Ήταν-δεν ήταν τεσσάρων χρονών. Ο πατέρας του τον πήρε από το χέρι και τον πήγε σε μια τοπική ομάδα στην Ιμπιτούμπα, όπου γεννήθηκε.
Περισσότερο να τον… ξεφορτωθεί ήθελε, γι’ αυτό και, όταν ο προπονητής των πιτσιρικάδων τού είπε πως δεν αναλάμβανε μικρότερους από έξι χρονών, τον παρακάλεσε, σχεδόν τον ικέτευσε, να του δώσει ένα παιχνίδι. Έστω ένα παιχνίδι. Έπιασε τόπο, ο μικρότερος όλων πήρε αυτό το ένα παιχνίδι και, μετά από αυτό, αυτός που παρακαλούσε για περισσότερα, ήταν ο προπονητής.
Αυτή που πάντως τον έβαλε για τα καλά στο ποδόσφαιρο, ήταν η μητέρα του. Επαγγελματίας στα νιάτα της, κλασικό δεκάρι, αναγκάστηκε να σταματήσει, όταν έμεινε έγκυος στη μεγαλύτερη αδερφή του. Στον μικρό είδε τη διέξοδο που δεν είχε εκείνη, και, έτσι, ανέλαβε την προετοιμασία του. Καθημερινά, λοιπόν, μπάλα και παραλία. Στο μεγαλύτερο, δηλαδή, προπονητήριο ολάκερης της Βραζιλίας.
Όταν η Μαρία Τερέσα κατάλαβε πως την ξεπερνάει, τον έστειλε σε μια ακαδημία, 200 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι. Εκεί, αυτοί που ξεχώριζαν, έφευγαν για την Ιταλία. Ξεχώρισε και, στα 15 του, έκανε το ταξίδι για τα πατρογονεϊκά χώματα. Ο προ-πάππους του γαρ Ιταλός, ο ίδιος, όπως και η αδερφή του, έβγαλαν γρήγορα το διαβατήριο, αλλά για χρόνια όχι μόνο δεν φαινόταν δίοδος στο κάλτσιο αλλά ούτε καν στον επαγγελματισμό.
Ο ατζέντης που τον είχε στείλει στην Ιταλία, τον υποχρέωνε να ζει με 20 ευρώ την εβδομάδα. Όταν αντιλήφθηκε την απάτη, παίζοντας σε μια φυτωριακή ομάδα τρίτης κατηγορίας, πήρε την απόφαση να σταματήσει το ποδόσφαιρο και να γυρίσει στην Βραζιλία. Η μητέρα του, πάλι παρούσα, τον απέτρεψε. Ενηλικιώθηκε, μένοντας στη Βερόνα, ύστερα από έναν (επιτυχημένο) δανεισμό στην μικρούλα Σαμπονιφατσέζε, και από εκεί και πέρα τα πάντα άλλαξαν.
Βερόνα, Νάπολι, Τσέλσι. Εθνική Ιταλίας. Δυσκολίες -παντού- είχε. Την άκρη, όμως, πάντα την έβρισκε. Με τον τρόπο του. Ξεχωριστός καθ’ όλα.
Δεν τον πιάνει το μάτι στο γήπεδο. Δεν είναι ο πλέον γρήγορος. Δεν είναι ο πιο δυναμικός. Δεν πατάει σε κάθε γωνιά του. Αποφεύγει τις κορδέλες (παρότι τις έχει), αποστρέφεται όχι απλώς το περιττό μα και το επιπλέον, δεν γουστάρει, δεν την ξέρει την επίδειξη και την πασαρέλα.
Δεν χρειάζεται.
Είναι πάντα εκεί. Όπου πρέπει. Όπως πρέπει. Εκεί που είναι η μπάλα. Εκεί που δεν είναι. Εκεί που διεκδικείται. Εκεί που χρειάζεται κάλυψη συμπαίκτης και προσοχή αντίπαλος. Αρτίστας στις επαφές του, μα και την κλωτσιά δεν θα την λυπηθεί. Μαέστρος, είτε ανασταλτικά είτε δημιουργικά. Ο σύρτης που ανοιγοκλείνει, σύμφωνα με τις προσταγές του, το ακορντεόν της ενδεκάδας στο γήπεδο.
Αναντικατάστατος. Για τους πατριώτες του (τέτοιους νιώθει τους Ιταλούς, Ιταλοί πολίτες τα δυο του παιδιά, με Βραζιλιάνα, όμως, σύζυγο, παθιασμένα και καθόλου προσποιητά ξελαρυγγιάζεται, τραγουδώντας τον Εθνικό ύμνο, παρότι στο γήπεδο βγαίνει, σηκώνοντας τα αποδυτήρια στο πόδι με βραζιλιάνικα ακούσματα), ήδη λογίζεται στο πλησιέστερο του Πίρλο.
Ιεροσυλία; Ο τρόπος, με τον οποίο οδήγησε την «Squadra Azzurra» στην πρόκριση στα τελικά του Euro κόντρα στο Βέλγιο, δικαιολογεί σίγουρα αμφισβήτησή της. Το πέναλτι δικό του, τελευταίο, με το οποίο έδωσε το εισιτήριο για τον Τελικό, την θρυμματίζει.
Cool as you like 😝#EURO2020 https://t.co/5r9AaMCpn6 pic.twitter.com/2OKfVLL5Uz
— UEFA EURO 2020 (@EURO2020) July 6, 2021
Επιτομή του αγωνιστικού του στιλ. Υπομονή, ηρεμία, σιγουριά, κλάση. Καμία βιασύνη, κανένα άγχος, καμία εμφανής πίεση. Λίγα μέτρα φόρα, περπατώντας ουσιαστικά στην μπάλα, προσποίηση θαρρείς με τα μάτια, από τη μία ο Ισπανός τερματοφύλακας, από την άλλη, παρότι χαϊδευτικά ακουμπισμένη, η μπάλα.
Εικόνα για πόστερ καριέρας. Μα είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα ενός τουρνουά που εξυψώνει το στάτους του. Δηλώνει θαυμαστής του Τσάβι (ενώ μεγάλωσε με το παρατσούκλι «Χατζίνιο», λόγω του ότι κληροδότησε μια συμπάθεια στον Γκέοργκε Χάτζι) και, μα την αλήθεια, απανταχού στα γήπεδα της Ευρώπης αυτόν τον μήνα, ολοένα και περισσότερο τον θυμίζει.
Αιώνια θέση στις μνήμες, ήδη, κατέκτησε από το βράδυ της Τρίτης. Με αυτό του το πέναλτι αποκορύφωμα.
Αν απόβραδο Κυριακής οδηγήσει την «Squadra Azzurra» και στην στέψη, τότε τον Ζορζίνιο τον περιμένει, νωρίτερα του αναμενομένου, και μια θέση στην ιταλική -και όχι μόνο- ποδοσφαιρική μυθολογία.