Άγνοια κινδύνου

Η πρώτη ποδοσφαιρική μου μνήμη ανήκει στο 2012.

Τότε πρωτοξεκίνησα και το ποδόσφαιρο στην ομάδα του Φείδωνα Άργους, ενός συλλόγου στον οποίον υπήρξα μέλος από την πρώτη κιόλας ημέρα της δημιουργίας του.

Πιο πριν δεν υπήρχαν γυναικείες ομάδες και στο σχολείο πάντα ήμουν κάπου κοντά στα αγόρια που έπαιζαν ποδόσφαιρο. Ήμουν ένα παιδί πολύ δραστήριο που δεν μπορούσε να ησυχάσει, έχω περάσει και από αρκετά αθλήματα, αλλά εν τέλει κατάλαβα ότι το ποδόσφαιρο ήταν αυτό που μου ταίριαζε, με κέρδισε εντελώς και θεωρώ ότι δεν θα μπορούσα να ασχοληθώ με κάτι διαφορετικό.

Ο πατέρας μου είναι ποδοσφαιρόφιλος, παρακολουθεί, αλλά κανείς από την οικογένεια δεν ασχολείται με τον αθλητισμό, δεν ξέρω πώς βγήκε αυτό σε εμένα. Οι δικοί μου ήταν υποστηρικτικοί από την πρώτη κιόλας μέρα, σε ό,τι δοκίμαζα να κάνω, δεν μου είπαν ποτέ «είσαι κοπέλα, μην πας στο ποδόσφαιρο», ήταν όλοι τους στήριγμα. Το ίδιο και οι φίλοι μου, των οποίων ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος, αφού η δημιουργία ομάδας γυναικών ήταν κάτι πρωτόγνωρο, και δεν πίστευαν ποτέ ότι, έτσι όπως ξεκινήσαμε, με μια γυναικεία ομάδα στο Άργος, θα φτάναμε εδώ που φτάσαμε.

Με τα αγόρια στο σχολείο πάντα ήμουν η τερματοφύλακας, μου άρεσε πάρα πολύ να κάθομαι στο τέρμα, ήταν μια επιλογή που έκανα εντελώς μόνη μου, καθώς δεν φοβόμουν καθόλου την μπάλα ούτε τα αγόρια που σούταραν προς τα εμένα.

Μου άρεσε να αποκρούω, μου άρεσε να πέφτω, δεν με ένοιαζε να μην πέσω, να μην χτυπήσω, ίσα-ίσα τα γόνατά μου ήταν πάντα ματωμένα, γιατί βρισκόμουν κάπως κάτω για να σώζω την μπάλα.

Το ποδοσφαιρικό μου ίνδαλμα είναι ο Νόιερ, ο τερματοφύλακας της Γερμανίας και της Μπάγερν Μονάχου, είναι ο καλύτερος, κατά τη γνώμη μου, και προσπαθώ να παρακολουθώ τι κάνει, ώστε να αφομοιώνω κάποιες τεχνικές. Από Έλληνες, μου άρεσαν πολύ ο Νικοπολίδης, ο Κατεργιαννάκης, με τον οποίο έχουμε και φιλικές σχέσεις, και ο Σηφάκης. Αυτοί οι τρεις έγραψαν ιστορία και τους παρακολουθούσα.

Απ’ το χωριό στο… όνειρο

Δεν θα ξεχάσω το πέναλτι που απέκρουσα το 2017 κόντρα στην Αγία Παρασκευή, ήταν ματς για την άνοδο στην Α’ Εθνική, και πώς τα έφερε η ζωή και αγωνίστηκα και στην Αγία Παρασκευή λίγα χρόνια μετά.

Σίγουρα πετάρισε η καρδιά μου στην απόκρουση, μοναδικό συναίσθημα, ειδικά σε παράταση, που θέλουν να το ζήσουν όλοι, αλλά η ευτυχία ήταν δεκαπλάσια, γιατί καταφέραμε να φτάσουμε στην Α’ Εθνική με μια ομάδα απ’ το χωριό, αποτελούμενη μάλιστα από κορίτσια που ήταν “οικογένεια”. Γιατί είχες καταφέρει κάτι εντελώς μόνος σου με την “παρέα” σου.

Όσον αφορά στο οικονομικό, στην αρχή της καριέρας μου δεν είχα τόσο πολύ στο μυαλό μου ότι θα ζήσω απ’ αυτό, ότι θα γίνω επαγγελματίας, γιατί δεν υπήρχαν και τα εφόδια τότε για να πιστέψεις ότι μπορείς να φτάσεις τόσο μακριά. Άρχισα να το καταλαβαίνω στους Άβαντες Χαλκίδας και μετά στον Εργοτέλη, ότι, εάν όντως το πιστέψεις και αφιερωθεί η ζωή σου σ’ αυτό, μπορείς να τα καταφέρεις, όχι εύκολα, αλλά μπορείς.

Όλες οι ομάδες της πορείας μου αποτέλεσαν για εμένα μικρά “σχολεία”, κράτησα όλα τα θετικά από κάθε μία και κάθε αρνητικό προσπάθησα να το αφομοιώσω, να το καταλάβω, να αντιληφθώ γιατί γινόταν, να μπορέσω να το ξεπεράσω και να δικαιολογήσω κάποια πράγματα.

Κάθε σύλλογος ήταν διδακτικός, ένα κομμάτι του εαυτού μου οφείλεται σε κάθε ομάδα απ’ την οποία πέρασα, γιατί αυτό που είμαι τώρα είναι αποτέλεσμα των αποφάσεων που έπαιρνα τότε. Με μια διαφορετική επιλογή, ίσως να είχα εντελώς διαφορετική ζωή.

Μάλλον είμαι καλή ως τερματοφύλακας, γιατί έχω δουλέψει πάρα πολύ, ακόμη δουλεύω, η δουλειά δεν πρέπει να σταματάει ποτέ, πρέπει να παλεύεις, όσο αντέχεις, για αυτό που αγαπάς, πάντα ήσυχα και με χαμηλά το κεφάλι, και ό,τι είναι να φανεί θα φανεί. Και εν πάση περιπτώσει προσωπικά δεν το θεωρώ καν δουλειά, κάνω αυτό που αγαπάω, ακολουθώ αυτό που λέει η καρδιά μου.

Θα έλεγα ότι μεγάλο μου πλεονέκτημα είναι η αντίληψη του παιχνιδιού που έχω και η σταθερότητα, ενώ θα ήθελα να είμαι λίγο πιο ταχυδυναμική και πιο ήρεμη. Όσον αφορά στα πέναλτι, δεν ξέρω εάν πρέπει να πω δημόσια για το πώς αποκρούω, πολύ γενικά θα αναφέρω ότι είναι θέμα ψυχολογίας και θέμα στιγμής. Μπορεί να πάω και με το ένστικτο, γιατί έχω αισθανθεί πολλές φορές το πέναλτι, πριν καν γίνει το ματς, δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό, και είτε θα επιλέξω γωνία μέρες πριν είτε θα το κάνω εκείνη την στιγμή, θα πω «θα πέσεις εκεί».

Θα έλεγε κανείς ότι η θέση που παίζω έχει κινδύνους τραυματισμών, αλλά η άγνοια κινδύνου με έχει κρατήσει σε αυτήν τη θέση.

Δόξα τω Θεώ, δεν έχω κάποιον τραυματισμό τα τελευταία χρόνια, μόνο μικρότερη είχα χτυπήσει, είχα ένα ράγισμα κλείδας σε απόκρουση, ράμματα στο κεφάλι από χτύπημα στο δοκάρι και μηνίσκο.

Στις μεγάλες μου χαρές συγκαταλέγεται το βραβείο που πήρα από τον ΠΣΑΠΠ ως Καλύτερη Τερματοφύλακας για τη χρονιά που έπαιξα στη Χαλκίδα, ενώ ήδη αγωνιζόμουν στον Εργοτέλη. Ήταν τεράστια η υπερηφάνεια τόσο για την ομάδα όσο και για εμένα προσωπικά, γιατί αποτελούσε μια ανταμοιβή όλων των κόπων, των προπονήσεων και όλων όσα είχα καταφέρει, όχι μόνο εκείνη τη χρονιά αλλά και τις προηγούμενες.

Πήρα μάλιστα το βραβείο την πρώτη χρονιά που έγιναν οι βραβεύσεις για το ποδόσφαιρο γυναικών και χάρηκα πολύ που οι συμπαίκτριές μου αλλά και οι αντίπαλές μου ανέδειξαν εμένα καλύτερη. Ήταν τότε που άρχισα και να πιστεύω ότι όλο αυτό μπορεί να με οδηγήσει σε πολύ καλύτερα πράγματα.

Το επόμενο βήμα

Το να είσαι μέλος ιστορικών ομάδων είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τις ομάδες που είχα βρεθεί. Φυσικά και ήταν όλες πολύ σημαντικές, απλώς δεν είχαν την ΠΑΕ “από πίσω”, το όνομα, το brand.

Ήταν καιρός για εμένα να κάνω το βήμα παραπάνω, να τεστάρω τον εαυτό μου σε έναν τεράστιο σύλλογο με μια τεράστια ιστορία, να δω κάτι διαφορετικό, να δω τους οπαδούς, να νιώσω την στήριξη του κόσμου για την ομάδα της καρδιάς τους. Κι αυτό ήταν κάτι στο οποίο έπρεπε να αντεπεξέλθω, να πω ότι παίζω και γι’ αυτούς, ότι πρέπει να είμαι σοβαρή και focus 100% στη νέα μου ομάδα.

Ο Παναθηναϊκός ήταν λοιπόν το επόμενο βήμα που έπρεπε να κάνω τότε, ήταν πρωτόγνωρο για εμένα να βρίσκομαι σε έναν τόσο μεγάλο σύλλογο και η θητεία μου εκεί μου προκάλεσε ποικίλα συναισθήματα.

Η παρέα, τα κορίτσια, οι προπονήσεις, το να είμαι μέλος μιας ομάδας με ΠΑΕ, το να είμαι στα γήπεδά τους και να μπορώ να βιώσω αυτό το επαγγελματικό περιβάλλον, όλα αυτά είναι εκείνα που μου μένουν στο μυαλό μέχρι σήμερα.

Υπήρχε σεβασμός και από τις δύο μεριές, γενικότερα αλλά και όσον αφορά στη λύση της συνεργασίας. Απλώς κατάλαβα ότι έπρεπε να δοκιμάσω πάλι κάτι διαφορετικό, ό,τι ήταν να δώσω στον Παναθηναϊκό, αυτό το 100%, το έδωσα, ήταν ένας κύκλος που έκλεισε για εμένα, αλλά φυσικά παραμένει η εκτίμησή μου προς την ομάδα, θεωρώ και από εκείνη προς το πρόσωπό μου.

Η ομάδα που μου έδειξε το ενδιαφέρον της, πράγμα που συνδυάστηκε με την επιθυμία μου για κάτι καινούργιο και εξίσου καλό, ήταν η ΑΕΚ. Και αποφάσισα να το δοκιμάσω.

Πραγματικά, το ποδόσφαιρο σού χαρίζει συναισθήματα που δεν ήξερες ότι υπάρχουν και μπορούσες να τα ζήσεις. Για παράδειγμα, το 2024 έβλεπα τον Τελικό Κυπέλλου Ελλάδος ανάμεσα στην ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ από την κερκίδα και τελικά πώς τα έφερε η ζωή και το 2025 στον Τελικό ανάμεσα στην ΑΕΚ και τον Παναθηναϊκό ήμουν εγώ μέσα στο γήπεδο.

Επίσης, ήταν όμορφο και ταυτόχρονα “περίεργο” το γεγονός ότι πλέον ήμουν αντίπαλη με τις κοπέλες του Παναθηναϊκού, με τις οποίες προηγουμένως κάναμε μαζί προπόνηση. Χαιρετιστήκαμε με τα κορίτσια, ήμασταν μια παρέα, εκτός του παιχνιδιού μιλήσαμε, μόνο μες στο ματς ήμασταν αντίπαλες.

Το 2025 λοιπόν με την ΑΕΚ έζησα το Νταμπλ, κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Η μεγαλύτερη επιτυχία της ομάδας είναι ότι δημιούργησε ένα υγιές κλίμα.

Έτσι, όλοι μαζί, οι παίκτριες, το προπονητικό τιμ, η διοίκηση, μια παρέα χωρίς τσακωμούς ή οτιδήποτε άλλο, καταφέραμε κάτι που δεν είχε ξανασυμβεί στην ιστορία του συλλόγου, αφού αφενός κατακτήσαμε το Κύπελλο και αφετέρου στεφθήκαμε Πρωταθλήτριες, στην OPAP Arena στον αγώνα απέναντι στη Ρέα.

Ξέραμε ότι οι ΑΕΚτζήδες φίλαθλοι είναι φανατικοί, γνωρίζαμε ότι πίστευαν σε εμάς, ο κόσμος ερχόταν συνέχεια στο γήπεδο και μας στήριζε, αλλά δεν περιμέναμε ότι θα είχαμε τόσον κόσμο. Βέβαια, βλέπαμε τα εισιτήρια που έφευγαν το ένα πίσω απ’ το άλλο, μπαίναμε στο site και λέγαμε «για κοίτα, μήπως γράφουμε όντως ιστορία και έρθει πολύς κόσμος;» και εκείνη την ημέρα μάς στήριξαν τελικά 15.000 άνθρωποι, κάτι πρωτοφανές για το ποδόσφαιρο γυναικών στην Ελλάδα.

Αντίθετα, στον Τελικό Κυπέλλου Ελλάδος στο Πανθεσσαλικό μού κόπηκε η χαρά, γιατί δεν επιτρέπονταν φίλαθλοι. Θα ήθελα να μπορούσε να έρθει όλη μου η οικογένεια και να μην χρειαστεί να ξεχωρίσω ένα-δύο άτομα, να έρθουν όλοι οι δικοί μου και οι φίλοι μου και όλο αυτό να γίνει ειρηνικά, μαζί με το κορίτσια του Παναθηναϊκού να έχουμε τους δικούς μας δίπλα μας.

Αυτό μου μείωσε τη χαρά, αλλά ακόμα κι έτσι χάρηκα για την κατάκτηση του Κυπέλλου. Μάλιστα, ήμουν και σε αυτόν τον αγώνα εγωίστρια, σκεφτόμουν «δεν θα δεχτώ σήμερα γκολ» και με τη βοήθεια της ομάδας συνέβη. Κάθε παίκτρια πρέπει να το έχει αυτό στο μυαλό της, να μην δεχτούμε γκολ, ειδικά όμως τη συγκεκριμένη σεζόν το είχα πάρει πολύ εγωιστικά αυτό το κομμάτι.

Γενικά ήταν μια ιδιαίτερη χρονιά για την ΑΕΚ, μια δύσκολη χρονιά, με αλλαγές, με ιδιαίτερα συναισθήματα, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι δόθηκε πολύ μεγάλη σημασία στο ποδόσφαιρο γυναικών, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Φορώντας το εθνόσημο

Στην Εθνική ομάδα κλήθηκα για πρώτη φορά 14 ετών. Τα θυμάμαι όλα σαν να ήταν χτες. Ήταν αγώνας ενάντια στα νησιά Φερόες, ήμουν παιδί και έπρεπε να ταξιδέψω τόσο μακριά από το σπίτι μου για πρώτη φορά, σε ένα νησί πολύ μακρινό με ένα πολύ περίεργο κλίμα. Είχα τον φόβο του αγνώστου, δύσκολο να το αντιμετωπίσω, αλλά το ματς πήγε καλά, κράτησα την εστία μου αλώβητη και βοήθησα την ομάδα μου.

Κάθε φορά που φοράς το εθνόσημο, παίζεις για το έθνος σου, παίζεις για την ιστορία της Ελλάδας, υπάρχει ένα αίσθημα υπερηφάνειας και χαράς που οι προπονητές σου σε είδαν, πίστεψαν ότι ανήκεις στις καλύτερες και σε διάλεξαν. Αυτά τα συναισθήματα δεν αλλάζουν, όσες φορές και αν αγωνιστείς με την Εθνική.

Ο προπονητής μας, Αλέξανδρος Κατηκαρίδης, μας πιστεύει στο 100%, μερικές φορές μάλιστα θεωρεί ότι μπορούμε να κάνουμε ακόμα περισσότερα. Δεν μας βάζει κανένα “ταβάνι”, προσπαθεί να μας στηρίζει, ώστε να δίνουμε και εμείς τον καλύτερό μας εαυτό, και εκτός και εντός γηπέδου. Μας βοηθάει με τις συμβουλές του αλλά και με τον τρόπο παιχνιδιού, προσθέτοντας νέα στοιχεία που πιστεύω ότι χρόνο με τον χρόνο θα φέρουν ολοένα και καλύτερα αποτελέσματα.

Έχω ζήσει όμως και δύσκολες αγωνιστικά στιγμές. Με τη Γαλλία, για παράδειγμα, βίωσα ένα ακόμα νέο συναίσθημα, καθώς αγωνίστηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου σε ένα γήπεδο γεμάτο. Έβλεπα τη διαφορά που υπάρχει μεταξύ Ελληνικού και Γαλλικού Πρωταθλήματος, κλάσεις ανώτερο, άλλο είδος ποδοσφαίρου, οι παίκτριες σαν ρομπότ, εμείς δεν είχαμε δει κάτι παρόμοιο.

Προσπαθήσαμε να παίξουμε όσο το δυνατόν καλύτερα μπορούσαμε και να βάλουμε την μπάλα κάτω, αλλά αναμφισβήτητα υπάρχει διαφορά δυναμικότητας, η οποία ωστόσο δεν μας στέρησε την προσπάθεια ούτε μας εμπόδισε να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Σε εκείνο το παιχνίδι, το οποίο μάλιστα είχε διακοπεί λόγω βροχής, ηττηθήκαμε 5-1.

Είχα παίξει όλο το 90λεπτο και, όταν δέχτηκα το πέμπτο γκολ, ήμουν με το κεφάλι κάτω. Όσο και αν καταλαβαίνεις τη διαφορά δυναμικότητας, δεν είναι εύκολο να διαχειριστείς ότι η ομάδα σου δέχεται πέντε γκολ.

Λες ότι δεν έχει σημασία πού και με ποιες παίζεις, έντεκα αυτές, έντεκα και εμείς, παίζουμε στα ίσα και όποιος νικήσει.

Είχα στενοχώρια, αλλά θεωρώ ότι ήταν και κάτι σαν εφόδιο για το μέλλον, πώς να γίνουμε καλύτερες.

Στις έντονες αναμνήσεις μου ανήκει και ο αγώνας κόντρα στο Βέλγιο, τις μέρες που είχε χαθεί απ’ τη ζωή ο Μπάλντοκ, γεγονός που επηρέασε όχι μόνο την Εθνική Αντρών αλλά και εμάς. Είχαμε παίξει κι εμείς με αυτό το βάρος, φορώντας και τη μαύρη κορδέλα στο μανίκι.

Αγωνιστικά, κράτησα το μηδέν πίσω, ήταν ένα παιχνίδι στο οποίο ήμασταν πιο έτοιμες σε σχέση με εκείνο ενάντια στη Γαλλία, και πάλι όμως το Βέλγιο είναι μία μεγάλη και δυνατή ομάδα, η οποία προσπάθησε να μας επιβάλει τον ρυθμό της από την αρχή. Παρόλ’ αυτά, από την πρώτη κιόλας απόκρουση που έκανα σκέφτηκα «σήμερα θα πάει καλά για εμάς».

Εξωαγωνιστικά

Παράλληλα με τις ποδοσφαιρικές μου υποχρεώσεις, την χρονιά που αγωνιζόμουν στον Ατρόμητο, σπούδαζα στην Σπάρτη Sport Management. Όλη την εβδομάδα παρακολουθούσα τα μαθήματα και από Παρασκευή ήμουν Αθήνα, έκανα προπονήσεις και έπαιζα. Τη Δευτέρα στις 08:00 είχα πάλι μάθημα, οπότε ήμουν και πάλι Σπάρτη.

Σπούδασα για την “‘επόμενη ημέρα”, στην Ελλάδα το ποδόσφαιρο δεν μπορεί ακόμη να εγγυηθεί ότι θα σε “ζήσει”, ότι θα σου προσφέρει τα εφόδια έτσι ώστε να μην χρειαστεί να δουλέψεις. Πάντα οι γυναίκες σκεφτόμαστε ότι ανεξάρτητα απ’ το ποδόσφαιρο πρέπει να σπουδάσουμε, να έχουμε το πτυχίο μας και, όταν έρθει η ώρα να βρεθούμε εκτός ποδοσφαίρου, να ασχοληθούμε με τον τομέα μας.

Κάποτε θα έρθει και για εμένα το αγωνιστικό τέλος. Πριν από αυτό βέβαια, έχω βλέψεις για το εξωτερικό, θα ήθελα να τεστάρω τον εαυτό μου και εκεί και να πω ότι δεν είχα ταβάνι, ότι τα δοκίμασα όλα. Όταν λοιπόν σταματήσω, επειδή πάντα ήθελα να βρίσκομαι μέσα στον χώρο είτε του ποδοσφαίρου είτε του αθλητισμού, θα επιθυμούσα να μπω στα διοικητικά κομμάτια, τα οποία εν τέλει είναι και το αντικείμενο των σπουδών μου. Όταν δηλαδή αισθανθώ μέσα μου ότι “τελείωσα ποδοσφαιρικά”, θα προσπαθήσω να ασχοληθώ με κάτι παρεμφερές.

Στις μέρες μας, μπορείς να ζήσεις έως έναν βαθμό με τα χρήματα από το ποδόσφαιρο και να έχεις μια καλή ζωή, απλώς, όπως και σε όλα τα πράγματα στη ζωή, ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται αύριο. Γι΄αυτό, εκείνο που έχει σημασία είναι να πιστεύεις στον εαυτό σου και να κάνεις αυτό που αγαπάς. Με τον τρόπο αυτό, όλα παίρνουν τον δρόμο τους και μπαίνουν σε μια σειρά.

Η Δήμητρα Γιαννακούλη είναι διεθνής τερματοφύλακας ποδοσφαίρου.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Αλέξανδρος Κατηκαρίδης: Οι πράξεις μας μένουν πίσω

Γεωργία Δεσπολλάρη: Μεταξύ ποδοσφαίρου και στίβου

Χαρούλα Δημητρίου: Μια γυναίκα όλα τα μπορεί

Τατιάνα Γεωργίου: Γιατί να μην παίζουμε μπάλα;

Δανάη-Ελένη Σιδηρά: Γεννημένη για την Μπάλα!

Ελένη Μάρκου: My way: Καστοριά – Έσσεν

Ιωάννα Χαμαλίδου: Μόνη στην Πόλη

Βεατρίκη Σαρρή: Τόλμα Να Ονειρευτείς

Ανθούλα Αρβανιτάκη: Σχεδιάζοντας στο τετράδιο / Μυρτώ Νούλα: Ταγμένη στην μπάλα

Γιώργος Κυριαζής: Ταξίδια Στο Άγνωστο / Μιχάλης Ξημεράκης: Η ώρα των Γυναικών