Τέλη Νοέμβριου του 2002, είμαι στο «MEGΑ» σχεδόν δύο χρόνια, κυρίως για ρεπορτάζ ποδοσφαίρου.
Ο επιφορτισμένος με το ρεπορτάζ μπάσκετ στο κανάλι και αδελφικός μου φίλος, Αντώνης Καλκαβούρας, υπηρετεί στον στρατό και ο επικεφαλής του αθλητικού, Νίκος Στραβελάκης, μου έχει αναθέσει να τον αντικαταστήσω. Λατρεύω το μπάσκετ και φυσικά το κάνω με χαρά. Η Εθνική έχει να δώσει μια σειρά αγώνων για να πάρει την πρόκριση στο Ευρωμπάσκετ του 2003.
Μια μέρα ο Νίκος Στραβελάκης έρχεται στο γραφείο και μου λέει «η Ομοσπονδία έστειλε πρόσκληση για το εκτός έδρας με τη Δανία. Θα πας». Φυσικά πέταξα τη σκούφια μου από ικανοποίηση. Απευθείας πτήση Αθήνα-Άαρχους (εκεί θα γινόταν το παιχνίδι) και επιστροφή.
Προπονητής ο Γιάννης Ιωαννίδης, με παίκτες μεταξύ άλλων τους Αλβέρτη, Φώτση, Λάζαρο Παπαδόπουλο, Παπαλουκά, Σιγάλα.
Το ματς τελειώνει και ακολουθεί το σύνηθες πηγαδάκι, όπου ο «ξανθός»… αγορεύει με τις γνωστές του εκφράσεις, όπως «στη ζωή…», «ο οιοσδήποτε…», και η ομήγυρη, εμού συμπεριλαμβανομένου, παρακολουθεί ευλαβικά.
Κάποια στιγμή ο Βαγγέλης Ιωάννου τον διακόπτει, «κόουτς, να σου κάνω τράκα ένα τσιγάρο;». «Και ένα και δύο κι όσα θες», του απαντά ο Ιωαννίδης. Πράγματι, ο Βαγγέλης παίρνει ένα τσιγάρο και φυσιολογικά συνεχίζει «δώσε μου και τον αναπτήρα να ανάψω». Ο Ιωαννίδης τινάζεται σαν να τον έχει χτυπήσει ρεύμα, «αναπτήρα δεν σου δίνω, βρες από αλλού». «Μα κόουτς, γιατί;», ρωτάει απορημένος από την αντίδραση.
«Άκου για να μαθαίνεις. Αυτός ο αναπτήρας που έχω πρέπει να με βγάλει μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου, την τελευταία μέρα του χρόνου. Έχω υπολογίσει πόσα “τσαφ” μπορεί να κάνει η πέτρα που έχει και άρα τόσα (είπε έναν αριθμό που, για να είμαι ειλικρινής, δεν θυμάμαι) είναι και τα τσιγάρα που πρέπει να καπνίσω μέχρι τότε.
Δεν πρέπει να κάνω περισσότερα. Λιγότερα ναι, περισσότερα όχι. Την 1η Ιανουαρίου αρχίζει το μέτρημα από την αρχή, με νέο αναπτήρα. Αν εσύ μου πάρεις και ανάψεις και δεν ανάψεις και με την πρώτη αλλά με τη δεύτερη ή σου δώσω κι άλλη φορά να ανάψεις ή τον δανείσω σε κάποιον άλλον, εγώ χάνω το μέτρημα. Το κατάλαβες»; «Εντάξει, κόουτς», απάντησε ο Βαγγέλης, λες και μπορούσε να κάνει κι αλλιώς. Και δανείστηκε από αλλού αναπτήρα…
Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Το επόμενο καλοκαίρι, αυτό του 2003, ήταν η τελευταία φορά που έκατσε σε πάγκους, καθώς μετά έβαλε υποψηφιότητα για βουλευτής. Δεύτερος σε σταυρούς, πίσω από τον Γκιουλέκα στην Α’ Θεσσαλονίκης, αναλαμβάνει το Υφυπουργείο Αθλητισμού.
Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της θητείας του, χτυπάει το τηλέφωνό μου. Ένας πολύ καλός φίλος, με δύο αγόρια, τότε σε εφηβική ηλικία, 14-15 ετών, αθλητές και οι δύο του χάντμπολ. «Έλα, ρε φίλε. Άκου τι γίνεται. Ο σύλλογος έχει βαρέσει διάλυση, τα παιδιά δεν τα προσέχουν καθόλου, όχι μόνο τα δικά μου, όλα. Προπονητή έχουν βάλει κάποιον που δεν έχει καν δίπλωμα και, όταν τους λέω ότι θα τα πάρω και θα φύγω για άλλη ομάδα, μου ζητάνε λεφτά για να μην κρεμάσουν τα δελτία τους στο ταβάνι. Έχω βάλει δικηγόρο, θα πάμε λέει στο ΑΣΕΑΔ για να πάρουμε την ελευθέρας, αλλά δεν υπόσχεται τίποτα».
Τον άκουσα προσεκτικά και του είπα ότι το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να το πω στον Ιωαννίδη, τουλάχιστον να ξέρει τι γίνεται. Ζήτησα ραντεβού από τον «ξανθό» και δύο-τρία απογεύματα μετά ήμουν απέναντί του, στο γραφείο του στις αρχές της Λεωφόρου Κηφισίας, εκεί όπου επί σειρά ετών στεγαζόταν η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού. Δεν χρειάστηκε να μιλήσω πάνω από δύο λεπτά… «Μην μου λες άλλα, κατάλαβα», μου λέει. Σιγά που δεν είχε καταλάβει.
Δεν ξέρω αν είπε κάτι, δεν ξέρω αν μίλησε σε κάποιον. Ξέρω ότι λίγες εβδομάδες μετά η απόφαση του ΑΣΕΑΔ ήταν υπέρ των παιδιών. Ήταν ίσως η πρώτη σε αντίστοιχη περίπτωση και δημιούργησε δεδικασμένο, αλλάζοντας τα δεδομένα υπέρ των ανήλικων αθλητών.
Λίγες μέρες μετά τον ξαναείδα, στο Υπουργείο. «Δεν ξέρω αν κάνατε κάτι, πάντως ευχαριστώ για όλα». «Έγινε. Όλα καλά», μου απάντησε με το αφοπλιστικό του χαμόγελο.
Να ‘σαι καλά, κόουτς, όπου και να ‘σαι…
Photo by: INTIME (NewSports).
Ο Αλέξανδρος Σωτηρόπουλος είναι δημοσιογράφος.
CHECK IT OUT: Γιάννης Ιωαννίδης: Δέκα μυθικά κλικ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Τζορτζ Παπαδάκος: Νίκη με κάθε κόστος
Δημήτρης Καραμιχάλης: Ο Άρης ήταν πάντα το δεύτερο σπίτι του Γιάννη Ιωαννίδη
Γιώργος Νικολάου: Ο «Ξαν-θεός» που έβαλε ξανά στον χάρτη την ΑΕΚ
