Με αύρα ανωτερότητας στην αρχή, με ορμή και διάθεση από το πρώτο λεπτό.
Η μπάλα κάτω, να μην σηκώνεται ποτέ από το χορτάρι. Συντεταγμένο παιχνίδι, προσεκτικό και, προϊόντος του χρόνου, λίγο αγχωμένο, πλέριο ατομικού ταλέντου, που το συγκρατούν τα ιστορικά δράματα του παρελθόντος, εξ ου και η τρόπον τινά οπισθοχώρηση στο δεύτερο ημίχρονο.
Είναι μια καινούρια Αγγλία, με εντελώς διαφορετικό state of mind σε σχέση με τις δυο πρόσφατες μεγάλες διοργανώσεις, μια ομάδα προϊόν “δύσκολων αποφάσεων”. Ράσφορντ, Γκρίλις, Μάντισον, Χέντερσον, Φίλιπς εκτός. Και ο Χάρι Μαγκουάιρ, αλλά για εκείνον μάλλον πανηγύρισαν παρά αντέδρασαν φίλαθλοι και tabloids. Στη θέση τους νέα παιδιά, κλήσεις “μη αναμενόμενες” από τον Σάουθγκεϊτ, εκ των οποίων καμία δεν εγείρει απαιτήσεις βασικού στην ενδεκάδα, καμία δεν κάθεται στον πάγκο σκεπτόμενη ότι «αν έπαιζα, θα το έκανα καλύτερα».
Είναι όμως όλοι έτοιμοι, όλοι διαθέσιμοι, όλοι πρόθυμοι να θυσιαστούν για το συμπαίκτη. Και κοιτούν με δέος όσους βρίσκονται μπροστά στην ιεραρχία. Στρατιώτες όπως ο Πίκφορντ, ο Γκουέχι με τον Στόουνς στην άμυνα, ο Τριπιέρ αριστερά για να ανέβει ο “μεσοχωρικός” Τρεντ Αλεξάντερ Άρνολντ στα χαφ, εκεί που δεσπόζει η φυσιογνωμία και η σημασία του Ντέκλαν Ράις, του πρώτου πολύ μεγάλου κεντρικού μέσου της δεκαετίας για τα «Three Lions».
Μπροστά οι εκρηκτικοί Φόντεν και Σάκα, έχοντας στη μέση τον θαυματουργό Μπέλιγχαμ, τον πιο ταλαντούχο απ’ όλους και μεγάλη ατραξιόν αυτού του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Κορυφή ο παντοτινός Χάρι Κέιν. Αρχηγός σε τέσσερεις μεγάλες διοργανώσεις, μπροστά από τέρατα όπως ο Μπόμπι Μουρ, ο Μπράιαν Ρόμπσον, ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, ο Στίβεν Τζέραρντ.
Όλοι αυτοί είναι δέκα. Γιατί ο ενδέκατος είναι ο πραγματικός καπετάνιος αυτής της ομάδας, η κλάση, η ήρεμη δύναμη, η ψυχή του Σάουθγκεϊτ μέσα στο χορτάρι: ο Κάιλ Γουόκερ. «Good, better, best, Never let it rest».
Σωματική, αθλητική και τακτική ερμηνεία που προσεγγίζουν το τέλειο. Αδιανόητα σωστές αποφάσεις, ανεβάσματα, διαγώνιοι, μεταβάσεις, πάσες στο χώρο. Πολύτιμος τόσο στο δικό του μισό όσο και στο κομμάτι του γηπέδου που παλαιότερα ήταν απαγορευμένη ζώνη. Φέρτε στο νου το πρώτο γκολ του Τζουντ. Ο Γουόκερ βγάζει την κάθετη στον Σάκα, έχοντας προσέξει τη λάθος θέση του Στραχίνια Πάβλοβιτς, η οποία επιτρέπει στο καθαρόαιμο της Άρσεναλ να σεντράρει όπως πρέπει, εκεί που πρέπει, για να έρθει με το κεφάλι ο «Hey Jude» και να απαλλάξει τους Εγγλέζους από το πρόσκαιρο άγχος.
Ο Κάιλ πασάρει και σχεδόν σταματάει. Γιατί ξέρει, “το έχει δει”, πριν γίνει. Έχει εμπιστοσύνη στους συμπαίκτες του, μεταδίδει αποφασιστικότητα, ανωτερότητα, πνεύμα νικητή. Πιτσιρικάδες είναι οι περισσότεροι, όλοι έχουν εικόνες από τους συλλόγους τους, αλλά στα μεγάλα τουρνουά δεν φτάνουν μονάχα το ταλέντο ή τα φυσικά προσόντα. Τα μεγάλα τουρνουά είναι πνευματικές δοκιμασίες, οι ισορροπίες κρέμονται στην κλωστή μιας λάθος εκτίμησης, μιας ασυνεννοησίας, ενός φτηνού λάθους. Οι Σέρβοι στο δεύτερο ημίχρονο πίεσαν, ξεδίπλωσαν τις τεχνικές αρετές τους, προσπάθησαν να τρομάξουν την Αγγλία, την πίεσαν για το λάθος.
Λάθη έγιναν πολλά, ο Γουόκερ δεν έκανε κανένα. Τουλάχιστον στην πρεμιέρα ήταν εκείνος που έπρεπε να είναι, το ζωντανό παράδειγμα για τον Ντέκλαν, τον Τζουντ, τον Φιλ. Μεγάλοι παίκτες, τρομεροί ποδοσφαιριστές. Όχι όμως “έτοιμοι”, όχι με τις παραστάσεις και την εμπειρία ενός “απλού δεξιού μπακ”, ο οποίος το έζησε όλο στην Τότεναμ, όπου έκανε το αγροτικό του, και το απογείωσε στη Σίτι, όπου πρόσθεσε νέες διαστάσεις στο παιχνίδι του. Τοποθετήσεις, on/off εκρήξεων, διαχείριση δυνάμεων και ψυχολογικής επιβολής στον αντίπαλο.
Αγωνίζεται ακόμη και ως δεξιός στόπερ σε άμυνα τριών, η θέση τού βγαίνει φυσικά σαν να είναι το πιο απλό πράγμα του κόσμου. Η τακτική του ρευστότητα επιτρέπει την τακτική διατάραξη των γραμμών, την εναλλαγή διατάξεων, τη δημιουργία του «παίκτη παραπάνω», όπως θα έλεγε και ο πρώην πολίστας, βοηθός του Πεπ, ο Μανουέλ Εστιάρτε.
Ο Γουόκερ επιτρέπει να μην ηχήσουν οι συναγερμοί της λειψανδρίας στα στόπερ. Πίσω από τους δυο βασικούς υπάρχουν μόνο ο Τζο Γκόμεζ και ο μεγαλιθικός Ντανκ. Η αμυντική αρμονία είναι θεμελιώδης για μια ομάδα όπως η Αγγλία, η οποία, παρά την ουσιαστική κυριαρχία με την μπάλα, υποφέρει, όταν πρέπει να αμυνθεί σε μεταβατικό στάδιο.
Φάνηκε και σε κάποια σημεία εναντίον της Σερβίας, η Αγγλία υποφέρει από την τεχνική ποιότητα των αντιπάλων, δυσκολεύεται να βρει αντίδοτο στις ατομικές ενέργειες, εν αντιθέσει με τις συνθήκες πίεσης ή το συντεταγμένο passing game.
Ο Γουόκερ φροντίζει να μεταδίδει χαμηλούς παλμούς σε εκείνους που κινούνται δίπλα του, το κύριο μέλημά του είναι η διατήρηση της ψυχραιμίας και των τεσσάρων (Πίκφορντ συμπεριλμβανομένου) που τον πλαισιώνουν στην άμυνα.
Γενικότερα στην Αγγλία και ειδικά στην Εθνική, ο ενθουσιασμός μετατρέπεται πολύ γρήγορα σε μοιρολατρεία, ακόμα και σε θυμό. Το πλάνο του Σάουθγκεϊτ, με υψηλή πίεση και κατοχή που συχνά απομακρύνει τους κεντρικούς αμυντικούς κάποια μέτρα, είναι φιλόδοξο και απαιτεί θάρρος, ικανότητα και ελεγχόμενο ρίσκο. Είναι όμως το πλάνο που ταιριάζει στα χαρακτηριστικά των καλύτερων παικτών αυτής της ομάδας και τους επιτρέπει να βρίσκονται πιο κοντά ο ένας στον άλλον και να γίνονται αυτομάτως ακόμα πιο επικίνδυνοι.
Την αγωνιστική ισορροπία τηρεί ο Ντέκλαν Ράις, με κάποιες βοήθειες από τον ποιοτικό αλλά ασταθή ΤΤΑ, την πνευματική ο Κάιλ Γουόκερ. Εμπιστοσύνη, αλληλεγγύη και μεγάλη ψυχική δύναμη, όλα στοιχεία που μπορούν να οδηγήσουν ψηλά αυτή την ομάδα, η οποία είναι τόσο εύθραυστη όπως ένα πορσελάνινο έργο τέχνης. Η Αγγλία είναι από τις λίγες ομάδες αυτού του τουρνουά μέχρι στιγμής που, εκτός από τις τρομερές μονάδες που παρουσιάζει στο κοινό, προσπαθεί κατά διαστήματα να παίξει και καλό ποδόσφαιρο.
Η φιλοσοφία δεν τελειώνει στη νίκη αλλά και στον τρόπο με τον οποίο θα έρθει αυτή. Ποδοσφαιρικά είναι μια ομάδα που έχει ζήσει τόσα ψυχοδράματα και δεν αντέχει να νικήσει χωρίς να το αξίζει. Το ξέρει ο Κάιλ. Ανέβηκε τον ίδιο “Γολγοθά” στη Μάντσεστερ Σίτι, μέχρι να κατακτήσει η ομάδα το “Άγιο Δισκοπότηρο”. Έχει τον τρόπο, ξέρει τις στενωπούς. Αντέχει και ξέρει καλά ότι είναι επάνω του να αντέξουν και οι υπόλοιποι.
CHECK IT OUT: Όλα τα κείμενα για το EURO 2024