τελειότητας κρύβει μέσα της μια ατέλεια που την μετατρέπει από «απλώς» όμορφη και σε μοναδική.

Ο Μέσι τελειώνει τη φάση με το δεξί, με το «αδύναμο» πόδι. Το κάνει σχεδόν «βρώμικα», τη βρίσκει τόσο όσο.

Όπως έχει γράψει ο μεγάλος Εδουάρδο Γκαλεάνο «ο Μαραντόνα είχε τη μπάλα κολλημένη στο πόδι, ο Μέσι την εγκλωβίζει μέσα στο πόδι. Επιστημονικά αδύνατον κι όμως συμβαίνει».

Το τελικό πλασέ του Μέσι είναι ένα άγγιγμα με το μυτάκι, ένα χάδι στη μπάλα για να καταλήξει εκεί που δεν μπορεί να παρέμβει ο Ίκερ, ο οποίος όπως κάθε μεγάλος τερματοφύλακας, έχει κάνει τη σωστή έξοδο και έχει κλείσει πλήρως το πεδίο για το πλασέ σε πρώτο χρόνο με το αριστερό.

Ο Κασίγιας απλώς περίμενε αυτό που περιμέναμε όλοι.

Όταν ο Λέο τη χαϊδεύει με το δεξί, ο Ίκερ έχει ήδη πέσει, ο Ράμος έχει κάνει το τάκλιν της απελπισίας, αλλά η μπάλα έχει ήδη ξεκινήσει το ράθυμο ταξίδι της για τα δίχτυα. Γκολ.

Αν το καλοσκεφτείτε, υπάρχει κάτι το προγονικό, κάτι μυθολογικό στη γοητεία ενός τέτοιου γκολ, μιας τέτοιας ενέργειας «μόνος εναντίον όλων».

Συνήθως θαυμάζουμε τα εντυπωσιακά γκολ, τα γυριστά, τα σκροπ, τα βολ-πλανέ, τα ψαλίδια.

Είναι εξίσου συναρπαστικά, δεν αντιλέγω, πλην όμως οφείλονται στη μια εξιδανικευμένη τεχνική ενέργεια.

Ένα ψαλιδάκι μπορεί να το πετύχουν (σχεδόν) όλοι οι (καλοί) ποδοσφαιριστές. Αρκεί ένα σωστό δευτερόλεπτο, να βρει σωστά η μπάλα στο κουντεπιέ. Εδώ όμως δεν είναι έτσι.

Το να τριπλάρεις μισή ομάδα ξεκινώντας από το κέντρο του γηπέδου απαιτεί πολλαπλές τεχνικές υπερβάσεις, ένα ατέλειωτο κρεσέντο που κορυφώνεται ανά κάθε άγγιγμα της μπάλας. Είναι η διαφορά που μετατρέπει τον σπουδαίο σε μύθο.

Για να το θέσω σχηματικά, ο Μαραντόνα, θα ήταν και πάλι Μαραντόνα και χωρίς εκείνο το γκολ με την Αγγλία. Όταν όμως σας ζητούν να σκεφτείτε ένα γκολ του Ντιέγκο, το συγκεκριμένο σλάλομ στο Αζτέκα είναι το σήμα κατατεθέν.

Τεχνηέντως δεν αναφέρθηκα ρητά ως τώρα, είναι αυταπόδεικτο άλλωστε ότι το συγκεκριμένο γκολ του Μέσι είναι «α-λα Μαραντόνα».

Το είχε ξανακάνει και το 2007 εναντίον της Χετάφε εξίσου εντυπωσιακά, εδώ όμως το επίπεδο ήταν το πλέον απαιτητικό.

Τις περισσότερες φορές στη ζωή μας, στη δουλειά μας, στη διαδρομή μας, σημασία δεν έχει αυτό που κάνουμε, αλλά πότε και με ποιον το κάνουμε.

Ο Λέο τότε ήταν 19 ετών, εκκολαπτόμενος διάδοχος του Ντιέγκο, το παιδί-θαύμα της Μασία που θα έπαιρνε τη σκυτάλη από τον Ροναλντίνιο.

Το είχε ξανακάνει λοιπόν και παλαιότερα, όπως το ξαναέκανε και μετά.

Πρόχειρα έρχεται στο νου το πανομοιότυπο γκολ εναντίον της Αθλέτικ το 2016 στον τελικό του κυπέλλου, αλλά ο καθαγιασμός, η στέψη του βασιλιά, η εμφάνιση της τέχνης σε όλο της το μεγαλείο ήρθε στο παλκοσένικο του Bernabèu, στα ημιτελικά της κορυφαίας διασυλλογικής ποδοσφαιρικής διοργάνωσης.

Ήταν ένα παιχνίδι άγριο, κακό, σκληρό. Ένας ημιτελικός που δεν θα θυμόταν κανείς, εάν η μεγαλοφυΐα του Μέσι δεν το κατέγραφε στην ιστορία.

Γιατί η τέχνη δεν έχει όρια, δεν την σταματούν η τακτική, η σκοπιμότητα, οι περιστάσεις.

Η τέχνη είναι ρεαλιστική και σουρεαλιστική συνάμα, κρύβει μέσα της κάθε συναίσθημα, ανοίγει διεξόδους, σε κάνει να ερωτεύεσαι και να απογοητεύεσαι.

Αλλά χωρίς τις ιδιοφυΐες δεν θα υπήρχε η τέχνη του εξεζητημένου.

CHECK IT OUT: Όλα τα κείμενα του Zastro