Τα λέγαμε, δεν τα λέγαμε για τις… μουσικές καρέκλες; Έλα όμως που σήμερα ξαφνικά χάθηκαν όλες… οι καρέκλες.
Γυρνάει μιας και δυο η Εθνική από τα σουτάκια πριν από το ματς με την Τσεχία. Πόρτα όλη η αποστολή. Κόκκινο έβγαζε στην πόρτα, όταν περνούσες την κάρτα. «”Θα σας το πηγαίνουμε μέρα με τη μέρα όλους πια, γιατί μπορεί να φύγετε”, μας εξήγησαν στη ρεσεψιόν. Ε, ήταν ένα καλό κίνητρο αυτό για να καταλάβουμε τι παίζαμε σε λίγες ώρες και… να μείνουμε», το έσκασε το μυστικό ο Ιτούδης στη συνέντευξη Τύπου και να καμιά φορά πώς γίνεται πιο εύκολη η ψυχολογική προετοιμασία ενός αγώνα από εξωγενείς παράγοντες.
Η Κυριακή άρχισε παράξενα από νωρίς στο Βερολίνο. Το πρώτο… 94-86 έφερνε τους Πολωνούς να πανηγυρίζουν και τους Ουκρανούς να ψάχνουν βότκες για να περάσουν τις ώρες, μέχρι να πάρουν το αεροπλάνο. Αυτό ρεαλιστικά δεν ήταν έκπληξη, οι ομάδες μία ή άλλη ήταν στην ουσία, όλα ήταν πιθανά.
Το δεύτερο… 94-86, συνιστούσε μια κάποια έκπληξη. Αλλά και θεία μπασκετική δίκη. Σε βάθος χρόνων όποιος επιλέγει αντίπαλο το πληρώνει. Το θέμα με τους Κροάτες είναι ότι δεν είχαν κάνει την επιλογή για το πρώτο νοκ άουτ, τους Φινλανδούς τους είχαν λίγο του χεριού τους. Πάρε τώρα 43 από τον Μαρκάνεν και τέλος διαδρομής. Η Φινλανδία γράφει τη δική της ιστορία και το χαίρεται με το παραπάνω.
Το τρίτο…. 94-86 ήταν η βόμβα. Η “κοντούλα” Ιταλία έδωσε ρεσιτάλ με και χωρίς Ποτζέκο και έστειλε τους Σέρβους σπίτι τους. Οι εκφράσεις των μεν και των δε ήταν όλα τα λεφτά. Του τρελο-Ποτζέκο, όταν… αμολύθηκε από το δωμάτιο που τον είχαν χώσει μετά την αποβολή του να βλέπει το ματς και αφού… κατέβηκε από τον Γιάννη, τον δικό μας Γιάννη, που τον βρήκε μπροστά του στον διάδρομο των αποδυτηρίων και σκαρφάλωσε πάνω του… Όσοι τον βλέπουν μόνο στο γυαλί εύκολα τον (κατα)κρίνουν. Αλλά αυτός έτσι ήταν μια ζωή, αυθόρμητος, συναισθηματικός και μετά τα ματς κύριος, φιλικός και χαμογελαστός. Ωραίος τρελός, τα σπορ έχουν ανάγκη τέτοιους. Όσο για τους Σέρβους… κεραυνοβολημένοι. Ήταν το μεγάλο φαβορί της διοργάνωσης για πολύ κόσμο και για τους ίδιους. Έφαγαν γερή σφαλιάρα και ο Πέσιτς που στήθηκε στον τοίχο πρέπει να ήταν μόνο ο πρώτος και πιο εύκολος στόχος.
Τι έμενε; Άλλο ένα… 94-86 με μοτίβο, αφού το πρώτο και το τρίτο το είχαν πάρει οι τυπικά φιλοξενούμενοι, το δεύτερο ο τυπικά γηπεδούχος, όπως γηπεδούχος ήταν και η Εθνική μας. Όχι μόνο τυπικά αλλά και ουσιαστικά, με τους χιλιάδες συμπατριώτες να έχουν κάνει το γήπεδο ελληνικό. Μας βγήκε η ψυχή, μα κανείς δεν περίμενε κάτι διαφορετικό. Νικήσαμε όμως και επίσης κανείς δεν περίμενε κάτι διαφορετικό. Μόνο ένα καλάθι… μάς ξέφυγε και ήρθε το 94-88 τελικά για να σπάσει το καρέ των 94-86 που θα γραφόταν για πάντα στα βιβλία της ιστορίας.
Νικήσαμε μια εξαιρετική ομάδα που παίζει χρόνια μαζί, που έχει εξαιρετική τακτική και πρωτοκλασάτους παίκτες. Όχι όμως όσους η δική μας.
Είχε πει πρόσφατα ο Αγραβάνης ότι για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια η Εθνική έχει 12 παίκτες με ουσιαστικό ρόλο.
Ο Λαρεντζάκης ήταν θεατής για ένα ημίχρονο και κάτι. Μπήκε μέσα και έκανε το ματς… ανάκατο. Βρήκε έναν συμπαραστάτη ο Παπαπέτρου που “ξεμπούκωσε”, βρίσκοντας τον ρυθμό που έψαχνε μετά την επιστροφή από τον τραυματισμό του. Και κάπου εκεί γκάζωσε και ο Γιάννης, ο οποίος είχε δει απέναντί του το τείχος που είχε αντιμετωπίσει και το 2019 στην Κίνα και έψαχνε τρόπο να το ρίξει.
Πάει κι αυτό. Που δε δίνει κάτι χειροπιαστό, αλλά δίνει κάτι πολύτιμο. Την… κρυάδα του νοκ άουτ αγώνα να φεύγει με νίκη. Η Γερμανία είναι άλλη ομάδα. Όχι μόνο γηπεδούχος αλλά και άλλη ομάδα συνολικά.
Αλλά ας πάρουμε μερικές ανάσες και, όταν… συγκροτήσουμε λίγο τη σκέψη, επανερχόμαστε. Για την ώρα κρατάμε μόνο αυτό που είπαν όλοι οι παίκτες. «Ένα ματς πήραμε, αλλά έχουμε πολλά και πιο σημαντικά μπροστά μας».
