Όλοι υποστήριζαν ότι δεν ήταν αρκετά καλές οι ομάδες που θεωρούνται φαβορί, ωστόσο, εάν εξαιρέσουμε την Ιταλία που αποκλείστηκε, τελικά στους «8» είναι όλες μέσα.
Γερμανία, Πορτογαλία, Γαλλία, Ισπανία, Αγγλία, Ολλανδία, πέρασαν όλες. Καλοί και οι Ελβετοί, οι Σλοβάκοι, οι Σλοβένοι, όλοι καλοί, αλλά δύσκολο να ξεπεράσουν τα εμπόδια των μεγάλων.
Παρόλ’ αυτά, σε αυτό το Euro βλέπω ποδοσφαιριστές από την Ιταλία, την Αγγλία, την Ισπανία, τη Γερμανία, τη Γαλλία να είναι εξαντλημένοι. Έχουν παίξει πάνω από 75-80 παιχνίδι και αυτό φαίνεται πάρα πολύ, είναι κουρασμένοι και κάνουν σε μεγάλο βαθμό διατήρηση δυνάμεων. Ακόμα και οι αλλαγές των προπονητών βασίζονται σε αυτό το σκεπτικό, καθώς όλα αυτά τα παιχνίδια είναι υψηλού επιπέδου.
Και προφανώς πρόκειται για κάτι φυσιολογικό, άλλο είναι να παίζεις, όπως παλιά, 45-50 παιχνίδια και άλλο, όπως τώρα, σχεδόν τα διπλάσια και σε πάρα πολύ υψηλό level. Αν πάρουμε για παράδειγμα την Αγγλία, όπου το Πρωτάθλημα ξεκινά αρχές Αυγούστου και παίζουν μέχρι τον Μάιο, μπορούμε να καταλάβουμε πόσο εξοντωτικό όλο αυτό.
Όσον αφορά στο πρώτο ζευγάρι, εμένα μου αρέσουν οι Ισπανοί. Η Ισπανική ομάδα έχει χαμηλό μέσο όρο ηλικιακά, είναι πολύ πιο φρέσκοι από άλλες ομάδες, παρά το γεγονός ότι έχουν και αυτοί πολλά παιχνίδια στα πόδια τους. Ειδικά την τετράδα μπροστά ο κόουτς την αλλάζει, βγάζει τους τέσσερεις στο 60′, βάζει τις αλλαγές και είναι ακόμα καλύτεροι. Ταυτόχρονα, υπάρχει και ο 16χρονος Γιαμάλ, για τον οποίον ποιος να φανταζόταν ότι θα αγωνιζόταν έτσι.
Η Γερμανία έχει έναν πολύ μεγάλο ποδοσφαιριστή στο κέντρο, απορώ πώς μπορεί κάποιος να τον σταματήσει και αυτό θα παίξει σημαντικό ρόλο στο μεταξύ τους παιχνίδι. Οι Γερμανοί ως τώρα, όπως και με την Δανία, πήγαν για να πάρουν τα αποτελέσματα. Εάν η απόδοσή τους παραμείνει ίδια, τότε το φαβορί είναι η Ισπανία, νομίζω όμως ότι δεν θα είναι έτσι. Η Ισπανία δηλαδή παίζει πολύ γρήγορα, πολύ συνδυαστικά, πολύ απ’ τα πλάγια, αλλά απ’ την άλλη ποτέ δεν μπορείς να υποτιμήσεις τη Γερμανία, ειδικά μέσα στην έδρα της, γιατί κι αυτό παίζει τον ρόλο του.
Θα γίνει ένα πάρα πολύ καλό παιχνίδι και γενικότερα θεωρώ ότι τα παιχνίδια στη φάση των «8» θα οδηγηθούν σε παράταση και πέναλτι. Γιατί παίζουν ρόλο επίσης το ποιος θα πετύχει το πρώτο γκολ και το πότε. Αν δηλαδή δούμε ένα κλειστό, όπως πιστεύω, ματς και μέχρι το 60′ δεν έχει ανοίξει, δύσκολα θα ρισκάρουν οι ομάδες μετά.
Για παράδειγμα, δεν περίμενα εκείνη την εμφατική πεντάρα επί της Σκωτίας στην πρεμιέρα, γιατί οι Γερμανοί δεν ήταν τόσο καλοί στα φιλικά, αν και οι περισσότερες ομάδες στα φιλικά τους πριν από μεγάλη διοργάνωση δεν αποδίδουν, γιατί φοβούνται οι ποδοσφαιριστές, ξέρουν ότι σε δέκα μέρες θα είναι πχ στο Euro και δεν θέλουν να ρισκάρουν για τυχόν τραυματισμούς.
Στο φιλικό με την Εθνική μας, για παράδειγμα, εμείς ήμασταν πολύ καλοί, πίεσε πάρα πολύ ψηλά, φυσικά η Ελλάδα δεν είχε να χάσει τίποτα, ήθελε να δείξει κάποια πράγματα και νομίζω ότι ήταν ένα αρκετά καλό παιχνίδι για την ίδια, ενώ οι Γερμανοί έδωσαν αυτό το ματς πιο πολύ για να έχουν ρυθμό.
Όσον αφορά στο δεύτερο ζευγάρι, η Πορτογαλία, αν και χρειάστηκαν τα πέναλτι, ήταν καλύτερη από τη Σλοβενία. Φυσικά, αν έμπαινε εκείνη η ευκαιρία για γκολ στο τέλος, θα είχαν περάσει οι Σλοβένοι, οι οποίοι αμύνθηκαν αρκετά καλά, βγήκαν σωστά στην κόντρα, ήταν μια ομάδα που μου άρεσε, αλλά μέχρι εκεί. Η Πορτογαλία έπαιξε απ’ τα πλάγια, απ΄τον άξονα, κέρδισε πολλά φάουλ, στατικές φάσεις. Αν όμως περάσει η ώρα και δεν πετυχαίνεις το γκολ, μετά γίνεται δύσκολο, ξέρεις ότι μπορεί με ένα λάθος δικό σου να καταδικάσεις την ομάδα σου.
Όπως συνέβη δηλαδή με έναν πολύ έμπειρο παίκτη των Πορτογάλων, τον Πέπε. Δεν ήταν η κούραση, όπως είπαν, απλώς κάνει ένα τρομερό κοντρόλ στον αέρα, σταματάει τη μπάλα που κατεβαίνει και ξαφνικά, εκεί που πάει να την πάρει, τη βρίσκει στο μυτάκι και την κλέβει ο αντίπαλος.
Θέλω να σταθώ επίσης λίγο στον Ρονάλντο. Νομίζω ότι άδικα του κάνουν αυτήν την κριτική, ότι είναι εγωιστής, θέλει συνεχώς να παίζει κτλ. Προσωπικά μου έκανε μεγάλη εντύπωση που, παρά το γεγονός ότι έχασε το πέναλτι, με κάτω την ψυχολογία, παρά το κλάμα, χτύπησε πρώτος στη διαδικασία των πέναλτι, μάλιστα κάπου διάβασα ότι ο ίδιος το ζήτησε. Εκεί καταλαβαίνει κανείς πόσο μεγάλος ποδοσφαιριστής είναι, άλλος δεν θα το έκανε ή θα έπαιρνε το τελευταίο, επειδή πολλές φορές είτε δεν είναι κρίσιμο είτε δεν θα χρειαστεί καν να το χτυπήσεις.
Απ’ την άλλη πλευρά, η Γαλλία δεν μου άρεσε. Πρώτα-πρώτα, δεν έχει πετύχει γκολ, η συγκομιδή της έως τώρα είναι αυτογκόλ και πέναλτι. Δεν ξέρω όμως και πόσο μπορεί να πιέσει η Πορτογαλία, γιατί παίκτες όπως ο Γκριεζμάν, ο Ντεμπελέ, ο Εμπαπέ δεν τους πιάνεις στην κόντρα ούτε με… λάσο, δεν γίνεται να παίξεις ψηλά αυτούς τους ποδοσφαιριστές, συνεπώς η γραμμή της Πορτογαλίας θα πρέπει να είναι πιο πίσω, πιο κλειστή.
Μου έχουν πει μάλιστα και αυτό που λένε χαριτολογώντας ότι η Γαλλία έως τώρα έχει στιλ “Σούλη Παπαδόπουλου”!
Γενικά βλέπουμε πλέον ότι οι ομάδες αμύνονται πάρα πολύ καλά στο μισό γήπεδο και βγαίνουν με ταχύτητα πάρα πολύ μπροστά, έτσι είναι το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Να δει κανείς το τρίτο γκολ της Ολλανδίας με την Ρουμανία, ο παίκτης παίρνει την μπάλα κάτω απ’ τη σέντρα, είναι στο μισό γήπεδο, να μην δεχτούν γκολ, και είχαν βγει και άλλοι τέσσερεις παίκτες να γεμίσουν την περιοχή. Βέβαια, το κοουτσάρισμα είναι ανάλογο της ομάδας και των ποδοσφαιριστών. Εδώ που τα λέμε όμως, αυτό το αμυντικό στιλ του Ότο Ρεχάγκελ οδήγησε και στην κατάκτηση του Euro της Πορτογαλίας από την Ελλάδα!
Καταλήγοντας, θεωρώ ότι όποιες ομάδες περάσουν από αυτά τα δύο ζευγάρια, Γερμανία-Ισπανία και Γαλλία-Πορτογαλία, θα διεκδικήσουν και το Κύπελλο του Euro!
Ο Σούλης Παπαδόπουλος είναι προπονητής ποδοσφαίρου.
Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου
CHECK IT OUT: Όλα τα κείμενα για το EURO 2024