Για ένα όμορφο και, κυρίως, ισότιμο ποδόσφαιρο

Μία λέξη. Για πολλούς μία «θρησκεία».

«Ποδόσφαιρο». Με διαφορετική αντίληψή του. Με διαφορετική αντιμετώπισή του.

Υπάρχουν διαφορές και αυτό είναι το όμορφο της ιστορίας. Αλλά, ταυτόχρονα, όταν μιλάμε γι’ αυτό, το ποδόσφαιρο είναι ποδόσφαιρο.

Και έτσι πρέπει να το αντιμετωπίσουμε, ώστε να πάει μπροστά και το άθλημα των γυναικών.

Για να υπάρξει ο κατάλληλος σεβασμός, η σωστή επένδυση και να αναδειχθούν όλες οι νοοτροπίες, σε ένα σωστό δρόμο. Πρέπει να το δούμε απλά.

Την ίδια χαρά που φέρνει το ποδόσφαιρο σε ένα αγοράκι, την ίδια χαρά φέρνει και σε ένα κοριτσάκι.

Την ίδια χαρά που βιώνει και απολαμβάνει ένας άνδρας, μπορεί να βιώσει και να απολαύσει και μία γυναίκα.

Σαφώς, μιλάμε για άλλη ψυχολογία, άλλο περιβάλλον, όμως το άθλημα είναι το ίδιο.

Αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση είναι εκείνα που αρχικά θα κερδίσει ένα κορίτσι παίζοντας ποδόσφαιρο και βιώνοντας σεβασμό.

Πειθαρχία που διδάσκεται, αλλά και το πώς θα μάθει ν’ αντιμετωπίζει τις αντιξοότητες που φέρνει ο αγώνας.

Η πειθαρχία που σε «αναγκάζει» να μην λυπηθείς τον εαυτό σου, αλλά να σηκωθείς και να βρεις μέσα σου το πνεύμα και τη δύναμη να συνεχίσεις.

Όλα αυτά είναι σπουδαία «τρόπαια».

Όπως και στα αγόρια, το ποδόσφαιρο μαθαίνει και στα κορίτσια πώς να συνεργάζονται, πώς να συνυπάρχουν.

Το ποδόσφαιρο διδάσκει μεγάλα μαθήματα στη ζωή και γι’ αυτό και οι γυναίκες, που σέβονται και αγαπούν το άθλημα, πρέπει να βιώνουν τον απαιτούμενο σεβασμό.

Τα κορίτσια φέρνουν έναν άλλον κόσμο στο ποδόσφαιρο, αυτό είναι ιδιαιτέρως σημαντικό.

Παρότι το άθλημα, και από την αθλητική και από την οικονομική πλευρά, έχει αφήσει τις γυναίκες εκτός συστήματος και αυτό είναι τεράστιο λάθος.

Και κάτι αδιανόητο…

Οι γυναίκες έχουν ζήσει μεγάλες αδικίες στο ποδόσφαιρο.

Στην Αγγλία, στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, το ποδόσφαιρο γυναικών έφτασε στο σημείο να ξεπεράσει εκείνο των ανδρών αρκετές στιγμές.

Οι γυναίκες παίκτριες γέμιζαν τα γήπεδα με 50 και 60 χιλιάδες κόσμο, απίστευτα νούμερα που δεν «άγγιζαν» αντρικές ομάδες πουθενά στον κόσμο.

Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όμως, η ίδια η ομοσπονδία ξεκαθάριζε στους συλλόγους ότι οποιαδήποτε ομάδα επιτρέψει σε γυναίκες να χρησιμοποιεί τις εγκαταστάσεις της, θα έχει πρόβλημα…

Κάτι που, βεβαίως, ήταν ποταπό και αδικαιολόγητο.

Κι ενώ γέμιζαν τα γήπεδα, οι γυναίκες, που επιπλέον συγκέντρωναν χρήματα για τον πόλεμο και βοηθούσαν και στην περίθαλψη τραυματιών αθλητών, τέθηκαν (πάλι) στο περιθώριο.

Το 1921, μ’ αυτή την κίνηση στην ουσία τους απαγορεύτηκε να παίξουν ποδόσφαιρο.

Κάτι που έγινε επίσημα το 1955 και στη Γερμανία, ως το 1970, και σε πολλές άλλες χώρες.

Το δικαίωμα της ψήφου και οι άλλες τεράστιες κατακτήσεις των γυναικών στης αρχές του 20ου αιώνα είχαν αλλάξει πολλά στη δομή της κοινωνίας, και είχαν τρομάξει πολλούς…

Οι αρχές βρήκαν στο ποδόσφαιρο την ευκαιρία να βάλουν ένα σημαντικό «φρένο».

Στη Βραζιλία, αν και χώρα με διαχρονική παράδοση στο σπορ, οι γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα να αγωνίζονται και να προπονούνται ως το 1979…

Με δικαιολογίες οι οποίες ήταν αδιανόητες, παράλογες, τραγικές.

Γι’ αυτό και όταν παρατηρούμε όλες τις κοινωνικές ανισότητες, το ποδόσφαιρο, το οποίο είναι το πιο δυνατό κοινωνικό φαινόμενο στον πλανήτη, δεν βοήθησε αρχικά στην αποκατάσταση αυτών των αδικιών.

Αντιθέτως, τις ενίσχυσε…

Σαν αποτέλεσμα, το ποδόσφαιρο είχε μείνει πάρα πολύ πίσω στο θέμα ισότητας των φύλων, σε σύγκριση με άλλους σημαντικούς τομείς της κοινωνίας.

Ήταν φυσιολογικό, ωστόσο, το άθλημα να γίνει στις μέρες μας ένα ακόμη βήμα του φεμινιστικού κινήματος, που δυνάμωσε αρχικά τις δεκαετίες του ’60 και του ’70.

Με πρωταγωνίστριες τις καταπληκτικές παίκτριες της Εθνικής ποδοσφαίρου των Η.Π.Α., αλλά και κάποιες σπουδαίες αθλήτριες από την Ευρώπη και κάθε ήπειρο του κόσμου.

Στο συνέδριο Athens Women’s Football Summit της εταιρίας IBF , στις 16-17 Οκτωβρίου 2019 στην Αθήνα, μία εκ των ομιλητών θα είναι η Καρολίνα Μοράσε.

Ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα παγκοσμίως, με περισσότερα από 550 γκολ στην Serie A και κάτοχος 12 πρωταθλημάτων, με 105 γκολ σε 153 συμμετοχές με την Εθνική Ιταλίας!

Είναι η πρώτη γυναίκα που εισήλθε στο Hall Of Fame  του ιταλικού ποδοσφαίρου, το 2015, είναι FIFA Legend και για 18 χρόνια Πρέσβειρα και Instructor της παγκόσμιας ομοσπονδίας!

Στις 18 Αυγούστου 1990, μάλιστα, πέτυχε τέσσερα γκολ στο «Ουέμπλεϊ». Κάτι που δεν έχει πετύχει κανένας άλλος ποδοσφαιριστής.

Διεθνώς αναγνωρισμένη, η Καρολίνα είναι μία από τις καλύτερες προπονήτριες του κόσμου.

Η στάση της ήταν πρωτοποριακή.

Ένα ακόμη παράδειγμα ότι σπουδαίες και δυνατές γυναίκες κατόρθωσαν και ξεπέρασαν μεγάλες αδικίες στο άθλημα και δείχνουν το παράδειγμα.

Γιατί, συνήθως, ένα κορίτσι, αρχίζει να παρακολουθεί ποδόσφαιρο, αλλά βλέπει παντού άνδρες να διαπρέπουν.

Όταν, όμως, δει μία δυνατή γυναίκα να ξεχωρίζει, με ταλέντο, με χάρισμα, με μυαλό, με πάθος, με αφοσίωση, με επαγγελματισμό, αυτό αλλάζει τη ζωή του παιδιού.

Αυτές οι γυναίκες έχουν και είχαν πάντα την πίεση να νικήσουν, να διακριθούν, αλλά και να πετύχουν και αγωνιστικά και κοινωνικά.

Και είχαν την πίεση να αποδείξουν ότι το ποδόσφαιρο είναι όμορφο και για τις γυναίκες.

Πάνω στους ώμους τους κουβαλούσαν όλο το κίνημα για την ισότητα και τον σεβασμό.

Η IBF στηρίζει την εκστρατεία #FearlessFootball, που σχεδιάστηκε από κοινού από τη μη κερδοσκοπική οργάνωση Equality League, για την καταπολέμηση της παρενόχλησης των γυναικών στο ποδόσφαιρο.

Καμπάνια την οποία υποστηρίζουμε ως Athens Women’s Football Summit και ήταν πρωτοβουλία του Πρίγκιπα Αλί Μπιν Αλ Χουσείν της Ιορδανίας και της οργάνωσής του, την AFDP Global – Association Football Development Programme.

Μία κίνηση έπειτα από τις καταγγελίες για κακοποίηση των παικτριών της Εθνικής Αφγανιστάν από τον πρόεδρο και μέλη της ομοσπονδίας της χώρας τους…

Την εκστρατεία έχουν υπογράψει περισσότεροι από 1.700 άνθρωποι του ποδοσφαίρου και φορείς, μεταξύ των οποίων η Εθνική γυναικών Η.Π.Α., παράγοντες της Λίβερπουλ, η Καρολίνα Μοράσε και ο πρόεδρος της UEFA, Αλεκσάντερ Τσεφέριν.

Οι γυναίκες, όσο πετυχημένες κι αν είναι, δεν απολαμβάνουν τον καθολικό σεβασμό που υπάρχει για τους άνδρες.

Τρανό παράδειγμα η τενίστρια Σερένα Ουίλιαμς, με όλα όσα ακούστηκαν για τις ικανότητές της, για την απόφασή της να γεννήσει ή και να επιστρέψει στα κορτ μετά τη γέννηση του μωρού της.

Αν ένας άνδρας είχε πετύχει τα μισά από όσα εκείνη, θα αποθεωνόταν καθημερινά.

Στην επικαιρότητα, επίσης, είναι η αγωγή που έχει καταθέσει η Εθνική γυναικών ποδοσφαίρου της Αμερικής, τέσσερις φορές παγκόσμια πρωταθλήτρια, κατά της ομοσπονδίας της χώρας, ζητώντας ισότητα και ίσες απολαβές.

Κατηγορώντας την ομοσπονδία για πολλά χρόνια θεσμοθετημένης διάκρισης λόγω φύλου, όχι μόνο σε ό, τι πληρώθηκαν ή θα μπορούσαν να πληρωθούν.

Αλλά και το πόσο συχνά και πού αγωνίζονται (ψεύτικος χλοοτάπητας, στάδια κατώτερης ποιότητας, κτλ.), η ποιότητα των προπονητών και της προπόνησης, η ιατρική περίθαλψη, και ακόμα και ο τρόπος με τον οποίο ταξιδεύουν σε αγώνες και τα ξενοδοχεία στα οποία διαμένουν.

Μία μήνυση την οποία υπέγραψαν 28 εν ενεργεία παίκτριες, μεταξύ των οποίων οι δύο μεγάλες σταρ, Μέγκαν Ραπίνο και Άλεξ Μόργκαν.

Μαζί τους στον αγώνα τους είναι και η πρώην αρχηγός της Εθνικής και νυν ακτιβίστρια και συγγραφέας, Άμπι Ουάμπακ.

Η Ουάμπακ πιστεύει ότι αυτή η γενναία προσπάθεια θα μπορούσε να είναι πρότυπο για όλες τις γυναίκες που θέλουν να πάρουν αυτό που τους αξίζει και η αρχή ενός πολύ μεγαλύτερου κινήματος, για να κλείσει το χάσμα των αμοιβών που υποφέρουν όλες οι γυναίκες.

Ταυτόχρονα, η πρώην τερματοφύλακας της Εθνικής Η.Π.Α., η θρυλική Χόουπ Σόλο, η οποία έχει καταθέσει τη δική της αγωγή στις 24 Αυγούστου 2018 (ημερομηνία δίκης έχει οριστεί η 19^η Οκτωβρίου 2019), κυνηγά κι εκείνη τη δικαιοσύνη.

Μία ενέργεια, ωστόσο, από άλλη θέση, μια και η ζωή της δεν εξαρτάται από μία σχέση με το US Soccer και είναι ελεύθερη να επιμείνει και να επιδιώξει στόχους ισότητας, όπως αναφέρει η ίδια, δίχως φόβο για «αντίποινα» από την ομοσπονδία των Η.Π.Α.

Η mediation (=«μεσολάβηση») μεταξύ των 28 παικτριών και της αμερικανικής ομοσπονδίας δεν κατέληξε στα μέσα Αυγούστου σε λύση και ορίστηκε δίκη για τις 5 Μαΐου 2020.

Μία ημερομηνία που δεν βολεύει καμία πλευρά, καθώς συμπίπτει με την προετοιμασία της Εθνικής γυναικών για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.

Η στάση των Αμερικανίδων, πάντως, και μάλιστα στο απόγειο της δόξας τους, δείχνει ότι μπορεί να είσαι η καλύτερη ομάδα του κόσμου και αυτό να μην είναι λόγος σεβασμού.

Άλλωστε, αυτό επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι οι γυναίκες στην Αμερική λαμβάνουν πολύ λιγότερα χρήματα από τους άνδρες συναδέλφους τους.

Γι’ αυτό και το σλόγκαν τους είναι το «Equal Play, Equal Pay».

Η αμερικανική ομοσπονδία πρόσφερε στους άνδρες μπόνους απόδοσης ύψους 5,3 εκατομμύριων δολαρίων, παρότι αποκλείστηκαν στη φάση των «16» του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2014.

Έναν χρόνο αργότερα, η Εθνική γυναικών κατέκτησε την αντίστοιχη διοργάνωση, με ρεκόρ τηλεθέασης 26,7 εκατομμυρίων, ωστόσο το δικό τους πριμ ήταν κάτι λιγότερο από 1,8 εκατομμύρια δολάρια…

Και αυτό είναι άδικο.

Η ανδρική ομάδα της Γαλλίας, που κατέκτησε το 2018 το Μουντιάλ, έλαβε πριμ από την FIFA το ποσό των 38 εκατομμυρίων ευρώ.

Τα μπόνους κατάταξης για όλες τις ομάδες του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ρωσίας ήταν 400 εκατομμύρια.

Ενώ στο Μουντιάλ Γυναικών του 2019, οι πρωταθλήτριες Η.Π.Α. έλαβαν τέσσερα εκατομμύρια ως πριμ και όλες οι εθνικές κέρδισαν συνολικά 30 εκατομμύρια.

Χρήματα 13 φορές λιγότερα από τις εθνικές ανδρών.

Όλη η διοργάνωση των γυναικών, σε γεμάτα γήπεδα και με υψηλή τηλεθέαση, είχε μπόνους λιγότερα από όσα έλαβε μόνο η Γαλλία στους άνδρες…

Σχολιάζοντας ως «γελοία» αυτή τη χαώδη διάφορα ανάμεσα στα ποσά που λαμβάνουν άντρες και γυναίκες από τα Παγκόσμια Κύπελλα, η σπουδαία Τατιάνα Χένι -ως το 2017 επικεφαλής των διοργανώσεων γυναικών στη FIFA, για περισσότερα από 18 χρόνια μέλος της παγκόσμιας ομοσπονδίας και ομιλήτρια στο Athens Women’s Football Summit– αναφέρει ότι τα ακριβή εμπορικά κέρδη των αγώνων των γυναικών δεν έχουν αναλυθεί πραγματικά από την FIFA.

Κανένας δεν γνωρίζει την εμπορική αξία του Παγκοσμίου Κυπέλλου Γυναικών, επειδή δεν πωλείται ξεχωριστά.

Κάτι που ο πρόεδρος της παγκόσμιας ομοσπονδίας, Τζιάνι Ινφάντινο αναγνώρισε πρόσφατα σαν λάθος της FIFA, όταν παραδέχθηκε ότι τα διοικητικά όργανα του ποδοσφαίρου πρέπει να κάνουν περισσότερα για την εμπορικότητα των δύο αθλημάτων και να είναι ανεξάρτητα το ένα από το άλλο.

Η FIFA δεν έχει κοστολογήσει και δεν έχει αξιολογήσει τα πραγματικά εμπορικά κέρδη των αγώνων των γυναικών.

Κάτι που κάνει ιδιαιτέρως πονηρή την ερώτηση κάποιου, με κακεντρέχεια, που θα απορήσει: «Ναι, αλλά οι γυναίκες εμπορικά τι φέρνουν πίσω;».

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ημιτελικός του Μουντιάλ γυναικών της Ολλανδίας με τη Σουηδία είχε υψηλότερη τηλεθέαση στη χώρα από τους αγώνες Άγιαξ-Ρεάλ Μαδρίτης και Άγιαξ-Γιουβέντους, για το Τσάμπιονς Λιγκ ανδρών!

Ο αγώνας γυναικών μεταξύ Βραζιλίας-Γαλλίας, για τη φάση των «16», είχε στη Βραζιλία τηλεθέαση 35 εκατομμυρίων ανθρώπων!

Ενώ σχεδόν 59 εκατομμύρια την παρακολούθησαν παγκοσμίως!

Περίπου 11,7 εκατομμύρια άτομα παρακολούθησαν στο Ηνωμένο Βασίλειο τον ημιτελικό Η.Π.Α.-Αγγλίας.

Αυτό ήταν το 50,8% του διαθέσιμου ακροατήριου.

Κανένα άλλο prime-time πρόγραμμα στην Αγγλία δεν είχε αντίστοιχη τηλεθέαση μέσα στο 2019!

Τώρα είναι η εποχή που οι μεγάλες εταιρίες αρχίζουν να αντιλαμβάνονται πως μπορούν να κερδίσουν πολλά από το ποδόσφαιρο γυναικών.

Το άθλημα έχει πια μεγάλη αξία.

Γι’ αυτό και η απορία «τι φέρνουν πίσω οι γυναίκες;», δεν είναι λογική.

Όταν μόνο το 4% της αθλητικής κάλυψης στα Μ.Μ.Ε. είναι αφιερωμένη στα αθλήματα γυναικών, αυτό σημαίνει ότι τα μέσα δε δίνουν την ευκαιρία σ’ αυτά να δείξουν πόσα μπορούν να προσφέρουν εμπορικά.

Είναι στοιχεία και στατιστικές που πρέπει να αλλάξουν.

Και να αλλάξουν άμεσα.

Το ίδιο έλεγαν για το τένις γυναικών, μέχρι που του δόθηκε η προβολή που άξιζε.

Το ποδόσφαιρο έχει, αντίστοιχα, τεράστιες οικονομικές δυνατότητες οι οποίες ακόμη δεν έχουν αξιοποιηθεί.

Το ποδόσφαιρο γυναικών δεν είναι μόνο όμορφο, εντυπωσιακό και θεαματικό.

Είναι και εμπορικό και όταν του δοθεί η ευκαιρία, θα επιβεβαιώσει ότι αξίζει την προβολή.

Υπάρχουν άνθρωποι, ακόμη και γνωστοί και φίλοι μου, οι οποίοι παραδέχονται ότι δεν ασχολούνται με το ποδόσφαιρο γυναικών δίχως να το έχουν παρακολουθήσει, για να το κρίνουν κατάλληλα.

Το 2018, παγκοσμίως, τα σπορ γυναικών έλαβαν μόλις το 0,4% του συνολικού sponsorship, των χρημάτων για χορηγίες.

Το 1975 κανένα άθλημα δεν περιελάμβανε ίσους μισθούς και απολαβές για γυναίκες και άνδρες

Το 2018, το equal pay είναι πραγματικότητα σε τουλάχιστον 20 αθλήματα.

Μετά την προσπάθεια που άρχισαν οι Αμερικανίδες, αρχίσαμε να βλέπουμε σε πολλές χώρες τις απαιτήσεις για ισότητα στους μισθούς.

Στο ποδόσφαιρο δίνουν ήδη το παράδειγμα του equal play ομοσπονδίες όπως η Φινλανδία και η Νορβηγία και ομάδες όπως η Lewes FC της Αγγλίας.

Στις 8 Μαρτίου, μία συμβολική ημερομηνία, ως Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, οι 28 παίκτριες της Εθνικής Η.Π.Α. κατέθεσαν την αγωγή τους, η οποία δεν είναι απλώς ένα αθλητικό ζήτημα.

Είναι, κυρίως, θέμα ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Στην Αμερική, πάντως, έχει ψηφιστεί από το 1972 ο περίφημος «Title IX», ομοσπονδιακός νόμος για τα δικαιώματα των πολιτών στη χώρα.

Ήταν μέρος των εκπαιδευτικών τροποποιήσεων εκείνης της χρονιάς και απαγορεύει ρητά κάθε διάκριση λόγω φύλου σε σχολεία και πανεπιστήμια σε οποιοδήποτε εκπαιδευτικό πρόγραμμα ήταν χρηματοδοτούμενο από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση.

Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Σύμφωνα με την Εθνική Οργάνωση για τις Γυναίκες (NOW), πριν από τον «Title ΙΧ», ένα στα 27 κορίτσια έπαιξε αθλητικά στις επίσημες ομάδες Λυκείων. Το 2001, ένα από κάθε 2,5 κορίτσια έπαιξε!

Το «Title IX» απαιτεί από τα ιδρύματα να προσφέρουν ίσες ευκαιρίες να παίξουν.

Ευκαιρίες που οι νεαρές κοπέλες άρπαξαν με το παραπάνω, με ενθουσιασμό και αυτοπεποίθηση.

Η FIFA, στο τέταρτο άρθρο του καταστατικού της, αναφέρει ότι πρέπει να συμπεριφερόμαστε το ίδιο σε άνδρες και γυναίκες.

Μήπως οι ίδιοι παραβιάζουν το ίδιο το άρθρο τους, στο δικαίωμα της ισότητας;

Η παγκόσμια ομοσπονδία διαθέτει περίπου τρία δισεκατομμύρια σε τράπεζα.

Είναι, τυπικά, μία μη κερδοσκοπική εταιρία με κεντρικό σκοπό την ανάπτυξη του αθλήματος με υγιή τρόπο, προκειμένου να διασφαλίζει να παίζουν όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά, αγόρια και κορίτσια.

Τα 400 εκατομμύρια πού και πώς βρέθηκαν, αντί μόλις των 30 των γυναικών;

Η αμερικανική ομοσπονδία έχει περίπου 150 εκατομμύρια στην άκρη και της αξίζουν συγχαρητήρια.

Τι είναι δίκαιο, όμως;

Γιατί να μην πληρώνονται τα ίδια χρήματα οι γυναίκες, που είναι και πιο πετυχημένες από την Εθνική των ανδρών της χώρας;

Στο διάστημα 2016-2018 οι γυναίκες έφεραν 50,8 εκατομμύρια δολάρια στην ομοσπονδία των Η.Π.Α., έναντι των 49,9 εκατομμυρίων δολάρια που έφερε η ανδρική ομάδα.

Είναι μία συζήτηση με ενδιαφέρον.

Με αναγκαία επισήμανση ότι οι Η.Π.Α. έχουν κατακτήσει στις γυναίκες τέσσερα Μουντιάλ και τέσσερα χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια.

Ενώ και η Μισέλ Έικερς έχει αναδειχθεί από τη FIFA ως η κορυφαία παίκτρια του προηγούμενου αιώνα!

Επιπλέον, οι Μία Χαμ, Άμπι Ουάμπακ και η Κάρλι Λόιντ, του καταξιωμένου και ελληνικής καταγωγής προπονητή Τζέιμς Γαλάνις, έχουν αναδειχθεί καλύτερες παίκτριες της χρονιάς από τη FIFA.

Αν δεν έκαναν αυτές οι καταπληκτικές αθλήτριες τη μήνυση στις Η.Π.Α., τώρα που είναι στην κορυφή, πότε θα το έκαναν;

Κι όμως, το 2015, η FIFA υποχρέωσε όλες τις εθνικές να παίξουν στο Παγκόσμιο Κύπελλο σε συνθετικό χλοοτάπητα.

Θα το δέχονταν ποτέ άνδρες;

Ευτυχώς, αρχίζουμε να βλέπουμε θετικές αλλαγές.

Η παγκόσμια ομοσπονδία έχει θέσει ως στόχο μέχρι το 2026 να διπλασιάσει τον αριθμό των μελών που θα έχουν οργανώσει πρωταθλήματα νέων.

Αλλά και να διπλασιάσει επίσης τον αριθμό των κοριτσιών και των γυναικών που παίζουν ποδόσφαιρο παγκοσμίως, ώστε να φθάσουν τα 60 εκατομμύρια.

Το 2015 μόνο ο Καναδάς και άλλη μία χώρα ήταν υποψήφιες για τη διοργάνωση του Μουντιάλ γυναικών.

Μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γαλλίας, το 2019, οκτώ χώρες επιθυμούν να αναλάβουν την επόμενη διοργάνωση!

Με υποψήφιες τις Αργεντινή, Αυστραλία, Βραζιλία, Κολομβία, Ιαπωνία, Νέα Ζηλανδία και κοινή υποψηφιότητα των Βορείου και Νοτίου Κορέας.

Ενώ και η FIFA ανακοίνωσε ήδη πως στους αγώνες του 2023, οι ομάδες θα αυξηθούν από 24 σε 32.

Όλοι οι μεγάλοι σύλλογοι δημιουργούν ομάδες γυναικών, αν δεν τις έχουν ήδη.

Πέρυσι ήταν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και φέτος η Ρεάλ Μαδρίτης.

Η Ρεάλ αναμένεται να ξοδέψει 400 εκατομμύρια για την ομάδα ανδρών, ώστε να επιστρέψει στην κορυφή της Λα Λίγκα και του Τσάμπιονς Λιγκ.

Για τη νέα ομάδα γυναικών που δημιουργεί για πρώτη φορά, μπορεί με δύο εκατομμύρια να «χτίσει» άμεσα μία ομάδα με μεγάλους στόχους.

Δημιουργώντας τις… «Galcacticas», με ένα ποσό που δεν θεωρείται σημαντικό για έναν οικονομικό κολοσσό

Αυτό, βεβαίως, θα «σπρώξει» και ανταγωνιστές να κάνουν το ίδιο και, συνεπώς, θα ανέβει το επίπεδο, οι απολαβές και ο ανταγωνισμός.

Ο κόσμος δεν το αντιλαμβάνεται, όμως το return investment στο ποδόσφαιρο γυναικών είναι μεγάλο.

Στην Ελλάδα, οι ομάδες είναι ερασιτεχνικές και οι παίκτριες δεν πληρώνονται.

Αντιθέτως, πληρώνουν για εξοπλισμό, γιατρούς και οδοιπορικά.

Στη χώρα μας θα ήταν άδικο, αυτή τη στιγμή, να αναφερθούμε σε αριθμούς.

Βασικοί παράγοντες είναι οι μετακινήσεις, ειδικά για ομάδες νησιών ή επαρχίας.

Ίσως με 20.000-25.000 ευρώ μία ερασιτεχνική ομάδα να μπορεί όχι μόνο να επιβιώσει, αλλά και να πετύχει πολλά.

Και όσο ανεβαίνουν τα ποσά, αλλάζουν τα δεδομένα.

Τούτη τη στιγμή, ωστόσο, είναι βασικότερα άλλα ζητήματα.

Πολλές ομάδες γυναικών δεν διαθέτουν κατάλληλα και ασφαλή αποδυτήρια. Δεν έχουν γιατρούς, φροντιστές, αλλά ένα – δύο άτομα που κάνουν όλες τις δουλειές.

Δεν έχουν κατάλληλες ώρες για να προπονηθούν σε γήπεδα. Δεν έχουν ασφάλεια.

Αν δείτε πού προπονούνται τα κορίτσια στην Ελλάδα, εσείς δεν θα πηγαίνατε να παίξετε εκεί…

Ο παίκτης και η παίκτρια ποδοσφαίρου είναι σαν τον ζωγράφο.

Ο ζωγράφος χρειάζεται ειδικό χαρτί και χρώματα για να ζωγραφίσει.

Έτσι και οι αθλητές και αθλήτριες, θέλουν ειδικό χώρο για να παίξουν, να «ζωγραφίσουν» με τον δικό τους τρόπο..

Αν βάλεις τον Πικάσο να ζωγραφίσει πάνω σε πέτρες, προφανώς το αποτέλεσμα δεν θα ήταν το ίδιο με αυτό που βλέπουμε στον καμβά…

Με λίγη σοβαρή επένδυση, με πρόγραμμα και όραμα μακροχρόνια, η πρόοδος θα είναι απίστευτη.

Μία επένδυση που πρέπει να είναι συνεργασία και δημόσιας και ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Στην Αγγλία, τα τελευταία χρόνια οι σύλλογοι της Πρέμιερ Λιγκ επένδυσαν σε ομάδες γυναικών.

Ομάδες οι οποίες πλέον είναι επαγγελματικές και αυτό είχε ως αποτέλεσμα και την ανάπτυξη και εξέλιξη της εθνικής γυναικών της χώρας.

Η Αγγλία κατόρθωσε με γοργά βήματα να φτάσει στα ημιτελικά των δύο τελευταίων Μουντιάλ.

Ακόμη, βεβαίως, κι εκεί οι περισσότερες παίκτριες δεν έχουν αυτά που απαιτούνται.

Όμως, πλέον οι μεγάλες ομάδες αντιλήφθηκαν τις δυνατότητες και οι κοπέλες προπονούνται στις σύγχρονες εγκαταστάσεις των ανδρών.

Αυτό, απλά και άμεσα, κάνει την παίκτρια να αισθάνεται ότι της φέρονται ίσα και σαν αυτό που είναι. Κοινώς, μία καταπληκτική αθλήτρια.

Ισότιμη με σταρ όπως οι Αγουέρο, Σαλάχ, κ.α..

Το ποδόσφαιρο πρέπει να είναι το ίδιο για όλους,

Οι γυναίκες πρέπει να έχουν πρόσβαση στις ίδιες εγκαταστάσεις, στις ίδιες συνθήκες εργασίας.

Χάρη σ’ αυτό αυξάνεται η αυτοεκτίμησή τους, η χαρά τους για το παιχνίδι.

Η αυτοπεποίθηση τους ανεβαίνει, διότι ο αθλητισμός είναι κατά ένα μεγάλο ποσοστό ψυχολογία, πέρα από ταλέντο και προπόνηση.

Οι Άγγλοι πρόσφεραν τεχνογνωσία, με αποτέλεσμα και τη βελτίωση των παικτριών και σε φυσική κατάσταση και σε εξέλιξη του ταλέντου.

Ακόμη και 5% βελτίωση σε αυτό τον τομέα είναι πολύ σημαντική σε ένα ομαδικό σπορ.

Η Ευρώπη δείχνει πλέον ξεκάθαρα σημάδια προόδου, κάτι που αποτυπώθηκε στο γεγονός ότι από τις οκτώ ομάδες των προημιτελικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου γυναικών του 2019, οι επτά ήταν ευρωπαϊκές.

Όταν οι ομοσπονδίες των μεγάλων εθνικών ομάδων δείχνουν τον απαιτούμενο σεβασμό στις γυναίκες, το επίπεδο ανεβαίνει αυτόματα.

Όπως λένε και στις Η.Π.Α., «when the process is good, the result is certain».

Κοινώς, «όταν η διαδικασία είναι σωστή, το αποτέλεσμα είναι βέβαιο».

Οι επενδύσεις που έχουν γίνει σε άλλες χώρες είναι σημαντικές.

Όπως στην Αυστραλία, η οποία διαθέτει την κατά πολλούς καλύτερη γκολτζή του κόσμου, την Σαμ Κερ.

Όπως στον Καναδά, όπου αν και υπάρχουν ακόμη κάποια θέματα στην ομοσπονδία, η Εθνική τους είναι σταθερά μία από τις κορυφαίες του κόσμου.

Η Ολλανδία είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης και έφτασε ως τον τελικό του Μουντιάλ.

Οι Ολλανδοί δεν έχουν απλώς το ποδόσφαιρο στο DNA τους, αλλά έχουν κατάλληλες επενδύσεις και σωστές διαδικασίες και στις γυναίκες.

Στην Ελλάδα υπάρχει μπόλικο ταλέντο.

Θα δείτε ότι αν βελτιωθούν οι συνθήκες, οι παίκτριες της χώρας θα εξελιχθούν σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Αν βρεθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι, τα απαραίτητα χρήματα, η σωστή οργάνωση.

Στη χώρα μας πρέπει όλοι να παίξουν σημαντικό ρόλο. Και η ομοσπονδία και οι σύλλογοι.

Υπάρχουν εξαιρετικοί προπονητές και προπονήτριες και στην Εθνική γυναικών και στις ομάδες Κ19 και Κ17.

Σιγά – σιγά τους δίνονται τα απαραίτητα εργαλεία για να κάνουν ευκολότερη και καλύτερα τη δουλειά τους.

Όμως στο μέλλον, οι ομάδες θα είναι η «μηχανή» που θα σπρώξει την εξέλιξη του ποδοσφαίρου γυναικών.

Ο πρόεδρος της FIFA, Τζιάνι Ινφαντίνο, από τις 5 Ιουλίου 2019 τόνισε την πρόθεση να προτείνει στην παγκόσμια ομοσπονδία την διεξαγωγή ενός παγκοσμίου κυπέλλου συλλόγων.

Είναι σημαντικό οι σύλλογοι να έχουν επιπλέον κίνητρο για να επενδύσουν και στις ακαδημίες.

Οι χορηγοί, επιπλέον, αναζητούν μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις και γι’ αυτό τονίζω ότι στην Ελλάδα οι σύλλογοι θα είναι εκείνοι που θα δώσουν μεγαλύτερη ώθηση, αν ασχοληθούν περισσότερο.

Το ερώτημα είναι: «Στην Ελλάδα τα κορίτσια παίζουν ποδόσφαιρο;».

Θα πρέπει οι ομάδες να δώσουν σε κορίτσια ακόμη και 5-6 ετών τη δυνατότητα να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο.

Να τους διδάξουν και την τέχνη του αθλήματος αλλά και τη χαρά του παιχνιδιού, σωστά και από μικρή ηλικία.

Κυρίως, να μάθουν να το χαίρονται.

Πολλά κορίτσια φτάνουν στην ηλικία των 12 ετών και απορούν: «Και τώρα πού θα παίξουμε;».

Στην Ελλάδα, αν δεν κάνω λάθος, τα κορίτσια έως 12 ετών παίζουν σε ομάδες με αγόρια.

Ωστόσο, μετά τα 12, οι κανονισμοί λένε ότι πρέπει να παίζουν σε ομάδες κοριτσιών, οι οποίες ουσιαστικά δεν υπάρχουν…

Σε αυτή την ηλικία, συνεπώς, το κορίτσι είτε θα φύγει από τον αθλητισμό -με πιθανές επιπτώσεις όπως κατάθλιψη ή νευρική ανορεξία– είτε θα επιλέξει ένα άλλο σπορ.

Ο αθλητισμός δίνει σε ένα παιδί την ευκαιρία να παίξει, να δημιουργήσει φιλίες και όταν σε μία ευαίσθητη ηλικία του χαλάς αυτή την εικόνα, του δημιουργείς πρόβλημα.

Του «κλέβεις» τη χαρά και αυτό είναι έγκλημα.

Το σημαντικό, λοιπόν, είναι οι κοινότητες και οι ομάδες να δημιουργήσουν τις συνθήκες και τις ευκαιρίες να παίξουν, με εγκαταστάσεις χωρίς κίνδυνο και που προστατεύουν τα παιδιά.

Η ανάπτυξη ακαδημιών και του grassroots ποδοσφαίρου θα φέρει το σπορ και στα σχολεία.

Το θέμα με τα σχολεία είναι, φυσικά, πιο περίπλοκο, διότι θα πρέπει όλοι οι αρμόδιοι φορείς να ασχοληθούν και να συνεργαστούν, με ένα συγκεκριμένο πλάνο.

Ακόμη και στην Αμερική, πολλά σχολεία, καταργούν τις σχολικές ομάδες.

Πρέπει και τα σχολεία, με όλους τους κρατικούς φορείς, τις μη κερδοσκοπικές οργανώσεις και τις επιχειρήσεις, να συνεργαστούν.

Αυτό φαίνεται κυρίως στις Η.Π.Α., όπου βάσει νόμου της δεκαετίας του ’70, ισόποσα κονδύλια για τις ομάδες αγοριών θα έπρεπε να δαπανηθούν και για τις ομάδες κοριτσιών.

Στα αμερικανικά λύκεια παίζουν ποδόσφαιρο 400.000 κορίτσια!

Περίπου όσα και τα αγόρια.

Στα πανεπιστήμια, δεν είναι μεν υποχρεωτικό ένα κολέγιο να διαθέτει ομάδα ποδοσφαίρου. Ωστόσο, αν θέλει να έχει ομάδα ανδρών, οφείλει να έχει και ομάδα γυναικών. 

Κανονισμός που είναι σημαντικός και βασικός για την κουλτούρα των Αμερικανών.

Στον αθλητισμό, οι ανισότητες μεταξύ ανδρών και γυναικών συμπυκνώνονται σε μισθολογικό επίπεδο, στις εγκαταστάσεις, στον σεξισμό, τα στερεότυπα και την προβολή από τα Μ.Μ.Ε..

Το να αλλάξουν τα δεδομένα δεν είναι εύκολο, όμως είναι κάτι που εδώ και καιρό έχει αρχίσει να διαμορφώνεται και να προχωρά προς βελτίωση όλων των παραπάνω συνθηκών.

Η ισότητα των φύλων είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα.

Τα κορίτσια έχουν το δικαίωμα να αγωνίζονται σε ένα ασφαλές περιβάλλον, το οποίο ενδιαφέρεται για τις διαφορετικές ανάγκες τους.

Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το διδάξουμε.

Οι ανάγκες των κοριτσιών θα εξυπηρετηθούν καλύτερα και όταν περισσότερες  γυναίκες αποκτήσουν πρόσβαση σε θέσεις εξουσίας στη «βιομηχανία» του ποδοσφαίρου.

Τα κορίτσια εύλογα έχουν άλλη κουλτούρα, άλλη φυσιολογία και ψυχολογία.

Μεγαλώνουν αλλιώς, δέχονται άλλες σωματικές και ψυχικές πιέσεις.

Σ’ αυτό το βασικό επίπεδο χρειάζεται μεγάλη έμφαση, ώστε να γίνουν αντιληπτές οι ανάγκες των κοριτσιών, για να παίζουν σε περιβάλλον ασφάλειας και ποιότητας και να αποκτούν ευκαιρίες ανάπτυξης.

Οφείλουμε να δώσουμε σ’ αυτά τα κορίτσια όλα όσα χρειάζονται, προκειμένου να μην σκέφτονται τις δυσκολίες και να αφοσιωθούν στην εξέλιξη των ιδιαίτερων ικανοτήτων που έχει η καθεμιά και στην ανάπτυξη του αθλήματος.

Για να αρχίζουν να παίζουν, να συνεχίζουν να παίζουν και μην φεύγουν από το σπορ.

Οι γυναίκες, με την εμπειρία και την προοπτική τους, μπορούν να διδάξουν σε ομάδες, ομοσπονδίες, εταιρίες ποιες είναι αυτές οι διαφορές, ώστε να μπορούν να αγαπούν το σπορ και να συνεχίζουν να παίζουν μπάλα.

Στην Ελλάδα έχουμε μείνει πίσω σ’ αυτά…

Στην Αμερική, το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι το ίδιο είτε αγωνίζεται η Εθνική ανδρών είτε η γυναικών.

Οι Αμερικανοί, οι οποίοι δεν παύουν ποτέ να δουλεύουν, σταμάτησαν την εργασία τους, επέστρεψαν σπίτι ή πήγαν σε μπαρ, ώστε να παρακολουθήσουν τον τελικό των γυναικών με την Ολλανδία.

Μαζεύτηκαν σε πλατείες, μεσημέρι τοπική ώρα, για να παρακολουθήσουν τον αγώνα και να πανηγυρίσουν όλοι μαζί.

Είναι σημαντικό και το κράτος και οι ομάδες και οι δημοσιογράφοι και τα Μ.Μ.Ε. να δίνουν ένα άλλο μήνυμα.

Στις Η.Π.Α., όπου ζω και εργάζομαι, λέμε ότι «κάτι είναι, όταν λέμε ότι είναι».

Όταν τονίζουμε ότι αυτό που βλέπουμε είναι σημαντικό, ο κόσμος θα το αφομοιώσει ευκολότερα.

Αν αυτό γίνει κι εδώ, με τη σωστή νοοτροπία και την προβολή που αρμόζει, τότε αυτό θα αλλάξει άμεσα την κατάσταση.

Μόνο όταν αρχίσουμε και βλέπουμε και αντιμετωπίζουμε το ποδόσφαιρο γυναικών ως ίσο προς το άθλημα των ανδρών, θα συνειδητοποιήσουν οι αρχές και οι εταιρίες ότι πρέπει να επενδύσουν το ίδιο και στα δύο.

Όταν μιλάμε για επένδυση, δεν αναφέρομαι απλώς στα χρήματα. Αλλά και σε πόρους, σε προσοχή και στο μακροχρόνιο πλάνο και την οργάνωση, ώστε να είμαστε σίγουροι πως η διοίκηση του ποδοσφαίρου γυναικών θα προστατεύει τα κορίτσια και θα τα ενθαρρύνει.

Η κάθε ομάδα να έχει την άρτια οργάνωση και τις απαιτούμενες επενδύσεις που χρειάζεται, για να υπάρχουν περισσότερες ανταγωνιστικές ομάδες.

Αυτό δεν είναι εφικτό όταν τα κορίτσια στην Ελλάδα παίζουν περίπου 20 αγώνες τον χρόνο…

Το ταλέντο υπάρχει και σημασία έχουν οι υποδομές και οι κατάλληλοι άνθρωποι.

Την αρχή την έχουμε κάνει.

Το να λέμε ότι υπάρχει ποδόσφαιρο γυναικών στην Ελλάδα -από τη δεκαετία του ’80- είναι μία αρχή.

Πρέπει να πούμε αρχικά το αυτονόητο.

Πλέον, περισσότερα από 6.000 κορίτσια παίζουν στη χώρα μας, σύμφωνα με στατιστικά του 2017.

Και αυτά είναι μόνο όσα κορίτσια έχουν δηλωθεί σε συλλόγους, καθώς υπάρχουν και άλλα που δεν έχουν ομάδες.

Πολλά κορίτσια παίζουν και στην Κύπρο.

Δευτερευόντως, πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει επένδυση και υποστήριξη, ώστε να έχουν οι κοπέλες τα βασικά.

Διότι εγώ κι εσείς δεν θα πηγαίναμε σε μία ομάδα για να προπονηθούμε σε συνθήκες που απέχουν πολύ από το να θεωρούνται κατάλληλες.

Οι παίκτριες θυσιάζονται γι’ αυτό που αγαπούν. Και όχι μόνο οι αθλήτριες…

Υπάρχουν οι προπονητές και οι προπονήτριες και όσοι άλλοι είναι γύρω τους και σέβονται και λατρεύουν το ποδόσφαιρο.

Εφόσον όλοι αρχίσουν να δίνουν αξία και σεβασμό στο άθλημα, είναι θέμα σύντομου χρόνου να δούμε μεγάλες αλλαγές και κοινωνικά και σε οικονομικές επενδύσεις.

Αλλαγές που ο κόσμος δεν περιμένει και δεν μπορεί εύκολα να φανταστεί.

Ίσως να είναι αλλαγές που θα έρθουν απότομα, όμως θα είναι ευχάριστες.

Και θα υποχρεώσουν τους περισσότερους να πουν ότι «αυτό είναι ωραίο, αυτό είναι δίκαιο, μας αρέσει και είμαστε μαζί σας».

Ο Μάριος Χρήστος Σφαντός είναι δικηγόρος, καθηγητής Αθλητικού Δικαίου στο κολέγιο Μέρσι της Νέας Υόρκης, συνεργάτης της I.B.F., επικεφαλής επικοινωνίας της ακαδημίας της Βαλένθια στη Νέα Υόρκη και ειδικός σε θέματα ποδοσφαίρου γυναικών και ζητήματα ισότητας των φύλων.

Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Η Μισέλ Έικερς γνώριζε πάντα ότι οι γυναίκες μπορούν να κλωτσήσουν

Οι «λέαινες» και η «διπλή πράκτορας» της Λυών παίζουν (και) για την ισότητα

Angel City FC: Μία ομάδα… αγγελικά (και «χολιγουντιανά») πλασμένη

Η βουβή… κραυγή της Μέγκαν Ραπίνο / Άμπι Ουάμπακ: Σύμβολο εντός κι εκτός… Αγέλης

Μακαρένα Σάντσες, Επαγγελματίας Επαναστάτρια / Άντα Χέγκερμπεργκ: Άκου τη φωνή σου!

Η γοητεία της διαφορετικότητας της Κάρσον Πίκετ

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΑ ΣΠΟΡ

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΓΥΝΑΙΚΩΝ