Ο λόγος άγνωστος. Ήθελε να ειρωνευτεί τα σύγχρονα -έστω και στην απλοϊκή μορφή τους- analytics, ήθελε να γλεντήσει όλους όσοι βάζουν τα στατιστικά και τις επιδόσεις πάνω από το μεγαλείο, ήθελε απλώς να τοποθετήσει τον εαυτό του δίπλα -κυριολεκτικά- στο θείο;
Για όποιον λόγο και να το έκανε, ο Έκτορ Ενρίκε, σε ανύποπτη στιγμή, είχε ξεστομίσει πως ήταν αυτός (και ήταν όντως) στον οποίον με τη σύγχρονη καταγραφή των τεκταινομένων (και) σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο θα πιστωνόταν η ασίστ στο γκολ του αιώνα, στο αδιανόητο σόλο του Ντιέγκο Μαραντόνα κόντρα στην Αγγλία στα προημιτελικά του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1986.
Ρητορικό το ερώτημα που συχνά πυκνά προκύπτει έκτοτε: σε τέτοια έργα τέχνης, στιγμές διανοίας ενός εκάστου, αυτός που βρίσκεται, που τυγχάνει να έχει θέση στο κάδρο, δικαιούται να κερδίζει, έστω και δαύτη τη ρημάδα την στατιστική καταγραφή, απότοκο προφανώς όχι της δικής του “κανονικής” σκέψης, λογικής, εκτέλεσης, αλλά ακριβώς της μεγαλοφυΐας, της καλλιτεχνίας κάποιου άλλου;
Η Ρουμανία πέτυχε τη μεγαλύτερη νίκη της σε τελικά μεγάλης διοργάνωσης κόντρα στην Ουκρανία. Ο κάπτεν Στάντσιου “ζωγράφισε” το πρώτο, ο Μάριν το δεύτερο. Στο πρώτο, πιστώθηκε ασίστ ο Ντένις Μαν. Στο δεύτερο, η μπάλα έπεσε στα πόδια του σκόρερ από προσπάθεια πάλι του εξτρέμ της Πάρμα, ο οποίος, στην πιο δική του στιγμή στο παιχνίδι, σέρβιρε (και) το τρίτο γκολ των Βαλκάνιων στον Ντράγκους.
Δεν αναδείχτηκε Man of the Match. Τη δόξα, την επιβράβευση για την αριστουργηματική εκτέλεση πήρε ο Στάντσιου, ενδεικτικό και αυτό της αντιμετώπισης που έχουν -και όχι μόνο στη συλλογική, απαίδευτη θεωρητικά εκτίμηση- τέτοιες σπάνιες, ξεχωριστές στιγμές.
Ο Μαν όμως είναι ήταν αυτός που αξιοποίησε την γκάφα του κίπερ της Ουκρανίας, μάζεψε την μπάλα, δεν παρασύρθηκε από τη συγκυρία και την ευκαιρία της στιγμής και έκανε ψύχραιμα αυτό ακριβώς που έπρεπε, πασάροντας στον ελεύθερο -και σε καλύτερη θέση- συμπαίκτη.
Στο δεύτερο γκολ πάλι λειτούργησε ακριβώς όπως χρειαζόταν για να δημιουργήσει τη φάση. Δεν του βγήκε η ατομική ενέργεια, δεν παράτησε όμως την μπάλα και από τη διεκδίκησή του ήρθε το δεύτερο γκολ. Τέσσερεις καλές ευκαιρίες είχαν όλες κι όλες στο παιχνίδι οι Ρουμάνοι. Σε όλες μέσα ήταν ο 26χρονος επιθετικός.
Πάλαι ποτέ παιδί θαύμα. Στα 12 κέρδισε τα πρώτα πρωτοσέλιδα, όταν επαναλαμβανόμενα κλήθηκε για δοκιμαστικά στη Σίτι. Δεν πήγε, αλλά την προσοχή πλέον των media της πατρίδας του την είχε έκτοτε σε κάθε του βήμα. Και τη δικαιολογούσε με τη δυναμική του. Στα 18 τον αγόρασε η Στεάουα, στα 20 έγινε διεθνής.
Άλλαξε στιλ, άλλαξε θέση, όχι όμως και απήχηση στο εγχώριο κοινό, το οποίο πάντα τον αντιμετώπιζε ως τον επόμενο ξεχωριστό. Προσδοκία που -κακά τα ψέματα- δεν δικαίωσε. Ούτε βγαίνοντας από το “κουτί”, έχοντας ξεκινήσει ως φορ περιοχής και μετακομίζοντας στα άκρα, ούτε όταν έγινε η ακριβότερη πώληση από ομάδα του Ρουμανικού Πρωταθλήματος.
Έντεκα και κάτι εκατομμύρια ευρώ έδωσε η Πάρμα για να τον αποκτήσει. Και, παρότι το ποσό θεωρείται (και μάλλον δικαίως) φουσκωμένο, το ρεκόρ δεδομένα ισχύει. Ούτε όμως και αυτό δικαίωσε. Λίγα πράγματα, τα περισσότερα, τα καλύτερα της επαγγελματικής καριέρας του στην περατζάδα των «Parmenzi» στη Serie B το 2023-2024, οπότε και εξασφάλισαν την επιστροφή στα σαλόνια του κάλτσιο, με τον ίδιο αρχισκόρερ.
Φόρα και φούρια που ο Έντι Ιορντανέσκου επιδίωξε να αξιοποιήσει. Βασικό τον έχρισε στην πρεμιέρα του Euro. Όχι συνηθισμένο. Στα έξι χρόνια του με το εθνόσημο, ο Μαν κατά μέσο όρο τέσσερα ματς έκανε τον χρόνο, τα μισά βασικός, πετυχαίνοντας -περίπου- ένα γκολ τη σεζόν (επτά έχει στο σύνολο).
Λογαριασμός και συχνότητα που δεν άλλαξε, ούτε μετά το καλύτερο παιχνίδι της καριέρας του. Το έκανε απλώς και μόνο μοιράζοντας ασίστ. Δύο. Ο τελευταίος Ρουμάνος που έδωσε τόσες σε τελικά μεγάλης διοργάνωσης, το 1994 στο Παγκόσμιο Κυπέλλου των Ηνωμένων Πολιτειών, ήταν… κάποιος Χάτζι.
Μετράει -και αναδεικνύεται, κάπως, όπως…- τελικά η κανονικότητα δίπλα στη διάνοια ή όχι;
CHECK IT OUT: Όλα τα κείμενα για το EURO 2024