Βουτιά από ψηλά

Ήμουν πέντε χρόνων κοριτσάκι και με τον πατέρα, πηγαίνοντας στο Παναθηναϊκό στάδιο, περάσαμε έξω απ’ το κολυμβητήριο του Ζαππείου, όπου γίνονταν αγώνες Πανελλήνιου Πρωταθλήματος κολύμβησης.

Με ρώτησε «σου αρέσει, παιδί μου, αυτό που βλέπεις;» και του απάντησα «μπαμπά, θα γίνω μια μέρα μεγάλη Πρωταθλήτρια».

Αυτό ήταν. Ξεκίνησα κολύμβηση στη Γλυφάδα, με πρώτη προπονήτρια την Πόπη Κουφέλη, η οποία με έριξε με το μπικινάκι μέσα στην πισίνα και πήγα να πνιγώ!

Ο αδερφός μου, ο Πέτρος, ενάμιση χρόνο μικρότερος από εμένα, ξεκίνησε κι αυτός κολύμπι λίγο αργότερα και ο μπαμπάς μας, ο οποίος είχε πολύ ενεργό ρόλο στον ΑΝΟ Γλυφάδας, ήταν πάντα από πάνω μας.

Ένιωθα απ’ την αρχή λες και είναι ο χώρος μου, το σπίτι μου, η ζωή μου, περίμενα πώς και πώς να τελειώσω το σχολείο, να αφήσω τη σάκα και να τρέξω με την τσάντα του κολυμβητηρίου να κολυμπήσω.

Μέχρι το 1980 κολυμπούσα κι έπαιρνα μέρος στα Πανελλήνια Πρωταθλήματα, εποχή που ξεχώριζε ο Εθνικός Αθηνών, κολυμπούσαν η Σοφία Δάρα, ο Παπανικολάου, ο Δαμάνογλου του Εθνικού Πειραιά, ο Κοσκινάς, ο Ολυμπιακός επίσης είχε ομαδάρα.

Σε Πανελλήνια Πρωταθλήματα έχουμε λάβει μέρος με τη Νανά Μηνά και στη συνέχεια ήρθε η καταπληκτική Αγγέλα Λυμπεροπούλου, η ομάδα του ΑΝΟ Γλυφάδας ήταν αχτύπητη.

Ήμουν ένα παιδί πάρα πολύ εργατικό, αλλά στην κολύμβηση δεν ήμουν τόσο ταλαντούχα, ήμουν ωραία ύπτια, είχα ωραία πλευστικότητα, αλλά ήθελα πολύ προπόνηση, τη διπλάσια από τη Μηνά ή τη Λυμπεροπούλου.

Κατέβαινα με τζόκινγκ στις 05:30 από την Αιξωνή μέχρι την πισίνα της Γλυφάδας, για να κάνω προπόνηση με τον Αντρέα Ζώτο, και μετά έρχονταν οι γονείς μου, με πήγαιναν στο σχολείο και το βράδυ ξαναέκανα προπόνηση. Ήμουν πολύ αποφασισμένη ότι μια μέρα θα γίνω πρωταθλήτρια.

Το 1980 που ολοκλήρωσα και το τελευταίο μου Πρωτάθλημα κολύμβησης, κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να πάω πιο ψηλά και τότε ο πατέρας μου σκέφτηκε να κάνουμε τμήμα καταδύσεων στην Γλυφάδα, τότε στην Ελλάδα δεν υπήρχαν καταδύσεις, και αυτός ήταν τελικά ο ιδρυτής.

Είχαμε μεγάλους καταδύτες, όπως ο Καναρέλης, ο Ηλιάδης ο Πρέκας, αλλά αυτοί έκαναν βουτιές κατά τη διάρκεια του διαλείμματος των Πανελλήνιων Πρωταθλημάτων στο Ζάππειο, τους βαθμολογούσαν οι κριτές της εποχής και η βαθμολογία προστίθετο στη συνολική βαθμολογία του συλλόγου που ανήκαν.

Κάποια στιγμή ο πατέρας μου βρέθηκε στη Λάρισα κι εκεί συνάντησε τον Θοδωρή Μπαρμπούτη, γυμναστή και καταδύτη, και του πρότεινε να έρθει στη Γλυφάδα για να δημιουργηθεί τμήμα καταδύσεων.

Ο Θοδωρής, πολύ καλός αθλητής καταδύσεων, έμεινε τριάμισι χρόνια στο σπίτι μας, με την οικογένειά μας, και τελικά οι καταδύσεις ξεκίνησαν το 1981 από τον πατέρα μου, τον αδερφό μου, τον Πέτρο, και εμένα.

Εγώ ανέβηκα απευθείας στον βατήρα των 3μ., όπως μου είπε ο δάσκαλος, ήμουν πολύ δυναμική, δεν φοβόμουν τα ύψη, έκανα αμέσως την άσκηση και μετά πήγα στους ψηλότερους βατήρες.

Οι πρώτες καταδύσεις είναι με τα ποδαράκια, αλλά ο δάσκαλος ήθελε να δει αν φοβάμαι και μου είπε να πέσω με το κεφάλι, «για να σε προπονήσω, πρέπει να μου δείξεις ότι δεν φοβάσαι».

Ήμασταν στο Ζάππειο, ανέβηκα στο 1μ., είδα πώς έκανε ο Πέτρος βουτιά με το κεφάλι, έκανα κι εγώ, μετά στα 3μ., μετά στα 5μ. και έτσι αποφάσισε να με προπονήσει.

Τότε έπεσα λίγο άτσαλα, τραβήχτηκε λίγο η μέση μου, αλλά δεν κατάλαβα τίποτα, ήθελα να ξανακάνω.

Το θέμα είναι το ύψος, να μη σε ζαλίζει και να σε ενθουσιάζει.

Τότε ο Πέτρος μπορεί να έβγαζε ακόμα πιο δύσκολες ασκήσεις σε σχέση με εμένα, αλλά εγώ, όταν μου είπε πχ ο δάσκαλος να βγάλω πρώτη τη βουτιά από τα 10μ., το έκανα!

Την πρώτη φορά που ανέβηκα στα 10μ., δεν κοίταξα κάτω, κοίταξα απέναντι, είπα «είμαι Ελληνίδα, ζήτω η Ελλάδα» κι έπεσα. Ήμουν ατρόμητη, μάλιστα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, ούσα τότε Διευθύντρια και έχοντας πολλά χρόνια να κάνω βουτιές, ανέβηκα, πριν ξεκινήσουν οι αγώνες, στον βατήρα των 10μ. και έκανα βούτηξα!

Ήμουν πολύ παθιασμένη, αλλά, όταν κάνεις πολλά χρόνια κολύμπι και είναι ενδυναμωμένο το σώμα σου, γίνεται λίγο δύσκαμπτο και γι’ αυτόν τον λόγο δεν επέλεξα να κάνω τραμπολίνο, στο οποίο πρέπει να είσαι πιο “καλλιτέχνης”, πιο εύπλαστος, είχα κινήσεις σκληρές, το σώμα μου δεν με βοηθούσε, για να κάνω σπαγγάτ χρειάστηκα τρεις μήνες!

Στους πρώτους Πανελλήνιους αγώνες το 1983 ήρθα δεύτερη και μετά στη Θεσσαλονίκη στον σταθερό βατήρα πήρα το Χρυσό μετάλλιο.

Όταν για πρώτη φορά σχηματίσαμε Εθνική ομάδα και πήγαμε στους Βαλκανικούς, οι καταδύτες μας δεν ήταν όπως εκείνοι της Ρουμανίας ή της Βουλγαρίας, πηγαίναμε και τους θαυμάζαμε, βλέπαμε τις βουτιές και λέγαμε «θέλουμε και εμείς».

Μετά αγωνίστηκα σε Μεσογειακό Κύπελλο, σε διεθνή μίτινγκς, είχα πάρει μετάλλια στη Γερμανία και την Ολλανδία, αλλά σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα δεν πρόλαβα να πάω, γιατί ήθελα να ασχοληθώ με το Πανεπιστήμιο.

Θεωρητικά, εγώ είχα ξεκινήσει σε μια δύσκολη φάση αλλά και μεγάλη σε ηλικία, τη στιγμή που το κορμί, για να κάνει αυτό το άθλημα, πρέπει να το εξευγενίζεις και να το εξημερώνεις από μικρή ηλικία.

Είχα πάντα το γνώθι σαυτόν, θαύμαζα τις άλλες αθλήτριες, όταν τις έβλεπα, θα ήθελα να τις φτάσω, αλλά ήξερα ότι δεν μπορώ να το κάνω, γιατί δεν υπήρχαν και οι υποδομές στην Ελλάδα.

Όταν έπρεπε να κάνω μιάμιση στροφή απ’ τα 3μ. ή τα 5., δεν είχαμε τα τραμπολίνα που έχουμε τώρα, είχαμε ένα καρεκλάκι που είχε φτιάξει ο πατέρας μου σύμφωνα με τις προδιαγραφές του εξωτερικού, μας έδενε ο δάσκαλος με μια ζώνη και κάναμε περιστροφές.

Όταν έπρεπε να βγάλω τον σάλτο που είναι μια περιστροφή μπροστά, δεν είχα το τραμπολίνο για να το κάνω, πήγαινα βράδυ στην άκρη της πισίνας στη Γλυφάδα και μας μάθαινε ο δάσκαλος πώς να τον κάνουμε και μετά μου έλεγε να πάω στα 5μ..

Στενοχωρήθηκα, γιατί, αν είχα τις δυνατότητες, θα είχα γίνει μια καταπληκτική Πρωταθλήτρια και θα μπορούσα να αγωνιστώ σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα.

Αν κάποιος μου έλεγε τότε να πάω να κάνω προετοιμασία στο εξωτερικό, θα είχα βρεθεί σε πολύ καλύτερο επίπεδο.

Αλλά και σήμερα, αν οι αθλητές μας έκαναν την προετοιμασία που πρέπει, θα είχαμε πρόκριση σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Είχα και κάποια ατυχήματα βέβαια, ιδίως όταν έπεφτα από τα 10μ. στο Ζάππειο, καθώς η πίεση που δέχονται η σπονδυλική στήλη και ο σβέρκος από τέτοιο ύψος είναι μεγάλη, ενώ ταυτόχρονα λόγω του σωματότυπού μου, οι ώμοι μου δηλαδή είναι σκληροί, δεν είχα τη δυνατότητα, την ευπλασία και την ευλυγισία να μπορέσω να τεντώσω καλά τα χέρια μου, ώστε να μπω στο νερό και να μην πάρουν την τεράστια αυτή πίεση το κεφάλι, ο σβέρκος και η μέση μου.

Σταμάτησα στα 17 μου, γιατί ήθελα να διαβάσω και να μπω στο Οικονομικό της Νομικής Αθηνών, αποφοίτησα και μετά μπήκα στο ΤΕΦΑΑ.

Ένας λόγος μάλιστα που έβγαλα και το εν λόγω τμήμα αφορά στο ότι δεν θα ήθελα ποτέ κάποιος γονιός να ζητήσει να του προπονήσω τα παιδιά, τα οποία και αγαπώ πάρα πολύ, στο άθλημα των καταδύσεων και να πει «το παιδί μου προπονείται από μια εμπειρική και όχι από μια που κατέχει την επιστήμη του αθλητισμού», ήθελα να προπονήσω και να εκπαιδεύσω παιδάκια με τέτοιον τρόπο ώστε να κατακτήσω πρώτα την ψυχή τους και μετά το σώμα τους.

Ενόσω ήμουν φοιτήτρια στο ΤΕΦΑΑ, ήμουν και μαθητευόμενη προπονήτρια, προπονούσα ως βοηθός στο Χατζηκυριάκειο, τέλειωσα τη σχολή της ΓΓΑ, καθώς δεν έχουμε ειδικότητα καταδύσεων στο ΤΕΦΑΑ για να έχω την πιστοποίηση, ξεκίνησα να δουλεύω στον Εθνικό Πειραιά, στον Ολυμπιακό και σε άλλα σωματεία, στη συνέχεια πήρα το πτυχίο του ΤΕΦΑΑ και δούλεψα και αλλού, ανέλαβα τον ΑΟ Κηφισιάς, ανέβηκα στο ΟΑΚΑ και κάναμε ομαδάρα, η οποία διαλύθηκε δυστυχώς, και κάποια στιγμή μού λέει ο Αντώνης Μουδάτσιος «έλα, Γωγώ, έχω τον Πολιτιστικό Όμιλο Πατησίων 94, έλα να κάνουμε εκεί τμήμα καταδύσεων», όπου διέπρεψα ως προπονήτρια, οι αθλητές μας για τέσσερα πέντε χρόνια σάρωναν όλα τα κύπελλα

Μετά ανέλαβα Διευθύντρια υγρού στίβου στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, ενώ πριν από αυτό μου είχαν ζητήσει από τη ΓΓΑ να τρέξω ένα πιλοτικό πρόγραμμα ταλέντων^. πηγαίναμε στα σχολεία, επιλέγαμε παιδάκια, τα προπονούσαμε δωρεάν και τα προωθούσαμε σε συλλόγους, ώστε να υπάρξει ανάπτυξη.

Επίσης, πριν γίνω Διευθύντρια στους Αγώνες, είχα πάει με δικά μου έξοδα στο Σίδνεϊ, είχα γίνει εθελόντρια, παίρνοντας έναν μήνα την κανονική μου άδεια, ενώ ήδη ασχολούμουν με τους Ολυμπιακούς της Αθήνας, γιατί ήθελα να πάρω το “know how”, και, την πρώτη μέρα που έφτασα στην Αυστραλία, με πήγαν στην πισίνα, ανέβηκα στα 10μ., φορούσα μια φανελίτσα με την ελληνική σημαία και είπα «ορκίζομαι στον Θεό ότι θα φέρω στην Ελλάδα Ολυμπιακό μετάλλιο».

Το 2002 λοιπόν μου ζητούν να βοηθήσω για τους Αγώνες και από εκεί ξεκίνησε η καριέρα μου ως μάνατζερ Ολυμπιακών Αγώνων.

Στην αρχή δημιούργησα την ιντερνετική πληροφόρηση για τα σπορ, ήμουν υπεύθυνη στο τμήμα προβολής και στο site, και ξεκινήσαμε σιγά-σιγά μαζί με την Ελένη Μιχοπούλου, άνθρωπο της ρυθμικής γυμναστικής, η οποία ήταν και Διευθύντρια του αγωνιστικού, φτιάξαμε μαζί και τον προπονητικό οδηγό, αναλαμβάνοντας εγώ το κομμάτι των διαιτητών και των κριτών όλων των αθλημάτων για όλα τα θέματα.

Την 16η Αυγούστου, οπότε ο Θωμάς Μπίμης και ο Νίκος Συρανίδης κατέκτησαν στο Χρυσό μετάλλιο, φυσικά ήμουν εκεί και πεπεισμένη ότι θα πάρουμε το Χάλκινο μετάλλιο.

Την παραμονή είχαν ήδη αγωνιστεί ο Γαβριηλίδης και ο Τράκας στις συγχρονισμένες καταδύσεις, μάλιστα με είχαν καλέσει από την Επιτροπή, γιατί μετά από κάθε αγώνισμα κάναμε τεχνική σύσκεψη, και, παρότι δεν μας επιτρεπόταν από την πολιτική του «2004» να κάνουμε δημόσιες δηλώσεις, εγώ τους είπα: «Ένα θα πω και δεν θα ξαναμιλήσω. Σας έχουμε κάνει Ολυμπιακούς Αγώνες που όλοι τρίβετε τα μάτια σας. Δεν υπάρχει κάτι που να μην το ζητήσατε και να μην σας το έχουμε δώσει στο πιάτο. Μέχρι και τον καφέ που ζητήσατε να μην είναι χλιαρός αλλά καυτός σε καθαρό τραπεζομάντηλο σάς τον έχω κάθε μέρα έτοιμο. Εάν ξαναδώ ότι θα πέσουν Έλληνες αθλητές και οι κριτές θα τους αδικήσουν, θα βγω σε όλα τα Μέσα και θα κάνω ένσταση!».

Ξεκινάνε τα αγόρια μας, εγώ κάθομαι απέναντι με το γουόκι τόκι και τα μάτια μου βλέπουν ήδη βάθρο και Ολυμπιακό μετάλλιο, οι αθλητές μας κάνουν τη βουτιά, η Ελλάδα παίρνει το Χρυσό, σείεται όλο το ΟΑΚΑ, αρχίζει να παίζει ο «Ζορμπάς», δεν μπορεί κανείς να πιστέψει ότι έχει γίνει αυτό το θαύμα, σκέφτομαι «μπράβο, με τόσες θυσίες που κάναμε!».

Το θέμα ήταν ότι δεν υπήρχε Έλληνας να φορέσει στους αθλητές μας το Ολυμπιακό μετάλλιο και τελικά το ζητήσαμε από τη Βασίλισσα της Ισπανίας, η οποία σχετίζεται με τη χώρα μας, και από τον Ποπόφ που ήταν Ολυμπιονίκης!

Είχα παρακαλέσει εκείνη την ημέρα να έρθουν Έλληνες επίσημοι και τελικά δεν ήρθε κανείς, μου έλεγαν «έχω να πάω στην άρση βαρών, στην ξιφασκία κτλ».

Και είναι το μοναδικό Χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο του ελληνικού υγρού στίβου, είναι ο λόγος που πιστεύαμε ότι μέχρι σήμερα το άθλημά μας θα είχε μια καλύτερη αντιμετώπιση.

Το ΟΑΚΑ το χτίσαμε, ήμασταν εκεί από την αρχή, προπονητές, αθλητές, παράγοντες, κάναμε Αγώνες.

Έτσι, όταν, 19 χρόνια μετά από τότε, το 2023, μου προτάθηκε η θέση της Προέδρου του ΟΑΚΑ, χάρηκα πάρα πολύ, με έπιασε μέσα μου ένα σύγκρυο, ένιωσα -συνδυάζοντας το γεγονός και με την πορεία μου- βαθύτατα συγκινημένη και τιμημένη, αλλά είχα και την ενσυναίσθηση της μεγάλης ευθύνης.

Η αγάπη μας για τον αθλητισμό, η αφοσίωσή μας, η πίστη μας στο ευ αγωνίζεσθαι είναι οι πιο αντιπροσωπευτικές αυτού που θέλουμε να δώσουμε.

Τα παραπάνω σε συνδυασμό με την αγάπη μας για τα παιδιά και το fair play που πρεσβεύουμε μπορούν, αν ένα παιδί πειστεί και ο γονιός του το φέρει στην πισίνα, να “σώσουν” το παιδί αυτό από πολλές απόψεις, όσον αφορά πχ στην παιδεία του, την κοινωνικοποίησή του, την ψυχική ευεξία του, τη σωματική ευρωστία του, τον χαρακτήρα του, καθώς μέσα από την ανταγωνιστικότητα, φερειπείν, μπορεί να αναπτύξει αντοχές και θέληση, μέσα από τις απογοητεύσεις περισσότερη δυναμικότητα και συγκρότηση κτλ.

Βλέποντας δηλαδή καθημερινά τα παιδάκια που αγωνίζονται, νιώθω χαρά, ευτυχία αλλά και ευθύνη.

Ωστόσο, σε μερικές αποφάσεις πρέπει να είσαι “cool manager” και δεν μπορείς να βάλεις μπροστά τον συναισθηματισμό. Η δουλειά μου σχετίζεται με ένα ιδιαίτερα εμβληματικό κέντρο και από τη μια πρέπει να προσφέρεις τα καλύτερα services σε πελάτες, εργαζομένους, ομάδες που εξυπηρετεί αυτή η ιστορική εγκατάσταση, από την άλλη θέλεις να διαδόσεις το σπορ που μπορεί να υποστηρίξει ο χώρος αυτός.

Και όλα αυτά, μέσα από την αγάπη και το πάθος σου για τον αθλητισμό.

Το κέντρο αυτό πρέπει να βοηθάει τα παιδιά του κόσμου να αθλούνται και να γίνουν υγιείς πολίτες, αλλά πρέπει και να είναι μια βιώσιμη εγκατάσταση, γιατί χωρίς εισροές και έσοδα δεν μπορεί να διατηρηθεί και να καλύψει τις υπηρεσίες που πρέπει να αποδοθούν στον πελάτη.

Οπότε καμιά φορά το συναισθηματικό με το managerial συγκρούονται και πρέπει να είσαι πιο αυστηρός στο δεύτερο κομμάτι, ώστε να δώσεις τη δυνατότητα σε αυτούς που πηγαίνουν να λαμβάνουν καλύτερες υπηρεσίες.

Το ΟΑΚΑ είναι ένας οργανισμός με καταπληκτικό δυναμισμό που χρήζει ιδιαίτερης διαχείρισης, παρά την αθλητική ή διοικητική εμπειρία ετών που μπορεί να έχεις.

Είμαι καθημερινά σε επαφή με τους αθλητές των αθλημάτων που φιλοξενούνται στο ΟΑΚΑ, όποιος επισκέπτεται μάλιστα την πισίνα ενθουσιάζεται, όπως για παράδειγμα η ομάδα πόλο Αντρών της Αυστραλίας ή οι Αμερικανές που έπαιξαν με την Εθνική μας, μέσα στο καταδυτήριο ή το κολυμβητήριο πραγματοποιούνται επίσης και κάποιες άλλες διοργανώσεις, ενώ υπάρχει στο πλάνο να φιλοξενηθεί και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα καλλιτεχνικής κολύμβησης το 2024^. έχουμε αγώνες, έχουμε ζωή, έχουμε κίνηση!

Παρόλ’ αυτά, δεν μπορούν πάντα να συνδυαστούν 100% η μεγάλη αγάπη της αθλητικής φύσης μας με την αγάπη μας να κάνουμε το ΟΑΚΑ ακόμα πιο δυνατό, πιο εύρωστο, ώστε να μπορέσει ως οργανισμός να προσφέρει το καλύτερο δυνατό σε όλους, εργαζομένους, αθλητές, Ομοσπονδίες, σωματεία. Υπάρχει μια συνεχής δυναμική που δεν σε αφήνει να ησυχάσεις.

Πάντα βέβαια ήμουν πολύ ανήσυχη προσωπικότητα και ένας άνθρωπος που προσπαθούσε να βελτιώνεται, έχω την πρόθεση της αυτοβελτίωσης, πολλές φορές κάνω την αυτοκριτική μου, ξέρω τα λάθη μου, ξέρω ποια είναι τα στεγανά μου, τι είναι αυτό που πρέπει να διορθώσω.

Το βασικό είναι ότι με τον σύζυγό μου είναι σαν να έχω απέναντί μου έναν καθρέφτη, καθώς, όταν θα υπάρξει κάτι “στραβό”, φυσικά και θα μου το εξηγήσει, ενώ ταυτόχρονα, βλέποντας ότι είμαι τόσο δυναμική και ότι έχω τόσο πάθος να προσφέρω, ειδικά στα νέα παιδιά, το καταλαβαίνει και με ενδυναμώνει, σε μια περίοδο μάλιστα που βλεπόμαστε ελάχιστα, γιατί πηγαίνω στο ΟΑΚΑ το πρωί και φεύγω το βράδυ.

Ο σύζυγός μου είναι μια τεράστια προσωπικότητα, είμαι πολύ ευλογημένη που βρέθηκε στο διάβα μου, έχει διατελέσει Πρόεδρος της Ιταλικής Ομοσπονδίας υγρού στίβου, με πολλές διακρίσεις για πολλά χρόνια, κάτοχος Ολυμπιακού μεταλλίου με την Εθνική πόλο, ήταν Πρόεδρος στην Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία υγρού στίβου με ένα ιδιαίτερα επιτυχές έργο και Γενικός Γραμματέας στην Παγκόσμια Ομοσπονδία, ενώ σήμερα είναι Πρόεδρος της Ελβετικής Ομοσπονδίας υγρού στίβου.

Έχει προσφέρει πάρα πολλά στον διεθνή αθλητισμό, από τους λίγους που έχουν βραβευτεί από το International Hall of Fame της Αμερικής, έχει λάβει και την ανώτατη διάκριση στη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή, ένας σεμνός και εργατικός άνθρωπος με όραμα, το οποίο προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει στους νέους ανθρώπους και τους συνεργάτες του, όπως κι εγώ αντίστοιχα έχω ακόμη να πάρω πολλά από εκείνον^. θεωρώ, παρότι δεν το δηλώνει, ότι είναι περήφανος για το σημείο στο οποίο έχω φτάσει.

Το 2005 με είχαν καλέσει στο Μαϊάμι για να με βραβεύσουν με το International Swimming Hall of Fame ως την κορυφαία μάνατζερ του αθλήματος. Είμαι η μοναδική Ελληνίδα στον υγρό στίβο που έχει λάβει αυτήν την ανώτατη διάκριση για τη διαχείριση που είχα στους Ολυμπιακούς Αγώνες της χώρας μας.

Η πορεία όλων αυτών των χρόνων, με την πολλή δουλειά, το πείσμα και την προσπάθεια, απέδωσε, ενώ ταυτόχρονα και η πολιτική ηγεσία της χώρας μας πίστεψε σε εμένα, δεν είναι εύκολο να εμπιστευτείς μια τέτοια θέση, αν δεν είσαι σίγουρος ότι θα μπορέσει ο άλλος να ανταποκριθεί στον ρόλο του με επιτυχία, χωρίς βέβαια κι αυτό να σημαίνει ότι είναι μια θέση εφ’ όρου ζωής.

Είναι πολλές οι δυναμικές που έχουν συμβάλει, αλλά αυτό που με τίμησε ιδιαίτερα είναι η πρόταση αυτή καθ’ εαυτήν, καθώς υπάρχουν τριγύρω πολλοί άξιοι άνθρωποι, ίσως πιο άξιοι από εμένα.

Δεν σηκώνω τη μύτη ψηλά και δεν μεγαλοπιάνομαι, ίσα-ίσα, όταν κάποιος σου δίνει τη δυνατότητα να παλέψεις για κάτι νέο, πρέπει το ίδιο σεμνά και ταπεινά να το προσπαθήσεις, και εν προκειμένω είναι ο Πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, και ο Αναπληρωτής Υπουργός Αθλητισμού, Γιάννης Βρούτσης, τους οποίους και θέλω να βγάλω ασπροπρόσωπους για την εμπιστοσύνη τους.

Η Γωγώ Φυρίγου-Κόνσολο είναι Πρωταθλήτρια στις καταδύσεις, Πρόεδρος του ΟΑΚΑ.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

CHECK IT OUT: Γκρεγκ Λουγκάνις: Παφλασμοί στην πισίνα

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Σπύρος Καπράλος: Πρώτα μαθαίνεις να χάνεις

Γιώργος Μαυρωτάς: 511 σκαλοπάτια περηφάνιας

Νίκος Ξυλούρης: Όνομα βαρύ σαν ιστορία