Πρωί-πρωί με την… ομίχλη, μόνιμη τις πρωινές ώρες στο Μιλάνο, οι τέσσερεις προκριμένοι του ομίλου τα φόρτωσαν τα πράγματα, φορτώθηκαν και οι ίδιοι και βουρ για το Μαλπένσα και την πρώτη μετακίνηση με στόχο το Ευρωμπάσκετ.
Την ώρα που οι Βρετανοί, περισσότερο μουδιασμένοι από τον θάνατο της Ελισάβετ παρά από τον δικό τους αποκλεισμό που ήταν πιο βέβαιος από το μοιραίο, αποχωρούσαν για την πατρίδα και τις πολυήμερες τελετές πένθους, οι δικοί μας, οι Ουκρανοί, οι Κροάτες και οι Ιταλοί την έκαναν για Βερολίνο.
Ο όμιλος, αν και στα της πρόκρισης είχε ξεκαθαρίσει νωρίς, τελείωσε με τον χαβαλέ του, όταν ο Μπογκντάνοβιτς στο +5 της Κροατίας επί της Ουκρανίας έβαλε καλάθι και πήρε και φάουλ. ΑΝ το 7 γινόταν 8 και έμενε έτσι, οι Κροάτες θα ήταν δεύτεροι και στα προημιτελικά, αν πάνε μέχρι εκεί, θα είχε… Σλοβενία. Ο Μπογκντάνοβιτς έχασε τη βολή άκομψα, αφού δεν είναι κι εύκολο για τέτοιο σουτέρ να τη χάσει, και ξαφνικά ο Σάνον βρέθηκε με την μπάλα στα χέρια. Έλα όμως που ο Ουκρανός δεν πρέπει να ήξερε σενάρια και μπερδεύτηκε. Την γραπώνει, γυρίζει στον πάγκο και ρωτάει τι να κάνει. Έλα ξανά όμως που σάστισε και ο Μπαγκάτσκις και γύρισε να ρωτήσει τους βοηθούς. Κλάμα… Για να δούμε τώρα αν θα βγει στους Κροάτες ή θα δικαιωθεί ο κανόνας ότι όποιος διαλέγει… το πληρώνει.
Η οργάνωση της μετάβασης ήταν άριστη, με τις τέσσερεις ομάδες μαζί στο ειδικά ναυλωμένο αεροπλάνο της FIBA, όπως συμβαίνει πάντα από τότε που άρχισαν οι συνδιοργανώσεις. Σκέψου να κρίνονται προκρίσεις στα τελευταία ματς και μετά να ψάχνουν ομάδες 30 εισιτήρια για το άλλο πρωί για άλλη χώρα. Οπότε όλα καλά, σωστά και νοικοκυρεμένα.
Και κάπως έτσι αποχαιρετίσαμε όλοι το Μιλάνο με τους επιβλητικούς Δολομίτες να ρίχνουν βαριά την σκιά τους στην πόλη και μετά από σκάρτη μιάμιση ωρίτσα πιάσαμε Βερολίνο και το… κέντρο του μπασκετικού κόσμου.
Οι 16 ομάδες, δεκαέξι ολογράφως, είναι στο ίδιο ξενοδοχείο και ο καθένας μπορεί να βάλει εικόνες με το μυαλό του. Η κρεμ ντε λα κρεμ του παγκόσμιου μπάσκετ να τρώει στις ίδιες αίθουσες, να κινείται στα ίδια λόμπι, τα πηγαδάκια να μετριούνται σε… μπασκετικά κιλά και εκατομμύρια συμβολαίων.
Αυτό ήταν το… καλό συναπάντημα με παλιόφιλους, αντιπάλους αλλά με μεγάλο σεβασμό, συμπαίκτες από άλλες χώρες και πάει λέγοντας.
Υπήρχαν βέβαια και τρανταχτές απουσίες, όπως του μεγάλου άτυχου Λάρκιν που αφήνει την Τουρκία… γυμνή πριν από τα κρίσιμα και αφαιρεί μεγάλο μέρος του ενδιαφέροντος που υπήρχε για το πρώτο ματς της φάσης, αύριο το μεσημέρι με τους Γάλλους. Αν και με τον Αταμάν ποτέ δεν είσαι σίγουρος, αλλά λέμε τώρα.
Ο συνωστισμός πάντως εμφανής. Ευχάριστος βέβαια, με τόσο μπάσκετ σε έναν χώρο, αλλά εμφανής. Και η όλη φάση να θυμίζει κάτι από τις μουσικές καρέκλες που παίζαμε μικροί. Ποιοι θα έχουν προλάβει το βράδυ της Κυριακής να… θρονιαστούν για τουλάχιστον άλλες δυο-τρεις μέρες και ποιοι θα πακετάρουν χωρίς να προλάβουν να δουν τις ομορφιές του επιβλητικού Βερολίνου.
Για τα δικά μας με την Τσεχία, θα τα πούμε αύριο. Με την Τσεχία, ξαναλέω. Διότι πολλοί και… πολύ ασχολούνται με τη Γερμανία, αλλά, για να τη βρούμε αυτή στον προημιτελικό, θα πρέπει να φτάσουμε μέχρι εκεί.
