Ένα Όνειρο Τρελό

Το μεγαλύτερο όνειρο των περισσότερων αθλητών είναι η συμμετοχή τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Και φυσικά δεν αποτελούσα την εξαίρεση!

Ειλικρινά όμως, ποτέ δεν πίστευα ότι θα το ζήσω στον υπέρτατο βαθμό όπως το έζησα στην Ιαπωνία.

Εντάξει, σκεφτόμουν ότι μελλοντικά, ίσως σε κάποια στιγμή της ζωής μου, ερχόταν μια συμμετοχή στη διοργάνωση.

Αλλά αυτό που έγινε με τον Νάσο (Γκαβέλα) στο Τόκιο; Όχι, ποτέ δεν ήταν μέσα στο μυαλό μου!

Έχουν περάσει σχεδόν τρεις μήνες από εκείνον τον αγώνα και κάθε μέρα συνειδητοποιώ πόσο σημαντικό ήταν αυτό που συνέβη.

Το διαπιστώνω και από τον τρόπο με τον οποίον εξακολουθεί να αντιδρά ο κόσμος.

Τα λόγια που μας λένε σχεδόν σε καθημερινή βάση.

Την ανταπόκριση και την τεράστια απήχηση που είχε στους φιλάθλους. Και όχι μόνον.

Στην ουσία όμως, για εμάς δεν έχει αλλάξει τίποτα.

Τόσο εγώ όσο και ο Νάσος παραμένουμε οι ίδιοι άνθρωποι.

Κάνουμε την ίδια προπόνηση, με τους ίδιους ανθρώπους, στο ίδιο στάδιο και έχουμε πάντα τους ίδιους υψηλούς στόχους.

Από την πρώτη κουβέντα που είχαμε κάνει με το Νάσο, είχαμε θέσει υψηλούς στόχους.

Είχαμε συμφωνήσει ότι το 2020 ήταν πολύ σημαντική αθλητική χρονιά και, αν δουλεύαμε σωστά, θα μπορούσαμε να πετύχουμε κάτι πολύ καλό.

Όπως κι έγινε! Η κατάκτηση του Χρυσού μεταλλίου ήταν απλώς η φυσική κατάληξη μιας πορείας που κύλησε ομαλά!

Είχαμε δουλέψει πολύ καιρό γι’ αυτό. Με υπομονή. Σκληρά και μεθοδικά.

Είναι γνωστό πως οι αθλητές, προκειμένου να πετύχουν τους στόχους τους, ακολουθούν μία στρατιωτική ζωή. Μια ζωή πειθαρχημένη και απαιτητική, όπου κυριαρχεί η σκληρή προπόνηση, ο καλός ύπνος και η σωστή διατροφή.

Προσωπικά, πάντα μου άρεσε αυτή η ζωή.

Εξάλλου ο στίβος είναι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου.

Ένα άθλημα που μου έδινε τη δυνατότητα να στηρίζομαι στις δικές μου δυνάμεις, στη δική μου προσπάθεια.

Δεν ήθελα η επιτυχία μου να εξαρτάται ή να στηρίζεται στους άλλους.

Προτιμούσα να είμαι μόνος μου.

Γι’ αυτόν το λόγο ο στίβος μού ταίριαζε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο άθλημα.

Αν και οι άνθρωποι του χώρου από την πρώτη στιγμή είχαν παρατηρήσει ότι ήμουν ένα πολύ γρήγορο παιδί, χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι να μπω στα σπριντ.

Αφενός γιατί η ενασχόλησή μου με τον αθλητισμό ήταν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα σαν ένα παιχνίδι και αφετέρου γιατί, όταν άρχισα να ασχολούμαι λίγο περισσότερο, έκανα μήκος, σημειώνοντας μάλιστα αρκετές επιτυχίες.

Στα σπριντ μπήκα τυχαία την περίοδο όπου τελείωνα το σχολείο.

Τότε που προετοιμαζόμουν για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις και την εισαγωγή μου στην Γυμναστική Ακαδημία.

Όταν στις εργομετρικές εξετάσεις διαπίστωσαν την ταχύτητα που είχα, με προέτρεψαν να ασχοληθώ με το τρέξιμο.

Τους άκουσα και σύντομα μπήκα στα σπριντ, σημειώνοντας καλά αποτελέσματα από την πρώτη κιόλας χρονιά της παρουσίας μου στους αγώνες.

Η σπουδαιότερη επιτυχία ήταν, μέχρι πρότινος, η είσοδος το 2019 με την ομάδα 4Χ100μ. της σκυταλοδρομίας στην εξάδα του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ομάδων (Μπίντγκοζ).

Μέχρι που δύο χρόνια αργότερα ήρθε η τεράστια επιτυχία με τον Νάσο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες.

Η συνεργασία μας ξεκίνησε λίγο πριν το τέλος του 2020.

Όταν μου πρότεινε να γίνω ο οδηγός του, στην αρχή ήμουν λίγο σκεπτικός. Δεν φοβόμουν το “άγνωστο”. Αυτό που σκεφτόμουν περισσότερο ήταν πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη να συνοδεύεις και να οδηγείς έναν αθλητή.

Ο Νάσος ωστόσο είναι τόσο καλός συναθλητής και συνεργάτης, ώστε το έκανε πιο εύκολο.

Το ίδιο ισχύει για τον προπονητή μας, τον κ. Νέστορα Κολοβό, αλλά και τον δικό μου προπονητή, κ. Χρήστο Κατσίκα, με τον οποίο συνεργάζομαι. Ουδέποτε (ο κ. Κατσίκας) στάθηκε εμπόδιο. Αντίθετα. Με παρότρυνε να το κάνω. Όπως φυσικά και ο κ. Κολοβός. Με προέτρεψε να δοκιμάσω. Να μην φοβηθώ.

Πήρα τον χρόνο μου και, αφού το σκέφτηκα για μερικές μέρες, αποφάσισα να απαντήσω θετικά.

Δεν μου δημιουργούσε άγχος αυτό που θα έκανα. Ήμουν σχεδόν σίγουρος πως μέσα από τη δουλειά, βήμα-βήμα, με υπομονή και επιμονή, θα φτάναμε στον στόχο μας.

Η μεγαλύτερη δυσκολία που είχαμε στην αρχή ήταν να πετύχουμε τον απόλυτο συγχρονισμό. Δυο άνθρωποι έπρεπε να τρέχουν σαν ένας! Έπρεπε να φτάσουμε στο 100%. Στο τρέξιμο, στην ένταση, στις κινήσεις των ποδιών και των χεριών μας. 

Δουλέψαμε πολύ και σκληρά μέσα στην προπόνηση, μέχρι να τα καταφέρουμε. Κάθε φορά ανεβάζαμε λίγο παραπάνω την ένταση, μέχρι που φτάσαμε να τρέχουμε με όλη την ταχύτητά μας, έχοντας έναν πολύ καλό συγχρονισμό.

Η συνεργασία μου με τον Νάσο σε καμία περίπτωση δεν θα με πήγαινε πίσω σε αυτά που ήδη έκανα στη δική μου αθλητική πορεία. Ίσα-ίσα. Βοήθησε στην εξέλιξή μου.

Μέσα από αυτήν τη σχέση έμαθα ακόμα περισσότερα πράγματα για τον πρωταθλητισμό και το αγώνισμά μας.

Την ίδια στιγμή βέβαια μου δόθηκε η ευκαιρία και η δυνατότητα να γνωρίζω καλύτερα και τον κόσμο του, τους ανθρώπους με αναπηρία που ασχολούνται με τον αθλητισμό. Βλέποντάς τους, διαπίστωσα ότι η καθημερινότητα τους στην προπόνηση δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτήν που ζούμε όλοι όσοι ασχολούμαστε με τον αθλητισμό.

Οι αθλητές με αναπηρία καταβάλλουν την ίδια προσπάθεια, προπονούνται το ίδιο εντατικά, κουράζονται το ίδιο. Ανεξάρτητα από το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει καθένας ξεχωριστά.

Έχουν τη νοοτροπία του Πρωταθλητή. Δεν αφήνουν το πρόβλημα υγείας να τους επηρεάσει.

Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να σου δώσει δύναμη! Να σκεφτείς ότι, από την στιγμή που εκείνοι μπορούν και ξεπερνούν οποιαδήποτε δυσκολία βρουν μπροστά τους, το ίδιο μπορείς να κάνεις κι εσύ.

Να είσαι παρών σε κάθε κατάσταση. Να προσπαθείς, να δουλεύεις περισσότερο.

Πραγματικά, έχω αρχίσει να τους θαυμάζω ολοένα και περισσότερο. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να υποτιμούνται οι αγωνιστικές επιδόσεις τους. Ο κόπος και η προσπάθεια τους είναι στο ίδιο επίπεδο με των αρτιμελών αθλητών.

Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν ασχολούμαστε όσο πρέπει με τους αθλητές με αναπηρία. Κι αυτό φαίνεται και από τον κόσμο που παρακολουθεί τις αθλητικές διοργανώσεις των ΑμεΑ. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που παρακολουθούν.

Ίσως γιατί ο κόσμος δεν γνωρίζει τον χώρο και τους αθλητές.

Θα είμαι ειλικρινής. Ούτε εγώ τον γνώριζα.

Οι επιτυχίες ωστόσο που έχουν σημειωθεί τα τελευταία χρόνια στις διεθνείς διοργανώσεις είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να ενημερωθούν όλοι περισσότερο, να γνωρίσει και να δει ο κόσμος και αυτή την πλευρά του αθλητισμού.

Μετά το Χρυσό μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο, ο κόσμος ίσως να έχει ανάλογες προσδοκίες από εμάς και στο μέλλον.

Δεν με πιέζει αυτό. Ούτε μου δημιουργεί κάποιο άγχος.

Άλλωστε και εμείς συνεχίζουμε να έχουμε υψηλούς στόχους.

Στις μεγάλες διοργανώσεις νιώθω ότι είμαι ένας άλλος αθλητής. Τις χαίρομαι. Ήμουν και είμαι πάντα ήρεμος. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίον είχα καλές επιδόσεις. Χαίρομαι την στιγμή. Την παρουσία μου σε μια μεγάλη διοργάνωση. Εύχομαι όλοι να έχουν τη ευκαιρία να ζήσουν αυτήν την στιγμή.

Σίγουρα τα χρόνια και το διάστημα πριν από τους Παραολυμπιακούς Αγώνες υπήρχε πολύ κούραση, καθώς ταυτόχρονα με τις προπονήσεις και τις αγωνιστικές υποχρεώσεις έχω και τις σπουδές μου στα ΤΕΦΑΑ, μια δύσκολη και απαιτητική Σχολή.

Όταν όμως πετύχεις τον στόχο σου, τα ξεχνάς όλα.

Αφήνεις πίσω τις δυσκολίες και συνεχίζεις να απολαμβάνεις τη διαδρομή…

Ο Σωτήρης Γκαραγκάνης είναι Πρωταθλητής του στίβου στα 100μ. και 200μ., κάτοχος του Χρυσού μεταλλίου στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2021 ως οδηγός του Νάσου Γκαβέλα.

Επιμέλεια κειμένου: Έλενα Βογιατζή

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Νάσος Γκαβέλας: Τα Μάτια Της Ψυχής / Άγγελος Παυλακάκης: Ο πιο γρήγορος Έλληνας

Κατερίνα Πολυχρονίδη-Πατρώνη: Ο Ένας Για Τον Άλλον

Χαράλαμπος Ταϊγανίδης: Ένας Ευτυχισμένος Άνθρωπος

Αλεξάνδρα Σταματοπούλου: Η αποδοχή αρχίζει από μέσα σου

Δημοσθένης Μιχαλεντζάκης: Από τον Έβρο μέχρι το Τόκιο

Ανδρέας Κουτσούρης: Πέρα Από Τα Όρια

Παναγιώτης Κοντογιάννης: Αθλητές, όχι ήρωες / Ιωάννα Χρονοπούλου: Ο ίδιος άνθρωπος

Στέλιος Μαλακόπουλος: Δεύτερη Ευκαιρία!