Όχι, κύριοι, οι τελικοί του Κυπέλλου δεν ήταν πάντα έτσι στην Ελλάδα. Ακόμα και στο δικό μας δυστοπικό ποδοσφαιρικό σύμπαν είχες κάτι να περιμένεις. Το τελετουργικό (αν και δεν ήταν πάντα το ίδιο), το ιδιαίτερο του πράγματος, τις “φανταχτερές” παραγωγές της ΕΡΤ, το χρώμα στις εξέδρες. Ήταν αλλιώς. Γαμώτο!
Μιλώντας για εξέδρες, να σοκάρουμε και λίγο τους νεότερους. Δεν υπήρχαν νεκρές ζώνες στις εξέδρες και ας έπαιζε Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός. Δεν μας πιστεύετε, αλλά έτσι ήταν. Και επειδή το Youtube βοηθάει στις συγκεκριμένες περιπτώσεις, δείτε πλάνα από τον τελικό του 1988.
Τελικός εν μέσω του τυφώνα Κοσκωτά. Το κλίμα απίστευα πολωμένο για τα δεδομένα της εποχής, ο big boss του Ολυμπιακού είχε μόλις αποπειραθεί να αρπάξει τον Δημήτρη Σαραβάκο. Το στάδιο κόχλαζε, 74000 θεατές, φανατικοί του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού κρέμονταν στις εξέδρες σαν τσαμπιά! Και όμως! Ούτε μία νεκρή ζώνη! Και φανταστείτε ότι το ματς κρίθηκε στα πέναλτι με τον Σαργκάνη να ουρλιάζει “πρόεδρε τους τα έβαλα στον κώλο”, αφήνοντας υπονοούμενα για χρηματισμό!
Τι τα θες, τι τα γυρεύεις… Άλλες εποχές, άλλα ήθη. Δεν εξιδανικεύουμε το παρελθόν αλλά, όπως και να το κάνουμε, συγκρινόμενο με το μίζερο και βίαιο παρόν μοιάζει καλύτερο.
Αμ, ο άλλος ο τελικός; Του 1993; Πάλι Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, πάλι στο Ολυμπιακό Στάδιο. Ο μακαρίτης ο Μητσιμπόνας, που έπαιζε εκείνη την εποχή στους “ερυθρόλευκους”, έριξε την ιδέα στους συμπαίκτες του να κουρευτούν όλοι σχεδόν γουλί για να δείξουν συστράτευση και προσήλωση στο στόχο. Το θέαμα των κουρεμένων κεφαλιών ήταν σοκαριστικό. Και ίσως γι’ αυτό τελικά επικράτησε ο Παναθηναϊκός του Όσιμ εκείνο το βράδυ (1-0, Βαζέχα). Τα πράγματα στην εξέδρα είχαν αρχίσει να αγριεύουν αλλά και πάλι την τωρινή αθλιότητα δεν την έφταναν.
Οι τελικοί του σχετικά πρόσφατου παρελθόντος (δεν είναι διάολε πολλά 20 χρόνια) είχαν κάτι, ρε παιδί μου. Ή, μάλλον, δεν είχαν αυτό το κυνισμό και την ωμή βία των τελευταίων δέκα ετών.
Είχαν επίσης δημοσιογράφους με… κοχόνες που κάλυπταν τα γεγονότα. Που ακολουθούσαν τον Κοσκωτά από πίσω μέσα στον αγωνιστικό χώρο και του έκαναν τις πιο σκληρές ερωτήσεις της εποχής. Όχι όπως στον τελικό του 2013 που ο Μανιάτης έκανε ξεκάθαρο χέρι στον τελικό του Αστέρα με τον Ολυμπιακό και ο ρεπόρτερ “παρέλειψε” να τον ρωτήσει αν πράγματι έκανε παράβαση ή όχι…
Πολλά πράγματα στην Ελλάδα από το το 2010 έχουν χάσει το νόημά τους και η δημοσιογραφία είναι ένα από αυτά. Φόβος διάχυτος παντού. Στα Μέσα, τους ρεπόρτερ, τους αθλητές. Βασιλεύει η ανασφάλεια. Γι’ αυτό, όλο το σκηνικό που στήνεται και φέτος στο ΟΑΚΑ κατά βάση μίζερο είναι. Ούτε το όπλο του Σαββίδη μπορεί να ξεχαστεί αμέσως, ούτε τα καφριλίκια των ρεπόρτερ στο Facebook , ούτε η εν γένει υποκρισία.
Κάποιοι πήραν τους τελικούς μας, τις καλύτερες αναμνήσεις μας και μας επέστρεψαν το σημερινό άθλιο θέαμα. Δεν μας αξίζει, δεν σας αξίζει. Γαμώτο!