Η πρώτη-πρώτη του εμπειρία σε τελική φάση διεθνούς διοργάνωσης στο Παγκόσμιο Κύπελλο U17 του 2011 τον έκανε αμέσως, ιστορικά, -και ακόμη παραμένει- μοναδικό.
Με τρόπο, όμως, που σίγουρα δεν θέλει να θυμάται. Σ’ ένα παιχνίδι με τον Καναδά, δέχτηκε γκολ, on play, από βολέ του αντίπαλου τερματοφύλακα. Άλλος, στην ιστορία των τουρνουά της FIFA, σε οποιαδήποτε ηλικία, που να έχει δεχτεί τέτοιο γκολ, δεν έχει υπάρξει. Μόνο ο Τζόρνταν Πίκφορντ.
Δεν έμεινε εκεί. “Παιδί” του Σάουθγκεϊτ, αφού, από την στιγμή που ο Άγγλος εκλέκτορας τού έδωσε το παρθενικό του full cap, όπως λένε και οι Σάξονες τις διεθνείς συμμετοχές με την πρώτη ομάδα, τον κράτησε εκεί, σταθερά στην εστία των «Λιονταριών». Καλύτερο, κακά τα ψέματα, δεν είχε. Ακριβότερο, επίσης. Το ίδιο καλοκαίρι που χρίστηκε διεθνής, το 2017, μετακόμιζε στην Έβερτον, έναντι ποσού που τον έχρισε στον πλέον ακριβοπληρωμένο Βρετανό κίπερ όλων των εποχών.
Και κατά έναν τρόπο αποτέλεσε και δαύτος μέρος της αλλαγής που συντελέστηκε στον τρόπο της ποδοσφαιρικής προσέγγισης των Νησιωτών. Το scouting στο οτιδήποτε είχε να κάνει με στατικές φάσεις, επισταμένο. Για οποιαδήποτε ομάδα, για οποιονδήποτε εκτελεστή. Φάνηκε. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του ’18, είχε στο μπουκαλάκι με το νερό “σκονάκι”, το οποίο του επέτρεψε να αποκρούσει ένα πέναλτι στην σχετική διαδικασία κόντρα στην Κολομβία και, έτσι, να χαρίσει στην Αγγλία την πρώτη της νίκη από την καταραμένη “βούλα” σε Μουντιάλ.
Το επόμενο καλοκαίρι, όχι μόνο απέκρουσε -πάλι ένα- πέναλτι κόντρα στην Ελβετία στον μικρό Τελικό του Nations League, αλλά σκόραρε κιόλας. Έγινε, έτσι, ο πρώτος στην ιστορία των «Λιονταριών» που αποκρούει πέναλτι σε δύο διαδοχικές διαδικασίες και, παράλληλα, ο πρώτος που εκτέλεσε και ευστόχησε.
Και συνέχισε να ξορκίζει χτικιά. Στο Euro, έγινε ο πρώτος στην ιστορία που κρατάει ανέπαφη την εστία του στα πρώτα πέντε παιχνίδια της ομάδας του στο τουρνουά. Και -έστω για ένα παραπανίσιο λεπτό- πήρε το ρεκόρ απαραβίαστης εστίας από τον Γκόρντον Μπανκς, συμπληρώνοντας -πριν το φοβερό γκολ-φάουλ του Ντάμσγκααρντ- 721 λεπτά χωρίς να δεχτεί γκολ.
Μόνο αδικαιολόγητη, συνεπώς, δεν ήταν η μεταστροφή του κλίματος και της ψυχολογίας.
Πριν από δαύτον, οι Άγγλοι έχαναν με το που… τελείωνε η παράταση. Πλέον, είχαν λόγο να νιώθουν πως μπορούν να έχουν ακόμα και εκεί, στα καταραμένα πέναλτι, το πάνω χέρι.
🏴 Sum up this England team in three words 👇#EURO2020 | #ENG pic.twitter.com/sleZwoA0zq
— UEFA EURO 2024 (@EURO2024) July 7, 2021
Στον Τελικό, δεν λάθεψε ούτε μια φορά. Τέσσερα ιταλικά χτυπήματα πήγαν σε γωνίες (μόνο ο Μπερναντέσκι προτίμησε το κέντρο της εστίας). Όλες τις διάλεξε σωστά. Σε όλες έπεσε σωστά. Δύο φορές με τα ακροδάχτυλά του άγγιξε την μπάλα. Άλλες δύο την σταμάτησε. Μάλλον ασφαλής η (ανεξακρίβωτη) εκτίμηση πως άλλος στην ιστορία της Αγγλίας δεν πρέπει να έχει υπάρξει με τόσες σε μια και μόνο διαδικασία.
Δεν έφταναν, όμως. Ούτε για τον ίδιο, ώστε να διευρύνει το προσωπικό του σερί, ούτε και για να το κρατήσουν επιτέλους -για τους Άγγλους- σπίτι. Και δεν έφταναν, όχι γιατί ο αντίπαλός του είχε περισσότερες επεμβάσεις (δύο και οι αποκρούσεις του Ντοναρούμα), αλλά γιατί στο ταμείο τη διαφορά την έκανε ένα δοκάρι (στην εκτέλεση του Ράσφορντ).
Έτσι είναι, όμως. Στη ζαριά, με δοκάρι και μέσα (στην απόκρουση στο πέναλτι του Ζορζίνιο), κερδίζεις. Με δοκάρι και έξω (στην εκτέλεση του Ράσφορντ), μένεις με το «αν».
Και αυτά του Τζόρνταν Πίκφορντ είναι, σίγουρα, μετρήσιμα. Σε δέκατα δευτερολέπτου πιο έγκαιρη εκτίναξη, σε χιλιοστά μεγαλύτερης έκτασης των χεριών του…
ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ EURO 2020 :
