Η Χαρά του Παιχνιδιού

Ίσως ακουστεί κλισέ αυτό που θα πω, αλλά για μένα το μπάσκετ είναι τρόπος ζωής κι όχι μόνο ένας αγώνας που παίζεται μέσα στο παρκέ.

Είναι οι εμπειρίες μου. Οι μικρές και οι μεγάλες στιγμές μου. Η δουλειά μου. Η συνεργασία μου με τις συμπαίκτριες και τους προπονητές μου. Οι αναμνήσεις, οι φίλοι, η ακαδημαϊκή μου μόρφωση, οι λύπες, οι χαρές. Τα μαθήματα ζωής.

Η συμμετοχή μου στην Εθνική ομάδα.

Όταν άρχισα να ασχολούμαι με το μπάσκετ, οι περισσότεροι δεν πίστεψαν σε μένα.

Όχι φυσικά η οικογένειά μου. Οι άλλοι. Εκείνοι που με τα λόγια τους μ’ έφταναν καθημερινά στα όριά μου και δοκίμαζαν τις αντοχές μου.

Ξέρετε όμως κάτι;

Μέσα από αυτήν τη διαδικασία διδάχτηκα ότι ο μεγαλύτερος αντίπαλος του ανθρώπου είναι ο εαυτός του. Αν εσύ δεν έχεις πίστη στον εαυτό σου, πώς θα πιστέψουν οι άλλοι σε σένα;

Χρειάστηκε να δουλέψω πολύ, μέχρι να πιστέψω στον εαυτό μου και να πάψω να έχω αμφιβολίες. Να αποκτήσω μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

Ακόμα το “δουλεύω”. Είναι μια διαδικασία που εξακολουθεί να βρίσκεται σε εξέλιξη.

Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το μπάσκετ στο Τενεσί, στο Μέμφις, όπου είχαμε μετακομίσει με την οικογένειά μου, όταν ήμουν επτά χρόνων, επειδή ο αδερφός μου είχε ένα πρόβλημα υγείας.

Εκεί τελείωσα το Δημοτικό, εκεί ξεκίνησα και το Γυμνάσιο.

Στο σχολείο όλοι οι συμμαθητές μου έκαναν ένα άθλημα.

Στην Αμερική δίνουν μεγάλη προσοχή στην ενασχόληση των παιδιών με τον αθλητισμό από πολύ μικρή ηλικία.

Δουλεύουν οργανωμένα και μεθοδικά και προετοιμάζουν τα παιδιά ώστε να αποκτήσουν όλα τα εφόδια, είτε για την περίπτωση όπου αποφασίσουν να γίνουν επαγγελματίες αθλητές είτε γι’ αυτήν στην οποίαν θα προσπαθήσουν να εξασφαλίσουν μέσω του αθλητισμού υποτροφίες για τα πανεπιστήμια.

Η διαπίστωση ότι όλοι οι συμμαθητές μου ασχολούνταν με τον αθλητισμό με έκανε να ζητήσω από τους γονείς μου να κάνω κι εγώ κάτι.

Με έστειλαν στην κολύμβηση και το τένις.

Μέχρι την ημέρα που είδα τον πατέρα μου να παίζει μπάσκετ με τον αδερφό μου στην αυλή του σπιτιού μας, όπου είχαμε μια μπασκέτα.

Αυτό ήταν! Ήθελα να παίξω μπάσκετ.

Στο σχολείο κανείς δεν πίστευε σε μένα.

Οι προπονητές μου μάλιστα έλεγαν συνεχώς στη μητέρα μου να με σταματήσει από το μπάσκετ και να ασχοληθώ με κάποιο άλλο άθλημα.

Η αλήθεια είναι πως εκείνη την περίοδο δεν ήμουν καλή.

Ήμουν όμως στην αρχή.

Η μητέρα μου δεν τους άκουγε. Συνέχισε να με πηγαίνει.

Σε κάθε προπόνηση, σε κάθε αγώνα. Όπου κι αν γινόταν αυτός, οποιαδήποτε ώρα και στιγμή.

Ήταν εκεί, μαζί μου! Παντού και πάντα!

Καθόταν στην εξέδρα και με κοιτούσε, ακόμα κι όταν ήμουν στον πάγκο και χειροκροτούσα τις συμπαίκτριές μου.

Θυμάμαι μέχρι σήμερα ένα περιστατικό που συνέβη κάποτε σε έναν αγώνα, όταν ο προπονητής αποφάσισε για πρώτη φορά να με βάλει στο παιχνίδι. Έπαιξα πέντε-έξι λεπτά και, όταν κέρδισα ένα φάουλ και πήγα στην γραμμή των βολών, έβαλα τη μία από τις δύο. Ήταν ο πρώτος προσωπικός πόντος που σημείωνα με την ομάδα μου και η χαρά της μαμάς μου ήταν τόσο μεγάλη, ώστε την επόμενη μέρα ήρθε στο γήπεδο με γλυκά!

Η μητέρα μου μ’ έκανε να νιώθω ότι ήμουν η καλύτερη παίκτρια.

Και ο πατέρας μου φυσικά. Απλώς εκείνος λόγω της δουλειάς του πηγαινοερχόταν στην Αμερική και ήταν δύσκολο να είναι παρών σε όλα τα παιχνίδια της σχολικής ομάδας.

Το 2010 επιστρέψαμε στην Ελλάδα κι εκεί συνέχισα να παίζω στον Πρωτέα Βούλας.

Όσο περνούσε ο καιρός, άρχισα να γίνομαι καλύτερη.

Δούλευα πιο σκληρά και άρχισα να κάνω ατομικές προπονήσεις.

Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως είχα την επιλογή να επιστρέψω στην Αμερική και να σπουδάσω, παίρνοντας υποτροφία μέσω του μπάσκετ.

Θεωρώ ότι οι σπουδές σ’ ένα πανεπιστήμιο του εξωτερικού σε συνδυασμό με τον αθλητισμό μπορούν να ανοίξουν τους ορίζοντες σε κάθε νέο παιδί που θέλει να ασχοληθεί με τα σπορ, χωρίς να παραμελεί την μόρφωση του.

Άρχισα να βλέπω τα πράγματα πολύ πιο σοβαρά και το 2015 κέρδισα την υποτροφία για το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης.

Η ζωή μου σ’ αυτό ήταν μια πολύ διαφορετική εμπειρία.

Ωρίμασα εκείνο το διάστημα. Ως άνθρωπος και ως παίκτρια.

Έμαθα πως, ακόμα κι όταν νιώθεις ότι έχεις “αδειάσει” από δυνάμεις και πιστεύεις ότι έχεις φτάσει στο τέλος, υπάρχει πάντα κάτι παραπάνω που μπορείς να δώσεις.

Νομίζεις ότι έχεις φτάσεις στα όριά σου, αλλά στην ουσία δεν το έχεις κάνει.

Υπάρχει περιθώριο να προσπαθήσεις κι άλλο.

Κι αυτό το λίγο παραπάνω που θα δώσεις σε βοηθάει να γίνεις ακόμα καλύτερος. Να προσπαθήσεις περισσότερο.

Και κάθε φορά η πρόκληση γίνεται μεγαλύτερη.

Μπορεί να είναι δύσκολο, αλλά έχει κι αυτό την ομορφιά του.

Μετά από δύο χρόνια παραμονής στη Βοστώνη, έκρινα πως έπρεπε να αλλάξω πανεπιστήμιο.

Αποφάσισα να πάρω μετεγγραφή στο Βάντερμπιλτ, στο Νάσβιλ.

Δεν μετάνιωσα ποτέ για την κίνηση που έκανα τότε.

Πέρασα εξαιρετικά άλλωστε…

Η κόουτς της ομάδας, η Στέφανι Γούαιτ, ήταν η ιδανική προπονήτρια. Μία σπουδαία παίκτρια κατά το διάστημα το οποίο έπαιζε, εξαιρετική κόουτς, με καριέρα και στο WNBA.

Εκτός όμως από το αθλητικό κομμάτι, σημαντικό ρόλο έπαιξε και το ακαδημαϊκό.

Βέβαια, τόσο στη Βοστώνη όσο και το Βάντερμπιλτ το ακαδημαϊκό επίπεδο είναι πολύ ψηλό.

Αν με ρωτούσε σήμερα ένα παιδί ποιο είναι το μυστικό για να πετύχει κάποιος τον συνδυασμό σπουδές και αθλητισμό στην Αμερική, θα του έλεγα ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει είναι να μάθει να διαχειρίζεται σωστά τον χρόνο του.

Προσωπικά, δεν κατάφερα να το πετύχω από την πρώτη χρονιά. Το βρήκα στην πορεία. Ήταν δύσκολο να προσαρμοστώ.

Σηκωνόμουν στις 05:00 για την πρώτη προπόνηση και μετά πήγαινα στο μάθημα. Στη συνέχεια στα βάρη, αργότερα ξανά στο μάθημα, μετά πήγαινα να διαβάσω και την επόμενη μέρα ξεκινούσα πάλι από την αρχή…

Όταν έχεις ένα τόσο γεμάτο πρόγραμμα, θα πρέπει να βρεις την ισορροπία μεταξύ της ακαδημαϊκής, αθλητικής και προσωπικής ζωής σου για να μην τρελαθείς.

Δεν ξέρω πώς τα κατάφερα τότε, αλλά τα κατάφερα!

Και, αν κάποιος σήμερα μου έλεγε να το κάνω πάλι από την αρχή, θα το έκανα ξανά και ξανά!

Ήταν η καλύτερη επιλογή που έχω κάνει στη ζωή μου!

Ναι μεν, ήμουν σε μια άβολη κατάσταση (μακριά από το σπίτι μου, την οικογένειά μου, σε μια διαφορετική χώρα με διαφορετική γλώσσα και διαφορετικούς ανθρώπους) και είχα βγει έξω από τη ζώνη ασφαλείας μου, αλλά, μόνο όταν βγεις έξω από αυτήν, θα ανακαλύψεις πραγματικά τον εαυτό σου, τον χαρακτήρα σου, τι άνθρωπος είσαι.

Ωριμάζεις. Θα σκεφτείς τα πράγματα με άλλον τρόπο.

Στην Αμερική βρήκα τον εαυτό μου. Μέσα απ’ τις καταστάσεις που έζησα εκείνα τα πρωινά του 2015 στη Βοστώνη.

Αν έφευγα εκείνο το διάστημα απ’ την Αμερική, ίσως να μην μάθαινα ποτέ μέχρι πού είναι τα όριά μου.

Χαίρομαι που δεν έκανα την κίνηση να επιστρέψω στην Ελλάδα.

Αγωνίστηκα στο Πρωτάθλημα του SEC (SouthEastern Conference), το οποίο είναι το πιο δυνατό αυτήν την στιγμή στην Αμερική.

Γενικότερα το Κολεγιακό Πρωτάθλημα είναι πολύ δυνατό.

Υπάρχουν πολύ καλές ομάδες και παίκτριες πολύ υψηλού επιπέδου. Δυνατές, γρήγορες και πολύ δυναμικές.

Οι μισές από αυτές με τις οποίες έπαιξα ως αντίπαλος σήμερα παίζουν στο WNBA.

Ο ανταγωνισμός μαζί τους με βοήθησε ακόμα περισσότερο στη βελτίωση του παιχνιδιού μου.

Για να ανταπεξέλθει μία παίκτρια στις απαιτήσεις του συγκεκριμένου Πρωταθλήματος, εκτός από δυνατή πρέπει να έχει αντοχή. Ψυχική και πνευματική.

Το ίδιο ισχύει για το Πρωτάθλημα της Ευρωλίγκα αλλά και για το Ισπανικό, στο οποίο αγωνίστηκα από την πρώτη στιγμή που επέστρεψα από την Αμερική στην Ευρώπη.

Το όνειρό μου ήταν να παίξω στην Ευρωλίγκα. Μάλιστα, στο μυαλό μου την είχα πιο ψηλά από το WΝΒΑ.

Εννοείται όμως πως, αν κάποτε μου δοθεί η ευκαιρία να αγωνιστώ σ’ αυτό, θα το κάνω χωρίς δεύτερη σκέψη. Θα ήταν μεγάλη τιμή.

Το μπάσκετ ωστόσο δεν αρχίζει και τελειώνει στην Αμερική.

Υπάρχουν κι άλλες επιλογές.

Για να είμαι ειλικρινής, η περίπτωση της επιστροφής μου στην Ελλάδα δεν ήταν μέσα σε αυτές.

Δυστυχώς στη χώρα μας το μπάσκετ γυναικών έχει πολύ δρόμο μπροστά του, μέχρι να επιστρέψει στο επίπεδο όπου βρισκόταν τις προηγούμενες δεκαετίες.

Αν επανέλθει σε αυτό, φυσικά θα επιστρέψω!

Για να φτάσει όμως εκεί, πρέπει να υπάρξει και η απαιτούμενη προσοχή.

Νομίζω πως όλοι συμφωνούμε στο γεγονός ότι στην Ελλάδα το γυναικείο μπάσκετ είναι λίγο παραμελημένο.

Βέβαια, το τελευταίο διάστημα γίνονται προσπάθειες ώστε να βελτιωθούν ορισμένα πράγματα, αλλά χρειάζεται πολύ δουλειά ακόμα.

Αξίζει πάντως να το δει ο κόσμος και να το αγαπήσει.

Η Ελλάδα διαθέτει πολύ καλές παίκτριες, πολύ καλούς προπονητές, ταλαντούχα κορίτσια και αξίζουν τον σεβασμό και την προσοχή όλων!

Όπως και η Εθνική ομάδα.

Η εμφάνισή μας στο Ευρωμπάσκετ 2021 στη Βαλένθια νομίζω πως αδίκησε.

Ωστόσο μάθαμε πολλά για εμάς και αυτά που πρέπει να κάνουμε για να βελτιωθούμε στο μέλλον.

Μετά την ανανέωση στο έμψυχο δυναμικό και το προπονητικό τιμ, ξεκινήσαμε μια νέα αποστολή. Μια νέα προσπάθεια.

Αν και στους πρώτους αγώνες στα “παράθυρα” είχαμε ελάχιστο χρόνο στη διάθεσή μας για να προετοιμαστούμε, πετύχαμε τις δύο νίκες που θέλαμε.

Ο οδηγός μας στη συνέχεια της διοργάνωσης θα είναι αυτό που μας τόνισε από την αρχή ο κόουτς Πρέκας. «Σε κάθε παιχνίδι, σε κάθε λεπτό, σε κάθε φάση, η μία θα παίζει για την άλλη. Θα την στηρίζει και θα την καλύπτει». Μόνο αν είμαστε ενωμένες και συγκεντρωμένες, θα φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα.

Το διαπιστώσαμε και στο παιχνίδι με την Πορτογαλία, όταν η αντίπαλος μας “γύρισε” τον αγώνα.

Νομίζω πως, αν αυτό είχε συμβεί στη Βαλένθια, θα χάναμε.

Αυτήν τη φορά όμως, αντί να “σπάσουμε” και να τα χάσουμε, γίναμε μία γροθιά. Και συνεχίσαμε έτσι μέχρι το τέλος του αγώνα. Αυτό αποτελεί ένα καλό σημάδι για το μέλλον.

Εννοείται ότι ο μεγάλος στόχος είναι η πρόκρισή μας στο Ευρωμπάσκετ το 2023, αλλά, για να πετύχεις τον μεγάλο, πρέπει πρώτα να πετύχεις τους μικρούς. Να πάμε βήμα-βήμα.

Σε ατομικό επίπεδο, από το καλοκαίρι του 2021 έχω τη χαρά και την τιμή να αγωνίζομαι σ’ έναν από τους κορυφαίους συλλόγους της Ευρώπης.

Η Αβενίδα είναι μια εξαιρετική ομάδα, μ’ ένα πολύ καλό προπονητικό επιτελείο και πολύ καλές παίκτριες.

Η Σύλβια Ντομίνγκες, η οποία είναι και η αρχηγός μας, είναι μια παίκτρια-θρύλος στην Ισπανία.

Όπως θρύλος είναι και ο προπονητής μας, ο Ρομπέρτο Ίνιγκεθ, ο οποίος έχει αναδειχθεί τρεις συνεχόμενες χρονιές ο καλύτερος κόουτς στην Ευρώπη.

Είναι πολύ μεγάλη τιμή να συνεργάζομαι μαζί του και με τους συνεργάτες του.

Διαθέτει απίστευτες γνώσεις για το μπάσκετ και γνωρίζει πώς θα πάρει από κάθε παίκτρια το καλύτερο που μπορεί. Έχει τον τρόπο να σου βγάζει τον καλύτερο εαυτό σου μέσα στο παρκέ.

Σε μαθαίνει ότι πρέπει να κυνηγάς κάθε φάση. Αυτή είναι και η φιλοσοφία που έχει για το παιχνίδι. Να τρέχεις μέσα στο γήπεδο και να διεκδικείς κάθε φάση.

Δεν είναι τυχαίο ότι η Αβενίδα την αγωνιστική περίοδο 2020-2021 ήταν μία από τις δύο φιναλίστ της Ευρωλίγκα.

Είναι μια πολύ δεμένη ομάδα, ενωμένη και δυνατή.

Και, όταν ένα σύνολο διαθέτει αυτά τα στοιχεία, δεν υπάρχει χώρος για άγχος και πίεση.

Το γεγονός και μόνο ότι είμαι συμπαίκτρια και παίζω αντίπαλος με αθλήτριες τις οποίες μέχρι πρότινος έβλεπα από την τηλεόραση μόνο προς όφελός μου μπορεί να λειτουργήσει.

Άλλωστε η πραγματοποίηση του ονείρου της συμμετοχής μου στην Ευρωλίγκα δεν σημαίνει ότι θα σταματήσω να δουλεύω.

Υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης στο παιχνίδι μου. Έχω κάνει ένα βήμα μπροστά, αλλά έχω ακόμα χίλια.

Όταν ήμουν  μικρή, νόμιζα πως δεν θα ασχοληθώ τόσο πολύ με το μπάσκετ. Μπορεί να ήταν μέσα στο σπίτι μας, ποτέ όμως κανείς δεν με πίεσε να διαλέξω αυτόν τον δρόμο. Ούτε ο πατέρας μου.

Κι αυτό το εκτίμησα πάρα πολύ, γιατί σήμερα μπορώ να λέω πως η ενασχόλησή μου με το άθλημα ήταν η δική μου επιλογή, η δική μου απόφαση.

Στο ξεκίνημά πάντως της πορείας μου δεν έλειψαν οι διάφοροι ψίθυροι: «Είναι η κόρη του Φασούλα και γι’ αυτό είναι στην Εθνική ομάδα», έλεγαν κάποιοι, «Γι’ αυτό παίζει μπάσκετ. Γι’ αυτό κάνει το ένα, γι’ αυτό κάνει το άλλο…».

Δεν εξέταζαν αν εγώ ήμουν καλή ή όχι σε αυτό που έκανα.

Κάποιες φορές αυτό με επηρέαζε.

Όταν ακούς συνεχώς να λέγεται το ίδιο πράγμα, αρχίζεις να αναρωτιέσαι.

Τώρα πια δεν με αγγίζει τίποτα!

Ξέρω ποια είμαι, τι κάνω και τι μπορώ να κάνω.

Δεν χρειάζεται να αποδείξω τίποτα σε κανέναν.

Η δουλειά, η θέληση και η πίστη σ’ αυτό που κάνω τα λένε όλα!

Κάποτε ο πατέρας μου μου έδωσε μια συμβουλή: Να απολαμβάνω το παιχνίδι, γιατί το μπάσκετ είναι χαρά! Είναι ικανοποίηση! Είναι απλώς ένα παιχνίδι!

Η Μαριέλλα Φασούλα είναι διεθνής καλαθοσφαιρίστρια.

Επιμέλεια κειμένου: Έλενα Βογιατζή

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Έλενα Τσινέκε: Έξω Από Τη Ζώνη Ασφαλείας

Κατερίνα Σωτηρίου: Πορεία λύτρωσης

Ελεάννα Χριστινάκη: Διαδρομή Απελευθέρωσης / Στρατιωτική βάση για την επιτυχία

Εβίνα Μάλτση: Η Εβίνα χωρίς την Εθνική / Γιατί Πρέπει Να Τελειώνει; / Από τη Γουμένισσα στο Γκάρντεν

Ντάνι Σπηλιώτη: Κόντρα Σε Όλα

Κατερίνα Χατζηδάκη: Ενενήντα μέρες στην Τεχεράνη

Ιωάννα Χρονοπούλου: Ο ίδιος άνθρωπος

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΑ ΣΠΟΡ / ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΓΥΝΑΙΚΩΝ