Γεννήθηκα τον Νοέμβριο του 1994 και τον επόμενο χειμώνα οι γονείς μου με έβαλαν πάνω στα σκι, ξεκίνησα ενάμισι έτους!
Η μητέρα μου είναι Ελληνοαμερικανίδα με Έλληνες γονείς, οι οποίοι πήγαν Αμερική τη δεκαετία του ’50, η ίδια γύρισε στην Ελλάδα, σπούδασε Οδοντιατρική, έκανε ειδικότητα στην Αμερική, στη συνέχεια ξαναγύρισε Ελλάδα για να ζήσει και μια πενταετία αργότερα γνώρισε τον πατέρα μου στον Παρνασσό.
Εκείνος ήταν δάσκαλος του σκι εκεί και η μητέρα μου το αγαπούσε, οπότε πηγαίναμε κάθε Σαββατοκύριακο, με έβαζαν πάνω στα σκι και τσούλαγα.
Η πρώτη μου σχετική ανάμνηση είναι από την ηλικία περίπου των τεσσάρων, με είχε η μητέρα μου μπροστά με κάτι ζώνες, με κάτι σχοινιά, για να μην φύγω και είχε και τον μικρό μου αδερφό σε ένα σακίδιο πλάτης.
Έχω φάει κάτι καλές κουτρουβάλες, έχω χτυπήσει το κεφάλι μου αρκετές φορές και σκέφτομαι καμιά φορά μήπως αυτός είναι κι ο λόγος που είμαι λίγο “γειά σου”!
Συνεχίσαμε να πηγαίνουμε Παρνασσό κάθε Σαββατοκύριακο και αργότερα, στο Δημοτικό μάλιστα ήμασταν τυχεροί και πηγαίναμε διακοπές στο εξωτερικό, κάναμε ένα ταξίδι για σκι στις Άλπεις, την Αυστρία, την Ελβετία, οπότε το σκι ήταν συνέχεια στη ζωή μου.
Παρόλ’ αυτά, στο σχολείο ήμουν καλός μαθητής και, όταν γεννιέσαι μέσα σε μια κατάσταση, το συνηθίζεις, είσαι δηλαδή καλός παράλληλα και κάπου αλλού, εκτός απ’ το σχολείο.
Η μητέρα μου ήταν πολύ αυστηρή με τα μαθήματα, οπότε αυτά αποτελούσαν και την πρώτη μου προτεραιότητα.
Οι συμμαθητές μου με ρωτούσαν συνέχεια «α, πας και κάνεις σκι;», αλλά για εμένα ήταν πολύ φυσικό αυτό το πράγμα, ήξερα ότι κάθε Παρασκευή θα γύριζα απ’ το σχολείο, θα πακετάραμε στο αυτοκίνητο και θα φεύγαμε, ήταν κάτι νορμάλ για εμάς.
Photo by: INTIME.
Όταν ήμουν μικρός, δεν σκεφτόμουν καθόλου το αγωνιστικό σκι, ήταν απλώς ένα χόμπι της οικογένειας.
Στα 12 μου ο πατέρας μου άρχισε να δουλεύει στην Αυστρία για τη σεζόν κι εγώ τον ακολούθησα για τρεις-τέσσσερεις μήνες, από τον Νοέμβριο έως τον Μάρτιο.
Εκεί πήγαινα σε ένα σχολείο στο οποίο δεν μπορούσα να συνεννοηθώ, γιατί μιλούσαν μόνο γερμανικά, δεν είχα φίλους και έτσι ο πατέρας μου σκέφτηκε να με βάλει σε μια ομάδα, σε μια παρέα.
Μπήκα λοιπόν στο αγωνιστικό κλαμπ του σκι, ξεκίνησα αυτό το σπορ και το αγάπησα ακόμα περισσότερο από όσο προηγουμένως.
Μάθαινα και γερμανικά πιο γρήγορα, καθώς ανήκα πλέον σε μία ομάδα, για την ακρίβεια δεν θυμάμαι αν πρώτα άρχισε να μου αρέσει το σκι ή η παρέα που είχα, σκεφτόμουν «α, πάω τώρα για προπόνηση στην ομάδα, θα δω και τους φίλους μου!».
Όταν μου είχαν πει οι γονείς μου ότι θα πήγαινα στην Αυστρία, δεν ήμουν χαρούμενος, γιατί στα 12 σου έχεις τις παρέες σου, θα πας στην πλατεία, θα βγεις έξω, είναι πολύ ωραία παιδικά χρόνια, οπότε το ότι με έβαλαν να ζήσω σε μια ξένη χώρα με μια ξένη κουλτούρα ήταν λίγο ξινό για εμένα.
Μετά όμως από τον πρώτο μήνα που δεν είχα καθόλου φίλους, όλα άλλαξαν και άρχισε να μου αρέσει πολύ αυτό που έκανα.
Επί τέσσερα χρόνια πηγαίναμε κάθε χειμώνα στην Αυστρία, αρχικά ήμουν πολύ αργός, πολύ μάπας, αλλά αργότερα, στα 13 μου, άρχισα να τα πηγαίνω πολύ καλά, στα 14 έπαιρνα προκρίσεις και στα 15 μου, επιτέλους, κέρδισα τους πρώτους μου αγώνες εκεί, στο Κύπελλο, κάτι που τότε αποτελούσε μια τεράστια διάκριση, ειδικά για έναν ξένο, για έναν Έλληνα.
Στη συνέχεια, στόχος των γονιών μου ήταν πάντα να μας στείλουν Αμερική μαζί με τον αδερφό μου, καθώς θεωρούσαν ότι ήταν ένας καλός συνδυασμός πρωταθλητισμού και σπουδών σε ένα καλό πανεπιστήμιο.
Photo by: INTIME.
Ήμουν πολύ τυχερός, γιατί ασχολούμουν με το σκι, με κάτι δηλαδή που μου άρεσε πάρα πολύ, συνήθισα γρήγορα αυτό το ταξίδι Ελλάδα-Αυστρία και, το κυριότερο, είχα δίπλα μου αφενός δύο πολύ αγαπημένους γονείς, οι οποίοι ήταν πάντα εκεί για εμένα, αφετέρου πολύ καλούς φίλους, με τους οποίους, όταν επέστρεφα στην Ελλάδα μετά από απουσία τριών-τεσσάρων μηνών, ήμασταν και πάλι αγαπημένοι, δεν ένιωθα ότι έχανα κάτι δηλαδή.
Το σκι είναι για εμένα μια ελευθερία, ένα απίστευτο συναίσθημα, με το οποίο μπορώ να εκφραστώ ελεύθερα.
Ωστόσο, στους αγώνες υπάρχει πίεση, στρες και αγωνία. εάν πάρεις μαζί σου αυτό το στρες, μόλις ανοίξει η “πόρτα” της πίστας, δεν θα τα πας πολύ καλά, οπότε εγώ όλα αυτά τα αφήνω πίσω στην εκκίνηση.
Όλοι οι αθλητές όλων των σπορ, για να φτάσουν στην κορυφή, χρειάζονται σκληρή δουλειά και την προπόνηση.
Σίγουρα είμαι και πολύ τυχερός, γιατί από πολύ μικρή ηλικία είχα καλές βάσεις μέσω του πατέρα μου, από τα 12 μου ήμουν δίπλα σε πολύ καλούς προπονητές και στα 17 μου μπήκα στην Εθνική ομάδα της Αμερικής, κοντά πάλι σε εξαιρετικούς κόουτς, θεωρώ ωστόσο ότι έχω και ταλέντο αλλά και μια μητέρα που με υποστήριξε πάρα πολύ όλα αυτά τα χρόνια, πάντα δίπλα μου, ειδικά στους τραυματισμούς μου.
Μιλώντας για την Αμερική και τους τραυματισμούς μου, η Αμερικανική Ομοσπονδία γενικά απέκλειε εμένα και την ομάδα μου, επειδή είχα πολλούς τραυματισμούς. έχω κάνει έξι χειρουργεία, τρεις χιαστούς, πλάγιους, μηνίσκους, τα πάντα, οπότε στην Αμερική με έβλεπαν ως έναν πολυτραυματισμένο αθλητή.
Το 2018, για παράδειγμα, στα 23 μου, με έκοψαν κι έτσι την επόμενη σεζόν βρήκα μόνος μου χορηγούς να προχωρήσω, αλλά τραυματίστηκα.
Το 2019-2020 επέστρεψα, έτρεξα στο Παγκόσμιο Κύπελλο με μια πολύ καλή κατάταξη, αλλά μετά χτύπησε ο covid.
Photo by: INTIME.
Δεν ήξερα πλέον ποιο θα ήταν το μέλλον μου με την αμερικανική ομάδα, σε συζήτηση που έκανα με Έλληνα Ομοσπονδιακό προπονητή μού είπε πολύ ρεαλιστικά «κοίτα, θα θέλαμε πάρα πολύ να τρέξεις για εμάς, αλλά να ξέρεις δεν έχουμε λεφτά», ενώ οι Αμερικανοί, όταν απευθύνθηκα σε αυτούς σχετικά με το αν θα μπορούσα να ενταχθώ σε μια ομάδα, μου είπαν αφενός ότι λόγω covid δεν ήξεραν καν εάν θα είχαν σεζόν, αφετέρου ότι, ακόμα και εάν έμπαινα σε ομάδα, θα έπρεπε να πληρώσω εγώ τον προπονητή και τα έξοδά μου.
Έτσι τα πράγματα έγιναν πολύ ξεκάθαρα για εμένα. εάν ήταν να πληρώσω για να κάνω σκι και στη μία περίπτωση και στην άλλη, προτιμούσα ξεκάθαρα να τρέξω για την Ελλάδα, η οποία είναι και η χώρα μου, εκεί μεγάλωσα, παρά να συνεχίσω με το αμερικανικό τιμ.
Όταν τους είπα ότι ήθελα να τρέξω για την Ελλάδα, θα μπορούσαν να μου πουν «όχι, θα σε κρατήσουμε ως αθλητή της χώρας μας». το σκι είναι ένα πολύ ακριβό σπορ, ήμουν στην Αμερική για επτά χρόνια και είχαν επενδύσει επάνω μου περίπου 1 εκατ. ευρώ, με προπονητές κτλ, σε ένα μεγάλο ποσοστό δηλαδή η ομάδα της Αμερικής με έκανε τον αθλητή που είμαι σήμερα, έναν αθλητή τόσο γρήγορο.
Παρόλ’ αυτά, με άφησαν αμέσως ελεύθερο, έκτοτε έχουμε μια πολύ καλή συνεργασία και μάλιστα, την πρώτη χρονιά που έτρεξα για την Ελλάδα, η Αμερικανική Ομοσπονδία με βοήθησε πολύ σε προπονητικά θέματα για να βρω τον δρόμο μου.
Ίσως βέβαια να βλέπουν πόσο καλά τα έχω πάει, μόλις έφυγα από την Ομοσπονδία τους, ίσως τους τσούζει λίγο ότι μπόρεσα και έφερα ένα μετάλλιο στην Ελλάδα, ενώ η Αμερική στο σλάλομ δεν έχει πάρει Παγκόσμιο Πρωτάθλημα από το 1981 και το τελευταίο βάθρο στο Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν το 2011, μάλλον λοιπόν τους πονάει να βλέπουν μια τέτοια επένδυση να φέρνει τέτοιες επιτυχίες με την Ελληνική σημαία!
Photo by: INTIME.
Όσον αφορά στην κλιματική αλλαγή, αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι οι σεζόν αρχίζουν και τελειώνουν αργότερα.
Παλιά έβλεπες χιόνι στην Αυστρία τέλη Οκτωβρίου, τώρα το βλέπεις τέλη Νοεμβρίου, ενώ τα καλύτερα σκι δεν γίνονται πλέον τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο αλλά τον Μάρτιο και τον Απρίλιο, παντού, σε όλη την Ευρώπη.
Το 2022-2023 στα Παγκόσμια είχαμε μια πολύ άσχημη χρονιά, καθώς τρέχαμε στους 10 βαθμούς, σε πολύ υψηλή θερμοκρασία δηλαδή.
Πάνω από τους 0 βαθμούς το χιόνι γίνεται νερουλό και μετά ρίχνουν αλάτι που κάνει το χιόνι σκληρό.
Αλλά οι διοργανωτές κάνουν το καλύτερο δυνατόν για να εξασφαλίσουν τις ιδανικές συνθήκες για να τρέξουμε. παράγουν χιόνι, φέρνουν ψυγεία για τις πίστες με ελικόπτερα από το ένα μέρος στο άλλο.
Παλιότερα όλοι οι αγώνες γίνονταν πάνω σε πάγο, ενώ τώρα πάνω σε salted snow πιο aggressive και σε πάγο, οπότε αντιμετωπίζουμε πιο δύσκολες συνθήκες και πρέπει να έχουμε περισσότερο εξοπλισμό.
Το 2023 ήταν πολύ σημαντική χρονιά για εμένα, γιατί κατέκτησα τη δεύτερη θέση στον αγώνα τεχνικής κατάβασης του Παγκόσμιου Κυπέλλου αλπικού σκι στο Σαμονί της Γαλλίας.
Όταν πρωτοαγωνίστηκα για την Ελλάδα το 2020-2021, είχαμε κάποιους χορηγούς, αλλά δεν είχαμε χρήματα στην ομάδα, έκανα κάποιες καλές προσπάθειες στο Παγκόσμιο Κύπελλο, βρέθηκα στους πρώτους 15 και την επόμενη σεζόν ξεκίνησα προετοιμασία για τους χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου.
Μπόρεσα να βρω μερικούς χορηγούς ακόμα, να αυξήσουμε το μπάτζετ, αλλά έκοψα τον δεξί μου χιαστό, κάτι που ήταν μεγάλο χτύπημα και στενοχώρια για μένα, γιατί έχασα τους χορηγούς, έχασα και τους Ολυμπιακούς.
Photo by: INTIME.
Μπήκαμε λοιπόν σεζόν 2022-2023 με μικρό προϋπολογισμό, αρχίζω από νωρίς να κάνω πολύ καλό και πολύ γρήγορο σκι, αλλά ήταν χαμηλή η κατάταξή μου.
Μέχρι τον Ιανουάριο κάνω κάποιους καλούς αγώνες αλλά τίποτα “ουάου” και στο Σαμονί, επιτέλους, ήταν ο πρώτος αγώνας που πραγματικά μου βγήκε, ένιωσα ένα «ουφ» για το Ασημένιο μετάλλιο, έφυγε το βάρος όλου του κόσμου από την πλάτη μου, μια απίστευτη ανακούφιση.
Λίγες μέρες αργότερα στο Πάλισεϊντς Τάχο της Καλιφόρνια, στον τελευταίο αγώνα σλάλομ της σειράς του Παγκόσμιου Κυπέλλου τερμάτισα στην πρώτη θέση, αλλά τελικά ακυρώθηκα.
Έριχνε πάρα πολύ χιόνι και η ορατότητα δεν ήταν καλή, υπήρχε μια “μπανάνα”, μια μεγάλη στροφή, το χέρι μου πιάστηκε σε μια μάζα χιονιού, γύρισα και μετά πέρασα μια “πόρτα” κάπως περίεργα, δεν ήμουν σίγουρος ότι είχα περάσει κανονικά, εκείνη τη στιγμή ήμουν τέταρτος και ένιωθα ότι έκανα πολύ καλό σκι, είπα μέσα μου «συνεχίζουμε, είμαι τέταρτος, να δούμε τι θα γίνει στον τερματισμό».
Τερματίζω πρώτος, δείχνουν το ριπλέι αμέσως, το βλέπω και λέω «πάτησα, κρίμα», στη συνέχεια αρχίζουν και παίζουν το βίντεο πιο σιγά και δεν φαίνεται ακριβώς τι γίνεται, γιατί έχει πολύ χιόνι, ο αγώνας συνεχίζεται και κάποια στιγμή, όπως κοιτάω το βίντεο, περνάει ο τελευταίος αθλητής, είμαι ακόμη πρώτος και λέω «όχι, γαμώ το, τι κρίμα».
Μετά από μισή ώρα έκριναν οι κριτές ότι ήμουν εκτός και έτσι έχασα την πρωτιά. Για εμένα ήταν λίγο δύσκολο να το χωνέψω.
Μετά από καιρό σκέφτηκα ότι ίσως να έπρεπε να κάνουμε ένσταση, αλλά τότε δεν είχα δικηγόρους, δεν ήξερα τους χειρισμούς, η ομάδα μου αποτελείται από νέους ανθρώπους, όπως είναι ο προπονητής και καλύτερός μου φίλος αλλά και ο βοηθός προπονητής, οπότε δεν ξέραμε ακριβώς πώς θα μπορούσαμε να αντιδράσουμε. ο κανονισμός λέει ότι, για να με αποκλείσουν, έπρεπε να φανεί καθαρά στο βίντεο, από τις επίσημες κάμερες, ακριβώς πώς πάτησα την “πόρτα”, αλλά λόγω του χιονιού δεν μπορούσε να φανεί.
Photo by: INTIME.
Έχω ακόμη μέλλον μπροστά μου, τα “χρυσά χρόνια” (29-33) είναι μπροστά και μετά από αυτά εξαρτάται από το πόσο πιο καλά μπορείς να κρατηθείς.
Το σκι είναι ένα άθλημα με μεγάλες ταχύτητες, με πολλά G-forces, αλλά, όσο πιο μεγάλος είσαι, τόσο πιο καλά είναι.
Στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα οι πίστες είναι οι ίδιες, οπότε με τα χρόνια γίνεσαι πιο έξυπνος, πιο έμπειρος, ξέρεις από τακτική.
Όλα αυτά μετράνε πολύ για την καριέρα σου και το ερώτημα είναι πόσο δυνατός και πόσο υγιής μπορείς να μείνεις.
Όσον αφορά στο οικονομικό, χρήματα κερδίζω μέσω των αγώνων μου, αυτά που μου δίνουν οι χορηγοί μου πάνε όλα για τα έξοδά μου, τα ταξίδια, τους προπονητές μου, και αυτά που κρατάω είναι το price money και τα bonus που παίρνω μέχρι τη 10η θέση.
Έχω ένα πτυχίο Οικονομικών από το Ντάρτμουθ, κάτι το οποίο πάντα παίζει για τη συνέχεια τη ζωής μου, αλλά προς το παρόν ο στόχος μου είναι η καριέρα μου και, μόλις λήξει όλο αυτό, θα δούμε.
Ούτε ξέρω απόλυτα πού θα συνεχιστεί η ζωή μου, αλλά η επιθυμία μου είναι να ζήσω στην Ελλάδα και να κάνω κάτι στη χώρα μου, φυσικά όμως όλα εξαρτώνται από τις ευκαιρίες που θα έχω τα επόμενα χρόνια.
Στην καριέρα μου έχω δει πίστες και πίστες, αλλά η καλύτερη για μένα είναι στον Παρνασσό, μου αρέσει πάρα πολύ η Ελλάδα μας!
Στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα του 2022-2023, για παράδειγμα, είχαμε περάσει πάρα πολύ ωραία εκεί.
Εδώ δεν τον εκτιμούμε, τον θεωρούμε υποδεέστερο, αλλά από τα ταξίδια και τους αγώνες μου σε πολλά χιονοδρομικά κέντρα μπορώ να πω ότι ο Παρνασσός είναι ένα διαμάντι, ένα καταπληκτικό μέρος, το οποίο με μερικές αλλαγές μπορεί να γίνει το καλύτερο του κόσμου!
Photo by: INTIME.
Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Κωνσταντίνος Πετράκης: Ο μοναχικός δρόμος του χιονιού
