Σωστό Παράδειγμα

Η ζωή μου είναι φτιαγμένη ως τώρα από τρία κεφάλαια.

Το πρώτο αφορά στην περίοδο έως τα 18 μου, όταν πήγαινα σχολείο και ασχολούμουν με το πόλο, στο οποίο ουσιαστικά ανδρώθηκα στο Παλαιό Φάληρο. Ακόμα και εκεί, από τα 13 μου, ήμουν υπό τις οδηγίες του Θοδωρή Βλάχου.

Το επόμενο κεφάλαιο είναι η Αμερική, όπου συνδύασα σπουδές και πόλο, με υποτροφία στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες.

Το τρίτο κεφάλαιο είναι από το 2015, οπότε επέστρεψα στην Ελλάδα, τον Ολυμπιακό και την Εθνική ομάδα.

Για όλα είμαι περήφανος…

Καταρχάς, γιατί κατάφερα και τελείωσα μια Σχολή στην Αμερική και παράλληλα διατηρήθηκα σε ένα επίπεδο, ώστε να επιστρέψω στο ευρωπαϊκό πόλο και να πρωταγωνιστήσω, κάτι που πολύ λίγοι έχουν καταφέρει ή σχεδόν κανένας.

Φυσικά χαίρομαι για ό,τι έχουμε καταφέρει και με τον Ολυμπιακό και με την Εθνική ομάδα.

Το ελληνικό πόλο το έχει ανάγκη και ο ελληνικός αθλητισμός γενικότερα.

Από το 2015 έχουμε καταφέρει να κατακτήσουμε ένα Χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με την Εθνική ομάδα, με τον Ολυμπιακό ένα Champions League το 2018 και -φυσικά- το Ασημένιο Ολυμπιακό μετάλλιο στο Τόκιο.

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω… Όπως έχει πει και ο Θοδωρής Βλάχος, «είναι σαν να προσπαθείς να ξεχωρίσεις το αγαπημένο σου παιδί». Για όλα είμαι περήφανος, για όλα όσα καταφέραμε με την ομάδα μου είμαι ευτυχισμένος και ευελπιστώ σε νέες επιτυχίες.

Σχετικά με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, από την αρχή του τουρνουά δεν ήμασταν το φαβορί, το ξέραμε αυτό, το ήξεραν και οι άλλες ομάδες. Οι μεγάλες ομάδες γνώριζαν ότι αυτές ήταν το μεγάλο φαβορί.

Εμείς όμως μέσα από το τουρνουά βρήκαμε ενέργεια, βρήκαμε momentum, βρήκαμε αυτοπεποίθηση κι όλα αυτά έγιναν μέσα από την δουλειά. Έπαιξε 100% ρόλο και αυτό που λέγεται ψυχή.

Είναι αυτό που μας ξεχώρισε και φαινόταν και σε έναν άνθρωπο που δεν παρακολουθεί χρόνια πόλο, ότι δηλαδή η Ελληνική ομάδα σε όλα τα παιχνίδια είχε πολύ παραπάνω ψυχή και πάθος από όλες τις υπόλοιπες.

Θα το καταλάβαινε ο οποιοσδήποτε παρακολουθούσε τους αγώνες του Τόκιο, και τους δικούς μας και των άλλων ομάδων.

Μετά τους Ολυμπιακούς ήταν και δύσκολο και εύκολο να ξαναμπώ στη ρουτίνα.

Για έναν άνθρωπο που έχει καταφέρει πολλά (και δεν μιλάω για το εαυτό μου ή τους συμπαίκτες μου, γιατί δεν έχουμε καταφέρει πολλά ακόμη αλλά κάποια πράγματα), μετά από μια μεγάλη επιτυχία το να επιστρέψει στη ρουτίνα και να επαναλάβει τα ίδια πράγματα μπορεί να ακούγεται βαρετό.

Όταν έχεις καταφέρει αυτό που θέλεις, δύσκολο να επανέλθεις στην καθημερινότητα.

Από την άλλη ωστόσο, μιλώντας για τον εαυτό μου, όταν τελείωσα τις διακοπές μετά το Τόκιο, είχα πολύ ενθουσιασμό και ανυπομονησία να ξεκινήσουμε τις προπονήσεις και τους αγώνες, γιατί αυτό που ζήσαμε το καλοκαίρι θα ήθελα πάση θυσία να το ξαναζήσω.

Οπότε έχω πάρα πολύ ενθουσιασμό και πάντα ανυπομονώ για το επόμενο τουρνουά.

Εξάλλου ξεκίνησαν και οι διεθνείς αγώνες του Ολυμπιακού για το Champions League, υπάρχει θέληση και μας αρέσει που είμαστε “εδώ” και έχουμε φτιάξει καλή ομάδα.

Τόσο οι συμπαίκτες μου όσο και εγώ περιμένουμε πώς και πώς να παίξουμε το πρώτο μας παιχνίδι με την Εθνική ομάδα, ώστε να δείξουμε επιπλέον ότι αυτό δεν ήταν “πυροτέχνημα” αλλά όντως αυτή η Εθνική έχει μέλλον.

Το Ασημένιο μου μετάλλιο βρίσκεται κρυμμένο κάπου στο σπίτι μου, αλλά κανονικά πρέπει να το βάλω στην τράπεζά μου σε μια θυρίδα… αλλά το αναβάλλω συνέχεια και το ξεχνάω.

Στο παρελθόν έχουν ακουστεί διάφορα για κλοπές, για τρόπαια που χάνονται μέσα από σπίτια, οπότε καλύτερα να το έχω κάπου εξασφαλισμένο και, όταν το “χρειάζομαι”, να πηγαίνω να το παίρνω…

Στους Ολυμπιακούς ζήσαμε φοβερές στιγμές, αλλά τον Τελικό δεν τον έχω δει σε βίντεο ούτε μια φορά, γενικά δεν μου αρέσει να βλέπω αγώνες ξανά, εκτός και αν είναι για τις ανάγκες αγωνιστικής τακτικής, για σκάουτινγκ και κατασκοπεία της αντίπαλης ομάδας και ανάλυση των λαθών μας.

Τον Τελικό των Ολυμπιακών, όπου χάσαμε κιόλας, νομίζω ότι για αρκετό καιρό ακόμα δεν θα μπω στην διαδικασία να τον δω.

Την απονομή ωστόσο την έχω δει πολλές φορές μέσα από τα βιντεάκια που έχουν ανέβει στα social media.

Πολλοί έκαναν λόγο για το ήθος μας, για το «συγγνώμη» που ζητούσαμε από τον κόσμο για τη χαρά μας, ενώ η χώρα μας καιγόταν από πυρκαγιές. Για το ότι νιώθαμε άβολα για τους πανηγυρισμούς μας.

Το ήθος κάθε ανθρώπου προέρχεται από το σπίτι και την οικογένειά του.

Αλλά είναι στη φύση των αθλητών το ήθος και η αξιοπρέπεια.

Και αυτό έχουν να λένε όλοι όσοι γνωρίζουν εμάς, του υγρού στίβου και του πόλο, ότι δηλαδή είμαστε καλά παιδιά.

Δεν έχουμε ούτε βεντέτες, ούτε φίρμες, ούτε πολλά λεφτά, ούτε πολύ δημοσιότητα. Στοιχεία που πολλές φορές έχουμε δει σε πιο μεγάλα αθλήματα, όπως στο μπάσκετ και το ποδόσφαιρο. Σχετικά με το ήθος, αυτά πηγαίνουν χέρι-χέρι.

Εμείς ξέρουμε ποιοι είμαστε, ξέρουμε τι κάνουμε, νομίζω όλοι όσοι έχουν υπάρξει συμπαίκτες μου στην Εθνική είναι όλοι καλά παιδιά και από καλές οικογένειες και το ήθος μέσα από τον αθλητισμό αντιπροσωπεύει τον χαρακτήρα μας.

Μέσα από αυτό έχουμε γαλουχηθεί και έτσι έχουμε μάθει από μικροί.

Και προσωπικά νιώθω μεγάλη ευθύνη για τα μηνύματα και τα πρότυπα που περνάω στον κόσμο, καθώς συναναστρέφομαι πλέον με πολλούς ανθρώπους, με γονείς, για παράδειγμα, που θέλουν να βγω φωτογραφίες με τα παιδιά τους.

Έχουμε πάει επίσης σε αρκετά σχολεία για να μιλήσουμε όλοι ως ομάδα.

Σε μεγαλύτερο βαθμό πια, μετά τους Ολυμπιακούς, έχουμε γίνει πρότυπα και πολλοί γονείς μέσα από αυτό που είδαν στο Τόκιο μπορούν να πουν με ασφάλεια ότι τα παιδιά τους έχουν “τέτοια” πρότυπα.

Νιώθω μια ευθύνη παραπάνω και προσπαθώ, όποτε έχω την ευκαιρία, να μοιράζομαι πράγματα με τον κόσμο που ενδιαφέρεται, ώστε να είναι πιο προσεκτικός, και να είμαι καλό παράδειγμα.

Σχετικά με τις 100.000 ευρώ, για το μισό δηλαδή πριμ για το Ολυμπιακό μετάλλιο που μας έδωσε ο Πρόεδρος του Ολυμπιακού, Βαγγέλης Μαρινάκης, καθώς το άλλο μισό το δωρίσαμε στους πυρόπληκτους, όταν πήγαμε στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», μας έδωσε την επιταγή ο ίδιος.

Μέσα στην ομιλία του μας τόνισε ότι ήδη έχει αποδοθεί το ποσό στους ανθρώπους που υπέφεραν από τις φωτιές. Ο Πρόεδρος είναι άνθρωπος εμπιστοσύνης και αυτό που λέει το κάνει, οπότε είμαστε σίγουροι ότι ήδη τα χρήματα έχουν δοθεί στους πυρόπληκτους.

Τόσο με την Εθνική όσο και με τον Ολυμπιακό παίζω με την ίδια ψυχή.

Είμαι άνθρωπος με πολύ πάθος, μ’ αρέσει αυτό που κάνω και θέλω ό,τι καλύτερο γι’ αυτό που εκπροσωπώ, οπότε δεν υπάρχει η παραμικρή διαφορά.

Βέβαια, το να εκπροσωπείς την χώρα σου στο ύψιστο αποτελεί την μεγαλύτερη τιμή.

Πάντως, όταν μπαίνω στο νερό, είναι πάντα ένας αγώνας και, για να το πω και πιο λαϊκά, τη δουλειά μου κάνω και προσπαθώ να τα δίνω πάντα όλα 100%.

Σε ό,τι αφορά στην ομάδα μου, τον Ολυμπιακό, είμαι ταυτισμένος με τους «Ερυθρόλευκους», αλλά είναι και οι επαγγελματικές προϋποθέσεις που με δένουν.

Από μικρός ήμουν Ολυμπιακός, πάντα ήθελα να παίξω στον Ολυμπιακό, γι’ αυτό παίζω και με αυτό το πάθος.

Με τον Ολυμπιακό όπως και με την Εθνική ομάδα έχω ένα παραπάνω δέσιμο.

Από το 2015, όταν γύρισα από την Αμερική, με εμπιστεύτηκαν και μέχρι στιγμής δεν έχω παράπονα.

Νομίζω και ο Ολυμπιακός είναι αρκετά ικανοποιημένος μαζί μου και συνεργαζόμαστε μια χαρά.

Είναι και επαγγελματικό το θέμα, γιατί ο Ολυμπιακός καλύπτει όλες μου τις ανάγκες, όλα μου τα θέλω.

Είναι από τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης και είναι τιμή να αγωνίζεται κάποιος σ’ αυτήν την ομάδα που θέλει να πρωταγωνιστεί.

Και μέχρι στιγμής δεν έχει παρουσιαστεί κάτι πολύ καλύτερο για την καριέρα μου, οπότε δεν υπάρχει λόγος να φύγω, πόσο μάλλον από το σπίτι μου που είναι εδώ και από τον Ολυμπιακό με τον οποίο έχω δεθεί τόσο πολύ περισσότερο.

“Σειρήνες” στα αφτιά μου από ομάδες του εξωτερικού υπάρχουν και έχουν υπάρξει και σίγουρα θα υπάρξουν και στο μέλλον, αλλά από τον Ολυμπιακό δεν έχει υπάρξει τίποτα καλύτερο, οπότε δεν υπάρχει λόγος αλλαγής.

Μπορώ να πω ότι έχω βρεθεί στην κορυφή, ωστόσο το άγχος και την πίεση τα ασκώ εγώ ο ίδιος στον εαυτό μου.

Δεν υπάρχει κάποιος που με πιέζει ή με αγχώνει ή μου λέει ότι πρέπει να συνεχίσω.

Από μόνος μου βάζω το βάρος αυτό και νομίζω ότι είναι αυτό που με κρατάει σε αυτό το επίπεδο.

Αν από μόνος σου δεν θέλεις να διατηρηθείς στην κορυφή και να συνεχίσεις, τότε θα γίνει δύσκολη η συνέχεια.

Αν μετά από δυο-τρεις επιτυχίες πεις «είμαι χορτασμένος», τότε δεν θα υπάρχει μέλλον.

Στην περίπτωσή μου, έχω πολύ ενθουσιασμό και μου αρέσει ό,τι έχω πετύχει τα τελευταία χρόνια, πόσο μάλλον στο Τόκιο, όπου φτάσαμε σχεδόν στην κορυφή με την Εθνική ομάδα.

Στην ουσία δούλευα όλη μου τη ζωή, γι’ αυτό και συνεχίζω να βάζω στον εαυτό μου την πίεση και το βάρος για να προσπαθώ κάθε χρόνο και να βελτιώνομαι.

Και, όταν νιώσω χορτασμένος σε μερικά χρόνια, τότε θα πω «εντάξει, αρκετά» και θα προχωρήσω με κάτι άλλο.

Το πτυχίο Επικοινωνίας που πήρα από το Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας έχει ένα καλό κι ένα κακό.

Το καλό είναι ότι είναι πολύ γενικό και μπορώ να προσανατολιστώ σε διάφορες κατευθύνσεις.

Από την άλλη, αυτό είναι και το… κακό, ότι δεν είναι κάτι συγκεκριμένο και δεν ξέρω ακριβώς πώς μπορώ να το αξιοποιήσω.

Μπορεί να μου χρειαστεί, μπορεί και να μην μου χρειαστεί στο μέλλον.

Ιδανικά θα ήθελα να κάνω κάτι δικό μου, δεν ξέρω ακόμη τι θα είναι αυτό, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.

Στην οικογένειά μου χρωστάω τα πάντα, αυτό είναι ξεκάθαρο, διότι από μικρός, όταν ξεκίνησα να παίζω πόλο, ήταν στο πλάι μου.

Ο πατέρας μου ήταν ο προσωπικός μου οδηγός, η μητέρα μου ήταν η προσωπική μου σεφ, γυρνούσα αργά τα βράδια από προπόνηση, με περίμενε η μητέρα μου με ένα πιάτο φαγητό, ο πατέρας μου με πηγαινοέφερνε μέσα στο κρύο, με περίμενε στις πισίνες.

Ήταν πάντα υποστηρικτές μου, ήταν εκεί στους πιο πολλούς αγώνες, ποτέ δεν μου έβαλαν εμπόδιο να μην πάω σε προπόνηση ή σε αγώνα. Με στήριζαν στις επιλογές μου, όταν ήθελα να φύγω για την Αμερική, μου είπαν «κάνε αυτό που θες», ήταν άκρως υποστηρικτικοί και με βοήθησαν και σε αυτό το βήμα της ζωής μου.

Και, όταν βέβαια γύρισα στην Ελλάδα, ο πατέρας μου (κυρίως) και η μάνα μου (όποτε μπορούσε) ήταν σε όλους μου τους αγώνες, ήταν εκεί.

Τους χρωστάω τα πάντα.

Έχω πάει σε δικό μου σπίτι, αλλά είμαστε κοντά, στον Άλιμο η οικογένεια μου, στο Φάληρο εγώ, δίπλα είμαστε, πολύ συχνά πηγαίνω και τους βλέπω.

Στη ζωή μου δεν έχω παντρευτεί ακόμη, δεν έχω κάνει παιδιά. Είμαι σε σχέση από το 2018. Ως όραμα ζωής από μικρός, επειδή μεγάλωσα σε μεγάλη οικογένεια, είμαστε τέσσερα παιδιά, ήθελα πάντα να κάνω μια οικογένεια. Ακόμη όμως έχω κάποια πράγματα να πετύχω, κάποιους στόχους αθλητικής καριέρας που έχω βάλει στον εαυτό μου.

Εν τέλει θέλω να τελειώσω την καριέρα μου, να πω ότι έχω καταφέρει κάτι, να συνεχίσω τη ζωή μου, κάνοντας μια οικογένεια.

Πάνω απ’ όλα θέλω να είμαι ευτυχισμένος με την οικογένειά μου και να είμαι ένα σωστό παράδειγμα για τα παιδιά μου.

Ο Κωνσταντίνος Γενηδουνιάς είναι Ασημένιος Ολυμπιονίκης με την Εθνική ομάδα πόλο.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Κωνσταντίνος Γενηδουνιάς: Συναντώντας τον Ομπάμα

Τάσος Παπαναστασίου στο AS: «Τώρα, κλαίω μόνο από χαρά»!

Γιάννης Γιαννουρής: Πάμε Μία Βόλτα Στη Βουλιαγμένη / Σενάριο Υπομονής

Γιώργος Μαυρωτάς: 511 σκαλοπάτια περηφάνιας

Αλεξάνδρα Ασημάκη: Επόμενο Κεφάλαιο

Εύη Μωραϊτίδου: Τίποτα δεν χαρίζεται

Αγγελική Καραπατάκη: Τα κλειδιά / Το τρίτο οκτάλεπτο

Νικόλας Δεληγιάννης: Η σημασία του Μέντορα

Μάνια Μπικόφ: Να μη ξεχαστεί από κανέναν

Μαρία Τσουρή: Ζήσε!

Αλέξανδρος Κουμής: Η σημασία της χαράς του παιχνιδιού

Παναγιώτης Περπερίδης: Καλέ μου άνθρωπε, ξέρεις από πόλο;