Γιατί να μην παίζουμε μπάλα;

Τατιάνα Γεωργίου 14 Απριλίου, 2022

Είμαστε γυναίκες! Ναι! Δεν έχουμε την ίδια σωματική και μυϊκή δύναμη με τους άνδρες!

Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να παίξουμε ποδόσφαιρο^. ότι δεν μπορούμε να είμαστε ανταγωνιστικές ή να προσφέρουμε θέαμα^. ότι δεν μπορούμε να ασχολούμαστε με το άθλημα.

Δεν λέμε σώνει και καλά στους άντρες φιλάθλους να έρθουν στο γήπεδο να μας δουν. Μπορούν όμως να μας δώσουν μία ευκαιρία, να παρακολουθήσουν κάποια παιχνίδια μας και, αν δεν τους αρέσουμε, να μην ξανάρθουν.

Δεν θα το κρύψω πως με ενοχλεί ως έναν βαθμό αυτή η αντίληψη που υπάρχει για το ποδόσφαιρο των γυναικών στην Ελλάδα. Από την άλλη όμως, έχω συνηθίσει και έχω μάθει να ζω με αυτό.

Το μόνο που λέω πλέον είναι ότι, εφόσον δεν με στηρίζουν, δεν με νοιάζει και η γνώμη τους. Εγώ θα συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπάω και με ευχαριστεί, κι ας λένε ό,τι θέλουν. Άλλωστε ξέρω πως, ακόμα και η Εθνική Αμερικής να γίνουμε, πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που θα μπουν στη διαδικασία να σχολιάσουν.

Εκείνο βέβαια που δεν γνωρίζουν εκείνοι που σχολιάζουν είναι ότι τα τελευταία χρόνια το ποδόσφαιρο των γυναικών έχει κερδίσει την εκτίμηση των Ευρωπαίων φιλάθλων και όχι μόνον.

Ξέρετε πόσοι άνδρες προπονητές στρέφονται πια προς το ποδόσφαιρο γυναικών; Πόσοι από εκείνους που ήταν σε ανδρικές ομάδες και πήγαν για πρώτη φορά να δουλέψουν σε γυναικείες έμειναν τελικά σ’ αυτές, γιατί τους άρεσε περισσότερο; Πολλοί! Πάρα πολλοί!

Αυτή η νοοτροπία βέβαια και η αντιμετώπιση των γυναικών που παίζουν ποδόσφαιρο στην Ελλάδα ήταν κι ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους πήρα την απόφαση να συνεχίσω την πορεία μου στο εξωτερικό. Δεν μπορεί να συγκριθεί ο τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζουν στην Ευρώπη το ποδόσφαιρο γυναικών.

Θυμάμαι πως, όταν ξεκίνησα στην Ηγουμενίτσα να ασχολούμαι με το άθλημα, ήταν πολύ δύσκολα για τα κορίτσια που ήθελαν να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο.

Για κάποιο διάστημα μάλιστα απέφευγα να λέω ότι παίζω μπάλα. Έλεγα ότι ασχολούμαι με τον στίβο, γιατί με κούραζε πολύ να ακούω συνεχώς την ίδια ερώτηση, «μα είναι δυνατόν να παίζουν τα κορίτσια μπάλα;». Τι το κακό έχει δηλαδή ένα κορίτσι στο οποίο αρέσει η μπάλα;

Τα σχόλια βέβαια δεν ήταν πάντα αρνητικά. Υπήρχαν κι εκείνα που έδειχναν σεβασμό και θαυμασμό.

Τα πράγματα έγιναν λίγο καλύτερα, όταν πήγα στη Θεσσαλονίκη για να σπουδάσω. Η συμφωνία με τον ΠΑΟΚ και η μεταγραφή μου στην ομάδα μού έδωσαν την ευκαιρία να ανέβω επίπεδο.

Πλέον μπορούσα να λέω ανοιχτά πως έπαιζα μπάλα.

Αν και η φυσική εξέλιξη ενός ανθρώπου είναι να κάνει διαρκώς βήματα προόδου, εκείνη την περίοδο δεν είχα σκεφτεί ακόμη το ενδεχόμενο να φύγω για το εξωτερικό.

Αυτό που είχα στο μυαλό μου ήταν απλώς να παίζω με την Πρωταθλήτρια Ελλάδος και να κερδίσω μία θέση στην Εθνική ομάδα.

Τα πράγματα όμως ήρθαν έτσι, ώστε στην πορεία αποφάσισα να φύγω από τον ΠΑΟΚ.

Όταν πληροφορήθηκα από τον μάνατζέρ μου ότι υπήρχε ενδιαφέρον από τη Νάπολι, ενθουσιάστηκα.

Μου ζήτησε να πάω στην Ιταλία να δοκιμαστώ από την ομάδα, γιατί η Ελλάδα δεν είναι από τις χώρες που φημίζονται για το ποδόσφαιρο γυναικών. Οι ξένες ομάδες διατηρούν πολλές επιφυλάξεις, πόσο μάλλον μία ομάδα από την Ιταλία όπου τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει πολύ σημαντικά βήματα προόδου για την ανάπτυξη του γυναικείου ποδοσφαίρου.

Σε αυτό έχει συμβάλει κατά μεγάλο ποσοστό και η δημιουργία ομάδων από τους ισχυρούς συλλόγους.

Η είσοδος της Γιουβέντους στον χώρο των γυναικών παρέσυρε και τους υπολοίπους, με αποτέλεσμα να ανέβει αισθητά το αγωνιστικό επίπεδο του Πρωταθλήματος, να αναδειχθούν νέες παίκτριες και να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο η Εθνική ομάδα. Η πρόκριση μάλιστα των Ιταλίδων στα προημιτελικά του Παγκόσμιου Κυπέλλου έδωσε ακόμα μεγαλύτερη ώθηση στον χώρο των γυναικών και το Πρωτάθλημα της χώρας έγινε πόλος έλξης για περισσότερες ξένες παίκτριες.

Χρόνο με τον χρόνο το άθλημα έγινε πιο δυνατό, πιο ανταγωνιστικό και σήμερα βλέπουμε, ακόμα και στις υπόλοιπες κατηγορίες, τη διαφορά δυναμικότητας των ομάδων να είναι σχεδόν ίση. Το διαπιστώνω και στην Β’ κατηγορία, όπου τώρα αγωνίζομαι.

Η Τατιάνα Γεωργίου με τη φανέλα του ΠΑΟΚ.

Την πρώτη φορά πάντως που βρέθηκα στη Ιταλία δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο σημαντικό ήταν να παίζω σε μια ομάδα που αγωνιζόταν στην Serie A.

Ήμουν στη Νάπολη, την πόλη όπου μεγαλούργησε ο Μαραντόνα, εκεί όπου τον λάτρευαν και τον λατρεύουν σαν θεό, κι εγώ θα αγωνιζόμουν με τη φανέλα του συλλόγου της!

Ήταν σχεδόν αδύνατον να μείνω ανεπηρέαστη από τον μύθο του, αν και ως παίκτρια της νεότερης γενιάς μεγάλωσα βλέποντας τον Μέσι, τον Ροναλντίνιο και την Λόιντ.

Στη Νάπολι φυσικά το επίπεδο του γυναικείου ποδοσφαίρου ήταν εντελώς διαφορετικό. Όπως βέβαια και η γενικότερη νοοτροπία που υπάρχει για τον συγκεκριμένο χώρο.

Η λειτουργία των ομάδων δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτή με την οποία λειτουργούν στην κατηγορία των ανδρών. Όλα ήταν 100% επαγγελματικά!

Είδα πράγματα πρωτόγνωρα για μένα.

Στην αρχή βέβαια ήταν λίγο δύσκολα, κυρίως με την γλώσσα, αλλά το θετικό ήταν πως, όταν πήγα στην ομάδα, ήμουν μαζί με άλλη μία Ελληνίδα παίκτρια, τη Δέσποινα Χατζηνικολάου.

Αυτό βοήθησε τόσο εμένα όσο κι εκείνη να καταφέρουμε να προσαρμοστούμε σχετικά γρήγορα στα νέα δεδομένα, ενώ εξίσου σημαντικό ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι βρεθήκαμε σε μία ομάδα όπου τα κορίτσια ήμασταν πολύ δεμένα μεταξύ μας. Οι περισσότερες βρισκόμασταν μακριά από τις οικογένειές μας κι αυτό μας “έδεσε” ακόμα περισσότερο.

Η παρουσία και ο ανταγωνισμός σε ένα δυνατό Πρωτάθλημα όπως είναι το Ιταλικό είναι αρκετά για να ανεβάσουν το αγωνιστικό επίπεδο μιας παίκτριας.

Η Τατιάνα Γεωργίου σε προπόνηση της Νάπολι.

Από το 2020 ωστόσο μας στοίχισαν, όπως σε όλους, η πανδημία και ο κορωνοϊός. Για εμάς που ήμασταν στη χώρα απ’ όπου ξεκίνησε η διασπορά του ιού στην Ευρώπη, ήταν μεγάλο σοκ.

Εκείνο το διάστημα στη Νάπολη δεν είχαμε καταλάβει αρχικά πόσο σοβαρά ήταν τα πράγματα. Ενώ στο Μπέργκαμο ο αριθμός των θυμάτων από τον κορωνοϊό αυξανόταν καθημερινά, στη Νότια Ιταλία η εικόνα ήταν διαφορετική.

Θυμάμαι τους δικούς μου να με παίρνουν καθημερινά στο τηλέφωνο και να μου λένε να προσέχω, γιατί η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη, κι εμένα να απορώ μαζί τους, γιατί δεν είχα αυτή την εικόνα.

Έως τα μέσα του Φεβρουαρίου του 2020 όλα έδειχναν φυσιολογικά. Η ζωή και η καθημερινότητά μας στη Νότια Ιταλία κυλούσαν ομαλά. Ακόμα και στο γήπεδο είχα πάει να δω το παιχνίδι του Champions League της Νάπολι με την Μπαρτσελόνα.

Και ξαφνικά έγινε το μπαμ! Μέσα σε δύο μέρες έκλεισαν τα πάντα! Αμέσως κινητοποιήθηκα, όπως και όλοι όσοι ήμασταν στην ομάδα, και βρισκόμουν σε ετοιμότητα!

Επέστρεψα στο σπίτι μου στην Ηγουμενίτσα και παρακολουθούσα από μακριά όσα δραματικά συνέβαιναν.

Αγωνιούσα για το μέλλον όλων αυτών των ανθρώπων και την ίδια στιγμή προβληματιζόμουν για το δικό μου μέλλον επαγγελματικά.

Όσο περνούσε ο καιρός, αγωνιούσα ακόμα περισσότερο. Υπήρχε αβεβαιότητα.

Αναρωτιόμουν αν έπρεπε να μείνω στην Ελλάδα, ώστε να βρίσκομαι κοντά στην οικογένειά μου στην περίπτωση που συνέβαινε κάτι, ή αν έπρεπε να αναζητήσω εκ νέου ένα συμβόλαιο συνεργασίας στο εξωτερικό.

Το συζητήσαμε με τους δικούς μου και με προέτρεψαν να κάνω αυτό που πάντα ήθελα και αγαπούσα.

Μόλις λοιπόν με προσέγγισε η Τσεζένα, έφυγα ξανά για την Ιταλία.

Τα πράγματα εξελίχθηκαν με τέτοιον τρόπο που σήμερα μπορώ να λέω με σιγουριά ότι καλά έκανα και δεν φοβήθηκα!

Αν έμενα στην Ελλάδα, σίγουρα δεν θα μπορούσα να παίξω, γιατί, όταν ξέσπασε το δεύτερο κύμα του κορωνοϊού, το ελληνικό Πρωτάθλημα διακόπηκε. Αντίθετα, στην Ιταλία συνεχίστηκε κανονικά.

Η Τατιάνα Γεωργίου με τη φανέλα της Τσεζένα.

Στόχος μου παραμένει πάντα να ανεβάσω ακόμα περισσότερο τον πήχυ και να πετύχω το καλύτερο δυνατόν με την Εθνική ομάδα.

Από την στιγμή που κατάφερα να ξεπεράσω την πολύ δύσκολη περίοδο με τους δυο τραυματισμούς μου, αυτός ήταν ο στόχος μου.

Την πρώτη φορά που χτύπησα, δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο σοβαρά ήταν τα πράγματα. Ήμουν 15.5 χρόνων, είχε κοπεί ο σύνδεσμος του ποδιού μου κι εγώ τους έλεγα «εντάξει, τώρα μπορώ να παίξω την επόμενη εβδομάδα;». Μόλις μου είπαν όμως ότι θα έκανα επέμβαση και θα έμενα εκτός για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, τα έχασα.

Τη δεύτερη φορά δε που τραυματίστηκα ξανά, στο άλλο πόδι, έπαθα κρίση πανικού! Ένιωσα να μου κόβεται η ανάσα…

Δεν κρύβω ότι ήταν πολύ δύσκολο εκείνο το διάστημα. Από την άλλη όμως, δεν σκόπευα να παρατήσω αυτά που είχα φτιάξει με κόπο και προσπάθεια!

Αν και υπήρξαν φορές που ερχόμουν σε δύσκολη θέση, όταν με ρωτούσαν αν θα μπορούσα να επανέλθω στην ίδια κατάσταση όπου ήμουν πριν τον τραυματισμό μου, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να τα παρατήσω!

Η μαμά μου βέβαια, η οποία και τα τράβηξε όλα, ίσως προτιμούσε να μην συνέχιζα, αλλά γνώριζε πόσο πολύ αγαπάω αυτό που κάνω και με στήριξε, όπως φυσικά και όλη η οικογένειά μου. Ήταν εκεί! Μαζί μου! Σε κάθε απόφαση! Σε κάθε προσπάθεια! Χωρίς την στήριξή της δε θα είχα φτάσει εδώ όπου είμαι σήμερα!

Εκτός από τους γονείς μου, οι οποίοι είναι πάντα δίπλα μου, ένα ακόμα πρόσωπο που έχει παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου είναι η αδερφή μου. Είναι η καλύτερη μου φίλη, ο άνθρωπος που πάντα με προτρέπει, με συμβουλεύει και με παρακινεί να κάνω παραπάνω βήματα. Χάρη σ’ εκείνη έκανα πράγματα που από μόνη μου δεν θα τολμούσα να κάνω.

Εκείνο στο οποίο ελπίζω για το μέλλον, πέραν της δικής μου αγωνιστικής εξέλιξης, είναι η περαιτέρω ανάπτυξη του ποδοσφαίρου γυναικών και στην Ελλάδα.

Το μεγαλύτερο όνειρο που έχω είναι να καταφέρουμε να πάμε με την Εθνική μας ομάδα σε μια μεγάλη διοργάνωση. Σίγουρα θα είναι δύσκολο, γιατί στη χώρα μας δεν υπάρχει η απαιτούμενη στήριξη στο γυναικείο ποδόσφαιρο^. αν και έχουν γίνει κάποια βήματα προόδου, έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας.

Εμείς οι παίκτριες πάντως από την πλευρά μας θα προσπαθήσουμε να κάνουμε ένα βήμα τη φορά!

Να γινόμαστε καλύτερες σε κάθε παιχνίδι και να οδηγήσουμε κάποια στιγμή την ομάδα μας ψηλά!